Google

Monday, December 12, 2005

Rede en emotie

Aangezien ik morgen de gehele dag in vliegtuigen en het buitenland doorbreng, nu maar alvast een beschrijving van een spannende date.

Om zeven uur arriveerde ik bij Szilvy thuis, ik had de inhoud van mijn keuken bij om haar te trakteren op een geweldige maaltijd. Als voorbereiding had zij voor het toetje en voor de wijn gezorgd.

Terwijl Szilvy de nootjes en de uitgebakken spekjes bakte voor de salade bij het hoofdgerecht, werkte ik aan het voorgerecht. Al snel wist ik mijn weg in haar keuken te vinden en binnen no time stond het voorgerecht op tafel. Terwijl Szilvy een leuk muziekje opzette, schonk ik het glaasje port in om het voorgerecht te vergezellen.

Al snel heerste er een romantische en gezellige sfeer. Na het voorgerecht gingen we samen aan de slag voor het hoofdgerecht. De gemarineerde schnitzel stukjes en de aardappels had ik al voorgekookt om later te bakken. Door drie pannen tegelijkertijd op vol vuur te zetten, wist ik al snel een mist in de keuken te creëeren, waardoor je geen hand voor ogen meer kon zien. Vergezeld met een glaasje mierzoete rode wijn (onze wijnvoorkeur ligt behoorlijk ver uit mekaar), aten we het hoofdgerecht. Tijdens het eten liep de spanning voelbaar op.

Ondanks deze positieve spanning die er heerste hadden we beiden last van een barriëre die ons tegenhield om op een spontane manier gebruik te maken van deze spanning. Laten we zeggen een soort koudwatervrees. Tijdens het toetje had ik eindelijk de moed verzameld om dit tot gespreksonderwerp te maken en het werd direct duidelijk wat er aan de hand was. We hadden allebei last van het fenomeen dat de rede interfereert met de emotie. De gevoelens zijn duidelijk, maar de omstandigheden maken het erg moeilijk om zonder consequenties deze gevoelens te volgen. Laten we maar zeggen dat het klote is om in een bekrompen dorp als Sárbogárd te leven. Hier kom ik later nog wel op terug.

Na een lang, open en prettig gesprek hebben we besloten het wat tijd te gunnen om te kijken hoe sterk en diep de gevoelens zijn alvorens de echte jump in het diepe te nemen. Laten we zeggen dat we het zwembad eerst eens volledig gaan inspecteren alvorens we erin gaan springen. Omdat we op het moment dat de we sprong wagen, we op een aantal gebieden een point van no return overschrijden.

De manier waarop we dit gaan doen, is door veel tijd samen door te brengen om de potentie van de toekomst te testen. En dit doen we door vele etentjes, bioscoopjes en dagtripjes in Hongarije. Verward, gelukkig en verdrietig reed ik midden in de nacht in een sneeuwend Sárbogárd naar huis.

3 comments:

Anonymous said...

Maar ehrm... foto's? :-)

Kiki said...

Oh, lekker subtiel Roy! Zie je niet dat die jongen verdrietig is!

(maar ook ik ben toch wel benieuwd hoe ze er uit ziet!)

Anonymous said...

Ah Kiek, onze Mories is wel wat gewend van Roy.
Het is immers algemeen bekend dat dhr. Peters op gezette tijden niet gespeend is van een lichtelijk gebrek aan tact alsmede een overdaad aan tunnelvisie. De combinatie van deze eigenschappen en Roys ex-vriendinnen heeft ons in het verleden trouwens een hoop vertier en vermaak bezorgd.
Enfin, Deusske, ik hoop dat je er uit komt met Szilvy en tevens hoop ik net als de andere vaste lezers binnenkort op wat nietsverhullende foto's.