Milano

Na een confronterende meeting in de ochtend in Zalaegerszeg, moest er naar Budapest geraced worden om het vliegtuig naar Milaan te pakken te krijgen. De rit die normaal drie en een half uur duurt, moest ook inclusief de middagspits in Budapest binnen die tijd worden afgelegd om het vliegtuig niet te missen.
Alles was wederom “just in time” en binnen no time waren we van de grond af. Het voordeel van dit tijdstressen is dat je niet die ellenlange wachttijd op het vliegveld hebt. Het vliegtuig was nagenoeg leeg, wat betekende dat de service van de stewards en stewardessen uitstekend was.

Vanuit Malpenza de trein naar Milaan centrum en vandaar met de Taxi naar mijn hotel. Tijdens de taxirit door het centrum van Milaan viel het op dat dit toch ook een prachtige stad is. Eenmaal aangekomen in het hotel, trad ik vol vertrouwen de lobby van dit vier sterren hotel binnen. Echter achteraf kan ik zeggen dat ze hier maar de helft van verdienen. Achter de receptie stond een vrolijke vrouw, die echter gebrekkig engels sprak en nagenoeg geen informatie verschafte. Om de kamer in te komen, moest ik mijn electronische sleutel twaalf keer door het slot halen en toen ik eenmaal binnen was en mijn laptop wilde connecten met de aanwezige LAN kabel, bleek dit niet te werken. Via een helpdesknummer kreeg ik een Indiase jongedame, die evenveel van computers wist dan ik en me dus niet verder kon helpen. Aangezien ik deze ochtend beloofd had enige files weg te sturen, kon ik me gelukkig prijzen dat ik een pendrive bij me had, waarop ik alle informatie kon zetten. Daarna naar de receptie met de vraag of ik van hun computer gebruik kon maken om deze info weg te sturen. Dit kon niet, maar ze hadden wel een openbare computer die ik kon gebruiken. Deze werd echter in gebruik genomen door een oude vent die zijn aandelen via internet zat te checken. Dan maar naar de bar, vanwaar ik uit mijn ooghoeken de bezetting van de computer kon volgen.

De bediening was knap en vriendelijk en al snel was de computer vrij. Na het sturen van de mail ging ik naar de kamer, me verheugend op een bad met een mini-bar pilsje en de laatste twee hoofdstukken van mijn boek. Eenmaal in mijn badkamer zag ik dat het geen badkamer, maar een douchekamer was. Lichtelijk teleurgesteld heb ik het boek in bed uitgelezen. Hierna ontdekte ik twee dingen;
- de tv ontvangst was allerbelabberst;
- de muren waren van karton, want als ik Chinees zou kunnen spreken zou ik hun gesprekken letterlijk hebben kunnen volgen.

De volgende ochtend werd ik rond een uur of zes wakker van het gerochel van mijn buren. Nadat ik me op de meeting van die dag voorbereid had, besloot ik te gaan ontbijten. Wederom verheugde ik me op iets dat non existing bleek, namelijk de espresso. Onder stil protest voldeed ik de in mijn ogen veel te hoge hotelrekening en liet me door een taxi naar de klant brengen.

Hier werd ik allervriendelijkst met een espresso en een glaasje water ontvangen en de kansen keerden. Na een meeting van vier uur en een order rijker, werd ik door mijn gastheren uitgenodigd voor een lunch, waarna ze me bij een metrostation zouden afzetten. De lunch werd vergezeld door een fles champagne (een italiaans variant weliswaar) en de pizza met zongedroogde tomaten was uitstekend. Tijdens de lunch werden me allerlei tips gegeven om de middag in Milaan door te brengen, aangezien mijn vliegtuig pas s’avonds zou vertrekken. Na een middag vol shoppen, bezienswaardigheden en verscheidene espresso stops, zit ik nu in Malpensa airport op mijn vliegtuig te wachten.