Sponsoring

Vanuit het idylische Skt Valentin redden we op woensdag richting Nederland, waar we rond een uur of zeven op het Wilhelminaplein landden. Ik had voorgesteld om hier een hapje te eten in “hotel Benno”. De auto geparkeerd en genoten van de gebruikelijke sate.
Nadat we alledrie heerlijk hadden gegeten op weg naar de auto voor een kop koffie in de Brugmanstraat, om vervolgens de dames in het hotel te droppen.

Als ik achter het stuur van de auto stap, zie ik een irritant groen blaadje achter de ruitenwisser zitten. Na mijn geschokte vloek, vragen de dames wat er aan de hand is. En ik kan ze melden dat de gemeente Eindhoven ons net een welkomscadeau heeft gegeven in de vorm van een parkeerboete!

Skt Valentin

Vanwege het verwarrende reisschema van deze week, zijn er wat creatieve oplossing voor overnachtingen bedacht. Op maandag reden we na het werk naar Tsjechie om daar onze zusterfabriek te bezoeken. We arriveerden om half elf s’avonds en kwamen te recht in een prachtig welness hotel, waar we nog een echte Tsjechische Budweiser konden drinken alvorens naar bed te gaan.

Op dinsdag hadden we een meeting van een hele dag in de fabriek en omdat ik op woensdag naar Nederland zou rijden met Kati en Niki, hadden we besloten dat het handig zou zijn als ik in de buurt van Linz een hotelletje zou zoeken en me daar zou laten afzetten. Dan had ik in ieder geval al een derde van de afstand afgelegd. Op de heenweg hadden we al gekeken wat de beste plek voor een motel / hotel zou zijn en we hadden Skt Valentin uitgekozen.

Dus de secretaresse gebeld om een hotelletj te boeken en een routebeschrijving op te sturen. Rond half vijf vertrokken we uit Tsjechie en om half zeven bevonden we ons in Skt Valentin op zoek naar het hotel. Alhoewel de naam romantisch aandeed, zag het dorp er vooral in de regen erg triest uit. Toen we na de speurtocht het hotel hadden gevonden en ik aanbelde, kreeg ik een sjagreinige vrouw te horen die meldde dat ze er zo aan zou komen. Eenmaal binnen, werd mijn paspoort uit mijn handen gerukt, een sleutel in mijn handen gepleurd en moest ik haar volgen naar een kamerdeur, waar iets werd gegromd in de trand van dit is je kamer.

Hoewel ik redelijk bereisd ben heb ik nog nooit zo een kleine kamer gezien.Voldoende ruimte voor twee kleine bedden , een wastafel en een douche. Geen telefoon, geen bureau, geen zeepjes, niets! Het werk dat ik voor deze avond had gepland werd dan ook direct opgeschort, want ik had niet echt zin om uren in bed met een laptopje op mijn schoot te gaan zitten. Dus dan maar op zoek naar een restaurant om in ieder geval het eerste gedeelte van de avond positief door te brengen.

Na een wandeling van ruim een half uur in lichte regenval, vond ik een uitstekend restaurant; “restaurant feinschmecker”. Na een romige aspergesoep, een mossel / calamaris schotel en een kaasplankje, allen vergezeld door uitstekende Oostenrijkse wijnen, besloot ik in een licht rozige en totaal bevredigde staat op zoek te gaan naar een cafe om wat te lezen en het restant van de avond door te brengen.

De lichte regenval was inmiddels overgegaan in stromende regen en aangezien ik geen regenkleding bij me had en ze het fenomeen afdakje niet kennen in Skt Valentin, was dit een helse tocht terug. Toen ik het helemaal had gehad met de regen, besloot ik het eerste het beste cafe te bezoeken. En dit was live soap TV. Het cafe bestond uit lange tafels, waarvan er twee gevuld waren. Ik ging er strategisch tussen in zitten, zodat ik tijdens het lezen de mensen aan de tafels goed kon bestuderen. De rechtertafel was niet echt interessant. Hier zaten een viertal kerels gezellig te kletsen onder het genot van een aantal pilsjes. De linkertafel daarentegen was behoorlijk interessant.

Er was ruimte voor acht personen, maar er waren er negen. Het resultaat was dat de meest beschonken persoon een beetje knikkebollen en continu puffend licht apart zat aan een andere tafel. Pas toen een van de anderen de tafel verliet werd hij tot de hoofdtafel toegelaten. Maar het gedrag aan de tafel was typisch haantjesgedrag. Aan de tafel zat een niet onaantrekkelijke vrouw, die duidelijk van alle aandacht genoot en alle mensen waren in een strijd verwikkeld om haar die aandacht te geven. Een van de mannen, het was een spier / vleesklomp, met korte haren en aan de achterkant van zijn hoofd een plukje haar, dat in een vlechtje was gestopt, besloot opeens dat vlechtje los te halen en met het plukje haar te gaan spelen. Aan de troep te zien die tijdens dit spelen naar beneden dwarrelde, viel op te maken dat dit vlechtje niet zo vaak los kwam. Ik denk dan ook niet dat hij echt punten scoorde met deze actie. Een andere vent met een kaal hoofd en een fout sikje zat continu met zijn wenkbrauwpiercing te spelen. En zo had iedereen zijn eigenaardigheden.

Onderwijl zat de vriendelijke serveerster met enig overgewicht een beetje met mij te flirten, wat al met al de avond toch nog behoorlijk interessant maakte.

Dunafoldvar

Na op vrijdag het goede nieuws ontvangen te hebben van mijn bank dat ze na een hertaxatie van mijn Eindhovens huisje hoogstwaarschijnlijk met een brok geld over de brug gaan komen. Ben ik dit weekend wederom naar het pittoresque Dunafoldvar gereden om mijn toekomstige woonplaats te gaan bewonderen.

Bovenstaand de foto van het uitzicht van de voorkant van het huisje indien er naar boven wordt gekeken. En onderstaand een foto van een schip in de haven op 1 minuut wandelafstand.

Volgend weekend gaan we de laatste onderhandelronde in met de eigenaren van het huis en dan zien we wel verder.

Voorbereiding voor moederbezoek

Aangezien ik volgende week de gehele week weer een beetje door Europa aan het rondtoeren ben, staat het komende weekend in het teken van de voorbereiding van het toekomstige bezoek van mams en broederlief.

En wat houdt dat in? Poetsen, reinigen, opruimen en stofzuigen. Dit om de illusie te wekken dat ik een opgeruimd en net persoon ben. Die de netheid van zijn huisje regelmatig bijhoudt.

Als mams dan volgende week zaterdag het huis binnentreedt, zal ze een zonnebril dienen te dragen om alle blinkende kanten en hoekjes te kunnen bekijken zonder een spontane variant van sneeuwblindheid op te lopen.

De realiteit zal waarschijnlijk zijn, dat ik zaterdag een lichte kater heb (er is voor de eerste keer dit jaar daadwerkelijk iets te beleven in Sarbogard) waardoor alle puf en zin om te gaan poetsen wordt weggezogen, waardoor deze aktie naar zondag wordt doorgeschoven, waar ook weer velerlei excuses zijn te verzinnen, waarom de grote schoonmaak uitgeschoven zou kunnen worden.

Auto

Sinds gisteren ben ik weer een autobezitter, even had ik de neiging om te typen trotse autobezitter, maar hiervoor dien ik toch nog even een weekje of drie te wachten totdat de definitieve auto arriveerd.

Ik rij nu in een Skoda Fabia en verrassend genoeg zit hier toch wel ening accelaratievermogen in. Zodra ik terugkom van mijn paastripje naar China zal echter zijn grotere broertje klaarstaan en kan ik weer naar hartelust door het hongaarse landschap gaan rondtouren.

Plus

Maandag lag er een brok werk op me te wachten vanwege het feit dat ik een week niet op kantoor had vertoeft. Hierdoor was ik genoodzaakt om wat langer door te werken, maar ik had met mijn tijdelijke terugbreng taxi afgesproken dat we uiterlijk om half acht moesten stoppen met werken, omdat ik dan nog naar de Plus kon lopen om ontbijt voor morgen te regelen en avondeten voor diezelfde avond.

Echter aangekomen voor de deur van de Plus om kwart voor acht, zag ik dat alle lichten uit waren en dat er geen voedsel meer in de winkel stond. Wel stond er een tent voor de deur met een plakaa, waaruit ik kon opmaken dat de winkel werd verbouwd en dat de tijdelijke winkel / tent maar tot vijf uur open was.

Hierdoor was ik gedwongen om wederom een keer te gaan uit eten en de volgende dag erg vroeg op te staan, aangezien ik met mijn ochtendtaxi kwart over zeven had afgesproken. Om zeven uur stond ik dus al in de winkel om mijn broodjes voor het ontbijt en de lunch te scoren.

Champagne en slaap

Op zaterdag werd ik door Kati en Ferri van het vliegveld opgehaald. Daarna even langs de Auchan om boodschappen te doen. Ik had nog steeds de belofte staan om hun op champagne te trakteren, dus daar maar een Magnum fles champagne gekocht en op naar huis om even van een warm bad te genieten na de gruwelijke temperatuursverschillen waarmee ik geconfronteerd werd.

Na het badderen op naar Kati en Ferri, waar ik uitgenodigd was voor een diner, vergezeld met mijn champagne. Echter toen we om negen uur de fles kachel hadden gemaakt en we samen naar de Hongaarse versie van idols zaten te kijken, hielden mijn ogen het niet meer.

Dus op de fiets naar huis, waar ik nog een glaasje whiskey inschonk om nog even naar mooi weer de leeuw te kijken, om vervolgens drie uur later wakker te worden op dezelfde bank, met nog steeds dezelfde hoeveelheid whiskey in mijn glas.

Lekker zo een jetlag

Prijsuitreiking

Op vrijdag was de prijsuitreiking van de meest innovatieve leverancier en aangezien deze uitreiking pas om elf uur plaatsvond, hadden we tot 10 uur de tijd om uit te slapen. Na het drankgelag van de voorgaande avond was dit ook wel noodzakelijk.

Aangezien ik mijn koffer nog moest inpakken en uitchecken, was er voor mij geen tijd voor ontbijt, alleen voor een flesje water uit de mini-bar om de nadorst enigszins te stillen. Relaxed gingen we naar de prijsuitreiking, want ondanks dat we positieve feedback hadden ontvangen tijdens het bierfestijn, waren we toch een nieuwe leverancier, dus weinig kans.

Eenmaal bij de klant aangekomen stond er in de uitreikingszaal gelukkig koffie klaar, om het laatste restje kater mee weg te spoelen. Na wat algemeen ge-ouwehoer en wat dankwoordjes was het dan eindelijk tijd voor de prijsuitreiking. In de analyze van de workshop kwam onze naam verscheidene malen zeer positief naar voren en er begon een hoopje sprank op een van de vier trofee te groeien. En ja hoor, uiteindelijk werd ik naar voren geroepen om de best performance award in ontvangst te nemen.

Al met al dus wat een geslaagd weekje Singapore mogen noemen.

Stapfestijn

Nadat we de presentatie hadden moeten geven voor het Management team, was het echte werken voorbij. Die avond stond er een diner bij een Sea Food restaurant op het programma.

Door een taxi werden we naar een restaurant vlak bij de Big Splash gebracht, met uitzicht op zee. Hier was voor tachtig man een tafel gereserveerd en werden we getracteerd op een overdaad aan drank en machtig voedsel. Vooral de chili crab was enorm lekker, maar het merendeel op het menu was niet te versmaden.

Na het eten besloten we met een groepje mensen nog even een biertje te pakken en de locatie die we uitkozen was het Hard Rock Cafe, omdat dit op loopafstand van het hotel lag. Hier was verrassenderwijs een Salsa avond aan de gang, maar dit kon de pret niet drukken. Na vele pilsjes en een hoop ge-ouwehoer hadden we het hier wel gezien. Een van de hoofdinkopers van onze klant wilde naar een ander cafe. En aangezien Gerrie me al op de hoogte had gebracht van de reputatie van de Orchard Tower, wist ik wel ongeveer wat ons te wachten stond.

Nadat we met de roltrap in de hal waren terecht gekomen zagen we grote groep vrouwen en mannen die eruit zagen als vrouwen de mensen uit te checken die de verscheidene cafe's binnen gingen. Wij gingen het Western cafe binnen, waar we zagen dat vooral de mannen die alleen zaten het doelwit waren van de groep gezelschapsmeisjes. Wij werden gelukkig met rust gelaten, op het continu zoeken van oogcontact na, en hadden een goede positie om de ontwikkelingen op verscheiden plaatsen in het restaurant te volgen.

Rond een uur of vier rolden we het bedje in.

Visrestaurant

Gisteren na een dag hard werken op zoek naar een lekker visrestaurant met mijn collega. De dag ervoor met Sjerrie op stap geweest, dus ik wist wel waar het gezellig was, ik was alleen de naam van de regio vergeten.

Dus met de beschrijving restaurants aan het water naar de taxichauffeur. Deze bracht ons naar een andere plek, maar het was niet minder. Het was een complete straat langs het water, gevuld met visrestaurantjes, het ene na het andere.

Iedere restauranthouder probeerde ons binnen te halen met gratis bier en korting. Twee argumenten, waar ik wel gevoelig voor kan zijn. Na de straat een maal volledig doorgelopen te hebben hadden we een keus gemaakt. Hier hebben we een heerlijke varieteit aan visgerechten gegeten, zodat we nadien bijna niet meer konden bewegen.

We besloten een stukje te lopen alvorens een taxi naar het hotel te nemen. Jammergenoeg konden we geen taxi meer vinden toen we eenmaal genoeg hadden van het wandelen. Na een zwerftocht in de richting van het hotel besloten we over te gaan op een ander vervoersmiddel zijnde de metro, waarmee we behoorlijk dichtbij het hotel geraakten

Singaporese snol

Na een lange dag workshop, hadden we s'avonds een diner in de the "Dutch Club" in Singapore. Nadat ik tijdens een eerdere ervaring de decadentie van Nederlandse expats in Budapest had meegemaakt, werd ik hier toch weer verrast door het feit hoe goed sommige mensen voor zichzelf kunnen zorgen.

Na het eten, buiten in de tropische temperaturen nog een paar pilsjes genoten, terwijl ik mijn netwerk aan het uitbreiden was, voordat het tijd was naar het hotel terug te gaan. Hier aangekomen belde ik Sjerrie op om samen nog een pilsje te pakken in een van de plekken in het dorp. Het eerste cafe waar we arriveerden was een relax cafe met een leuk rockbandje. Het was vooral leuk om een vijftig jarige indier met een tulband op zijn kop luchtgitaar te zien spelen uit enthousiasme.

Hierna met de taxi naar een andere club met bandje, en hier werd een van de zaken waar Sjerrie voor had gewaarschuwd al werkelijkheid, ik werd geharassed. Na een tijdje aanwezig te zijn werd ik opgevallen door een zwaar bepoederde en geparfumeerde snol, die het tot haar doel had gemaakt om (hoogstwaarschijnlijk tegen betaling) in mijn bed te belanden. En aangezien ik niet de botheid bezit om haar grof af te wijzen, maar op een vriendelijke manier probeerde haar te ontmoedigen, bleven de pogingen gedurende mijn aanwezigheid aanhouden. Als dit in elke kroeg zo gaat gebeuren, dan gaat het nog een interessante week worden.

Singapore

Vanwege een design workshop met de Eindhovense lampenfabrikant in Singapore, moest ik de dag nadat ik mijn Benelux, Frankrijk en Duitsland tripje had gehad, me klaarmaken om via Schiphol naar Singapore te vliegen.

Mijn taxichauffeur naar het vliegveld in Hongarije had een druk programma en bracht me daardoor iets te vroeg. Hierdoor had ik de gelegenheid om mijn werk voor maandag al vast af te maken en door te mailen. Hierna besloot ik mijn tijd door te brengen, met ontspanning, goed voedsel en drank. Ik had een coupon voor het casino in het vliegveld gekregen en na anderhalf uur was ik vijfduizend HUF kwijt, maar had wel "lol" gehad en een paar "gratis" Whisky's gekregen.

Op Schiphol kwam ik mijn Tsjechische collega tegen, maar doordat we respectievelijk in Praag en Budapest al voor de vlucht waren ingecheckt, zaten we gescheiden in het vliegtuig. Voor me in het vliegtuig zat een irritantie fransman, die continu nogal opzichtig de niet al te knappe stewardess probeerde te versieren. De vlucht had een uur vertraging, maar de service was uitstekend. Eerst een lekkere gin-tonic met wat nootjes, een kipschotel met witte wijn en een koffie met cognac. Dit was voldoende voor een nachtrust van ongeveer zes uur.

Na de nachtrust, nog vier uur vliegen, voldoende tijd om mijn Patterson boek in een keer weg te hakken. Op Singapore de taxi naar het uitstekende hotel genomen, waarbij ik behoorlijk onder de indruk van de netheid en efficienty van deze stad was. De Eindhovense fabrikant had een behoorlijk hotel geregeld, waar het mogelijk is om vanuit het bad, door een raam de slaapkamer in te kijken en zo TV te kijken.

Na een tochtje voor voedsel en drank wacht ik nu op Gerrie om te kijken of hij tijdig arriveerd om nog samen een pilsje te nuttigen.

De eerste rit

Op woensdagavond, landde ik op Keulen airport en daar had ik een auto geregeld om op woensdag naar mijn huisje in Eindhoven te rijden en op donderdag op en neer naar Sarre Union, nabij Metz te rijden.

Aangezien ik na mijn ongeval niet meer had gereden, was dit een uitstekende mogelijkheid om hernieuwd kennis te maken met het besturen van een voiture. Ze hadden voor mij een Astra Caravan geregeld, wat op zich best een OK auto was. Echter toen ik de parkeergarage uitree, zag ik mijn angst bewaarheid worden; het was kloteweer. De regen gutste met bakken uit de hemel en het zicht op de weg was zwaar belabberd.

Eenmaal op de weg vonden de eerste rillingen hun weg door mijn benen, maar na een minuutje of vijf was het weer de gewoonste zaak op de wereld om in een auto rond te toeren. Toen ik op vrijdagochtend de auto dan ook weer inleverde met 1100 extra kilometers op de teller, is het ongeval helemaal uit mijn systeem verbannen.

International Womens day

Het is vandaag internationale vrouwendag!

Ik had hier nog nooit van gehoord, maar gelukkig werd ik hier gisteren door mijn mannelijke collega's op gewezen en het resultaat hiervan was dat we bloemen geregeld hadden voor vanochtend. En aangezien er op kantoor evenveel vrouwen als mannen rondhuppelen kwam dit erg goed uit.

Echter de bloemen waren er nog niet rond acht uur en hierdoor werden de vrowuwen ongeduldig. Dit lieten ze zien door protestsnoepjes uit te delen. Hiermee wilden ze aangeven, kijk wij denken wel aan jullie, maar jullie blijkbaar niet aan ons.

Om negen uur arriveerden de bloemen en hebben we een hoop punten kunnen scoren en daarmee alles weer goed kunnen maken.

Tuindecoratie

Als je nu s'avonds door de Arany Janos straat in Sarbogard rijdt, zie je een met sneeuw bedekte blauwe schroothoop, die van binnen uit licht geeft.

Hiermee denk ik dat in de verkiezing van de meest originele tuindecoratie, de tuin van Szilvi een hoge score kan krijgen. Maar zodra de accu leeg is, zal het speciale effect er waarschijnlijk mee ophouden

8 Millio labello

Op zondag wilde ik voordat ik naar mijn afspraak met Szilvi ging (waarbij ik haar een special middag had beloofd) nog even een labello voor de droge lippen kopen. Hiervoor moest ik naar de Auchan in Szekesfehervar. Op de heenweg begon het lichtjes te sneeuwen en op de terugweg was het een heuse sneeuwstorm. Vlak voor Sarkerestur, stak er een hond de weg over, waarvoor ik diende uit te wijken. Door de gladheid op de weg zorgde dit ervoor dat ik de controle over de auto volledig kwijtraakte. Na enkele corrigatieslagen, besloot de auto toch pirouetjes te gaan maken om vervolgens zijdelings van de weg af te schuiven, even door de lucht te vliegen om vervolgens tegen een boom tot stilstand te komen. Hierbij bewezen de verscheidene airbags en de gordel absoluut hun nut.

Ik had direct door dat dit niet ok was en besloot Szilvi te bellen met de mededeling dat ik de date niet zou halen. Ze besloot direct naar me toe te komen. Inmiddels had een passant al de politie en een ambulance gebeld. Vlak na de ambulance en de politie arriveerde Szilvi. Dit was heel nuttig omdat beide overheidsdiensten geen engels spraken. De dokter drukte met zijn hand over mijn hele lichaam op zoek naar gebroken botten gaf me vervolgens een briefje, waarmee ik me in emergency gebouew van het ziekenhuis moest melden, omdat ik een hoofdwond aan dit ongeluk had overgehouden. Na een uur met de politie te stoeien, moesten we op de speciale ongeval politie wachten.

Toen deze arriveerde werden foto’s genomen en remlengten opgemeten en ik moest blazen. Gelukkig was mijn tolk erbij om alles in goede banen te leiden. Toen werd het tijd voor de takelwagen en hier was contant geld voor nodig, wat we niet voldoende bij ons hadden. Dus werd moeders opgetrommeld om met een voorraadje geld op het toneel te verschijnen. Aangezien haar moeder geen rijbewijs heeft, werd hiervoor een beroep op de buren gedaan. Al met al begon het zijn vruchten af te werpen dat ik toch enigszins een sociaal leven had opgebouwd.

De auto werd vervolgens in de tuin van Szilvi neergezet omdat hij naar een veilige plek gebracht moest worden. Het ongeval was vlak voor een zigeunerdorp gebeurt en het risico voor plunderingen daar schijnt nogal groot te zijn. Inmiddels was duidelijk dat de auto total loss was, vanwege het feit dat alle wielen loshingen en er behoorlijk wat deuken in de auto toegevoegd waren. De halve boom die zich in de bestuurderskant had gedrongen hielp hier ook nog aan mee. Vanuit Szilvi’s huis Kati opgebeld, voor steun bij de politie. De Hongaarse wet zegt dat als je een ongeval veroorzaakt met persoonlijk letsel, dat je dan je rijbewijs moet inleveren, dus het zag er niet al te goed uit voor mij. Vier man sterk stonden we in het politiebureau gedurende anderhalf uur te wachten totdat we binnekonden.

Als het bezoek aan de dokter goed uitpakte, zou mijn rijbewijs veilig zijn, anders zou er een beroep op mijn nieuwe politievrienden gedaan worden (van het theater van gisteren). Maar een boete was niet te ontlopenen. Tijdens het vertalen, werden enkele getallen en snelheden anders vertaald dan dat ik ze zei. 90 km / uur werd 80 en vele andere zaken werden aangepast. Aangezien de boete wordt vastgesteld op draagkracht, hebben we mijn salaris iets lager voorgesteld dan de werkelijkheid. Er werden echt vragen gesteld als hoe groot is je gezin, hoeveel mensen moet je onderhouden en dat soort zaken. Inmiddels was het al acht uur s’avonds, zes uur na het ongeval.

De laatste etappe van de dag was de rit naar het ziekenhuis in Szekes. Door de sneeuwval duurde deze rit van normaliter twintig minuten bijna een uur. Onderweg zagen we vier auto’s in de berm liggen. Bij de dokter kwamen we erachter dat ik een beroemdheid was. De dokter zei, oh ben jij die Nederlander. Het was blijkbaar op het lokale nieuws geweest dat er een ongeval met een nederlandse auto had plaatsgevonden. Na een rontgen foto, werd de conclusie getrokken dat ik volledig in orde was. Dus mijn rijbewijs was veilig. En een uur later werd ik door mijn beschermengel van die dag thuis afgezet, waar ik nog even een glaasje wijn tegen de schrik heb genomen om vervolgens te gaan slapen.

Al met al was het een duur labello stickje en heb ik mijn belofte aan Szilvi van een speciale middag waargemaakt.

Veszedelmes Viszonyok

Op zaterdag avond stonden Ferri en Kati rond half zes voor de deur. Eerst nog even hun vrienden Kati en Tamasz ophalen en dan op naar het theater. Toen we bij Tamasz aankwamen, stond er een Whiskey klaar en na deze weggewerkt te hebben op naar de grote stad.

In de auto, toonde Kati en Tamasz interesse voor mijn huidige kennis van het hongaars, beiden werkten voor de politie van Szekes, en dit kan nogal eens behulpzaam zijn voor de toekomst. Dus ik besloot goed met hen te socializen.

In het theater, merkte ik dat hier echt een behoorlijk strakke dresscode gold. Gelukkig was ik hierop voorbereid en kon ik me goed in het publiek inmengen.
We zaten met zijn vijven verspreid door de zaal en het eerste stuk begon. Het toneelspel was in het hongaars en ik verstond alleen iets van de goed articulerende toneelspelers. In de pauze gingen we aan een drankje het eerste uur analyseren en hierin bleek dat kennis van de hongaarse taal geen voorwaarde was om het spel te begrijpen, want het bleek dat in ons gezelschap niemand iets van het spel begreep. Maar de grove verhaallijn was me wel duidelijk.

Wat ook apart was, was dat dit stuk over liefdeperikelen in de achtiende eeuw ook gepaard ging met behoorlijk wat functioneel bloot. In het enigszins preutse hongarije kwam dit een beetje raar op me over.

Al met al was het een bijzondere ervaring, die zeker de moeite van herhaling waard is. Maar een iets hogere kennis van de hongaarse taal was wel makkelijk geweest.

SMS

De combinatie tussen werkrelatie en buiten werkrelatie loopt nog steeds behoorlijk scheef, omdat we deze nog gescheiden houden. Dit zorgt toch wel voor wat problemen, maar het is allemaal nog wel te handelen. Het is vreemd om overdag heel zakelijk en professioneel tegen elkaar te doen en elkaar vervolgens s'avonds in de armen te vliegen.

Gisteren had ik haar voor het slapengaan nog een sms-je gestuurd en ze heeft de drang om me altijd een reactie te sturen. Maar aangezien ze waarschijnlijk al lag te slapen was het hier gisteren niet van gekomen. Toen ik vanochtend op kantoor kwam, zag ik dat ze met haar telefoon aan het rommelen was. Het vermoeden rees dat ze met een sms-je bezig was. Een minuutje later stopte ze haar mobieltje weg en enkele seconden later hoorde ik bij mijn telefoon het sms meldertje afgaan. Ik ben benieuwd hoeveel mensen de relatie tussen deze twee geluiden is opgevallen

Theaterbezoek

Gisteren werd me door Kati gevraagd of ik zin had om mee te gaan naar het theater op zaterdag. Het betreft een klucht in het Hongaars en de plaatsen moesten via internet geboekt worden.

Aangezien er een opmerking bij de boeking geschreven mocht worden en aangezien mijn hongaars nog niet volledig optimaal is (waarvan mijn lerares gisteren nog zei dat dat ook niet snel zou verbeteren als ik vol blijf houden om mijn huiswerk niet te maken) besloten we de opmerking erbij te zetten dat er een vertaler naar het engels of nederlands nodig is voor mij.

Ik ben benieuwd wat het humorniveau van het boekingskantoor is en of we de kaartjes ook daadwerkelijk krijgen.

Chantage en acceptatie

Het zoontje van Szilvi is een geniepig mannetje dat continu probeert de moeder en de grootouders tegen elkaar uit te spelen om op die manier een maximum hoeveelheid aandacht en kado's te verkrijgen.

Zo zeurt hij geregeld dat hij bij zijn grootouders wil slapen op het moment dat hij bij moeders vertoefd. En vice versa. Als zijn moeder streng is en hem dingen verbied, dan antwoord hij standaard dat hij dat van grootmoeder wel mag of dat het daar veel leuker is. Tijdens een discussie bij de grootouders over ditzelfde onderwerp wist hij te antwoorden maar bij Moeders en Mories is het veel leuker dan hier. En hiermee noemde hij tijdens een van zijn vele chantage pogingen mijn naam al in een adem met moeders, wat toch wel als een klein teken van acceptatie beschouwd kan worden.

Mart Smeets

Gisteren op TV zag ik steun voor mijn Mart Smeets denkbeelden uit onverwachte hoek. Het was Mathijs van Nieuwkerk van het programma Holland Sport die met de ode aan Ria Visser op een mooie manier wist uit te dragen waar mijn anthipatie vandaan komt.

Met zinnen als iemand die de antwoorden op zijn eigen vragen weet te verwoorden heeft de gasten niet meer nodig, duiden precies wat ik tegen heb op deze mastodont van de Nederlandse sportjournalistiek. Sjapo Mathijs, dat er iemand het lef heeft om te verwoorden wat hij van onze Mart vindt. En dat terwijl maatje Wilfried nog op bezoek was, en hoogstwaarschijnlijk zelf de irritantie van deze mastodont heeft mogen ervaren.