Bewaakt parkeren vriendschap

Bij het Férihegy [feerihedj] (op speciaal verzoek van Cyriel de fonetische uitspraak van de hongaarse woorden) vliegveld hebben ze een bewaakt parkeren service. Dit is behoorlijk goed geregeld. Hij bevindt zich op een steenworp van het vliegveld en voordat je je auto hier kan parkeren, moet je een bewijsje halen op het kantoor, waarbij je aangeeft wat je nummerbord is en wanneer je terugkeert. Vervolgens zet je je auto neer en terwijl je uitstapt staat er al een busje klaar dat je naar het vliegveld brengt.

Door de regelmatige vluchten de laatste tijd ben ik een vaste klant voor deze service en dit brengt duidelijk voordelen met zich mee. Ik hoef mijn nummerbord niet meer in te vullen. Dit weten ze al uit hun hoofd. En als ik bij terugkeer buiten het vliegveld op het busje sta te wachten hoef ik niet meer op te letten wanneer ze komen, want ze stoppen gewoon recht voor mijn neus. Bij een van de twee chauffeurs wordt ik vriendelijk begroet met Jo napot Deuss uram en deze weet dan ook zonder aanwijzingen mijn auto op de parkeerplaats te vinden.

Eens kijken of ik deze voortreffelijke service ga belonen met een klein kerstkado?

Payback time

Toen ik Szilvi op donderdagavond bezocht, liet ik nog een kerstkado met een bijbehorende brief achter, met de mededeling dat deze pas met kerst opengemaakt mocht worden. Hiermee was ze het niet eens en ondanks alle overredingskracht, wist ik me te wapenen en niet in tegen in haar wens om het kado reeds op donderdag te openen.

Had ik dit maar wel gedaan, want de payback was er. Op kerstavond stuurde ze me een boodschap per sms, met de mededeling en dit is je huiswerk voor de kerstvakantie. De mededeling was in het Hongaars! Het probleem is dat mijn woordenboek thuisligt en dat de vertaalprogrammatjes op internet niet toereikend zijn om de tekst te vertalen. Het enige wat ik eruit kan halen zijn worden als vliegen, luisteren, engels en heel veel liefde. De strekking is blijkbaar wel positief, maar wat het nu precies betekent is een raadsel. Dus een sms-je terug gestuurd met de vraag om een algehele vertaling.

Deze krijg ik wanneer we elkaar weer zien! Dus nu wordt mijn geduld op de proef gesteld

Milano

Na een confronterende meeting in de ochtend in Zalaegerszeg, moest er naar Budapest geraced worden om het vliegtuig naar Milaan te pakken te krijgen. De rit die normaal drie en een half uur duurt, moest ook inclusief de middagspits in Budapest binnen die tijd worden afgelegd om het vliegtuig niet te missen.
Alles was wederom “just in time” en binnen no time waren we van de grond af. Het voordeel van dit tijdstressen is dat je niet die ellenlange wachttijd op het vliegveld hebt. Het vliegtuig was nagenoeg leeg, wat betekende dat de service van de stewards en stewardessen uitstekend was.

Vanuit Malpenza de trein naar Milaan centrum en vandaar met de Taxi naar mijn hotel. Tijdens de taxirit door het centrum van Milaan viel het op dat dit toch ook een prachtige stad is. Eenmaal aangekomen in het hotel, trad ik vol vertrouwen de lobby van dit vier sterren hotel binnen. Echter achteraf kan ik zeggen dat ze hier maar de helft van verdienen. Achter de receptie stond een vrolijke vrouw, die echter gebrekkig engels sprak en nagenoeg geen informatie verschafte. Om de kamer in te komen, moest ik mijn electronische sleutel twaalf keer door het slot halen en toen ik eenmaal binnen was en mijn laptop wilde connecten met de aanwezige LAN kabel, bleek dit niet te werken. Via een helpdesknummer kreeg ik een Indiase jongedame, die evenveel van computers wist dan ik en me dus niet verder kon helpen. Aangezien ik deze ochtend beloofd had enige files weg te sturen, kon ik me gelukkig prijzen dat ik een pendrive bij me had, waarop ik alle informatie kon zetten. Daarna naar de receptie met de vraag of ik van hun computer gebruik kon maken om deze info weg te sturen. Dit kon niet, maar ze hadden wel een openbare computer die ik kon gebruiken. Deze werd echter in gebruik genomen door een oude vent die zijn aandelen via internet zat te checken. Dan maar naar de bar, vanwaar ik uit mijn ooghoeken de bezetting van de computer kon volgen.

De bediening was knap en vriendelijk en al snel was de computer vrij. Na het sturen van de mail ging ik naar de kamer, me verheugend op een bad met een mini-bar pilsje en de laatste twee hoofdstukken van mijn boek. Eenmaal in mijn badkamer zag ik dat het geen badkamer, maar een douchekamer was. Lichtelijk teleurgesteld heb ik het boek in bed uitgelezen. Hierna ontdekte ik twee dingen;
- de tv ontvangst was allerbelabberst;
- de muren waren van karton, want als ik Chinees zou kunnen spreken zou ik hun gesprekken letterlijk hebben kunnen volgen.

De volgende ochtend werd ik rond een uur of zes wakker van het gerochel van mijn buren. Nadat ik me op de meeting van die dag voorbereid had, besloot ik te gaan ontbijten. Wederom verheugde ik me op iets dat non existing bleek, namelijk de espresso. Onder stil protest voldeed ik de in mijn ogen veel te hoge hotelrekening en liet me door een taxi naar de klant brengen.

Hier werd ik allervriendelijkst met een espresso en een glaasje water ontvangen en de kansen keerden. Na een meeting van vier uur en een order rijker, werd ik door mijn gastheren uitgenodigd voor een lunch, waarna ze me bij een metrostation zouden afzetten. De lunch werd vergezeld door een fles champagne (een italiaans variant weliswaar) en de pizza met zongedroogde tomaten was uitstekend. Tijdens de lunch werden me allerlei tips gegeven om de middag in Milaan door te brengen, aangezien mijn vliegtuig pas s’avonds zou vertrekken. Na een middag vol shoppen, bezienswaardigheden en verscheidene espresso stops, zit ik nu in Malpensa airport op mijn vliegtuig te wachten.

Kerstgedachten

Denkend aan de vredige kerstgedachten wil, ik middels deze post het gruwelijke varkensverhaal een beetje naar de achtergrond dwingen.

Zoals ieder jaar al de gewoonte was, zal ook dit jaar weer op de laatste dag voor kerstmis de hel aanschouwd worden in de vorm van de binnenstad van Eindhoven volledig gevuld met shoppend publiek op zoek naar de laatste kerstcadeau's.

De laatste jaren was dit ook een moment waarop ik een hoop gelijkgestemden tegenkwam die met hetzelfde probleem worstelden. De vraag is of dit dit jaar weer het geval zal zijn.
Gerard en Roger zijn jullie er ook weer?

Agyonüt a disznó (“kill the pig”).

Aangezien ik overspoeld wordt met reizen deze week, een extra lang verhaal om de week in te leiden.






Ter waarschuwing wil ik er even erop wijzen dat de leeswijzer op dit verhaal 16 jaar is!

Om 5 uur s’ochtens wordt ik zonder wekker wakker. Dit overkomt me vaker als ik vroeg op moet staan voor een spannend of belangrijk evenement. Ik neem een uitgebreid ontbijt, terwijl ik naar Thunder races op Discovery channel kijk. Dit blijkt op afstand de meest bekeken televisiezender voor mij hier in Hongarije. Vanwege de verwachte smerigheid, besluit ik niet mijn beste kleren aan te trekken. Een kapotte spijkerbroek, twee lagen t-shirts, de alomgewaardeerde compaq trui en mijn soldatenkistjes. Dit afgemaakt met een dikke sjaal en een paar handschoenen. De temperatuur is - 6° celcius en ik hoop dan ook dat dit voldoende kleding is om de dag door te komen.

Om 5.50 spring ik op mijn fiets en exact om zes uur arriveer ik bij de familie Porteleki. Daar staan Lászlo, Ferri, Kati en de moeder van Kati al klaar in hun externe keuken. Zoals zoveel Hongaren hebben de ouders van Kati de keuken buiten hun hoofdwoning. De keuken is gebouwd in wat wij een schuur zouden noemen en hier staan een houtgestookt fornuis, dat tevens de warmte in de schuur verzorgt en een eettafel met bij en hier wordt dan ook gedurende de zomer en winter gekookt en gegeten.

Het blijkt dat Ferri, Lászlo (een schoonbroer van Ferri) en ik het daadwerkelijke doden gaan doen en dit betekent traditiegetrouw dat we om zes uur s’ochtends al de eerste Palinka naar binnen werken om ons af verdoven voor het leed van het varken. Na de Palinka ging Ferri met een brommertractor met aanhangwagen naar de boer van het varken en de rest volgde in de auto van Kati.

Een kilometer verderop bevondt zich de “boerderij”, wat niet meer was dan een gewoon woonhuis van een vent die toevallig een aantal varkens hield. Bij aankomst werden de gewoonlijke handen geschud onder de mannen en er werd me een touw in mijn handen gedrukt, met aan de ene zijde een lus en aan de andere zijde een houten handvat. Dit gereedschap had iedereen. De boer ging het hok in en kwam eruit met deze lus om de onderkaak van het varken gebonden. Vervolgens werden onze lussen om de poten van het varken gebonden en met een professionele judo greep werd het varken op zijn zij gewerkt. Op dat moment werd ons het teken gegeven dat we middels het touw het varken onder bedwang moesten houden. Het punt van het daadwerkelijke doden kwam nu wel erg dichtbij en het verdovende effect van de Palinka was in een slag verdwenen. Enigszins angstig en in een lichte paniek stond ik daar dat varken dat binnen no time gedood zou worden, onder bedwang te houden. Zou ik me hier doorheen kunnen slepen zonder paniek reacties als kotsen, flauwvallen, huilen of schreeuwen?

Het varken had in de gaten wat er ging gebeuren en liet de meest hartverscheurende geluiden horen. Plotseling werd het mes in de nek van het varken gestoken en terwijl het varken hierop reageerde met krachtige reacties, kwam de moeder van Kati met een emmer er bij staan om het bloed dat eruit spoot op te vangen. Na korte tijd werd het varken rustig en werd er aan een poot gepompd om het bloed eruit te krijgen. Ik begon opgelucht te raken, want het leek erop dat het ergste voorbij was. Nadat de eerste emmer vol was, kwam Kati met de volgende emmer, terwijl haar moeder met haar handen in de eerste aan het roeren was en het stolsel eruit gooide. Terwijl ik gefascineerd naar deze bezigheden keek, kwam het varken in haar definitieve doodstrijd met een aantal heftige pogingen om te ontsnappen. Volkomen verrast door deze aanval, werd mijn arm bijna uit de kom getrokken en werd ik in een slag weer in de realtiteit getrokken. Na een doodsstijd die mijns inziens veel te lang duurde was het dan eindelijk zover. Het varken was dood. Maar aangezien ik die gedachte al eerder onterecht had gehad, vertrouwde ik het toch niet helemaal.

Vooral toen me werd gevraagd mee te helpen het varken op de weegschaal te tillen, was ik enigszins huiverig en bang voor een nieuwe laatste reactie van het varken. Vol afschuwen hielp ik mee het varken op de ouderwetse weegschaal (met van die gewichtjes die je moet plaatsen om het gewicht te meten) te hijsen en toen ik zag dat het varken 180 kg woog, was ik verrast van de weinige moeite die het gekost had om dit varken met vier man op te tillen. Of ik ben tijdens mijn verblijf in Hongarije uitzonderlijk sterk geworden, of er pompte adrelanine door mijn bloed.

Na het wegen, werd het varken op de mini-tractor van Ferri naar huis gebracht en de rest reed weer met Kati mee. Haar moeder was inmiddels al te voet naar huis met de eerste emmer bloed.
Eenmaal thuis werd het varken op de bevroren grond gelegd en ik kreeg van Ferri te horen dat onze eerste taak was om de haren en het toplaagje vel te verwijderen. Dit moest gebeuren voordat het varken stijf werd, omdat het dan moeilijker zou gaan. Op een soort houtkachel had de vader van Kati, Lajos tijdens het slachten al een vijftig liter water aan de kook gebracht. Ferri en ik hadden allebei een schraapmes in de hand en Lászlo kwam met de gieter gevuld met kokend water aanzetten. Dit werd over het lichaam van het varken gegoten en op de plekken die net begoten waren, konden de haren en het vel relatief eenvoudig weggeschraapt worden. Deze activiteit kostte me verbazingwekkend weinig emotionele moeite, totdat we bij het hoofd aankwamen, waar de ogen nog open waren totdat het water eroverheen werd gegoten. In een slag verdween de glans en kleur en trokken de oogleden dicht. Aan alle lichaamsdelen was ook te merken dat de lijkstijfheid begon in te treden. Na een ruim uur schrapen, waren we klaar met de actie en was het tijd voor ontbijt.

Het was inmiddels bijna half negen en in de keuken stonden een aantal glazen gluwein klaar en de tafel was gedekt. De tafel was gevuld met allerlei soorten kaas, salami, paprika en brood en op het vuur stond ook nog iets te pruttelen. Dit bleek het bloed van het varken te zijn dat alleen aangevuld met uien stond te bakken. Toen deze zwarkte lichtelijk gelei-achtige blokjes eten op mijn bord werden gelegd, moest ik weer even slikken. Ik sloeg de gluwein in een slag achterover om mijn keel te verdoven en nam de eerste hap. Echt lekker was het niet, maar smerig ook niet. Dus ik at netjes mijn bordje leeg, waarna we verder aan het werk konden.

De volgende actie was het wegbranden van de resterende haren en de hoeven. Ferri pakte de vlammenwerper en ging hiermee volop aan de slag om het lichaam volledig kaal te branden. Het lichaam dat een beetje begon uit te zakken, trok helemaal strak op het moment dat het met deze warte werd geconfronteerd. Zodra het lichaam helemaal zwart was en de verkoolde hoeven er af getrokken waren, konden we met het schrobben beginnen. Met een borstel en koud water werd het hele lichaam schoongeschrobt totdat alle zwart verdwenen was. Nu diende het schone varken van de grond op de tafel getild te worden en alhoewel het nu een stijf lichaam was, kostte het dit keer veel meer moeite.

Nadat dit gebeurt was gingen we weer naar binnen voor een glaasje gluwein om onze bevroren vingers en handen te ontdooien en om de druppels die aan onze neus hingen te laten opdrogen. Na dit moment kon de daadwerkelijke slacht beginnen.

Op het moment dat het hoofd er vanaf was gesneden, ging er bij mij een knop om die het werk een stuk makkelijker maakte, het was niet langer een dood varken maar een groot stuk vlees. Maar de echte gruwel moest blijkbaar nog komen.

Het eerste wat verwijderd werd was de blaas met hieraan verwijderd het urinekanaal. Normaal blijken de varkens op het moment dat ze gedood worden hun urine te laten lopen. Dit was echter nu niet het geval, dus op het moment dat het merendeel van de urinewegen was vrijgesneden en dat Lászlo druk uitoefende op de blaas, spoot er een straal urine uit waardoor er een gedeelte recht op mijn onderarm terechtkwam. Dat stank hiervan verschrikkelijk was kwam ik achter toen ik uit routine met deze onderarm de druppels van mijn neus wilde wegvegen. Door de intens smerige geur werd ik hiervan gelukkig op tijd weerhouden.

Gezamenlijk werd het varken vakkundig in stukken uit elkaar gehaald. Eerst werden de poten eraf gesneden. Daarna werd het varken gedraaid en werd het rugspek eraf gehaald en werden de ribben doorgeknipt, waardoor nadat de “rubkes” waren verwijderd de ingewanden zichtbaar waren. Met chirurgische precisie haalden we alle onderdelen eruit en als laatste waren de darmen aan de beurt. Het was heel belangrijk dat deze niet beschadigden om de inhoud voor een behoorlijke troep konden zorgen. De ingewanden werden door het vrouwelijk gedeelte van het gezelschap opgehaald en gaandeweg de rest van de slacht kwamen ze af en toe langs om stukjes vlees te “stelen”. Alle stukken werden mooi gecategoriseerd op een tafel geplaatst en om een uur was het weer tijd voor pauze.

Toen we de keuken binnenkwamen hing er een heerlijke geur. Wat bleek Kati en haar moeder hadden de eerste stukken varken al gebakken en ook een groot stuk lever was al de pan ingegaan. Onder het genot van een glaasje wijn werd dit uitzonderlijk lekkere eten dan ook genuttigd. De stukjes vlees waren echt uitzonderlijk lekker, mega vers vlees van een echt scharrelvarken!

Omdat het varken inmiddels was gereduceerd tot een tafel met stukken vlees, was alleen de kop nog over. Terwijl Lászlo tijdens de slacht al een tijdje zat te proeven van stukken vel, een hapje nam uit het rauwe oor en nog meerdere walgelijke dingen deed, hakte Ferri de kop doormidden en haald op de ogen na, alles wat in de verste verte maar eetbaar leek eruit. Toen de hersennen aan de beurt waren, stond Kati al klaar met een glaasje om deze in te doen. Deze waren verbazingwekkend klein.

Nu was het zaak om alle stukken vlees in hapklare brokken te snijden en het vel en vet te verwijderen. Met handen glibberig van het vet vocht ik met het mes om een goede grip te krijgen en dit werk met verve uit te voeren. Het vel werd gestroopt en op de waslijn te drogen gehangen. Dit zou heerlijke chips geven morgen werd me verteld. Het was interessant om alle bekende stukken vlees tegen te komen en door deze praktijkles te weten waar ze zitten. Op dit moment was alle gruwel dan ook weg en was het gewoon interessant werk geworden. Alle kleine stukjes vlees werden door mams (om te bakken) of door paps (voor het gehakt) verzameld.

Om drie uur was alles klaar en hadden we het volledige varken tot hapklare brokken teruggebracht. Een volledige poot werd voorbestemd om een ham te worden. De overige stukken vlees werden door Kati verpakt en in de diepvries gestopt. Nu was het alleen nog zaak de salami, de worst en de paté te gaan bereiden. De vader had ondertussen veel werk met de gehaktmolen verricht en de moeder van Kati had de darmen schoongemaakt en binnenstebuiten gekeerd.

De eerste worst was paprikaworst. Het gehakt werd vemengd met vele soorten kruiden, knoflook en paprika poeder. Hierna moesten we gedrieën proeven of de smaak wel goed was. Dit was het geval en dus met de worstenmachine aan de slag. In totaal hadden we meer dan 25 kilo paprikaworst en ik had de hoop hier ook wat van mee naar huis te krijgen. Hierna was de paté aan de beurt, deze werd in de dikke darm omhulsels gestopt.

Als laatste werd er nog een worst gemaakt van de ingewanden die ondertussen samen met rijst hadden gekookt en ook vermalen waren. Hier werd ik minder opgewonden van. Toen ook deze tot worstjes was omgetoverd, zat na twaalf uur hard werken de werkdag erop en was het tijd om van onze arbeid te gaan genieten.
Inmiddels was er een hoop familie gearriveerd om de slacht te vieren en werden we als slachters in een gezellige keuken verwelkomd, waar de tafel vol stond met getrokken varkenssoep, karbonaat, stukjes schnitzel en ook al gebakken worsten. Dit alles werd rijkelijk begeleid door zelf gebrouwen wijn (waaraan ik in november al had meegewerkt). Op de ingewanden worst na, heb ik alles geproefd en genoten van dit vreetfestijn.
Om acht uur ging ik dodelijk vermoeid naar huis en kreeg ik net zoals vroeger op een kinderfeestje een zakje mee naar huis. Alleen zat er nu een meter paprika worst, een salami, een brok soepvlees en een schnitzel in de pakketje. Dat wordt smullen de komende tijd.

Kill the Pig

Morgen zal om 5.00 mijn wekker aflopen. Aangezien er waarschijnlijk sprake zal zijn van enige consumptie van alcoholische dranke, lijkt het niet verstandig om met de auto te gaan, dus dien ik een wandeling van een half uur in te calculeren.

Om zes uur wordt ik verwacht en na een Palinka voor de moed, vetrekken we dan met het mannelijk deel van het gezelschap (Kati's Pa, Ferri, de buurman en ik) naar de boer waar het varken zich bevindt. Hier wordt het dan door een neef ontzield. Vervolgens, nadat al het bloed is weggelopen, moeten we het beest op een kar tillen, die door een brommer wordt voortgedreven. Deze brengt het beest naar Kati's ouders, waar we gezamenlijk het varken middels een vlammenwerper gaan ontharen. Daarna komt de slacht en het bereiden van de ham, de worst en de salami. Dus aan de slag met het mes en met de vleesmolen.

Al met al wordt het een gezellig familiefestijn. En natuurlijk neem ik mijn fototoestel, voor die enthousiasteling die overal foto's van wil zien ;-).

Spelletjes koning

Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten speel ik graag gezelschapsspelletjes. En als ik speel wil ik altijd heel graag winnen en als ik win kan ik wel eens een beetje irritant worden.

Gisteren had ik eindelijk weer eens de kans om een spelletje te spelen. Een eenvoudig kaartspel, waarbij er een slang gevormd moest worden door kleurtjes op elkaar te passen. Zodra je de staart aansluit om de slang af te maken mag je de slang houden. Degene die dan de meeste kaarten heeft zodra het spel afgelopen heeft, heeft gewonnen.

Terwijl de pannen op het vuur stonden te pruttelen werden door Ricci de kaarten rondgedeeld. En beurtelings konden we een stukje van de slang complementeren. Op een gegeven moment had ik een stukje van een staart in mijn handen, waarmee ik de langste slang kon be-eindigen en inlijven. Mijn natuurlijk overwinningsinstinct kwam vrij en met een triomfantelijke smile op mijn gezicht had ik het kaartje al in mijn hand om hem neer te leggen en zo een zekere overwinning op te eisen. Echter op dit moment gingen mijn hersennen ook werken.

Gooi ik deze kaart op tafel, vergezeld van een overwinningsdansje, hiermee mijn kortstondig opgebouwde relatie met Ricci in een keer verpestend voor de komende tijd, of zal ik tegennatuurlijk me inhouden, het kaartje terugstoppen en net doen alsof mijn neusbloed, waarmee ik het aantal mensen die me welkom heten in dit huis niet halveer?

Als ik tijdens het eten twee lachende mensen om heen zie, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Kitchen english

Tijdens mijn etentje afgelopen vrijdag werd het pijnlijk duidelijk. Mijn beheersing van de engelse taal in het algemeen is gewoon uitstekend op een gebied na.

Door het vele films en TV kijken vroeger, door het vele lezen van engelstalige boeken en door meer dan de helft van je communicatie in het engels te voeren bouw je een behoorlijke basiskennis op. Maar bij al deze activiteiten wordt er blijkbaar een onderdeel behoorlijk verwaarloosd en dat is het keukenengels.

Tijdens het koken afgelopen vrijdag gebruikte ik een behoorlijke portie ingrediënten, waarvan mijn metgezel graag wilde weten wat het was. Op een groot aantal moest ik het antwoord schuldig blijven. Zelfs groenten als aubergine wist ik niet te benoemen. Ook bij de vraag om me potten, pannen of een vergiet aan te geven stond ik met mijn mond vol tanden.

Toen ik gisteren werd uitgenodigd om een hapje mee te eten, werd ik weer met dit gebrek geconfronteerd. Ik denk dat mijn volgende literatuur een engelstalige Jamie Oliver wordt om met dit gebrek voor eens en altijd af te rekenen.

Een middagje Zaventem

Gisteren had ik een meeting in Mechelen en na deze meeting nam ik afscheid van Amalia voor een verblijf van een week in Sittard en ik liet me op het vliegveld Zaventem afzetten.

Aangezien de meeting van 9.00 to 13.00 had geduurd bevond ik me om 13.30 al op dit vliegveld. Prioriteit 1 was toen kijken of er nog een vliegtuig naar Boedapest terugging voor mijn geplande vlucht om 20.20. Jammergenoeg was dit niet het geval.

Al snel kwam ik tot de conclusie dat dit niet het beste vliegveld was om een wachttijd van 7 uur door te moeten brengen. De grootste fout die ik daarbij ook nog maakte was dat ik me direct liet inchecken en daarna ook al door de doaune liep. Als je dit op schiphol doet, kan je je nog altijd vermaken met verschillende eettentjes, casino's en winkeltjes. Op Zaventem ben je dan echter overgeleverd aan twee miniscule kioskjes, waar je voor € 4.40 een halve liter Stella kan krijgen. De triestheid van deze zône is trouwens treffend in beeldgebracht op de website van Crofftt. En laat me verklappen dat het er overdag niet veel plezanter uitziet

Aangezien ik vanuit Budapest nog een tijdje in de auto diende door te brengen, was het geen goed idee om teveel van deze Stella's naar binnen te werken. Dus eerst maar even gewerkt tot een ruim uur later de batterij het opgaf. Gelukkig had ik in het "actieve" deel van het vliegveld een extra boek gekocht. Want ook boeken kon je in dit "wasteland" niet kopen. Zwervend van bank naar stoel en stoel naar bank, op zoek naar comfort, wist ik de nieuwe "John Grisham" ook in mijn been there, done that lijst toe te voegen.

Nadat vervolgens de ultieme verveling begon toe te slaan, kropen de wijzers van de klok richting de acht uur en was het tijd voor het boarden.

Wat is ny de grote les die we geleerd hebben, gok niet op een vroegere vlucht en ga je gewoon in het centrum van de grote stad vermaken als wachttijd. Kijken of ik dit volgende week in Milaan tot een betere uitvoering kan brengen.

Sneeuwstorm

Om drie uur liep de wekker af en het strak getimede programma ging van start, ontbijten, mijn blouse strijken en op naar Budapest via Érd (om mijn collega op te halen). Gebaseerd op eerdere ervaring, waarbij ik deze afstand met volledige druk op mijn gaspedaal kon afleggen, ging ik uit van een reistijd van een ruim uur.

Echter toen ik naar buiten stapte, lag er een laag wit poeder die de grond bedekte en er viel meer van dit spul uit de lucht. Op dat moment voorzag ik al een spannende rit. Over de landweg naar de autosnelweg viel het nog mee, deze was helemaal bedekt met sneeuw, maar er was nagenoeg geen verkeer, zodat ik nog behoorlijk kon doorrijden. Echter op de autosnelweg ging het op meerdere vlakken mis. De sneeuwval werd intensiever en er was meer verkeer op de weg. De linkerbaanvlakken waren als snel niet echt toegankelijk meer, wat behoorlijk lastig was, omdat ik regelmatig idioten in moest halen, die dachten dat het veilig was om 30 km/uur te rijden op een autosnelweg. Iedere keer als ik zo een idioot, vaak een oudere bestuurder van een Trabant of een Warzburg, tegenkwam, moest ik me dus slippend door de sneeuw ploegen om er in een slakkentempo langs te rijden, waarna ik vervolgens op de nagenoeg vrije baan, mijn gaspedaal weer kon beroeren.

Slechts vijftien minuten te laat reed ik Érd in, waar ik met Amalia bij een bushokje had afgesproken. De sneeuw was hier van dien aard dat het intrappen van de gaspedaal of de rem nagenoeg geen effect hadden. Toen ik haar langs de weg spotte, duurde het dan ook 100 meter alvorens ik stilstond.

In Budapest was de situatie ook rampzalig met als resultaat dat we 40 minuten voor vertrek arriveerden. Knap getimed dus, maar volgende keer toch maar de weerberichten van te voren opzoeken

Rede en emotie

Aangezien ik morgen de gehele dag in vliegtuigen en het buitenland doorbreng, nu maar alvast een beschrijving van een spannende date.

Om zeven uur arriveerde ik bij Szilvy thuis, ik had de inhoud van mijn keuken bij om haar te trakteren op een geweldige maaltijd. Als voorbereiding had zij voor het toetje en voor de wijn gezorgd.

Terwijl Szilvy de nootjes en de uitgebakken spekjes bakte voor de salade bij het hoofdgerecht, werkte ik aan het voorgerecht. Al snel wist ik mijn weg in haar keuken te vinden en binnen no time stond het voorgerecht op tafel. Terwijl Szilvy een leuk muziekje opzette, schonk ik het glaasje port in om het voorgerecht te vergezellen.

Al snel heerste er een romantische en gezellige sfeer. Na het voorgerecht gingen we samen aan de slag voor het hoofdgerecht. De gemarineerde schnitzel stukjes en de aardappels had ik al voorgekookt om later te bakken. Door drie pannen tegelijkertijd op vol vuur te zetten, wist ik al snel een mist in de keuken te creëeren, waardoor je geen hand voor ogen meer kon zien. Vergezeld met een glaasje mierzoete rode wijn (onze wijnvoorkeur ligt behoorlijk ver uit mekaar), aten we het hoofdgerecht. Tijdens het eten liep de spanning voelbaar op.

Ondanks deze positieve spanning die er heerste hadden we beiden last van een barriëre die ons tegenhield om op een spontane manier gebruik te maken van deze spanning. Laten we zeggen een soort koudwatervrees. Tijdens het toetje had ik eindelijk de moed verzameld om dit tot gespreksonderwerp te maken en het werd direct duidelijk wat er aan de hand was. We hadden allebei last van het fenomeen dat de rede interfereert met de emotie. De gevoelens zijn duidelijk, maar de omstandigheden maken het erg moeilijk om zonder consequenties deze gevoelens te volgen. Laten we maar zeggen dat het klote is om in een bekrompen dorp als Sárbogárd te leven. Hier kom ik later nog wel op terug.

Na een lang, open en prettig gesprek hebben we besloten het wat tijd te gunnen om te kijken hoe sterk en diep de gevoelens zijn alvorens de echte jump in het diepe te nemen. Laten we zeggen dat we het zwembad eerst eens volledig gaan inspecteren alvorens we erin gaan springen. Omdat we op het moment dat de we sprong wagen, we op een aantal gebieden een point van no return overschrijden.

De manier waarop we dit gaan doen, is door veel tijd samen door te brengen om de potentie van de toekomst te testen. En dit doen we door vele etentjes, bioscoopjes en dagtripjes in Hongarije. Verward, gelukkig en verdrietig reed ik midden in de nacht in een sneeuwend Sárbogárd naar huis.

Import / export

Zaterdagavond ging opeens de voordeurbel. Dit was verrassend aangezien ik nooit onaangekondigd bezoek krijg.

Ik doe de deur open en zie daar de jongen / het meisje (ik ben er nog steeds niet uit wat het geslacht van dit persoon is, maar laten we maar meisje zeggen), die het loket van het treinstation in Sárbogárd bemand. Ze heeft haar sjabbie en ongeschoren vader / opa bij zich. Deze stapt vol vertrouwen mijn huis is, met een scheerapparaat uit het jaar toebak in zijn hand en begint vervolgens in rap tempo tegen me aan te kletsen.

Totaal overdonderd door deze inval, probeer ik me te herstellen en ik versta natuurlijk helemaal geen drol van wat deze vent me probeert te vertellen. Ik besluit het hef in handen te nemen en zeg in het Hongaars: ho ho, ik begrijp er geen hol van en ga alsjeblieft een beetje langzamer praten. Als hij vervolgens zijn verhaal drie keer op normale snelheid herhaald, begin ik steeds meer te begrijpen van wat hij te melden heeft. Het blijkt dat hij een ouderwets Philips scheerapparaat in zijn handen heeft en de scheerkopjes zijn behoorlijk versleten. (Dit verklaart zijn ongeschoren gezicht) hij heeft de hele omgeving afgezocht naar reserve / vervangende onderdelen, maar deze niet kunnen vinden. Aangezien hij blijkbaar weet dat Philips een Nederlands merk is, vraagt hij mij de volgende keer als ik in Nederland ben wat reserve scheerkopjes te kopen en mee te nemen.

Als hij zich tot die tijd niet scheert, kan hij zich met kerst gelijk als de kerstman vermommen.

Lang leve de 24 uurs economie

De hele week is het hectisch en druk geweest, maar op vrijdag ga ik mijn kookkunsten in de strijd gooien om te proberen een hart definitief voor me te winnen. Wil ik dit enigszins proffesioneel aanpakken, dan hoort hier wel een grondige voorbereiding bij.

Aangezien ik de gehele week tot een uurtje of acht heb moeten werken heb ik nog geen tijd gehad voor boodschappen, maar vandaag (donderdag) diende het er toch van te komen. Resultaat was dat ik rechtstreeks uit het werk naar mijn lerares kon rijden voor anderhalf uur les. Na de les Szilvy gebeld om de eetdate te bevestigen voor morgen, waardoor ik zeker wist dat er nog een reis naar de Auchan noodzakelijk was. Dus om half negen in de auto gestapt en in de Mega Auchan even uitgebreid rondgelopen ter inspiratie en boodschappen gedaan.

Om tien uur was ik thuis en stond ik in de keuken de knoflook te snijden, het vlees te marineren en de aardappels al voor te koken.
Morgen maar eens kijken wat het resultaat van deze inspanningen zal zijn.

Amalia

Dit is de naam van onze nieuwe process engineer. Samen met de drie nieuwe engineers die we deze week hebben aangenomen is mijn afdeling in twee weken tijd vervijfvoudigd. Amalia komt vers van de TU en is direct zonder werkervaring de meest ervaren plastic engineer in de fabriek. (In het land van blinden is een oog koning!). We hebben besloten haar een mega snelle opleiding te geven, zodat ze zo snel mogelijk echt nuttig werk kan verrichten. In dit proces ben ik haar coach.

Aanstaande dinsdag hebben we een technisch gesprek bij een van onze grootste klanten in Mechelen. Hier wordt ze direct aan de klant voorgesteld als specialist. Het plan was om haar vervolgens een week naar Sittard door te sturen voor een on the job opleiding met de Nederlandse plastic engineers. Op haar tweede dag op het werk stelde ik dit dus ook voor met de mededeling neem morgen je paspoort mee, want volgende week heb je je eerste zakenreis, een ruime week naar België en Nederland. Haar antwoord hierop was, terwijl haar ogen tinkelden van enthousiasme: Hmm, ik heb geen paspoort.

In tegenstelling tot Nederland, kan je hier de trage bureaucratie omzeilen door met wat biljetjes te wapperen, waardoor dit nog tijdig geregeld kon worden zonder allerlei slagen om de arm. Dinsdag haal ik haar om vijf uur s’ochtends op om het vliegtuig te nemen en als ze dan een weekje later in Nederland terugkeert, heeft ze gelijk haar vuurdoop gehad en weten we direct uit welk hout ze gesneden is.

Ze gaf wel al de reactie alsof ze in een gigantische stroomversnelling was terechtgekomen, maar ze zei deze aanpak wel prettig te vinden.

Impressie van het Huisje

Dit is de impressie van het huisje waarvan mijn hartje sneller ging kloppen. Achter het muurtje ligt het grasveld, dat gereserveerd is voor het zwembad. Maar eerst hopen dat ik met harde onderhandelingen de prijs omlaag kan krijgen, anders blijft het gewoon bij een leuke droom.

Ház vadásni (het vervolg)

Na het oponthoud in het wijnhuisje, gingen we weer terug over de verraderlijke wegen richting begaanbare wereld. Op naar Pincéhegy, oftwel de heuvel van de wijnkelders. Dit was het doelgebied voor de huizenjacht. Op het moment dat we heuvel opreden was ik op slag verliefd op dit stukje Hongarije. Het prachtige uitzicht en de wonderbaarlijke omgeving deden mijn hartje wel een paar slagen sneller kloppen.

Na veel praten met locals, kopjes koffie en rondleidingen in huizen, was er eentje die uiteindelijk toch wel erg veel potentieel bood. Echter dit huis was van een Nederlander en ik moest maar contact met hem opnemen voor de prijs. Het was een nieuw huis op een stukje grond van 1500 m2, waarbij de benedenverdieping de hoofdwoning is met woonkamer, slaapkamer, keuken en badkamer en vanuit de achterzijde is de tweede verdieping begaanbaar met een flinke hal, twee slaapkamers en een badkamer. Vanuit hier is er toegang tot een grasveldje van 20 x 10 m, waar later ooit een mooi zwembad kan worden neergelegd. Vanuit dit grasveld is er een prachtig uitzicht op de omgeving.

Na alle bezichtigingen even afscheid genomen van alle familie, die zich allemaal in 1 huis hadden verzameld, waar we nog moesten blijven om te eten en te drinken. En toen naar huis.

Toen ik Ferri thuis afzette, moesten we onze avonturen nog aan Kati en haar ouders vertellen onder het genot van een goed bord Pörkölt. Van hier heb ik ook de Nederlandse huiseigenaar gebeld en jammergenoeg lag de prijs buiten mijn bereik, maar gedurende mijn volgende bezoek aan Nederland ga ik bij hem langs voor harde onderhandelingen hebben we al afgesproken. Tijdens de pörkölt werd ik tevens uitgenodigd om over twee weken deel te nemen aan het "kill the pig" festijn.

Dan wordt een bij een boer weggezet varken door een professional gedood en vervolgens door de familie en hun vrienden geslacht om vervolgens het vlees te bewerken en te verdelen. Het is een hele eer om hiervoor te worden uitgenodigd, het enige nadeel is dat de pret reeds om half zes s'ochtends begint. En hierbij is traditioneel de eerste actie het nuttigen van een Palinka, om de inwendige mens op te warmen.

Sinterklaas

Morgen gaan we verder met het ház hunt verhaal, maar vandaag wil ik een verhaal over onze goedheiligman vertellen.

Zoals jullie allen weten komt hij op 5 December de avond voor zijn verjaardag bij ons langs om kado's te brengen. Hij arriveerd ergens in November met de stoomboot en zijn vrolijk uitgedoste pieten. En vervoerd zich vervolgens op zijn witte schimmel. Echter in de nacht van 5 op 6 december vaart hij uit op de stoomboot, waar hij in Finland stiekem van boord springt en de Pieten varen verder. In Finland ruilt hij de schimmel in voor een eland. Ook zoekt hij hier een groepje jonge meiden uit, die hij geheel van strakke zwarte kleren en een gothic schminck voorziet en waar duivelsoortjes uit het hoofd groeien. Ze hebben ook allemaal een martelwerktuig in hun handen, zoals een zweep, een bokshandschoen en dergelijke.

Hiermee rijdt hij dan naar Hongarije waar het feest de zesde wordt gevierd. En waar hij de lieve kinderen van cadeau's voorziet. Die stopt hij dan in de schoen die voor het raam is gezet. De "pieten" martelen vervolgens de kinderen die stout zijn geweest.

Vanavand zal hij de trein naar Spanje wel pakken en dat rendier zal wel ergens op de barbeque belanden.

Ház hunt II (the afternoon)

Na de ochtend ervaringen kwam ik om elf uur bij Ferri aan. Kati was aan het werk, dus ik had een dagje haar vriend te leen. De dag ervoor had ik de locale huizenkrant gekocht en aan Kati meegegeven ter voorbereiding. Toen ik Ferri tegenkwam zei hij echter; dat vodje hebben we niet nodig! Dus ik vroeg me al af wat de tactiek voor de dag zou zijn.

Na even overlegd te hebben, wat mijn wensen waren, koos Ferri een drietal plaatsen uit, waar de kans groot was om een leuk huis te vinden. Eerst reden we naar Nagydorog, een klein half uurtje rijden. Daar stopten we bij de eerste mensen die we buiten zagen staan en Ferri vroeg aan hen of er in het dorp huizen te koop stonden. Volgens hem werkte deze tactiek beter dan zo een flut krantje en warempel we kregen een aantal tips. Bij het tweede huis waar we kwamen belden we aan en werden we direct binnen uitgenodigd voor een kopje koffie, waarna we een rondleiding door het huis kregen. Nadat we zo de eerste twee dorpen hadden gehad, vijf huisbezoeken en drie kopjes koffie verder besloten we naar de derde plek te gaan, Simontornya.

Hier had Ferri nog wat familie wonen die hij al twaalf jaar niet meer had gezien. Dus we reden rechtstreeks naar zijn tante. Deze was niet thuis, dus belde hij bij de buurman aan om te vragen waar ze kon zijn. Na wat info, op weg naar haar dochter. Deze was wel thuis en belde direct haar dochter op om ons te helpen in de huizenjacht.
Met zijn drieen reden we de berg met de wijnlanderijen op, waar de tante van Ferri in hun wijnkelder aan het werk zouden zijn. Door modderige holle wegen in een prachtige omgeving, die eigenlijk voor tractoren was gemaakt en niet voor mijn tere Alfa, arriveerden we bij de “Pince” van zijn familie. Hier waren oom en tante wijn en worst aan het maken. Toen ze de nederlandse auto hun erf op zagen rijden, waren ze een beetje verbaasd, maar toen Ferri uitstapte, waren ze uitzinnig van vreugde. Na wat worst en wijn (sap voor mij), en een aantal goede tips gingen we verder.

Ház hunt (the morning)

S’ochtends had ik een afspraak met een vent van makelaar Duna Ház, om een aantal flats in Székesfehérvár te bekijken. Het was de laatste kans voor Székes, aangezien de vorige ervaring niets voorstelde.

Om negen uur sta ik voor het kantoor en daar staan ook een jonge vent met een bloedmooie vrouw. Het blijken de makelaar met zijn jongere zus, die voor de vertaling moet zorgen. Als snel blijkt dat ze meer kwaliteiten heeft in het mooi wezen, dan dat ze kennis heeft van de engels taal. Maar goed samen met mijn inmiddels iets beter dan belabberde kennis van de hongaarse taal, kunnen we toch enigszins communiceren. Het blijkt dat er vier woningen zijn geselecteerd die we kunnen bekijken.

De eerste ligt ver buiten het centrum en is erg kicsi (klein, 34 m2), de tweede ligt op kruipafstand van het centrum en is qua formaat ook erg oké, maar de Jan des Bouvrie voorkeuren van de huidige bewoonster komen absoluut niet overeen met de mijne en aangezien alle flats tegen het dak van mijn budget liggen, is er geen financiële ruimte voor verbouwingen. De derde ligt ook te ver weg en de vierde heeft een perfecte locatie en een geweldig potentieel, echter het is een opknappertje en ook hier geldt dat de financiële ruimte daarvoor toch echt te klein is.

Met de belofte om later de week te bellen met mijn bevindingen stap ik terug in mijn voiture om terug te racen naar Ferri, met wie ik het middagprogramma ga doorlopen.

Ház vadásni

Morgen gaan we aan de derde ettape van de "ház vadásni" beginnen, oftewel huizenjacht.

Vanochtend al de locale huizenkrant gekocht bij de kiosk bij mij op de hoek, dus kunnen we morgen aan de slag. Eerst een afspraak bij een locale makelaar in Székesfehérvár. Deze belde op dat hij speciaal voor mij een tolk had geregeld.

Na dit festijn, rij ik terug naar Sárbogárd, waar ik Ferri, de vriend van Kati ga ophalen en dan maken we er een gezellig dagje huisje toeren van. Op basis van het huizenkrantje besluiten we onder het genot van een heerlijke lunch, welke plaatsen we allemaal gaan aandoen om de huizen te bekijken en dan gaat de grote tour de ház beginnen.

Ferri kennende zullen er tijdens deze tour de ház voldoende stops ingepland kunnen worden om de inwendige mens te kunnen versterken.

De Berlijnse muur

Tijdens het bezoek aan Berlijn staat de muur natuurlijk centraal en de eerste volle dag dat we in Berlijn waren besloten we met de rondvaartbus naar het beroemde "Checkpoint Charlie" af te reizen. Hier was in een huis een museum gevestigd, waarin de muur centraal stond.

Eenmaal binnen zagen we een hoop informatie over ontsnappingspogingen en gebeurtenissen die plaatsvonden rond die tijd in Berlijn. Maar na een minuutje of vijf begonnen we ons af te vragen wanneer die muur er nou eigenlijk gebouwd was. Het viel op dat het het uit alle gegevens niet viel op te maken wanneer het was en er was toch wel een zoektocht voor nodig om de uiteindelijk in triomfkreten uit te barsten omdat de info voorhanden was.

Was verder opviel was de samenstelling van de bezoekers. In tegenstelling tot vele musea, waar de grijze huismussen de overhand hebben, waren het hier vooral jonge en trendy mensen die hier rondliepen. Dit maakte het museumbezoek ook weer een stuk interessanter, want naast de info aan de muren en in de etalages, konden je visueel ingestelde organen ook genieten van het vrouwelijk schoon dat hier rondliep.

Process engineer

Gedurende mijn afwezigheid in Berlijn, hebben we een sollicitant gehad voor de functie Process Engineer. Gisteren werd ik al enthousiast door Tibor ingelicht dat het een bloedmooie vrouw was die op deze functie had gesolliciteerd.

Ik reageerde hier lachend op en zei dat hij me waarschijnlijk een beetje blij wilde maken met een dooie mus. Zoals gebruikelijk hier had ze bij haar reactie een foto ingesloten bij haar CV, dus ik vroeg aan Tibor, laat me die foto maar eens zien!

Hij wilde echter eerst samen besluiten of we haar aan zouden nemen en hoe we het dan verder zouden oppikken. Ze komt rechtstreeks van de universiteit af en heeft absoluut geen werkervaring. We hebben dan ook besloten dat we haar zouden aannemen en dat ik haar mentor wordt. Na dit besluit, zei Tibor met een triomfantelijke glimlach, oké, dan is nu de tijd dat je haar foto te zien krijgt. En warempel, op de pasfoto zag het er echt uit als een mooie meid.

Maandag haar eerste werkdag en dan laten we ons verrassen.

Tourguide in Hungary

Gisteren hadden we de klant Siemens VDO op bezoek voor een audit en vandaag zal dat weer zo zijn. Vanwege het feit dat ze gisteren nogal scherp waren en hele moeilijke vragen stelden, besloten we dat het verstandig zou zijn om met ze naar de kroeg te gaan, om ze voor vandaag wat losser te maken.

Dus om 8 uur stonden we klaar voor hun hotel om hun op te pikken. De twee gasten (een Czech en een Roemeense) vroegen van alles over de Hongaarse geschiedenis en de geschiedenis van Székesfehérvár. Tot ieders verbazing, was ik hier degene met de meeste inhoudelijke kennis. En vanwege dit verscheen er ook een blosje schaamrood op de kaken van mijn hongaarse collega's.

Tijdens het voortreffelijke diner in de "flying cat", werd er overvloedig genuttigd en dat is waarschijnlijk ook de reden dat de auditors nu te laat zijn. Tijdens dit diner werden ook vanuit drie oogpunten de verhalen verteld over de revoluties binnen de drie afzonderlijke landen en hoe dit door de bevolking werd beleefd. Na een recent bezoek aan Berlijn is dit toch wel erg interessant om daar op door te borduren.

Berlin, jetz gets loss

Op ons jaarlijks europese wereldsteden tripje met mams en broederlief, is het dit weekend tijd om Berlijn eens met een bezoek te gaan vereren. Nadat eerdere wereldsteden als Parijs, Barcelona en Rome al waren voorgegaan.

Op een mirakuleuze manier hebben we het weten te plannen dat de vliegtuigen uit Budapest en Bonn op nagenoeg dezelfde tijd in deze stad arriveren. Maar om op het vliegveld van Budapest te geraken, dien ik eerst de autosnelweg zien te bereiken aangezien alle lokale wegen inmiddels zijn bedekt met een mooi pak sneeuw. En voor sneeuwruimen hebben ze hier een soort selectie van wegen gemaakt, waarbij ze dit doen. Meestal zit de weg naar de autosnelweg hier niet tussen.

Na terugkomst op dinsdag waarschijnlijk nieuwe avonturen van Mories in Berlijn!

Beursleegzuigers

Op een dag die ik had ingericht voor de optimale ontspanning, begon de dag na een rustige treinrit met een lunch. Hiervoor moest ik een geschikt restaurant vinden. En na een korte speurtocht nabij Deak Férenc tér vond ik het cyrano restaurant bar op het Kristóf tér. Dit restaurant heeft een Michelin vermelding en dat straalt ook van ze af. Als je binnenkomt kom je terecht in een trendy sfeervol restaurant, waar een Kruger & Dorfmeister achtige lounge achtergrondmuziek wordt gespeelt. Op de kaart is naast de normale gerechten een uitgebreide keuze te zien in een grote variëteit aan sandwiches en salades. Ik besluit voor de salade met eend te gaan. Daarbij vraag ik voor een droge rode wijn en de Cabernet Sauvignon wordt aangeraden

Deze wordt in passende kristallen belglazen geserveerd. De bediening is capabel, maar ook duidelijk op het uiterlijk geselecteerd. Het restaurant bestaat uit twee etages en er is ook een soort mini privebalkon, van waaruit je over het gehele restaurant uitkijkt.

De salade arriveert en het blijkt een bescheiden hoeveelheid eend, omringd met sla, granaatappel, peer en ananas te zijn, voorzien van een lichte dressing. Wel ontzettend lekker trouwens. Na het eten ga ik voor de gebruikelijke espresso en ik wordt hier getrakteerd op een heerlijke espresso, met een begeleidend glaasje water en een heerlijk “Godive” chocolaatje.
De verrassing komt met de rekening, wanneer de Cabernet de helft van de totaalprijs voor zijn rekening neemt. Al met al een mooi restaurant voor een sfeervol of een romantisch etentje, maar als je beurs je lief is ga je hier niet te vaak naar toe. Of luister niet naar hun wijnadviezen.

Google Adsense

Zoals jullie waarschijnlijk wel is opgevallen op deze site, is dat onder elk verhaal een advertentie staat. Het grappige van deze advertenties is dat ze zich richten op de inhoud van de weblog, om zo goed aan te sluiten bij de bezoekers van deze pagina.

In het algemeen lukt dat vrij aardig, omdat er met name wordt geadverteerd voor vakantiehuizen en hotels in de omgeving. Echter de laatste tijd duiken er een verdacht aantal advertenties op voor zwangerschapstesten en voor echtscheidingsadvocaten. Dit bevreemd mij omdat ik toch echt niet het idee had dat ik onderwerpen behandelde die bij deze zaken aansloten.

Dus ik ben een beetje gaan graven en denk dat het Ikea verhaal, waarbij ik het heb over schreeuwende kinderen en ruziënde echtparen de trigger is geweest. Eens kijken of ik in een volgend onderwerp bewust wat trigger woordjes kan proppen om vreemde advertenties uit te lokken.

Glijpartij

Na een ontspannend weekend van veel lekker eten en badderen nam ik gisteren de express trein terug van Budapest naar Sárbogárd. Deze trein is uitgerust met 8 persoons cabine's. Als je dan net zoals ik gisteren redelijk op tijd op het station bent, kan je zelf de cabine uitzoeken waar nog niemand zit. De hoop is dan natuurlijk altijd dat er een of andere bloedmooie vrouw zich bij je in de cabine begeeft, waarmee je dan in contact raakt en.... Helaas is de harde realiteit meesta; anders en zo ook gisteren.

De eerste persoon die zich in mijn cabine begaf en door zijn aanwezigheid ook gelijk een anti mooie vrouwen verdedigingsmechanisme opwerpte, was een verlegen jongen die het boekje van zijn klassieke muziek CD gedurende de hele rit heeft lopen bestuderen. Sociologisch onderzoek heeft tijdens de rit trouwens uitgewezen dat nerds toch sociale dieren zijn, want de ene trekt de andere aan, want nog geen tien minuten na de aankomst van de eerste nerd, kwam er een tweede. Hij zag er ook daadwerkelijk uit als een nerd en als hobby zat hij een woordenboek te lezen!

Vanochtend luidde de wekker weer harder dan gewenst, een week hard werken zat er weer aan te komen. Totaal onvoorbereid liep ik na het ontbijt en na door Mart Smeets te zijn bijgepraat over de verrichtingen van Guus Hiddink en Sven Kramer de deur uit. Waar ik onmiddelijk al mijn evenwichtsorganen in moest schakelen om niet op mijn muil te gaan. Het had gesneeuwd en het was spekglad. De winter is begonnen!

Moriesify II (Bútor hunt)

Na een mindere zaterdag ochtend, waarin ik mijn wekelijks portie Motóriosok and Scrapheap hab moeten missen vanwege een absurd veeleisende gloeilampenfabrikant uit Eindhoven, plan ik zo dadelijk verder te gaan met de Moriesify your Home quest.

Dit maal ga ik op zoek naar Bútor winkels, oftewel meubilair. Eens kijken of het mogelijk om een werkelijk comfortabele stoel te vinden, van waaruit ik op zaterdagochtend mijn favoriete TV-programma;s kan bekijken.

Daarna op zoek naar een uitmuntend restaurant.

Domino nap

Opgegroeid met de obsessieve televisiegewoontes van heer Coonen in 10SC, heb ik heel wat domino D-day's van dichtbij mogen meemaken, waarin de heer Weijers door Roy als een ware held werd verafgood.

Echter dit jaar ligt er een kleine smet op het festijn dat Domino D-day heet. Er is namelijk een mus in koelen bloede afgeschoten die een paar steentjes had omgegooid. Het afschieten van dit nobele dier heeft een aardig aantal rellen veroorzaakt. Er zijn zelfs beloningen door beroemde weblogs en DJ's in het vooruitzicht gesteld voor de mensen die het werk van deze mus voortzetten voordat de uitzending begint.

Deze commotie en ophef samen met de emotionele band met dit festijn maakten het voor mij deste interessant om deze show dit jaar weer te volgen. Echter het programma zit verborgen achter onze nationale camping commerciele zender SBS, die in Sárbogárd niet te ontvangen is.

Het toeval wil echter dat toen ik gisteren een beetje met mijn afstandsbediening aan het spelen was ik bij een of andere hongaarse zender rechts in de bovenhoek zag staan: Domino Nap 22:33:12. Ook in Hongarije zijn ze er klaar voor en tellen ze af naar de grote aportheose.

Bordjes acrobaat

De laatste weken op het werk zijn ongelofelijk hectisch. We hebben met een tiental potentiële en nieuwe klanten tegelijk te maken.

Recent gaf Tibor de vergelijkin dat we een soort bordjes acrobaat spelen, waarbij elke klant een bordje voorstelt. En alle bordjes moeten we op de stokjes draaiend houden. Dit doe je door beurtelings iedere keer aan een bordje te draaien. Als je er dan eentje te lang over het hoofd ziet, kijlt hij naar beneden. Als ik zijn opmerking laat bezinken zie ik dat ik mijn roeping heb gemist.

Ik had in het circus moeten gaan werken.

Witte Kerst?

De winter treedt in!

Vanacht de eerste serieuze nachtvorst gehad, vanochtend mooie witte kristallen op mijn auto en een aanvriezende mist en morgen gaan de eerste sneeuwvlokken vallen. Alle voortekenen zijn daar, de winter is eindelijk gearriveerd en de autoritten gaan weer een stuk spannender worden, want als mijn geheugen van de vorige winter me niet in de steek laat, dan wordt maar ongeveer 30% van alle wegen hier sneeuwvrij gemaakt. Eens kijken of ik eindelijk die sneeuwkettingen een keer nodig ga hebben.

Ook voor het oudjaar is dit een prettig vooruitzicht. Miranda, schaf je snowboots maar alvast aan!

Moriesify your Home

Ik was het zat om in een huis te leven dat in het geheel niet past bij mijn persoontje en geïnspireerd door de sfeerverandering die in mijn eigen huis in Eindhoven heeft plaatsgevonden door het toevoegen van wat details en kleurtjes ben ik afgelopen weekend aan het Jan des Bouvriën geslagen.

Na een grondige poetsbeurt op naar de Ikea, voor de inkoop van wat snufjes. In tegenstelling tot in Nederland is het bezoek aan een Ikea in Hongarije geen kwelling. Hier zijn de gangpaden nog gewoon toegankelijk, wordt je niet omver gelopen door krijsende kinderen en vanwege het taalprobleem kan je de echtelijke ruzies over welke kleur de bank moet krijgen toch niet volgen. Maar de grootste schrik is bij de kassa. Als je aansluit in de rij kan je de kassa al daadwerkelijk zien en hoef je je niet met je gameboy te vermaken om de wachttijd te doden.

Na de Ikea even bij de Mediamarkt langs geweest (en ook hier was het verschil met een bezoek aan de pasgeopende mediamarkt in Eindhoven grandioos) en hier een home cinema system aangeschaft en wat DVD's.

Na de aankopen naar huis geraced om alles te installeren, op te hangen en te vervangen. Nadat dit alles had plaatsgevonden heb ik het gehoor van mijn buren getest door met de film "Kingdom of Heaven" mijn nieuw geluidssyteem te testen.

Recensies

Recentelijk ontving ik een mailtje van een verwante website www.hongarijevakantie.nl. Hierin werd me het volgende gevraagd:

“Kun je de in de weblog zorgvuldig verborgen gehouden namen van restaurantsen cafés niet toevoegen en de recensies op onze website, desnoods anoniem ofonder een schuilnaam, publiceren”.

Enigszins gevleid door deze vraag heb ik besloten om een vaste rubriek in mijn log toe te voegen, zijnde “Hongarije culinair”.

Het eerste restaurant dat ik wil bespreken is: Wall Street Restaurant & Bar in Budapest.

Op kruipafstand van de Opera en van het plein, waar zich enkele musical gebouwen bevinden, bevindt zich op de Andrassy út 19,het restaurant Wall Street.
Als het weer een beetje meezit is dit restaurant voorzien van een knus en klein terras, maar het is zeker zo gezellig om binnen te zitten. Het is ingericht in een behoorlijke Jazzy sfeer. En uit de mededeling dat er iedere woensdag en vrijdag live Jazz te zien is, valt ook op te maken waarom.
Een groot voordeel van deze plek is dat hij ook uitermate geschikt is voor een klein hapje of lunch. Zo is er naast een normale menukaart, ook een behoorlijke keuze in lunchgerechten. Daarnaast hebben ze een gerecht, wat in Hongarije behoorlijk moeilijk te vinden is, zijnde een kaasplankje. Ook is er een wijnkaart, waarin uit een aantal wijnen gekozen kan worden, waar je de wijn per glas kan bestellen. Zo kan je in een klein gezelschap toch wat proeven, zonder volledige flessen naar binnen te moeten gieten. Als je geluk hebt door de juiste persoon bedient te worden, kan je ook nog wat uitleg van deze wijn krijgen. Al met al een goede keus.

Hervatting Hongaarse les

Na twee weken pauze in mijn schooltijd, was het weer zover een nieuwe les Hongaars.
Ondanks mijn plechtige beloften aan mijn lerares dat ik tijdens mijn verblijf in Nederland een inhaalslag zou maken om de de woordenschat op peil te brengen, was me dit door verschillende factoren niet gelukt.
De hoofdfactoren waren vrienden, gezelligheid en de daaruitvoorvloeiende vermoeidheid.

Met trillende benen belde ik gisteren aan bij mij masochistische lerares, die het nooit kan laten me flink op mijn flikker te geven als ik mijn best weer eens niet had gedaan. Direct toen ze de deur opendeed werd het duidelijk dat ze haar gedachten er niet bij had. Mijn leven zou wel eens gespaard kunnen worden als ik me slim gedroeg.

Als attente jongeman, liet ik mijn interesse blijken door haar bezorgd te vragen of er iets aan de hand was. Wat bleek ze had ruzie met haar vriend gehad en dat had nogal een impact op haar gemoedstoestand. Hier hebben we even over gepraat en daarna zijn we rustig de les in gerold, waar geen onvertogen woord over haar lippen kwam over mijn gebrek aan inzet.

Antwoord op vrouwelijke lezers

Een post speciaal voor Miranda en haar volgers die behoorlijk nieuwsgierig waren.

De keuken is klaar, ik heb er afgelopen week in gewerkt en ik heb gisteren van mijn gezellige huurster via de SMS vernomen dat de schilderwerkzaamheden ook al zijn afgerond. Nu heeft ze twee maanden de tijd om een nieuwe klus in huis te verzinnen. Er bloeit trouwens niets op met deze gezellige huurster, maar dit komt hoofdzakelijk omdat ik me daar een beetje voor heb afgesloten om mijn leventje niet al te complex te maken. Alhoewel ik wel moet toegeven dat het wel moeilijk was om me niet in haar diep mooie ogen te laten meeslepen op het moment dat we naast elkaar op de bank zaten te praten.

Ik ben trouwens niet plat ge-sms-ed en heb ook niet hetzelfde met mijn Hongaarse vlam gedaan. Het wederzien gisteren op het werk was wel weer erg leuk en komende vrijdag ga ik bij haar op bezoek om haar naamdag te vieren (dat is een soort tweede verjaardag, die hier nogal belangrijk is). Onder het genot van een lekkere Leonidas zullen we dan wel zien hoe het verder ontwikkeld.

ps Ik heb me niet gesneden bij het scheren, maar door de k**** kwaliteit van de scheermesjes is mijn huid nu zo rood dat het lijkt alsof ik "glow in the dark". Ik weet niet wat erger zou zijn, een baard van drie dagen of Mr. Roodhoofd spelen

Toekomstige schaafwonden

Vanochtend tijdens het scheren kwam ik tot de jammerlijke ontdekking dat mijn scheermesjes waarschijnlijk nog in Eindhoven op de wastafel staan. Dus met een baard van twee dagen naar mijn werk (gisteren was ik te lui om me te scheren en 1 dag is nog wel toonbaar). Gelukkig vandaag geen klantenbezoek, maar wel commentaar van mijn collega's.

Omdat ik nog niet weet hoe lang de werkdag vandaag gaat duren, besloot ik voor alle veiligheid alvast gedurende de pauze een scheermesje te gaan kopen, om morgen wel gladgeschoren ten strijde te trekken. Jammergenoeg hadden ze in de plus echter maar 1 merk van die goedkope wegwerp huidopentrekkende levensgevaarlijke moordwapens.

Als er morgen geen post verschijnt, lig ik waarschijnlijk doodgebloed voor de spiegel in mijn badkamer.

Gebroken rug

Na anderhalve week vertoefd te hebben in het zonnige Nederland was het zover, op naar Hongarije.

Door een vriendelijke baliemedewerkster kreeg ik een ruime zitplaats aan de nooduitgang toegewezen. De ervaring leert dat het dragen van een pak meer mogelijkheden creeert tot het krijgen van een voorkeursbehandeling en vandaag werd dat wederom bevestigd.

Het wachten op Schiphol plaze bracht ik door aan de Sushi bar, genietend van heerlijk eten met een lekker pilsje. Na een relaxte vlucht met vriendelijke stewardessen, arriveerd ik om 11.00 uur bij mijn auto. Na deze geknuffeld te hebben stapte ik in en begon ik aan de rit naar huis. Rond deze tijd is er geen verkeer op de weg en dus verliep de rit voorspoedig. Tweemaal enigszins gelukkig dat ik de politie net op tijd wist te onderkennen, waardoor ik een fikse boete wist te vermijden.

Vanaf Székesfehérvár, werd het behoorlijk mistig. De laatste twintig kilometer waren dan ook een spannende rallyrit zonder noemenswaardig zicht op de weg. Eenmaal thuis even een borreltje om te relaxen en vervolgens plofte ik in mijn bedje. De plof was echter iets te hard en de bodem van het bed (drie massieve planken op een rij), kon deze plof niet aan. Het resultaat was dat de middelste van de drie door midden brak. Vanwege mijn vermoeidheid, was ik te lui om hier iets aan te doen en gaande de nacht zakte het midden van de matras steeds verder door.

Vanochtend raakte deze bijna de grond en opstaan was door de pijn in de rug behoorlijk moeilijk. Na een ruime week in mijn heerlijke bed in Eindhoven, wordt de kwelling van het bed in Sárbogárd weer een behoorlijke uitdaging.

Komkommertijd

Tsja zo een weekje Nederland levert toch wel wat komkommertijd op.
Het tijdelijke gezinsleven thuis is al tot in den treure behandeld. Het werk levert geen interessante verhalen op, dus dan maar vooruit kijken.

Vanmiddag een ouderwetse borrel met wat collega's om vervolgens te gaan eten en daarna de Berlage te wederzien samen met Sje de Bink.

Maar eerst vanmiddag weer eens kennismaken met de ouderwetse Nederlandse bureaucratie als ik mijn huis in Eindhoven officieel van een tweede bewoner ga voorzien.

PSV

Treurig was ik omdat ik er te laat achterkwam dat gedurende mijn week in Nederland de wedstrijd PSV – Milaan werd gespeeld. Er waren geen kaartjes meer beschikbaar. Dus dan maar thuis voor de buis deze toch wel geweldige wedstrijd bekeken.

De volgende ochtend op mijn werk, natuurlijk de volledige analyse van de wedstrijd doorgenomen. Totdat er een collega zei, wel zonde van al die sponsors die dan niet komen opdagen. Wat blijkt een vriend had hem gisterenmiddag gebeld met de vraag of hij misschien een kaartje kon gebruiken, want zijn bedrijf had drie kaartjes over.
Deze kaartjes zijn na een negatieve reactie van mijn collega in de prullenbak belandt. Mijn collega is nu trouwens dood!

Oud en Nieuw

Dames en heren,

Er zijn inmiddels concrete plannen voor oud & nieuw. Gerard en Miranda zijn inmiddels een vlucht richting Budapest aan het boeken, Kiki heeft oprechte interesse getoond en Roger en Heleen hebben het voorstel in overweging.

Plan is om overdag in Sárbogárd de voorpret te hebben en dan s'avonds naar Budapest af te reizen om daar oudejaarsavond en nieuwjaarsdag door te brengen. De exacte invulling wordt nog bedacht. Mochten er meerdere mensen zijn met interesse, dan welkom, maar laat het even weten!!

CU

Dagje thuis

Op zondag had ik met Hania afgesproken dat ik voor haar de keukenmuur zou stücken en als ruil zou zij de keuken vervolgens schilderen. Dit is voor een goede deal, omdat dit mijn huisje weer wat verder afmaakt. Dus op maandag even samen ontbeten en toen zij naar haar werk ging, ben ik met de keuken aan de slag gegaan. Na vier uur ploeteren was de muur klaar en na een emotioneel weerzien met mijn badkuip van meer dan een uur, op naar de stad om een nieuw pak te kopen en om boodschappen voor het eten te doen.

Terwijl ik in de keuken stond te prinsessen, kwam mijn huisgenote thuis en vervolgens hebben we samen van de uitgebreide maaltijd genoten.

Vandaag kwam ik om zes uur van een dagje werken thuis en toen ik de deur opendeed, kwam de geur van een heerlijke maaltijd me al tegemoet. Het tijdelijk samenwonen bevalt uitstekend!

Samenwonen

Na het jaarlijks terugkerende familieweekend, was het zover. Ik zou de vrouw wederzien, waarmee ik de komende week zou gaan samenwonen. Ik had haar al ge-sms-ed hoe laat ze me ongeveer kon verwachten en rond een uur of half vier werd ik door mijn Hoofddorpse familieleden thuis afgezet.

Het voelde direct vertrouwd. Het was alleen duidelijk dat er vrouwenhanden hun sporen hadden nagelaten. Alles fris, alles fleurig en een aantal kleuren en Jan des Bouvrie details toegevoegd. Ze had de master bedroom voor me vrijgemaakt en er lag al een handdoek klaar om me op te frissen.

Na een douche, een kop koffie en een klein hapje hebben we een paar uurtje gezellig gekeuveld alvorens Gerry en Miranda me kwamen ophalen voor een etentje. Na het eten, kwam ik wederom in een open en gezellig huisje thuis en stond het glas wijn al bijna klaar. Dat weekje samenwonen zal geen probleem worden denk ik.

Vol verwachting klopt mijn hart

Tsja nog zes uurtjes werken en dan begint het ritje naar het vliegveld om weer eens terug te keren naar mijn moederland.

En ik moet zeggen ik kijk er naar uit!

Het wordt ook de ideale tijd om even een paar zaken op een rijtje te zetten zonder dat mijn hoofd vertroebeld wordt door locale invloedsfactoren.

Tot gauw!

Twee mysteries en een religieus wonder

Bij gebrek aan inspiratie vandaag en gisteren, een verhaaltje uit de oude doos over een van de recente oudjaarsfeestjes bij mij thuis.

Ja het leven zit vol mysteries als je wakker wordt na een heftig feest, waarbij er misschien een beetje te veel alcohol is genuttigd.

Het eerste mysterie ontlokte zich al toen de eerste zonnestralen in mijn ogen terechtkwamen. Ik deed mijn ogen open en er was geen directe herkenning van mijn omgeving. Wat bleek ik lag niet in mijn eigen bedje, maar toch was dit niet ver van me verwijderd, ik lag namelijk in het bed van Joris. Hoe dit kwam was me compleet onbekend, vooral omdat ik toch in mijn geheugen had dat ik wel in mijn eigen bedje was gestapt s’nachts. Dus toen maar op zoek naar bewijsmateriaal en dat was er. Op mijn eigen kamer, waar Joris in mijn bed lag, lagen alle kleren die ik had uitgetrokken. Dus er moest iets gebeurt zijn s’nachts waardoor deze beddenruil plaats had moeten vinden.

Verward loop ik naar beneden en ik merk dat het behoorlijk tocht. Wat ik daar ontdek is een gat in de ruit van de voordeur en ik vrees dat iemand een steen door ruit moet hebben gegooid, het probleem is alleen dat ik deze niet kan ontdekken (mysterie 2) vervolgens kom ik in de kamer om daar tussen alle puinhopen twee fietsen te ontdekken (mysterie 3). Aangezien het pas elf uur is, ben ik natuurlijk de enige wakkere in dit huis en is het onmogelijk om alle mysteries opgelost te krijgen.

Ik besluit me nuttig te gaan maken en het huis op te ruimen. Hier kom ik tot het vierde en laatste mysterie, al het eten is op en er mist een pan (misschien heeft een hongerige dief het ruitje ingetikt). Als het huis weer een beetje op orde is, worden Annette en Remi wakker. Van Remi krijg ik een hoop info die de wereld een stuk duidelijker maken. Echter het eerste mysterie wordt niet helemaal opgelost. Wat is er namelijk gebeurt, Joris en Remi zijn toen wij rond vijven gingen slapen nog naar de stad gereden. Voordat ze wilden vertrekken, hadden ze de deur openstaan en toen besloot Maria om door het ruitje van de voordeur te springen (ik heb de paus al gebeld om hem over dit wonder in te lichten). Oftwel Joris viel tegen de deur aan en deze knalde tegen het consooltje waar Maria op staat en deze ging met consool en al door het ruitje heen.

Toen ze om acht uur thuis kwamen besloten ze nog wat te eten en toen hebben ze de missende pan, aangezien deze nog niet leeg was in de koelkast gezet. Vervolgens gingen ze naar boven en trof Joris mij in zijn bed aan. Hij was hier heel simpel in en besloot vervolgens in mijn bed te kruipen. De enige vraag is dus nog, hoe kwam ik in het bed van Joris terecht.
Tijdens het afwassen, kwamen we er trouwens achter dat het een goed plan was geweest om toch maar plastic bestek en bordjes te gebruiken.

De broek aan

Door een kleine reorganisatie in onze organisatie, wordt mijn uit sluimerstand ontwaakte liefdesleven weer bruut in deze sluimerstand teruggeworpen.
Zoals de oplettende lezers waarschijnlijk al had opgemerkt, was er daadwerkelijk progressie. Jammergenoeg werkt het middelpunt van deze progressie voor hetzelfde bedrijf als waar ik voor werk. Aangezien ze op de orderdesk werkt en aangezien deze tot de logistieke afdeling behoort is de afstand tussen ons op werkgebied op dit moment groot genoeg om ervoor te zorgen dat dit niet al te veel complexiteit oplevert.

Echter! Nu heeft onze general manager een geniale move bedacht. Zijns inziens is namelijk dat de orderdesk niet bij logistiek thuishoort, maar vanwege de intensieve klantencontacten hoort dit bij de afdeling commercie thuis. Dit zou dan dus inhouden dat de werkverhouding veranderd van collega naar baas. En dit valt natuurlijk niet te combineren met een relatie buiten het werk.

Deze move is nog niet officieel en nog niet bekend en ik twijfel dan ook of ik dit al naar haar toe in de openbaarheid moet brengen met de bijbehorende problemen, of dat ik het nog even achter moet houden totdat het definitief en onvermijdelijk is geworden.

Wie heeft dan wanneer de broek aan?

Eger het vervolg

Na een uitgebreide douche, op naar het centrum. Eerst naar het restaurant dat er in mijn pré-selectie uit was gekomen. Toen ik echter binnen liep had ik al spijt van mijn keuze. De ober was ongeïnteresseerd en de buitenkant van het restaurant zag er veel sfeervoller uit dan de binnenkant. De rode wijn die ik bij het eten bestelde was in de verste verte niet te vergelijken met de juweeltjes die die middag mijn keel hadden beroerd. Zonder fooi achter te laten (wat voor mij toch wel ongebruikelijk is) stond ik een uur nadat ik binnen was gelopen al weer buiten.

Doordat ik het restaurant verkeerd had ingeschat stond ik dus ook veel sneller weer buiten dan gepland en daardoor was er nog geen enkel café waar iets te beleven viel. Dan maar terug naar het proeflokaal van deze middag voor nog een glaasje Pinot Noir met een kaasplankje. Na dit genot op naar een van de café opties.

Om negen uur s'avonds was hier echter nog niets te doen dus dan maar een taxi naar de Szépasszony vallei (letterlijke vertaling: de vallei van de mooie vrouwen). Hier bevonden zich een hoop wijnkelders om wijn te proeven, maar dat was het programma al geweest gedurende de middag. Ook de Havana dansclub die daar lag, was erg leeg en de depressie begon toe te slaan. Dus te voet terug naar het hotel. Echter tegenover het hotel lag nog een cocktail bar, waar ik nog een afzakkertje besloot te drinken.

Nadat ik de bardame had uitgelegd hoe een "dirty Martini"gefabriceerd diende te worden, op hun cocktailkaart stonden alleen zoete exotische cocktails, genoot ik van dit drankje. Even later werd ik aangesproken door een licht aangeschoten dame, die als beroep vertaler had en binnen no time was ik in haar stapgroepje opgenomen. Om de een of andere reden zaten ze zwaar aan de champagne en voordat ik het wist had ik ook een glas in mijn handen. Het einddoel van de avond was de Havana club voor een beetje Salsa dansen. Maar eerst gingen we met zijn achten naar een vage bar, waar tafelvoetbal werd gespeeld. Met de vier mannelijke personen van het gezelschap deden we tafelvoetbal, terwijl de vrouwen ons supporterden.

Gelukkig kon ik nog een beetje leunen op mijn "Lof der Zotheid" tafelvoetbal ervaring en wist ik me goed staande te houden. Ook hier vloeide de champagne weer rijkelijk. Op een gegeven moment vond alleen de mannelijke helft van de groep het tafelvoetbal nog leuk en werden we gedwongen te gaan dansen. Toen om vier uur s'nachts de tent werd gesloten, werden we vriendelijk doch dringend verzocht de tent te verlaten en een half uurtje later lag ik in mijn bed te genieten van roterende plafonds.

Op zondag werd ik wakker met spierpijn in mijn kuiten van het dansen en de spierpijn in mijn hoofd had andere oorzaken.

Peggy

De aandeelhouder kwam op bezoek, met zijn vader, de starter van het familiebedrijf en zijn zus. De dag begon met een vergadering bij Philips Hongarije, waar ik via een videoconnectie een presentatie voor Philips Hongarije en Singapore diende te geven. Daarna met de familie, onze directeur en onze general manager op naar onze fabriek voor een rondleiding, een algemene presentatie en een zware discussie over de toekomststrategie van onze fabriek.

De zus (Peggy) was een advocate met een zwaar spirituele inslag. Dit leidde tijdens de rondleiding door de fabriek tot nogal rare suggesties. Vooral voor nogal down to earth types als Tibor en mij, was dit nogal vreemd. Het begon met de opstelling van meubilair en meubels die volgens haar interfereerden met de optimale energiestromen en tenslotte kwam ze met de suggestie om al onze planten te vervangen. Dit kwam nogal vreemd op ons over, maar haar verklaring was dat de negatieve energie van het vorig management team door deze planten was geabsorbeerd en dat ze daardoor een negatieve vibe aan ons bedrijf afgaven.

Het resultaat is dat we vrijdag een rituele plantenslachting (massamoord) hebben uitgevoerd om onze aandeelhouder tevreden te stellen.

Eger

Na een zware week werk met te veel uren op kantoor en te weinig uren thuis, besloot ik dat het tijd was voor een goed en ontspannend weekend. Dus ik besloot een hotel in Eger te boeken, alwaar ik een weekend vol natuur, wijn en ontspanning zou doorbrengen.
Ik werd om half zeven wakker op zaterdag en na een uitgebreid ontbijt, scrapheap challenge en motoriosok, ging ik om negen uur op weg naar Eger. Jammergenoeg was ik vergeten de weersvoorspelling te checken. Oftewel het regende de gehele weg. Tijdens de autorit merkte ik dat de week wel wat stress sporen had achtergelaten, want ik kon het gaspedaal niet echt met rust laten. Het voordeel hiervan was wel dat ik lekker op tijd in Eger arriveerde.

Omdat ik pas om twee uur welkom was in het hotel, besloot ik eerst de Bükk heuvels in te gaan om een beetje te wandelen tussen de bladerverliezende bomen. Toen het te hard begon te regenen was het tijd om mijn hotel te zoeken en uit te checken door in te checken. De kamer was oké en het hotel ligt tegen het centrum aan. Na een uitgebreide verkenningstocht streek ik neer in het wijnproefcentrum (ook wel café genoemd) dat me de beste vibe gaf. Hier heb ik onder begeleiding van een deskundige eigenaar een aantal bekroonde wijnen geproefd, waarbij een Pinot Noir als topper uit de bus kwam. Vervolgens even wat vooronderzoek gedaan, op zoek naar een café / disco, waar ik de avond / nacht door zal brengen. Even terug naar het hotel om te douchen en wat te typen, dan kunnen we straks weer los.

Effe Pauze!

Vanwege een bezoek van onze CEO vandaag en een bezoek van onze Maleisische aandeelhouder morgen, is er tot na het weekend hoogstwaarschijnlijk geen tijd voor nieuwe posten.

Maar ik beloof in het weekend voldoende te beleven om volgende week weer mooie verhalen op deze site te posten.

Heimwee

Nu ik weet dat ik over ruim een week weer in het vliegtuig richting Nederland zit, begint de heimwee zich toch een beetje te ontwikkelen en aangezien ik geen auto meeneem deze keer, heb ik niet het vooruitzicht me te gaan ergeren aan verkeersdrempels, stoplichten en files.

Nee, wat ik wel ga meemaken is continu Nederlands en Limburgs praten, even geen Engels en Duits door elkaar hoeven te mixen, Pulp TV! Talpa, SBS6 en Net5, Gezellige etentjes en gesprekken over niets, De Grolsch plop, swingen in de Berlage, op de fiets naar het werk, biefstuk!, mensen horen kankeren en ze nog verstaan ook, en waarschijnlijk nog veel meer!
Nederland verras me maar!

Hongaarse makelaars

Aangezien ik nu toch voor langere tijd in het Hongaarse zal gaan vertoeven ben ik me toch een beetje aan het oriënteren op een eigen stekkie. Dus ik dacht laat ik eens langs een hongaarse makelaar gaan om te kijken wat er allemaal te krijgen is op de lokale woningmarkt. Nu zijn er drie mogelijkheden die mijn interesse wekken:
- een gezellig appartement in het centrum van Székesfehérvár;
- een knus appartement in Budapest;
- een leuk huis met wat land in een mooie touristische streek.
Via internet eens even gecheckt hoe groot de beurs dient te zijn, voordat ik met de makelaar ging praten. De bottomline was dat opties 1 en 2 vanaf 8 miljoen realistisch worden en optie drie vanaf 6 miljoen.

Dus vol goede moed naar de makelaar. Alhier werd ik ontvangen door een populaire jongen (althans dat dacht hij zelf) die een beetje engels en een beetje duits sprak, maar het was voldoende om te kunnen communiceren. De eerste vraag in ons gesprek was direct "how much" do you want to pay. Ik vertelde max 10 miljoen en hiervan was hij niet ondersteboven en dus kwamen er direct twee mogelijkheden uit zijn toverhoed rollen, waar we dan ook direct naar konden gaan kijken.

De eerste was een appartement aan de rand van het centrum tegenover een markt, en had qua ligging alles wel mee, alleen toen we het flatgebouw binnentraden, was het direct duidelijk dat het een oude oostblokflat was, niet voorzien van enig comfort. Donkere hallen, afgeleefde trappen en het ontbrak er aan een lift. Het appartement was wel OK, maar voor mij geen 10 miljoen waard.

De tweede flat zag er van buiten uit als een afgeleefde bijlmerbajes, maar was vanbinnen in een goede staat van onderhoud. Alleen de lift was gemaakt in 1960 en sindsdien was er niets meer aan veranderd. Op het moment dat we de lift binnentraden, maakte hij eerst een krakend geluid en zakte vervolgens 10 cm in hoogte. Geen lift die je dagelijks wil gebruiken, maar aan de andere kant is het misschien wel gezond om dagelijks trappen te lopen tot de achste etage. Het appartement was wel oke, en vooral het uitzicht vanaf het balkon was erg mooi, maar als geheel niet wat ik zocht.

Gebaseerd op deze eerste ervaring durf ik al de voorzichtige conclusie te trekken dat optie 1 gaat afvallen. Dus binnenkort maar eens een eerste speurtocht naar opties twee en drie ondernemen.

Bejaardenmoes

Zondag besloot ik na een ochtend poetsvrouw spelen in mijn eigen huis dat ik wat ontspanning had verdiend. Dus de trein naar Budapest, om mijn bijna totaal geconsumeerde verzameling ongelezen boeken weer aan te vullen en om weer eens lekker te ontspannen in het Szecheny Bath.

Na een bezoekje aan de boekenhandel en een heerlijk diner, met uitzicht op de Donau, op naar het stadspark, waar het thermaal bad zich bevindt. In de metro, viel het me al op dat er zich een behoorlijke overtolligheid aan bejaarde mensen bevond, maar ik stond hier verder niet bij stil. Grappig genoeg stapten ze allemaal uit op Hössök Tér, dit is het vrijheidsplein.

Na een middagje lekker badderen en in de openlucht genietend van een lekker zonnetje terwijl ik me door "the lord of the flies" heenworstelde (soms heb ik de neiging om literatuur uit de twintigste eeuw te kopen, maar op een of andere manier, leidt dit meestal tot een worsteling om er door heen te komen), begaf ik me weer naar de metro, waar ik ongeveer als enige passagier instapte. Een station later was echter het Hössök Tér station, waar het perron grijs zag van de bejaarden. Als rasechte gentlemen stond ik natuurlijk mijn zitplaatsje af. Dit was niet zo een heel goed idee, want door alle bejaarden die zich in de metro propten werd ik als een dubbeltje tegen de zijwand platgedrukt. Gelukkig had ik een soort natuurlijk stootkussen. Ik stond namenlijk buik to buik met een tachtigjarige man, die heel wat biertjes in zijn leven had gedronken.

Vanaf dat station, stonden op elk perron een aantal mensen die bij een blik op de metro gelijk de hoop opgaven nog binnen te komen. Ik weet niet wat er aan de hand was op dit plein, maar het was doodseng. Gelukkig kon ik me er bij het Ópera station uitwringen en heerlijk relaxen onder het genot van een kaasplankje vergezeld met tongstrelende witte wijn.

Vierkante vrouwen

Op vrijdagavond besloot ik dat het tijd was om even te sporten. Na een week hard werken me even fysiek uitputten om de geestelijke vermoeidheid te vergeten. Aangezien het al donker was, leek fietsen me geen goed idee. Dus dan maar op naar het zwembad.

Het dichtsbijzijnde zwembad ligt in Dunaújváros, dus op naar deze betonnen oostblokstad. De route hier naar toe is een aaneenschakeling van landwegen, zonder verlichting. Op het moment dat je met je mobiel over deze wegen scheurt, met het groot licht aan, voel je je even een autorallyrijder.

Eenmaal aangekomen koop ik een kaartje en probeert de vrouw achter de balie me iets uit te leggen. Wat ik ervan begrijp is dat het grote zwembad niet vrij is en dat ik me dus in het kleine zwembad moet vermaken. In de kleerkamer aangekomen, laat ik me door een local naar het kleine bad leiden omdat ik niet weet waar dit ligt. Op weg hiernaartoe passeren we het grote bad en plots begrijp ik waarom dit niet vrij is, er is een waterpolo wedstrijd aan de gang.

Na een half uurtje baantjes trekken, ben ik voldoende vermoeid en ik besluit even op de tribune plaats te nemen om een beetje waterpolo wedstrijd te bekijken. Ik wist niet dat dit zo een agressieve sport was, slaan en knijpen onderwater! Op een gegeven moment wordt er gewisseld en zie ik een van de vrouwen (het was een vrouwenwedstrijd) uit het water kruipen. En ze was vierkant!!
Ze had een schouderpartij waar Arnold Schwarzeneggert nog jaloers op zou kunnen worden. Ik bleef gefascineerd kijken en ze bleken allemaal behoorlijk vierkant te zijn!

Wijn

Nadat ik alle wijnen uit de lokale supermarkt inmiddels heb geprobeerd, ben ik er inmiddels achter dat dit toch niet de ideale plek is om de topwijnen te vinden. Hiervoor dient toch de speciaalzaak bezocht te worden.

Deze week heb ik een topweek, want de tweede fles die ik deze week opentrek blijkt ook al een topwijn te zijn. Na de “Tramini” van wijnmaker Monostori Endre, van wijnhuis “Orondi Villa” uit Csákberény, de wijn die ik tijdens het Mór’s wijnfestival heb ontdekt, is ook de tweede fles een grandioos succes. Nou gebied de eerlijkheid ook te zeggen dat de kans om een witte topwijn tegen te komen, hier heel veel groter is dan de vondst van een rode topwijn. Maar desondanks wil ik toch de tweede fles van de week voorstellen:

Een Tokaij Cuvée van de druivensoorten Muscat Lunel en Furmint uit 2003 uit het Palota Borház (wijnhuis), Benza Pincészet uit Tallya. Een krachtige, kruidige droge witte wijn. Een rede temeer om binnenkort een weekendje Tokaij te ondernemen met een lege kofferbak.
Maar goed eerst naar Csákberény komende zaterdag om eerst wat wijn in te slaan om vervolgens een stukje door de prachtige heuvels met de ontbladerende bomen te fietsen.

Groetjes

Tijdens de “lessen” met Szilvy, probeer ik naast een beetje gezellig engels praten, haar ook thuis te brengen in het Nederlands. Zo behandelen we tijdens elke ontmoeting een nieuw Nederlands woord. En we beginnen natuurlijk niet al te moeilijk. Zo zijn de woorden: tot ziens, spannend, mooi en welterusten zonder al te veel problemen door haar in haar vocabulair opgenomen. Maar laatst was het nieuwe woord het woord groetjes.

Dit koste haar enorm veel problemen om uit te spreken. Er kwam iets uit wat nog het meeste op Gjujtjes leek. Het was dus zaak om haar te leren om de combinatie gr uit te spreken. Na lang proberen kwamen we erachter dat dit nog het best te benaderen was door een leeuw na te doen. En dit had effect. Alleen toen ze het woord groetjes uitsprak, leek het alsof ze je een doodwens toewenste, omdat ze zich nogal focuste op de grrr van de leeuw. Waardoor ze een boosaardige expressie op haar gezicht tevoorschijn toverde. Vervolgens hebben we er een tijdje over gedaan om haar zover te krijgen om met een vriendelijk gezicht en de grom van de leeuw in haar uitspraak verweven het woordje groetjes te laten zeggen. En het resultaat is geweldig, de expressie op haar gezicht wanneer ze dit woordje uitspreek is compleet ontwapenend.

Wijnfeest in Mór

Op Zaterdag moesten we eerst mijn nieuw aangeschafte wielrenfiets gaan ophalen. Omdat Rik die dag moest trainen voor de halve marathon van Eindhoven, besloten we de volgende procedure. We gingen samen mijn fiets ophalen, waarna Rik in mijn Alfatje naar huis zou tuffen, terwijl ik al fietsend dit trajectje af zou leggen. Zodra Rik arriveerde zou hij een uurtje gaan lopen, waardoor ik net gedouched zou zijn als hij terugkwam.

Deze planning werkte wonderbaarlijk en terwijl Rik stond te douchen, kon ik bij de bushalte wanneer de volgende bus naar de wijnfeesten van Mór zou vertrekken. Jammergenoeg was deze net vertrokken, maar over twee uurtjes ging de volgende (als dat tekentje tenminste niet betekende dat hij niet op zaterdag zou rijden). We besloten een nieuwe pattiserie te gaan uitproberen en ons op een koffie met gebak te trakteren, na een ochtend sporten hadden we dit verdiend. Hierna gingen we even lunchen bij Hotel Kovács om daarna net buiten het dorp op de bus te gaan wachten. Na een half uur wachten en vele bussen die zwaaiend voorbij reden, besloten we dat het tekentje toch betekende dat die bus niet zou komen. Dan maar terug naar huis om vervolgens de bus van half vijf te nemen.

Deze hadden we te pakken en na anderhalf uur bussen bevonden we ons in Mór, waar het al een klein beetje begon te schemeren. Vanuit de bus zagen we een gigantisch grote martk met een hele hoop kraampjes, waar ze lokale handwerkspulletjes verkochten. Iets verderop was er op een plein een Robin Hood met vuur aan het jongleren, terwijl hij op zijn als paard verkleedde fiets rondreed. En weer iets verder was er een straat die gevuld was met leuke keetjes, waar je voor € 0.40 per glas een glaasje wijn kon proeven van de lokale wijnboeren. Nadat we op het uiterlijk van de serveersters een aantal kraampjes hadden geselecteerd, begonnen we ons tegoed te doen aan deze godendrank. Na drie glaasjes van deze godendrank hadden we wel al door dat enig vast voedsel misschien ook wel een goed idee was. We liepen dus een straat verder, waar de gehele straat was gevuld met een variëteit aan kraampjes waar je de inwendige mens op een andere manier kon verwennen.

Nadat de inwendige mens ook met vast voedsel was versterkt, liepen we weer terug naar de wijnkraampjes, waar we terecht kwamen bij een kraampje waar we de rest van de avond hebben doorgebracht. Hier stond een jongedame achter de kraam, die direct in ons geïnteresseerd was en die uitstekend engels sprak. Na de vele naamvergeet blamages die ik in de Berlage heb meegemaakt, besloot ik de moderne technologie in de strijd te gooien en haar naam middels een sms-je te bewaren. Ze was de dochter van de eigenaar van het wijnhuis en wist ons een hoop over de wijn te vertellen. Even later stelde ze ons haar toekomstige schoonbroer voor, die tweevoudig olympisch medaillewinnaar bleek te zijn op het gebied van kanoën of kajakken. (moet nog even via internet achterhalen of dit echt waar is). Van hem kregen we een gratis glaasje wijn, omdat hij blij was dat we zijn schoonzus zo goed entertainden. Na ook wat foto’s gemaakt te hebben, spraken we af dat we deze door zouden mailen. Ook spraken we af dat als de gekochte flessen wijn thuis net zo lekker smaakten als op dit festijn, dat ik dan snel langs zou komen om meerdere flessen in te slaan.

Na deze wijn dit weekend geproefd te hebben thuis, hebben we inmiddels gemaild dat deze date staat en komende zaterdag kan ik dan ook een rondleiding op hun landgoed verwachten.

Druivenplukken

Afgelopen zaterdag had ik afgesproken om bij de ouders van Kati thuis te gaan helpen met het plukken van hun druiven, waarvan ze dan later wijn konden maken. Het was een klein beetje eigenbelang omdat ik wist dat ik waarschijnlijk wel kans zou maken op een mooie protie wijn als ik in dit gedeelte van het wijnbereidingstraject zou meehelpen.

Omdat ik in het geheel niet wist hoeveel druiven ze hadden staan, besloot ik om een goed ontbijt achter de kiezen te proppen omdat het waarschijnlijk een dag zwaar werk zou worden. Toen ik om tien uur s'ochtends arriveerde waren ze al helemaal ready to go. Voor het ontbijt tenminste!

Als ontbijt kregen we platte oliebollen, met crême fraiche en kaas. Vergezeld met een glaasje palinka, om de maag op te warmen voor het eten. Doordat mijn maag compleet verdoofd werd door deze 40% alcohol slokjes, lukte het me toch om een platte oliebol op te eten.

Na het ontbijt plukken. Ze hadden een behoorlijke achtertuin met een rij of twintig met druivenstruiken, die netjes bijgehouden waren en tot buikhoogte reikten. Een behoorlijke hoeveelheid emmertjes verliet de tuin om via een druivenpers/takjesscheidingsapparaat in een 1000 liter vat te belanden. Na drie uur continu plukwerk, was het vat tot aan de rand gevuld en was de tuin leeg. Mission accomplished.

Dit werd gevierd door het verorberen van een kipgoulash soep, vergezeld van de nodige glazen wijn van de oogst van vorig jaar. Het jammere alleen was dat kippesoep hier wordt gemaakt van het "afval" van de kip. Het was een soep gevuld met levertjes, niertjes en kippepootjes. Het aangezicht van hoe deze kippepootjes werden gegeten, was misselijkmakend. Je bijt een pootje eraf en spuwt dan een voor een alle botjes uit.

Na het eten werd iedereen een beetje rozzig, maar het was tijd voor de volgende stap in het wijnbereidingsproces. Er moest suiker toegevoegd worden om het gistingsproces te stimuleren. Op een open vuur werd een ketel met water verwarmd om de suiker op te lossen en dit mengsel werd vervolgens aan de most toegevoegd. Hierna hebben we nog enkele uurtjes buiten gezeten, maar toen de muggen begonnen aan te vallen was het weer tijd om naar huis te gaan.

En een tweede voorproefje. Heb je eindelijk een paar foto's he Roy?

Voorproefje op het verhaal Rik & Mories in M�r

Een impressie van de fiets, let vooral op de aangekoekte modder rond de rem van het achterwiel

Een impressie van de omgeving waar het Gemenc avontuur zich afspeelde.

Oorlog met David

Nadat het er een tijdje aan zat te komen, kunnen we ons gaan klaarmaken voor een strijd tussen David en Mories. Nadat ik zojuist mijn postbank internet account heb gecheckt, blijkt dat de "vriendelijke vrienden van de David Lloyds Health & Fitness club" eenzijdig hebben besloten om de contributiebetalingen weer in te laten gaan.

Dit ondanks het feit dat ik zware bezwaren heb geuit tegen deze gang van zaken. Als je emigreert kan je je abonnement voor maximaal een half jaar bevriezen en vervolgens ga je gewoon weer betalen volgens hun systeem. Daarnaast kan je je abonnement wel opzeggen maar, hiervoor geldt een zeer vage opzegtermijn, je kan alleen per jaar opzeggen. Maar de tijd van je bevriezing wordt hierbij opgeteld.

Nadat ik deze boodschap had ontvangen heb ik vriendelijk aangegeven dat ik hiermee niet accoord ga en zonder tegenbericht hebben ze opeens het maandelijkse bedrag weer van mijn rekening afgeschreven. Dus net de postbank gebeld dat ze dit bedrag mooi terug naar mijn rekening kunnen storten en gelukkig is de postbank hierin erg welwillend.

Ik denk dat hiermee de oorlog officieel gestart is en ik ben dan ook benieuwd wat hun volgende strategische zet in deze strijd zal zijn.

Wordt hoogstwaarschijnlijk vervolgd!

Rik en Mories in Hongarije

“De survivaltocht”

Als plan voor de Zondag hadden we besloten om naar het “woud van Gemenc” te rijden om daar een mountainbike te huren en een stukje te fietsen. Kati had voor ons van alles geregeld.

Om elf uur stapten we in de auto en we waren nog een beetje duf van het wijnfeest van de dag ervoor. Maar een stukje fietsen zou dat hoogstwaarschijnlijk wel wegwerken. Om kwart voor twaalf kwamen we aan in de hoofdingang, waar we vanuit eerdere ervaringen besloten om wat anti muggenspul te kopen. Vanaf daar naar het vage cafétje, waar we de fietsen op zouden halen. Toen we aankwamen stond de eigenaar ons al op te wachten met de fietsen, wat sandwiches en wat drinken. We besloten de tocht van zestig kilometer rond het woud te maken. En hadden onze sportspullen (korte broek) meegenomen.

Na een kilometerje of twintig langs het woud flink doorfietsen, was de vaagheid in het köpke weg en waren we gewoon lekker aan het sporten. Na een stop, waarin we een met kaasgevulde platte oliebol met een flesje water aten, en waarin we de kaart hadden bestudeerd, besloten we een stukje af te snijden door over de wandelpaden te rijden. Het waren niet voor niets off de road fietsen.

Na een kilometertje of twee, begon de grond erg drassig te worden en was fietsen niet meer altijd mogelijk. Ook de hoeveelheid muggen was indrukwekkend, maar gelukkig hadden we spray bij ons. We besloten ons dan ook helemaal in te kapselen met deze spray om ons tegen deze ondingen te beschermen. Op de momenten dat we moesten lopen met de fietsen in de hand merkten we dat de wielen geheel begonnen te blokkeren met de hoeveelheid klei die zich rond de remmen opstapelde. Dit zorgde ervoor dat we regelmatig met een takje de klei probeerden weg te pulken. Na verloop van tijd begonnen we ons meer en meer aan deze activiteit te ergeren en hadden we niet meer het geduld om een takje te gebruiken, maar gebruikten we hiervoor de blote handen.

Wat we ook merkten was dat we ondanks de spray toch nog door muggen werden belaagd. Door het enorme zweetgedrag dat we vertoonden, spoelden we de spray waarschijnlijk in een rap tempo weg. Ieder kwartier werd er dan ook een nieuwe lading spray over ons heen gespoten. Toen we na ruim een uur ploeteren halverwege de “shortcut” waren, was de spray op en hadden we een dik probleem. We merkten dat als we maar genoeg snelheid ontwikkelden, we niet interessant waren voor deze zuigende monsters. Maar zodra we stilstonden werden we heel aantrekkelijk. Hierdoor namen we ook niet meer de rust om de kaart te bestuderen, waardoor we ook nog eens een verkeerde route namen. Toen we opeens de Donau aan onze linkerkant zagen, wisten we dat we iets verkeerd hadden gedaan. Ook de vermoeidheid begon toe te slaan. We waren al ruim vier uur onderweg, waarvan de helft was besteed met ploeteren, sleuren en slepen met een onwillige fiets. Over twee uur zou de duisternis beginnen in te vallen en dan moesten we toch echt uit dit helse woud geraakt zijn.

We besloten ondanks de muggen toch even een rustpunt te nemen om de kaart te bestuderen. Terwijl ik op de kaart keek, was Rik bezig met bloedvlekken op onze benen te veroorzaken door een indrukwekkende hoeveelheid muggen dood te meppen. Ik ontdekte dat we pas halverwege de shortcut waren vanwege de vele foute afslagen die we genomen hadden.

Meer dood dan levend gingen we verder maar dit keer keken we wel geregeld of we nog goed zaten, wat best moeilijk is als je enige oriëntatiepunten een incidenteel riviertje en een hoop bomen zijn. Rond zes uur vonden we de spoorlijn en we besloten dan ook over de spoorbielzen te fietsen, omdat dit in vergelijking met het drassige pad veel beter befietsbaar was.

Toen we om half zeven de verharde weg bereikten waren we uitzinnig van vreugde en toen we afstand hadden genomen van het woud, besloten we even te inspecteren hoe de muggen hadden huisgehouden op onze tere lichaampjes. Rik, die een minimalistisch kapsel heeft, had een hoofd van iemand met de builenpest heeft en mijn benen zagen er ook uit als een maanlandschap. Dat zal grote pret worden de rest van de week.

Volgens de kaart was het nog een ruim uur fietsen alvorens we bij het café waar de auto stond zouden uitkomen. Hier kwamen we in het donker aan als volledige moddermonsters. De eigenaar van het café vond hier niets vreemds aan en vroeg ons of we zin hadden in een portie pörkölt. Na het nuttigen van deze heerlijke maaltijd stapten we in de auto, waar we gedurende de rit van een uurtje onze fantastische avonturen die we beleefd hadden nog eens goed de revue lieten passeren. Achteraf een fantastische ervaring, maar op het moment zelf hadden we toch de hel op aarde beleefd.

Flashback eerste China trip 2003 (end)

Na de voetmassage, weer terug naar de Whiskey Jack om de ontspanning nog eens te vergroten. Hier werd een loterij gehouden en aangezien we een aantal keren waren geweest, hadden we voldoende lootjes. Met als resultaat dat we de hoofdprijs wonnen: voor 1000 Rmb aan gratis drank, oftewel een heel maandsalaris gratis drank. Aangezien we nog met zijn drieën over waren en we de dag erna nog moesten werken hadden we niet de illusie om dit op te krijgen, maar vanwege mijn vriendschappelijke relatie met de eigenaresse, kregen we geregeld dat we het bedrag over twee dagen konden uitsplitsen. We hebben goed ons best gedaan maar schrokken aan het einde van de avond van de rekening: 280 Rmb. Dus vandaag nog veel te doen, maar wat wil je met een bierprijs van 15 Rmb. Om een uur of twee het bedje in en vroeg weer op.

De volgende dag weer een grote klant op bezoek gehad, waarbij ik werd gepresenteerd als Nederlandse expert die geregeld hier is ter ondersteuning. Daarna nog twee trainingen gegeven aan de constructeurs en design engineers van ons bedrijf. Ook weer leuk om te doen. Straks gaan we weer eten bij de knuffelindiaan om daarna de resterende drankrekening op te maken.

Ronnie ging niet mee omdat hij bang was dat het weer uit de hand zou lopen. Patrick en ik schijnen voor hem een gevaarlijke combinatie te vormen. Dus eerst inpakken, ik moet twee extra dozen met samples meenemen, dus dat werd dolle pret. Ik weet de bagage in te krimpen tot 1 koffer een attachékoffer en een doos voor de handbagage. Harry was erg onder de indruk van mijn manier van pakken, op de koffer gaan zitten en af en toe wippen om hem zo dicht te proppen. Na het inpakken weer naar de Tex-mex. Hier zitten twee Belgische expats van Philips die we al eerder hadden ontmoet. Het blijkt dat de helft van het restaurant ons inmiddels kent en iedereen weet dat we nog een drankrekening open hebben staan bij de Whiskey Jack. De knuffelindiaan vraagt of hij ook welkom is in de Jack’s. We bieden hem de deal aan dat als het drinken bij de maaltijd gratis is, dat voor hem het drinken in Jack’s gratis is. Hier gaat hij echter niet op in. We eten hier nog een heerlijk maaltje vergezeld met zeer pittige jalaneppo peppers.

Nu weer naar onze stamkroeg. Hier worden weer hartelijk verwelkomd door onze fans. Naast de eigenaresse en de zangeres is inmiddels elke werknemer super bevriend met ons. Het schijnt dat meerdere vrouwen onder de indruk zijn van mijn danskunsten, wat betekent dat ik deze regelmatig moet laten zien. We krijgen het voor mekaar om de drankrekening helemaal leeg te zuipen door wat duurdere drankje dan de Tsjin Tao te bestellen. Trots nemen we innig afscheid van onze vrienden met de belofte om zo snel mogelijk in China proberen terug te komen.

Om half acht staat de chauffeur voor de deur en omdat ik me lichtelijk verslapen heb, sta ik in mijn onderbroek om hem binnen te laten. Maar vanwege mijn ochtendsnelheid zitten we twee minuten later in de auto op weg naar het vliegveld. Doordat ik nog behoorlijk vermoeid ben van een zware week (qua hoeveelheid slaap dan) lukt het me om in het vliegtuig behoorlijk snel in slaap te vallen. De vlucht heeft enige vertraging. (Het was trouwens prachtig om vanuit het vliegtuig het besneeuwde Siberische landschap te mogen aanschouwen) en ik moet me haasten om de vlucht naar Amsterdam te halen, die een kwartier later vertrekt. Echter eenmaal gearriveerd kom ik erachter dat deze een nog onbekende vertraging heeft. In de vertraging die nu al anderhalf uur duurt heb ik wel de tijd om dit verslagje af te typen.

Na een normale en prettige vlucht, arriveer ik om half tien in Schiphol. Hier moet ik nog even door de douane en door de kartonnen chinese doos met sampleproducten er in wordt dit een heus avontuur. Ik moet mijn koffer, dat al op springen stond, openmaken. Hier komen ze twee koffertjes tegen met samples erin. De eerste lastige vragen worden gesteld, heb ik invoices, wat moet ik ermee, kan ik bewijzen dat ik de desbetreffend klanten echt op bezoek heb gehad enzovoort. Dan gaat de kartonnen doos open. Wat is de waarde, waarvoor gebruik je ze? Ten slotte komt de klapper, de attachékoffer; Hoe oud is die laptop, waar heb je hem gekocht en die digitale camera en die telefoon? Na even graaien vinden ze de horloges en dan gaat ook echt alles open en ondersteboven. Na heel lang onderhandelen komen we tot de deal dat ik drie horloges mag houden en de samples en samplekoffertjes ook mee mag nemen. Maar deze hele onderneming kost me weer een half uur, terwijl ik al 22 uur achter mekaar aan het reizen ben en dus niet meer helemaal in de opperste stemming ben. Lang leve de douane!!!!!!!