Rik en Mories in Hongarije

“De survivaltocht”

Als plan voor de Zondag hadden we besloten om naar het “woud van Gemenc” te rijden om daar een mountainbike te huren en een stukje te fietsen. Kati had voor ons van alles geregeld.

Om elf uur stapten we in de auto en we waren nog een beetje duf van het wijnfeest van de dag ervoor. Maar een stukje fietsen zou dat hoogstwaarschijnlijk wel wegwerken. Om kwart voor twaalf kwamen we aan in de hoofdingang, waar we vanuit eerdere ervaringen besloten om wat anti muggenspul te kopen. Vanaf daar naar het vage cafétje, waar we de fietsen op zouden halen. Toen we aankwamen stond de eigenaar ons al op te wachten met de fietsen, wat sandwiches en wat drinken. We besloten de tocht van zestig kilometer rond het woud te maken. En hadden onze sportspullen (korte broek) meegenomen.

Na een kilometerje of twintig langs het woud flink doorfietsen, was de vaagheid in het köpke weg en waren we gewoon lekker aan het sporten. Na een stop, waarin we een met kaasgevulde platte oliebol met een flesje water aten, en waarin we de kaart hadden bestudeerd, besloten we een stukje af te snijden door over de wandelpaden te rijden. Het waren niet voor niets off de road fietsen.

Na een kilometertje of twee, begon de grond erg drassig te worden en was fietsen niet meer altijd mogelijk. Ook de hoeveelheid muggen was indrukwekkend, maar gelukkig hadden we spray bij ons. We besloten ons dan ook helemaal in te kapselen met deze spray om ons tegen deze ondingen te beschermen. Op de momenten dat we moesten lopen met de fietsen in de hand merkten we dat de wielen geheel begonnen te blokkeren met de hoeveelheid klei die zich rond de remmen opstapelde. Dit zorgde ervoor dat we regelmatig met een takje de klei probeerden weg te pulken. Na verloop van tijd begonnen we ons meer en meer aan deze activiteit te ergeren en hadden we niet meer het geduld om een takje te gebruiken, maar gebruikten we hiervoor de blote handen.

Wat we ook merkten was dat we ondanks de spray toch nog door muggen werden belaagd. Door het enorme zweetgedrag dat we vertoonden, spoelden we de spray waarschijnlijk in een rap tempo weg. Ieder kwartier werd er dan ook een nieuwe lading spray over ons heen gespoten. Toen we na ruim een uur ploeteren halverwege de “shortcut” waren, was de spray op en hadden we een dik probleem. We merkten dat als we maar genoeg snelheid ontwikkelden, we niet interessant waren voor deze zuigende monsters. Maar zodra we stilstonden werden we heel aantrekkelijk. Hierdoor namen we ook niet meer de rust om de kaart te bestuderen, waardoor we ook nog eens een verkeerde route namen. Toen we opeens de Donau aan onze linkerkant zagen, wisten we dat we iets verkeerd hadden gedaan. Ook de vermoeidheid begon toe te slaan. We waren al ruim vier uur onderweg, waarvan de helft was besteed met ploeteren, sleuren en slepen met een onwillige fiets. Over twee uur zou de duisternis beginnen in te vallen en dan moesten we toch echt uit dit helse woud geraakt zijn.

We besloten ondanks de muggen toch even een rustpunt te nemen om de kaart te bestuderen. Terwijl ik op de kaart keek, was Rik bezig met bloedvlekken op onze benen te veroorzaken door een indrukwekkende hoeveelheid muggen dood te meppen. Ik ontdekte dat we pas halverwege de shortcut waren vanwege de vele foute afslagen die we genomen hadden.

Meer dood dan levend gingen we verder maar dit keer keken we wel geregeld of we nog goed zaten, wat best moeilijk is als je enige oriëntatiepunten een incidenteel riviertje en een hoop bomen zijn. Rond zes uur vonden we de spoorlijn en we besloten dan ook over de spoorbielzen te fietsen, omdat dit in vergelijking met het drassige pad veel beter befietsbaar was.

Toen we om half zeven de verharde weg bereikten waren we uitzinnig van vreugde en toen we afstand hadden genomen van het woud, besloten we even te inspecteren hoe de muggen hadden huisgehouden op onze tere lichaampjes. Rik, die een minimalistisch kapsel heeft, had een hoofd van iemand met de builenpest heeft en mijn benen zagen er ook uit als een maanlandschap. Dat zal grote pret worden de rest van de week.

Volgens de kaart was het nog een ruim uur fietsen alvorens we bij het café waar de auto stond zouden uitkomen. Hier kwamen we in het donker aan als volledige moddermonsters. De eigenaar van het café vond hier niets vreemds aan en vroeg ons of we zin hadden in een portie pörkölt. Na het nuttigen van deze heerlijke maaltijd stapten we in de auto, waar we gedurende de rit van een uurtje onze fantastische avonturen die we beleefd hadden nog eens goed de revue lieten passeren. Achteraf een fantastische ervaring, maar op het moment zelf hadden we toch de hel op aarde beleefd.