Flashback eerste China trip 2003 (part 2)

Vlak voor vertrek krijgen we oordopjes, koptelefoons en een ooglapje om het donker te maken uitgereikt. De arabier snapt de functie van deze laatste niet en plaatst hem voor zijn mond. Daarna gaat hij slapen en dat doet hij de hele vlucht vol overgave. Het eten is behoorlijk lekker, maar de videospelletjes op het hoofdkussenscherm voor me zijn uitzonderlijk makkelijk en saai. Dan maar een film. Eerst naar “the Toxido” van Jackie Kahn gekeken om vervolgens nog de ongelofelijk zoetsappige film “my big fat greek wedding” te bekijken. Geprobeerd te slapen, maar deze poging was zonder resultaat. Als ontspanning ben ik maar even in de vliegtuigbar gaan staan waar ik een enerverend gesprek had met twee duitsers.

Met enige vertraging arriveerden we in Shanghai, alwaar ik nadat ik door de douane was gekomen en nadat ik mijn koffer had opgehaald, werd opgewacht door de KeyTec chauffeur. Deze bracht me middels een spannende rit van een uurtje of twee naar mijn appartement. Het rijgedrag van de gemiddelde Chinees was verbazingwekkend. De regel dat de linkerbaan voor het snel verkeer is geldt hier wel, maar niemand kent deze regel, met als gevolg dat mijn chauffeur, die wat harder wilde rijden, van links naar rechts schoot. Eenmaal op mijn appartement, waar het overigens 5 graden warm was, kreeg ik drie kwartier de tijd voordat ik opgehaald zou worden om naar KeyTec te gaan. Toen ik net uitgekleed was, kwam de schoonmaakster binnen, deze schrok en ging met een rood hoofd weer naar buiten. Even later kwam de meteropnemer me storen terwijl ik in bad zat. Dolle pret dus.

Op het werk kreeg ik direct een eigen bureau. Alleen het e-mailen was nog niet soepel geregeld, daarvoor moest ik het snoer uit een telefoon van een chinese collega jatten. Dit lukt dus maar af en toe. Een rondleiding door de fabriek gehad, om vervolgens even met de general manager te kletsen over de duur en het doel van mijn bezoek. Na een gesprek van tien minuten wist ik al dat ik me absoluut niet zou gaan vervelen hier, daar zou hij wel voor zorgen. Hij zag dat ik het koud had, op kantoor is het niet warmer dan vijftien graden, want een verwarming hebben we er niet en regelde direct een warme fleece trui voor me.

Tot 18.30 gewerkt om vervolgens met Ronnie (een belg die in hetzelfde appartementencomplex verblijft en in vaste dienst zit) een taxi te delen. Albert (de bussinesmanager) en Patrick (een projectleider) zitten in hetzelfde hotel en we besluiten om om half acht af te spreken in het New City Graden restaurant te gaan eten. De general manager (Junming) vindt dit een goed idee en trakteerd ons en zijn secretaresse Lilly op een etentje. Dit restaurant was best speciaal, het was heel erg luxe en er was een grote vitrinehoek, die vol lag met gerechten. Junming en Ronnie gingen samen de gerechten uitkiezen. Albert en ik die beiden voor het eerst hier waren besloten ons te laten verrassen. In het midden van de grote ronde tafel stond een ronde glazen plaat die kon ronddraaien. Voor onze neus hadden we twee stokjes, een kommetje warm water met blaadjes erin (ook wel thee genoemd) een bordje en een kommetje met een chinese lepel. Verder hadden we nog een flesje Chinees bier met een glas erbij. Na enkele minuten komt het eerste eten dit wordt op de schaal gelegd en deze wordt door Junming rondgedraaid, zodat iedereen er van kan nemen. De Chinezen zijn onder de indruk van mijn behendigheid met de stokjes als ik het eten eraf neem. Zo komen er nog vele gerechten en de een nog lekkerder dan de ander, sommigen zeer pittig en sommigen weer zeer vreemd. De vuurdoop van het eten van slang heb ik nu in ieder geval achter de rug.

Flashback eerste China trip 2003 (part 1)

De historie begint al een aantal dagen voor vertrek. Maandag kom ik rond een uur of acht uit het werk met de bedoeling om een aantal wasjes te draaien om zo schone kleren mee te kunnen nemen naar China. Zodra ik echter de deur opendoe zie ik een brief van Brabant water op de deurmat liggen. Ze delen even fijntjes mee dat ze de waterleiding hebben afgesloten vanwege het feit dat meneer X een verre vorige bewoner de waterrekening niet heeft betaald. Enigszins geshockeerd probeer ik de watermaatschappij te bereiken, maar dat is op dit uur natuurlijk onmogelijk. Vanwege de klantvriendelijke werktijden van dit bedrijf.

Dus met de wetenschap dat het enige water in huis in de spoelbakken van de twee WC’s zit doe ik een avondje zonder waterverbruik. De volgende ochtend sta ik op en was mijn haren met spa rood (super spul, als koelvloeistof was het ook al heel geschikt) en dit spul gebruik ik ook om mijn tanden te poetsen. Voor de echte douche-ervaring neem ik voor de zekerheid Cannons club spulletjes mee, om in de sportschool de vuillaag van mijn lijf te schrobben. Ik bel met de waterleiding en ze snappen het probleem, maar alleen door even veel eurotjes te schrokken kan ik bereiken dat er de volgende werkdag weer water is, maar daar koop ik natuurlijk niets voor omdat ik dan op weg ben.

Dan maar gokken op de loundry service van mijn hotel in Suzhou en wederom wassen met spa rood.

Ik plan om met de trein, twee uur en een kwartier voor vertrek op schiphol te arriveren. Dit lukt dus vanwege meerdere oorzaken niet. Ten eerste heeft de trein naar Duivendrecht vijfentwintig minuten vertraging. Met enig geluk weet ik een zitplaats te bemachtigen en vanaf Den Bosch staan de gangpaden vol met mensen. Ieder station wordt dit meer en ik kom erachter hoe dit komt, het is Autorai tijd!! In Duivendrecht hebben ze besloten dat het handig is om de intercity naar Schiphol om te toveren tot stoptrein, om zo hier ook mensen naar de Rai in te kunnen proppen. Met heel veel geluk weet ik nog net een plekje op het trapje bij de deur te bemachtigen. Vele potentiële vliegreizigers blijven teleurgesteld achter omdat er voor hen geen plaatsje meer is. Als de deuren dichtklappen, worden mijn enkels bijna verpletterd door de naar binnen slaande stangen aan de binnenkant van de deur.

Eenmaal op Schiphol begint het tij te keren. Een vriendelijke grondstewardes voorziet me van een plek met veel beenruimte naar Parijs. Vanaf Parijs wordt het gokken op wat voor plek het zal worden. De vlucht naar Parijs gaat zonder problemen. In Parijs een stukje gelopen om de nieuwe gate te vinden om vervolgens in te stappen. Wat al snel duidelijk is, is dat er weinig Europeanen meereizen met deze vlucht. Ik loop naar mijn plek en zie dat er een vrouw van middelbare leeftijd op mijn beoogde plek zit. Ze kijkt me vragend aan en vraagt vervolgens in gebrekkig engels of ik met haar van plek wil ruilen aangezien ze anders gescheiden van haar gezinnetje moet zitten. De galantheid zelve besluit ik mezelf op te offeren en zo kom ik tussen een duitser en een arabier terecht.

Dunaföldvár

Op zondag wordt ik op tijd wakker en als ik om 7.30 voor de TV zit om eerst de scrapheap challenge en daarna motoriósok te bekijken op Discovery. Alleen hebben ze jammergenoeg hun programma aangepast, wat inhoudt dat ik tijdens het ontbijt geen TV vertier heb. Ik besluit mijn sportieve aspiraties weer op te pikken door een stukje te gaan rennen. Hierna een lekker bad, om vervolgens woordjes te gaan leren.
Rond de middag op naar Dunaüjváros om boodschappen te doen en een beetje in het buitenbad te gaan zwemmen. Na een uurtje of twee in het zwembad vertoefd te hebben, begint er zich een behoorlijke trek te ontwikkelen en ik besluit me te trakteren op een van de beroemde vissoepen in de Hálasczarda in Dunaföldvar. Dit is het beroemste visrestaurant uit de omstreken en als je binnenkomt hangt er ook direct een hele aparte sfeer. Zoals in een wildrestaurant de opgezette hoofden van wilde zwijnen en herten aan de muur hangen, hangen in dit restaurant de opgezette vissekoppen tegen de muur aan.
Binnen een kwartier nadat ik besteld heb, krijg ik een heerlijk glaasje wijn voorgeschoteld en komen ze een mandje brood en een keteltje met overheerlijke rijkgevulde vissoep brengen. Dit wordt met zeer veel smaak naar binnen gewerkt.

Székesfehérvár

Op zaterdagochtend op tijd naar Székesfehérvár om een fiets te kopen en daarna naar de wijnfeesten in het Noord Westen van Hongarije te gaan. Als ik mijn auto in het centrum parkeer zie ik dat hier ook van alles aan de gang is vandaag. Overal worden stalletjes opgebouwd en podia in elkaar gezet. Direct besluit ik om na de fietskooptaak en de boodschappen in de auto naar huis te rijden om vervolgens de bus naar Székes te nemen.

Zo kan ik volop van de feestelijkheden genieten zonder een hotel te moeten zoeken of naar huis te moeten rijden. Om 11 uur zit ik in de bus te genieten van de weg die ik die ochtend al twee keer heb meegemaakt. Efficient is natuurlijk anders, maar ja.

Op het centraal plein, staat een groot podium, waar locale bandjes optreden. Iets verder op de markt staat een geheel varken in aluminium ingepakt op een spit rondjes te draaien en de straat die van de markt wegleidt staat volgeplant met kraampjes waar ze allemaal handgewerkte spullen verkopen.

De vrieskou van de ochtend is omgeslagen in een warme zomerzon en al snel is het vijfentwintig graden celcius. De tweede straat die naar de markt toeleidt is volop voorzien van de alombekende driepoot met ketel waarin een gerecht boven een vuurtje staat te sudderen. In totaal zijn er meer dan vijftig deelnemers aan de kookwedstrijd, terwijl de brandweer op een afstandje staat toe te kijken hoe de hele straat gehuld gaat in de rook van alle houtvuurtjes.

Na een compleet rondje besluit ik om plaats te nemen op het terras, waar ik onder het genot van zon, muziek en een szároz fehér bor een beetje zit te lezen. Daarna na het Belgisch restaurant in om onder het genot van een Trappist Rochefort een heerlijke lambsbout in pepers meester te maken om vervolgens nog wat Palinka en wijn te proeven in een van de vele kraampjes, wachtend op het aansnijden van het varken. Jammergenoeg zijn op dit moment sûprème de batterijen van mijn fototoestel op, maar indrukwekkend was het wel om een kolossale slager, met een mega mes in deze lomp varkensvlees te zien snijden. Het vlees was trouwens heerlijk.

Voldaan op alle fronten, rossig van de overmaat aan zon en wellicht ook een beetje van de wijn neem ik de bus terug om op tijd in mijn bedje te kruipen.
Tijdens dit soort weekenden is het geen ramp om in Hongarije te vertoeven.

Vrijdagavond

Zoals afgesproken arriveerde ik om zeven uur bij Szilvy. Toen ik aankwam zag ik dat haar bijna ex-man de auto met boodschappen aan het uitladen was. Even twijfelde ik hoe verder te gaan, maar het antwoord was makkelijk, aangezien ik op bezoek kwam voor les, was er eigenlijk niets aan de hand, maar het voelde wel een beetje raar (het engelse woord awkward dekt de lading echter beter).

Nadat ik me netjes aan hem had voorgesteld, nam ik plaats aan de keukentafel om me voor te bereiden op twee uurtjes les. Ik merkte dat we ietwat formeler van start gingen dan de vorige keer. Het grote voordeel hiervan was echter dat ik wel mijn huiswerk voor maandag afgekregen heb. Toen we net een paar minuten bezig waren en haar man zich in de woonkamer had teruggetrokken, kwam de moeder van Szilvy op bezoek om haar zoontje naar huis te brengen. Deze zou deze avond met papa de avond bij de schoonouders doorbrengen. Na ook aan zoonlief voorgesteld te zijn, vertrok deze direct met papa en ik bleef alleen achter met Szilvy en haar moeder.

Haar moeder bleek een vrouw te zijn die nogal direct was en die niet op haar mondje gevallen was. Alleen verstond ik haar jammergenoeg niet (dit is dan ook de reden dat ik zo intensief les), dus moest Szilvy alles vertalen. Vanwege de inhoud van de vragen van mamslief deed ze dit met een rood hoofd.
Moeders wist wel dat ze bijles kreeg van een collega, maar haar beeld van deze collega was een oudere pafferige man (zeg maar het stereotiepe Duitser) en geen jonge god in de bloei van zijn leven en nadat ze haar verbazing hierover had uitgesproken kwam ze met de vraag of onze afspraakjes wel als hoofdreden het leren van elkaars taal was, of dat het slechts een alibi voor andere dingen was.
Na deze vraag was de spanning voelbaar en deze was dan ook te snijden. De vraag bleef een tijdje in de lucht hangen en we konden beiden geen sluitend antwoord op deze vraag geven.

Het duurde even na het vertrek van mams alvorens we ons weer een relaxte houding wisten aan te meten. Maar zodra dit weer het geval was, resulteerde het weer in een leuke en leerzame avond, waarin we leuke en diepe gesprekken combineerden met het bijspijkeren van onze taalkennis. Volgende week weer!

Misplaatst vertrouwen in de Hongaarse medemens

Vanwege het gebrek aan beweging en de overvloed aan eten hier, begon mijn buik zich steeds ronder in mijn kleding af te tekenen na enkele weken in Hongarije. Als reactie op dit fenomeen besloot ik destijds een tegenaanval in te zetten door een fiets te kopen.

Dit had direct het juiste effect, echter de snelheid van inkrimping van deze ronding lag aanzienlijk lager dan de snelheid waarmee dit fenomeen zich presenteerde. Mijn vertrouwen in de medemens, gecombineerd met mijn vertrouwen in de afgrijselijk bemoeizieke buurvrouw, brachten me ertoe de fiets in mijn voortuin te stallen en dit vehicel aan mijn schommel vast te leggen, met een ketting die bijna brak zodra er een regendruppel op viel. Maar ja wat wil je voor € 1,50.

Even wat voorbeeldjes van mijn goede band met de buurvrouw:
- Nadat ik omdat het regende een BBQ op mijn overdekt balkon had gehouden, kwam ze klagen dat ze last had gehad van de rookontwikkeling op haar onoverdekt balkon (alsof ze in de stromende regen buiten op haar balkonnetje gaat zitten)
- Als overblijfsel van de BBQ had ik servetjes op het balkon liggen. Tijdens een storm waren deze weggewaaid en in haar tuin terecht gekomen. Vervolgens had ze deze nat druipende servetjes maar in mijn brievenbus gepropt.
- Daarnaast zit ze altijd in haar voordeur of achter haar raam onze tuintjes in de gaten te houden.

Toen ik eind augustus terug was van mijn reis naar Nederland had ik weer behoefte aan een flinke fietstocht. Toen ik echter mijn fiets wilde pakken was hij foetsie / verdwenen. Moet een knappe dief zijn om hem weg te nemen onder het toeziend oog van mijn buurheks.

Naast een afspraakje vanavond en een wijnfeest morgenavond is dan ook het hoofddoel van dit weekend het kopen van een nieuwe fiets. Die ik dan vervolgens in huis zal stallen en niet meer in de voortuin. Ook een Mories leert van zijn fouten.

Hulp

Eindelijk is het zover,

Na weken draaien van veel te veel uren en tevergeefse zoektochten naar geschikte mensen uit Hongarije om me te ondersteunen komt er nu vanuit Nederland een collega op bezoek om me te ondersteunen om er weer een 8 - 5 werkweek van proberen te maken.

Het mooie is dat ik hem heb mogen uitzoeken en dat betekent dat hij naast me ondersteunen ook weer eens wat Nederlands gezelschap brengt. Tevens gedurende de weekenden. Weer eens een keer lekker op stap "the dutch way". Mijn eerste keus was natuurlijk Adje, maar aangezien deze bijna op vakantie gaat is het Rik geworden. En Rik heeft er zin in!

Vanaf volgende week "Rik & Mories in Sárbogárd"!

Prinsjesdag

Het begin van deze week had ik weer een Nederlandse bezoeker, die gebruik maakte van mijn logeerkamer. In tegenstelling tot een onderhoudende supply chain manager die ik vorige week op bezoek had, had ik deze week een saaie en over de top sceptische gereedschapmaker op bezoek.

S'avonds betekende dit geen geanimeerde gesprekken over vanalles en nog wat, maar wat uitgezakt op de bank TV kijken naar elke variant van actualiteiten programma's die je je maar kan verzinnen.

Gisteren de rapportage over prinsjesdag, bracht de echte scepticus in hem los. Allereerst begon hij al, zoals altijd zullen de rijken wel rijker worden en de armen armer (in mijn beleving hebben de laatste tijd vooral de hogere middeninkomens fors moeten inleveren, maar ik kan het mis hebben). Toen vervolgens de percentages te zien waren, zij hij natuurlijk zie je wel! Ik zag inderdaad dat de rijken er het meeste bijkregen maar de armen ontbraken ook niet in het plus rijtje. Maar stof tot discussie was er wel, maar discussie niet. Als ieder argument wordt afgedaan met de reactie, nee, maar ik zeg dat dat niet zo is. Wordt de lol snel uit de discussie weggetrokken. Toen hij daarna nog met de mededeling kwam dat het kabinet al hun mooie beloften niet waarmaakten, zoals alle andere kabinetten, had ik het volledig gehad met het gesprek (een discussie kon je het al niet meer noemen) en ik heb me in bad teruggetrokken met een goed boek.

Een vrijdagavond in Sárbogárd

Om kwart voor acht zijn we eindelijk klaar met de belachelijke uitgebreide questionairre die we moesten invullen voor de Singaporese vestiging van de bekende gloeilampen fabriekant uit het zuiden van het land. Aangezien ik om acht uur een afspraak heb bij Szilvy, wordt dit dus haasten en geen avondeten.
Ik rij naar huis waar ik me even snel douche, met de alombekende quickdouche Fa for men deo!

Ik had al te horen gekregen dat er een optreden zou zijn van een van mijn collega’s (Zsolt) met zijn bandje in een van de lokale barretjes (de bluesbar). Als ik op de afgesproken tijd bij Szilvy arriveer, wordt de trend van afgelopen dinsdag voortgezet en dat houdt in dat het een leuke avond was. Om tien uur werd ze door een vriendin opgehaald om zo op tijd voor het optreden van Zsolt in de bluesbar te zijn. Ik besluit dat dit voor mij het moment is om de les met Szilvy af te breken en naar huis te gaan om snel echt te douchen en me om te kleden.

Als ik om kwart over tien in deze vage bar, waar ik nog nooit was geweest binnen kom, zie ik direct een collega zitten en ga bij hem aan een tafeltje zitten, met goed uitzicht op het podium. Als ik mijn eerste halve litertje naar binnen werk, merk ik direct dat het misschien verstandiger was geweest om eerst wat te eten. Even later komt Péter met zijn vriendin binnen. Péter is een nieuwe medewerker en functioneel ben ik zijn baas. En voor de gelegenheid is hij een beetje overdressed.

Stel je een vage bruine kroeg voor, waarin een coverbandje optreed, met in hun repertoire, Pearl Jam en Nirvana. Het merendeel van de mensen (waaronder ik) loopt rond in een spijkerbroek, met of een blouse of een donker T-shirt aan. Aangezien de vriendin van Péter wist dat ze zijn baas zou ontmoeten, had ze erop gestaan om zich netjes aan te kleden. Resultaat, Péter in Jasje/Dasje en zijn vriendin in een Jurk met een chokertje !?. En ik in een donker vaag T-shirt.

Steeds meer mensen komen binnen en op een avond als deze valt het me op dat ik al behoorlijk wat mensen ken in Sárbogárd. Szilvy komt ook binnen met haar vriendin en gaat op een strategische plek zitten. Regelmatig is er oogcontact en ik begin me toch wel af te vragen waar dit naartoe zal gaan leiden. De toekomst zal het uitwijzen.

Het bandje speelt niet briljant, maar de muziekkeuze is leuk en het publiek is enthousiast. Als ik weer een nieuw rondje bier ga halen, kom ik langs onze kwaliteitsengineer, die blijkbaar twee doelen heeft gesteld:
Mij dronken voeren;
Me aan de vrouw brengen.
De ene na de andere vrouw wordt aan me voorgesteld en het merendeel weet me over te halen om met hun de dansvloer op te gaan. Aan het eind van de avond is in ieder geval een van de de twee doelen geslaagd.

Om half elf s’ochtends wordt ik wakker van een rinkelende telefoon. Als ik wakker wordt en uit mijn bed stap, maak ik kennis met een oude bekende:
De rotatiehoofdpijn!

De eerste Mijlpaal!

De eerste mijlpaal komt eraan!

Volgens verwachtingen en allerlei ingewikkelde statistisch kansberekeningen, durf ik de uitspraak aan dat de kans 99,9% is dat zich vandaag de duizendste bezoeker zal melden op deze site.

De kans dat deze duizendste bezoeker dan ook nog eens dit berichtje leest is natuurlijk ook erg groot. Dus wil ik deze persoon oproepen om een reactie op dit berichtje te plaatsen en als blijk van waardering voor de getoonde interesse, zal ik deze persoon bij mijn volgende bezoek aan Nederland belonen met een authentieke Hongaarse versnapering.

Aangezien ik allerlei spyware en analyse tools aan deze site heb gekoppeld kan ik natuurlijk controleren wie daadwerkelijk de duizendste bezoeker was.

Vanaf maandag weer verse en hopelijk zeer interessante avonturen!

Update:
Via de geavanceerde spyware, ben ik erachter gekomen dat de duizendste bezoeker helaas een onbekende Duitser was, die via google met de zoekwoorden Szekesfehervar en Hotel op een of andere vage manier op mijn blog uitkwam.

Addicted to school?

Gisterenavond kreeg ik een telefoontje van mijn lerares dat ze verhinderd was voor de les van vanavond. En geloof het of niet, ik was terleurgesteld dat ik niet naar school kon. Dit is natuurlijk een vreemde ervaring, omdat ik tijdens mijn middelbare schooltijd of tijdens mijn studentleven helemaal niet teleurgesteld zou zijn. Integendeel!

Zou het zo zijn dat ik school nou leuk begin te vinden? Dat verstand met de jaren komt? Of zou het gewoon zo zijn dat ik het jammer vind dat ik een avondje samen met mijn lerares moet missen?

In ieder geval gaat de taaluitwisselingsdate met mijn collega wel nog door op vrijdag.

Casa Nostra Sárbogárd

Omdat het gisteren de laatste dag was dat Will als gast in Sárboland vertoefde, vonden we het een goede gelegenheid om samen met hem en de Lola's (de logistic ladies) te gaan uit eten. En aangezien een aantal weken geleden een nieuw etablissemt in Sárbogárd is geopend, was dit de gelegenheid om dit Italiaans restaurant uit te checken.

Het restaurant bevindt zich op wandelafstand en zoals het echte gentlemen betaamd, waren we goed op tijd, waardoor we aan de pincér (ober) in mijn steenkolen Hongaars moesten proberen uit te leggen dat de dames nog zouden volgen. Terwijl we aan het genieten waren van de eerste pilsjes en van de inrichting van deze tent, kwamen de dames binnen druppelen.

Na het bestellen van het eten moesten we nogal lang wachten voordat het uiteindelijk op onze tafel arriveerde, maar door het prettige gezelschap was dit verder geen probleem. De collega, die vorige week haar verhaal had verteld dat ze in een scheiding lag, begon zich al als een echte vrijgezel te gedragen.

De porties die de "kleine" pizza's moesten voorstellen waren enorm. De kampioen van onze tafel kreeg het voor mekaar om 2/3 van zijn pizza op te eten, de rest moest ongeveer de helft laten liggen. Na wat geouwehoer, wat geflirt en een aantal prettige gesprekken, werd door de ober de muziek harder gezet als stille hint dat het toch echt tijd was om naar huis te gaan.

Hongaarse wijnen

Een van de hoofddoelen van mijn verblijf in Hongarije is het uitbreiden van mijn wijnkeldertje in Eindhoven met een aantal goede Hongaarse wijnen.

Gedurende mijn lange wijnreis weekenden, ben ik er inmiddels achter dat het niet zo een heel groot probleem is om kwalitatief goede witte wijnen te vinden. Vooral de Tokaij regio heeft hierin wel wat juweeltjes te bieden. Echter de speurtocht naar een kwalitatief hoogstaande rode wijn is een stuk moeilijker.



Een rode wijn met het karakter van een Saint Emillion of een Haut Medoc, is een stuk moeilijker te vinden. In het algemeen drinken ze hier zoete tot half zoete rode wijn, die meestal ook nog eens gekoeld wordt bewaard, zodat het eigenlijk een veredelde rosé blijkt te zijn. Maar een goede karaktervolle wijn met een stevige body, waarmee je in een kille winternacht lekker van kunt genieten terwijl je een goed boek aan het lezen bent, daarvan hebben ze hier geen kaas gegeten.

Afgelopen weekend was er gelukkig in de Tesco een speciale wijnaktie waar ik een aantal Hongaarse rode wijnen heb gekocht, die misschien een beetje in de buurt komen. Gisteren heb ik samen met mijn gast een van deze wijnen geproefd. Het was een Villányi Mirtill Cuvée uit 2002. Een wijn van de gebroeders Támas és Zsolt Geres.



Deze wijn was samengesteld uit de volgende druivensoorten: Cabernet Sauvignon, Pinor Noir en de lokale Kékfrancos. En ondanks de zeer prominente tannines is het een wijn die als hij nog een paar jaartjes in een donkere kelder doorbrengt zeker de potentie heeft om in de buurt van een goede krachtige wijn te komen.

Net op tijd gered!!

Vanochtend bij het ontbijt, leegde ik mijn pak met Venz hagelslag en de paniek sloeg toe. Hoe zal ik de komende weken mijn ontbijt naar binnen kunnen werken zonder de troost van een goed broodje met Venz hagelslag.

Ik ben er inmiddels achter dat ze hier in de winkels ook een soort hagelslag hebben, maar deze is veel harder en wordt hoofdzakelijk gebruikt als versiering op taarten en gebak.

Mijn collega's keken me dan ook raar aan toen ik hun vroeg of ik ergens in de supermarkt hagelslag als boterhambeleg kon krijgen. Gelukkig is onze Nederlandse Logistiek Manager vandaag aangekomen voor een drie-daags bezoek in Sárbogárd en heeft hij in ruil voor een slaapplaats in "Casa Mories" een extra groot 600 grams pak Venz hagelslag meegenomen.

Dus morgenvroeg kan de gewone routine lekker gevolgd worden, een broodje hageslag met een pakje yoghurt, mezelf ergerend aan de arrogante uitstraling van Mart Smeets.

Babe magnets

Na een ochtend bij de kapper, een half uurtje woordjes leren en een speurtocht naar een vervanger voor mijn gestolen fiets in het deprimerende Dunaúvaros, vertrek ik om half twaalf te voet naar het treinstation. Zwetend van de inspanning om de trein te halen, haal ik een kaartje en stap in de trein. Hier vervolg ik de martelgang in het boek van Mary Higgins Clark, een boek dat er op het eerste gezicht interessant uitzag, maar pas later kwam ik erachter dat het door de Cosmopolitan was aangeprijsd. Een thriller over een vrouw met een modewinkel die aan de hand van de kleren van een slachtoffer een politieonderzoek kan helpen. Een zogenaamde romatische thriller.

Nou, dus dat was mijn eerste en laatste romantische thriller. Na aankomst in Budapest, direct de metro naar het Thermaal bad, om daar een relaxte middag door te brengen. Jumpend van bad naar sauna en van sauna naar bad, weet ik het grootste gedeelte van de middag stuk te slaan. Als ik rond een uur of vier helemaal uitgeweekt ben, besluit ik dat het tijd is voor een lekkere versnapering op mijn favorite plein in Budapest. Als ik ga zitten en wacht op de serveerster, besluit ik mijn huiswerk te maken. Op het moment dat ik mijn “Dirty Martini” bestel, valt het de serveerster op wat ik aan het doen ben. Blij verrast vraagt ze me of ik serieus Hongaars aan het studeren ben. Als ik deze vraag positief beantwoord, heb ik haar aandacht te pakken. De resterende tijd die ik doorbreng op het terras, blijft ze me aandacht geven en praatjes met me maken. Ik beloof haar dat ik de volgende zomer vergelijkbare praatjes met haar in het Hongaars kan voeren.
“We have a deal” zegt ze!

Electrisch shoppen

Zondag ochtend kom ik erachter dat ik niets in huis heb om me die dag mee te voeden. Aangezien ik een dag thuis heb gepland om mijn huis te poetsen en op te ruimen, komt dat een beetje slecht uit. Werken op een lege maag is niet gezond. Ik neem het laatste yoghurtje om mijn maag enigszins te vullen en start de auto op weg naar de Tesco.

Ik besluit de Tesco in Dunaújváros te kiezen. Als ik met mijn karretje door de winkel wandel en ik een zakje met broodjes in de wagen leg, krijg ik een elektrische shok. Het is niet de eerste keer dat me dit overkomt, dus ik weet hoe ik dit moet aanpakken. Op de een of andere manier, bouwt het karretje continu een elektrische lading op. Deze moet ik zien kwijt te raken, voordat ik het ijzer met mijn lichaam aanraak, anders staat me een nieuwe shock te wachten. De remedie is om zoveel mogelijk met andere karretjes te botsen of tegen ijzeren stellages aan te rijden. Op het moment van de botsing hoor je vervolgens een knetter en zie je een klein vonkje.



Op zich is het een interessante manier van shoppen, maar tijdens het shoppen ga je zo op in alle spullen, dat je het probleem vergeet en er tijdens het inladen van een “Turro Rudy” weer handhandig aan wordt herinnerd.

Airco's uit Japan

Vandaag hadden we bezoekers van een Japan's bedrijf dat ook een vestiging in Hongarije heeft. Voor dit bedrijf gaan we onderdelen produceren voor Airconditioning units. Maar omdat we een nieuwe leverancier zijn, moesten we nog even door het moederbedrijf ge-audit worden.
Het resultaat was dat rond de middag vijf mensen op de stoep vonden.
- De Hongaarse purchasing manager;
- De Hongaarse procurement assistent;
- De Hongaarse tolk;
- De Japanse Quality manager;
- De Japanse afdelingsmanager.
Zoals altijd begon ik met het geven van de algemene presentatie van ons bedrijf in het engels. Door de twee Hongaren werd dit vervolgens in het Hongaars vertaald, zodat de tolk het dan weer in het Japans kon vertalen. Zodra er een vraag was, werd deze procedure in omgekeerde volgorde herhaald.

Op deze manier liepen we ook over onze productievloer voor de fabriekstour. Normaal ben ik hier in een half uur mee klaar, maar vandaag nam dit anderhalf uur in beslag.
Een vermoeiend, maar zeker interessant bezoek.

Plakplaatjes

De laatste keer dat ik een compliment heb gekregen van een leraar over het werk dat ik verricht had is volgens mij ergens op de lagere school toen er nog plakplaatjes en stempels werden uitgedeeld als je goed je best had gedaan.



Het feit dat ik daarna nooit meer zo een complimentje heb gekregen heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat ik op een gegeven moment een makkelijke en luie leerling ben geworden.

Gisterenavond moest ik weer samen met mijn lieftallige lerares met de hongaarse taal aan de slag. Ze had een oefening voorbereid door een aantal blaadjes met hongaarse woordjes erop voor te bereiden. Hier moest ik dan correcte zinnen van bouwen. Dus een woordjes test gecombineerd met een grammatica test. Ik bouwde vier zinnen en ze waren allemaal correct en ook het voorlezen ervan verliep uitstekend. Hierop zei ze dat ze onder de indruk was van wat ik in een paar dagen had opgestoken. En ik voelde me zo trots als een pauw net als toen ik een jaar of negen was en mijn schrift vol had met plaatjes en stempeltjes.

Dit weekend weer hard aan de slag met het huiswerk, zo dat ik maandag weer naar complimentjes kan vissen.

Voetbalfrustraties!

Een van de grote nadelen van het wonen in Hongarije, met een bagger Chello sateliet abonnement is toch wel dat je de meest interessante voetbalwedstrijden moet missen. De spanning van een wedstrijd van het Nederlands team is toch minder als je dit moet volgen via de teletext. Vooral als je afstandbediening niet van de geavanceerde knopjes heeft, waarmee je de teletext op de achtergrond kan aanzetten.

Op de een of andere vage manier dien ik de volgende procedure uit te voeren om teletext te bekijken. Met de schotel afstandbediening die ik op het knopje TV te drukken, vervolgens op het knopje Teletext, dan kan ik de pagina zoeken met de nummertjes. Als ik daarna weer terugwil om normaal beeld te krijgen, dien ik via de TV afstandbediening op een knop te drukken om de teletext achtergrond te laten verdwijnen. Wil ik daarna van kanaal veranderen, dan moet ik de schotel afstandbediening weer op schotel zetten door op het schotelknopje te drukken om vervolgens van kanaal te veranderen. (Hier heb ik trouwens drie weken over gedaan om hier achter te komen).

Normaliter kan ik via Eurosport dan nog wel een wedstrijd van een gerenomeerd team volgen. Met een beetje geluk Nederland, maar als er een "belangrijk" evenement als de US-open aan de gang is, zenden ze op beide zenders opeens geen voetbal uit.

Dus dan maar via de half twaalf (of half acht s'ochtends) uitzending van BVN-TV, waar ze een korte samenvatting geven als ze thuis hebben gespeeld en geen beelden laten zien als ze uit hebben gespeeld. Het hele grote nadeel hiervan is dat je er meestal Mart Smeets kado bij krijgt.

Dus alsjeblieft Talpa, verzamel alle rechten en plemp de wedstrijd via een livestream op internet

Pörkölt cooking contest

On Sunday at the wine festival in Hévíz, there was a pörkölt cooking contest. Here in total twelve competitors were competing in the cooking of this "zoer vleisj" like meal. The competitors were not only judged after finishing the dish, but they were also judged on their techniques of making the necessary fire and the handling of the kettel while it was boiling.

The people on the left, who are tasting their own food, were finally the winners of this most intruiging competition

Hongaarse les deal

Naast de Hongaarse les via een persoonlijke lerares twee keer per week, heb ik met een collegae afgesproken om een keer per week af te spreken, zodat zij me met het huiswerk voor de Hongaarse les kan helpen en zodat ik kan helpen om haar Engels op een hoger niveau te tillen.

Maandag had ik de eerste officiële les, bij mijn lerares thuis. Netjes op tijd belde ik bij haar thuis aan. Via de woonkamer, waar haar vader in een vuil hempje, met een glas wijn in de hand TV zat te kijken, kwam ik uit in de kamer die was ingericht voor het lesgeven. Trots overhandigde ik haar mijn schrift met huiswerk en het voelde alsof ik weer terug op school zat. Ze overhandigde me de lesboeken die ze had gekocht, speciale boeken voor buitenlanders om Hongaars te leren, voorzien van kleurrijke plaatjes. Na twee uurtje les, was school over en mocht ik met een nieuwe huiswerkopdracht naar huis. Vaders had in die twee uur geen millimeter bewogen.

Op dinsdag had ik de eerste afspraak met mijn collegae, we hadden op neutraal terrein afgesproken, zijnde Csardá Rómantika. Aangezien ik lichtelijk te vroeg was, bestelde ik alvast een pilsje terwijl ik op haar wachtte. Nadat ze arriveerde, leidde ze me naar een achterafzaaltje, voorzien van een biljarttafel en een tafelvoetbal. Hier namen we plaats aan een tafeltje, waarin ze me eerst assisteerde in het maken van het huiswerk. Vervolgens was het mijn beurt om haar te assisteren in haar Engels beheersing.

De beste manier om erachter te komen hoe het taalniveau van iemand is, is door met deze persoon te communiceren. Nadat het ijs gebroken was, begon ze haar hele levensverhaal te vertellen. Toen ze op een gegeven ogenblik aankwam bij het heden en vertelde over haar huwelijk dat op het punt van een scheiding stond, voelde ik me meer een maatschappelijk werker dan een engels leraar. Maar toch was het al met al voor beiden een nuttige en interessante avond.

Hévíz weekend (part 2)

Nadat de loco burgemeester was vertrokken, nemen we een licht lunch alvorens we naar Hévíz rijden. Hier is het zaak de auto zo dicht mogelijk bij de wijnberg te parkeren, zodat we rechtstreeks vanuit de auto op een van de vele banken aan de Duitse biertafels kunnen bemachtigen. We hebben hier een prachtig uitzicht op de straat waar straks de stoet langs zal komen en om te vieren dat we deze plek hebben bemachtigd besluiten we een wijntje te nuttigen.

Wat ons opvalt in deze stad is dat deze hoofdzakelijk wordt bewoond door bejaarde Duitsers die in de buurt van het beroemde thermaalbad hun gezondheid nog een beetje op peil proberen te houden.

De lengte van de stoet is indrukwekkend klein, het zijn in totaal 5 paarden met wagens, maar regelmatig stappen de inzittenden van de koetsen uit om een presentatie volksdansen te geven. Dit ziet er dan ook leuk uit. Na de stoet komen we erachter dat we voor de straatvoorstellingen een prachtige plaats hadden, maar dat we voor de verdere optredens ergens anders zouden moeten zijn. Hier lopen we naartoe en we zien dat we tussen deze mensenmassa geen plekje kunnen bemachtigen. Dan worden we opgemerkt door een van de buurtbewoners van Kati en Ferri die ons een plekje wijzen, waar je met een schuin oog nog iets kan zien en waar zich verder niemand bevindt.




Vanuit hier slaan we de volksdansen gade. Na de volksdansen is het de beurt aan een zigeunerband die geweldig aanstekelijke muziek ter ore brengen. Vergezeld met de nodige wijntjes is het hier goed toeven. Als deze band klaar is besluiten we een hapje te eten om vervolgens richting het podium te gaan, waar volop gedanst wordt op Hongaarse jaren zeventig muziek. We besluiten ons ook op de dansvloer te gaan begeven, waardoor de gemiddelde leeftijd van de dansende mensen omlaag vliegt.




Hier zien we een aantal voorbeelden van mensen die onze lachspieren toch wel enigszins trainen. Zo was er een koppel samen aan het dansen, waarvan de vrouw een klein keffertje onder haar arm had tijdens het dansen en dit keffertje aan manlief overhandigde toen haar dit te zwaar werd. Ons inziens moet dit hondje tijdens dit gebeuren wel zeeziek zijn geworden.

Hévíz weekend (part 1)

Om acht uur staat Kati voor de deur. Het vertrek naar Hévíz!
Om tien uur rijden we de straat in, waarin Kati en Ferri aan hun huis aan het bouwen zijn. Dit is een straat met een magnifiek uitzicht over een meer (zie foto), waarin alle Europese nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Het huis van Kati en Ferri heeft nog geen dak en de tweede etage is pas half af, maar gelukkig huren ze een appartement in diezelfde straat, wat het toezicht op de bouwwerkzaamheden makkelijk maakt.
Als we in het appartement arriveren, zit Ferri al klaar en zoals ik inmiddels gewend ben, staat er een karaf met wijn en de nodige hapjes klaar. Na ettelijke natjes en droogjes is het tijd om naar bed te gaan.

S’ochtends om acht uur maakt mijn natuurlijke wekker me wakker en het eerste wat ik doe is naar het balkon lopen om van het uitzicht te genieten. Met dit uitzicht is het vakantiegevoel instantaan daar. Na een superuitgebreid ontbijt, vergelijkbaar met de originele Roy deluxe, gaan we verschillende buren langs om het gebruikelijke sociale praatje te maken. Eerst langs Rolf und Friede, twee gepensioneerde Duitsers, waar we worden uitgenodigd voor een kop koffie met een soort Strudel. Daarna gaan we via twee Oostenrijkers naar het huis in aanbouw. De Belgische buren zijn aan het inpakken om weer terug naar Bree te keren. Terwijl ik met hun in het Limburgs dialect een gesprek voer, komt de loco-burgemeester, waarop ze aan het wachten waren langs. Ze waren namelijk voornemens om een carport te bouwen en volgens het locale systeem komt dan de burgemeester of een afgevaardigde langs om hoogstpersoonlijk het bouwplan goed te keuren. Het plan wordt in beraad genomen en Ferri geeft de Belgen een tip om een soort motivatortje ter versnelling in gedachten te nemen. De Belgen snappen de tip direct en een 5.000 Huf briefje verwisseld van eigenaar.

Hieropvolgend geeft de loco-burgemeester aan dat ze zich over de goedkeur geen zorgen hoeven te maken.

Egregy Harvest festival

Dit weekend staat een bezoekje aan het Egregy Harvest Festival in Hévíz op de planning. Dit houdt in dat we vanavond richting Hévíz vertrekken waar we logeren in het flatje van Kati en Ferri, om dan op zaterdag naar Hévíz vertrekken, waar een soort wijn oogstdankfeesten gevierd worden. Maar dan leuker, want naast de stoet zijn er kookwedstrijden, waarbij het publiek mag beoordelen en natuurlijk zijn er de nodige wijnproeverijen. Al met al voldoende vertier om op vooruit te kijken.

Op zondag gaan we dan vervolgens lekker relaxen in het beroemde vulkanisch gedreven thermale bad van Hévíz en na dit weekend heb ik waarschijnlijk weer voldoende stof om een hele week blog te vullen.

En als ik zo de bovenstaande sfeerimpressie bekijk gaan we hier zeker een bezoekje aan brengen.

Sollicitatie perikelen

Eind juli hebben we besloten twee vacatures te plaatsen, de ene voor kwaliteitsmanager, omdat degene die we hadden is ontslagen wegens slecht functioneren en de andere voor commercieel engineer, omdat ik ondersteuning nodig heb. Ook moet deze commercieel engineer dusdanig worden ingewerkt, dat hij op den duur mijn baan kan overnemen.

Na voorselectie door onze general manager, bleven voor beide functies nog maar een kandidaat over. De kandidate voor commercieel engineer viel tijdens de tweede ronde, waar ik ook bij aanwezig was, door de mand omdat ze in tegenstelling tot wat ze op haar CV beweerde, geen enkele vreemde taal beheerste.

Het volgende gesprek was met de kandidaat voor kwaliteitsmanager. Hier zijn we op zoek naar een krachtige manager die ook een beetje tegengas moet kunnen geven aan onze zeer krachtige supply chain manager. Gedurende het gesprek werd al heel snel duidelijk dat het een poldermodel mannetje was dat niet in staat was om beslissingen te nemen. Daarentegen was zijn technisch inhoudelijke kennis wel echt op niveau. Dus nadat we hem hadden verteld dat hij niet voldeed, kwamen we tot de geniale idee, dat hij wellicht wel geschikt zou zijn voor de functie van commercieel engineer.

Nadat we hem dit hadden verteld werd er enthousiast door hem gereageerd en we besloten hem uit te nodigen voor een nieuw gesprek, waarin we hem duidelijk zouden maken wat deze functie precies in zou houden. Dit was afgelopen dinsdag. Gisteren hebben we van hem te horen gekregen dat hij toch niet geïnteresseerd was in deze functie en wel om de volgende redenen:
-Hij houdt niet van reizen!
-Hij wil vaste werktijden en is niet bereid indien nodig wat langer door te werken!
-Hij wil buiten werktijd niet gestoord worden en is dus niet bereid zijn mobiel mee naar huis te nemen.

Nadat we dit te horen hebben gekregen vroegen we hem hoe hij met deze instelling dan in godsnaam dacht dat een functie als kwaliteitsmanager bij hem zou passen. Zijn antwoord hierop was als manager heb ik toch ondergeschikten voor deze taken. Daar hoeven ze mij toch niet mee lastig te vallen.

Nou Janos, succes bij je verdere sollicitaties!!

Hongaarse les

Het was eindelijk zover,

De eerste aanzet tot Hongaarse les was daar. Ik had met mijn lerares, die zich via een advertentie in het lokale suffertje had gemeld afgesproken dat ik naar haar huis zou rijden om ze af te spreken hoe we de cursus gingen aanpakken.

Aangezien ik belangrijke klanten op bezoek had die pas om vijf over zeven weggingen, kwam ik natuurlijk te laat voor de afspraak die we op zeven uur hadden gezet. Dus direct een goede eerste indruk. Strak in het pak belde ik om kwart over zeven aan bij het adres dat ze me had opgegeven. Toen de deur openging moest ik even slikken, want er werd opengedaan door een lerares die er toch best wel prettig uitzag. Mijn collega die de selectie had gedaan had goed werk geleverd!

Ze was een hongaarse die een paar jaar in Engeland had geleefd en die nu buiten haar studie economie aan de universiteit van Budapest wat geld bijverdiende door de lokale mensen in Sárbogárd een bijles in Engels te geven.

Het blijkt een strenge lerares te zijn, voordat we zijn begonnen heb ik in ieder geval het eerste huiswerk al binnen! Maar goed de afspraken zijn gemaakt en vanaf maandag gaan we twee avonden per week, twee uurtjes lessen.