Samenwonen

Na het jaarlijks terugkerende familieweekend, was het zover. Ik zou de vrouw wederzien, waarmee ik de komende week zou gaan samenwonen. Ik had haar al ge-sms-ed hoe laat ze me ongeveer kon verwachten en rond een uur of half vier werd ik door mijn Hoofddorpse familieleden thuis afgezet.

Het voelde direct vertrouwd. Het was alleen duidelijk dat er vrouwenhanden hun sporen hadden nagelaten. Alles fris, alles fleurig en een aantal kleuren en Jan des Bouvrie details toegevoegd. Ze had de master bedroom voor me vrijgemaakt en er lag al een handdoek klaar om me op te frissen.

Na een douche, een kop koffie en een klein hapje hebben we een paar uurtje gezellig gekeuveld alvorens Gerry en Miranda me kwamen ophalen voor een etentje. Na het eten, kwam ik wederom in een open en gezellig huisje thuis en stond het glas wijn al bijna klaar. Dat weekje samenwonen zal geen probleem worden denk ik.

Vol verwachting klopt mijn hart

Tsja nog zes uurtjes werken en dan begint het ritje naar het vliegveld om weer eens terug te keren naar mijn moederland.

En ik moet zeggen ik kijk er naar uit!

Het wordt ook de ideale tijd om even een paar zaken op een rijtje te zetten zonder dat mijn hoofd vertroebeld wordt door locale invloedsfactoren.

Tot gauw!

Twee mysteries en een religieus wonder

Bij gebrek aan inspiratie vandaag en gisteren, een verhaaltje uit de oude doos over een van de recente oudjaarsfeestjes bij mij thuis.

Ja het leven zit vol mysteries als je wakker wordt na een heftig feest, waarbij er misschien een beetje te veel alcohol is genuttigd.

Het eerste mysterie ontlokte zich al toen de eerste zonnestralen in mijn ogen terechtkwamen. Ik deed mijn ogen open en er was geen directe herkenning van mijn omgeving. Wat bleek ik lag niet in mijn eigen bedje, maar toch was dit niet ver van me verwijderd, ik lag namelijk in het bed van Joris. Hoe dit kwam was me compleet onbekend, vooral omdat ik toch in mijn geheugen had dat ik wel in mijn eigen bedje was gestapt s’nachts. Dus toen maar op zoek naar bewijsmateriaal en dat was er. Op mijn eigen kamer, waar Joris in mijn bed lag, lagen alle kleren die ik had uitgetrokken. Dus er moest iets gebeurt zijn s’nachts waardoor deze beddenruil plaats had moeten vinden.

Verward loop ik naar beneden en ik merk dat het behoorlijk tocht. Wat ik daar ontdek is een gat in de ruit van de voordeur en ik vrees dat iemand een steen door ruit moet hebben gegooid, het probleem is alleen dat ik deze niet kan ontdekken (mysterie 2) vervolgens kom ik in de kamer om daar tussen alle puinhopen twee fietsen te ontdekken (mysterie 3). Aangezien het pas elf uur is, ben ik natuurlijk de enige wakkere in dit huis en is het onmogelijk om alle mysteries opgelost te krijgen.

Ik besluit me nuttig te gaan maken en het huis op te ruimen. Hier kom ik tot het vierde en laatste mysterie, al het eten is op en er mist een pan (misschien heeft een hongerige dief het ruitje ingetikt). Als het huis weer een beetje op orde is, worden Annette en Remi wakker. Van Remi krijg ik een hoop info die de wereld een stuk duidelijker maken. Echter het eerste mysterie wordt niet helemaal opgelost. Wat is er namelijk gebeurt, Joris en Remi zijn toen wij rond vijven gingen slapen nog naar de stad gereden. Voordat ze wilden vertrekken, hadden ze de deur openstaan en toen besloot Maria om door het ruitje van de voordeur te springen (ik heb de paus al gebeld om hem over dit wonder in te lichten). Oftwel Joris viel tegen de deur aan en deze knalde tegen het consooltje waar Maria op staat en deze ging met consool en al door het ruitje heen.

Toen ze om acht uur thuis kwamen besloten ze nog wat te eten en toen hebben ze de missende pan, aangezien deze nog niet leeg was in de koelkast gezet. Vervolgens gingen ze naar boven en trof Joris mij in zijn bed aan. Hij was hier heel simpel in en besloot vervolgens in mijn bed te kruipen. De enige vraag is dus nog, hoe kwam ik in het bed van Joris terecht.
Tijdens het afwassen, kwamen we er trouwens achter dat het een goed plan was geweest om toch maar plastic bestek en bordjes te gebruiken.

De broek aan

Door een kleine reorganisatie in onze organisatie, wordt mijn uit sluimerstand ontwaakte liefdesleven weer bruut in deze sluimerstand teruggeworpen.
Zoals de oplettende lezers waarschijnlijk al had opgemerkt, was er daadwerkelijk progressie. Jammergenoeg werkt het middelpunt van deze progressie voor hetzelfde bedrijf als waar ik voor werk. Aangezien ze op de orderdesk werkt en aangezien deze tot de logistieke afdeling behoort is de afstand tussen ons op werkgebied op dit moment groot genoeg om ervoor te zorgen dat dit niet al te veel complexiteit oplevert.

Echter! Nu heeft onze general manager een geniale move bedacht. Zijns inziens is namelijk dat de orderdesk niet bij logistiek thuishoort, maar vanwege de intensieve klantencontacten hoort dit bij de afdeling commercie thuis. Dit zou dan dus inhouden dat de werkverhouding veranderd van collega naar baas. En dit valt natuurlijk niet te combineren met een relatie buiten het werk.

Deze move is nog niet officieel en nog niet bekend en ik twijfel dan ook of ik dit al naar haar toe in de openbaarheid moet brengen met de bijbehorende problemen, of dat ik het nog even achter moet houden totdat het definitief en onvermijdelijk is geworden.

Wie heeft dan wanneer de broek aan?

Eger het vervolg

Na een uitgebreide douche, op naar het centrum. Eerst naar het restaurant dat er in mijn pré-selectie uit was gekomen. Toen ik echter binnen liep had ik al spijt van mijn keuze. De ober was ongeïnteresseerd en de buitenkant van het restaurant zag er veel sfeervoller uit dan de binnenkant. De rode wijn die ik bij het eten bestelde was in de verste verte niet te vergelijken met de juweeltjes die die middag mijn keel hadden beroerd. Zonder fooi achter te laten (wat voor mij toch wel ongebruikelijk is) stond ik een uur nadat ik binnen was gelopen al weer buiten.

Doordat ik het restaurant verkeerd had ingeschat stond ik dus ook veel sneller weer buiten dan gepland en daardoor was er nog geen enkel café waar iets te beleven viel. Dan maar terug naar het proeflokaal van deze middag voor nog een glaasje Pinot Noir met een kaasplankje. Na dit genot op naar een van de café opties.

Om negen uur s'avonds was hier echter nog niets te doen dus dan maar een taxi naar de Szépasszony vallei (letterlijke vertaling: de vallei van de mooie vrouwen). Hier bevonden zich een hoop wijnkelders om wijn te proeven, maar dat was het programma al geweest gedurende de middag. Ook de Havana dansclub die daar lag, was erg leeg en de depressie begon toe te slaan. Dus te voet terug naar het hotel. Echter tegenover het hotel lag nog een cocktail bar, waar ik nog een afzakkertje besloot te drinken.

Nadat ik de bardame had uitgelegd hoe een "dirty Martini"gefabriceerd diende te worden, op hun cocktailkaart stonden alleen zoete exotische cocktails, genoot ik van dit drankje. Even later werd ik aangesproken door een licht aangeschoten dame, die als beroep vertaler had en binnen no time was ik in haar stapgroepje opgenomen. Om de een of andere reden zaten ze zwaar aan de champagne en voordat ik het wist had ik ook een glas in mijn handen. Het einddoel van de avond was de Havana club voor een beetje Salsa dansen. Maar eerst gingen we met zijn achten naar een vage bar, waar tafelvoetbal werd gespeeld. Met de vier mannelijke personen van het gezelschap deden we tafelvoetbal, terwijl de vrouwen ons supporterden.

Gelukkig kon ik nog een beetje leunen op mijn "Lof der Zotheid" tafelvoetbal ervaring en wist ik me goed staande te houden. Ook hier vloeide de champagne weer rijkelijk. Op een gegeven moment vond alleen de mannelijke helft van de groep het tafelvoetbal nog leuk en werden we gedwongen te gaan dansen. Toen om vier uur s'nachts de tent werd gesloten, werden we vriendelijk doch dringend verzocht de tent te verlaten en een half uurtje later lag ik in mijn bed te genieten van roterende plafonds.

Op zondag werd ik wakker met spierpijn in mijn kuiten van het dansen en de spierpijn in mijn hoofd had andere oorzaken.

Peggy

De aandeelhouder kwam op bezoek, met zijn vader, de starter van het familiebedrijf en zijn zus. De dag begon met een vergadering bij Philips Hongarije, waar ik via een videoconnectie een presentatie voor Philips Hongarije en Singapore diende te geven. Daarna met de familie, onze directeur en onze general manager op naar onze fabriek voor een rondleiding, een algemene presentatie en een zware discussie over de toekomststrategie van onze fabriek.

De zus (Peggy) was een advocate met een zwaar spirituele inslag. Dit leidde tijdens de rondleiding door de fabriek tot nogal rare suggesties. Vooral voor nogal down to earth types als Tibor en mij, was dit nogal vreemd. Het begon met de opstelling van meubilair en meubels die volgens haar interfereerden met de optimale energiestromen en tenslotte kwam ze met de suggestie om al onze planten te vervangen. Dit kwam nogal vreemd op ons over, maar haar verklaring was dat de negatieve energie van het vorig management team door deze planten was geabsorbeerd en dat ze daardoor een negatieve vibe aan ons bedrijf afgaven.

Het resultaat is dat we vrijdag een rituele plantenslachting (massamoord) hebben uitgevoerd om onze aandeelhouder tevreden te stellen.

Eger

Na een zware week werk met te veel uren op kantoor en te weinig uren thuis, besloot ik dat het tijd was voor een goed en ontspannend weekend. Dus ik besloot een hotel in Eger te boeken, alwaar ik een weekend vol natuur, wijn en ontspanning zou doorbrengen.
Ik werd om half zeven wakker op zaterdag en na een uitgebreid ontbijt, scrapheap challenge en motoriosok, ging ik om negen uur op weg naar Eger. Jammergenoeg was ik vergeten de weersvoorspelling te checken. Oftewel het regende de gehele weg. Tijdens de autorit merkte ik dat de week wel wat stress sporen had achtergelaten, want ik kon het gaspedaal niet echt met rust laten. Het voordeel hiervan was wel dat ik lekker op tijd in Eger arriveerde.

Omdat ik pas om twee uur welkom was in het hotel, besloot ik eerst de Bükk heuvels in te gaan om een beetje te wandelen tussen de bladerverliezende bomen. Toen het te hard begon te regenen was het tijd om mijn hotel te zoeken en uit te checken door in te checken. De kamer was oké en het hotel ligt tegen het centrum aan. Na een uitgebreide verkenningstocht streek ik neer in het wijnproefcentrum (ook wel café genoemd) dat me de beste vibe gaf. Hier heb ik onder begeleiding van een deskundige eigenaar een aantal bekroonde wijnen geproefd, waarbij een Pinot Noir als topper uit de bus kwam. Vervolgens even wat vooronderzoek gedaan, op zoek naar een café / disco, waar ik de avond / nacht door zal brengen. Even terug naar het hotel om te douchen en wat te typen, dan kunnen we straks weer los.

Effe Pauze!

Vanwege een bezoek van onze CEO vandaag en een bezoek van onze Maleisische aandeelhouder morgen, is er tot na het weekend hoogstwaarschijnlijk geen tijd voor nieuwe posten.

Maar ik beloof in het weekend voldoende te beleven om volgende week weer mooie verhalen op deze site te posten.

Heimwee

Nu ik weet dat ik over ruim een week weer in het vliegtuig richting Nederland zit, begint de heimwee zich toch een beetje te ontwikkelen en aangezien ik geen auto meeneem deze keer, heb ik niet het vooruitzicht me te gaan ergeren aan verkeersdrempels, stoplichten en files.

Nee, wat ik wel ga meemaken is continu Nederlands en Limburgs praten, even geen Engels en Duits door elkaar hoeven te mixen, Pulp TV! Talpa, SBS6 en Net5, Gezellige etentjes en gesprekken over niets, De Grolsch plop, swingen in de Berlage, op de fiets naar het werk, biefstuk!, mensen horen kankeren en ze nog verstaan ook, en waarschijnlijk nog veel meer!
Nederland verras me maar!

Hongaarse makelaars

Aangezien ik nu toch voor langere tijd in het Hongaarse zal gaan vertoeven ben ik me toch een beetje aan het oriënteren op een eigen stekkie. Dus ik dacht laat ik eens langs een hongaarse makelaar gaan om te kijken wat er allemaal te krijgen is op de lokale woningmarkt. Nu zijn er drie mogelijkheden die mijn interesse wekken:
- een gezellig appartement in het centrum van Székesfehérvár;
- een knus appartement in Budapest;
- een leuk huis met wat land in een mooie touristische streek.
Via internet eens even gecheckt hoe groot de beurs dient te zijn, voordat ik met de makelaar ging praten. De bottomline was dat opties 1 en 2 vanaf 8 miljoen realistisch worden en optie drie vanaf 6 miljoen.

Dus vol goede moed naar de makelaar. Alhier werd ik ontvangen door een populaire jongen (althans dat dacht hij zelf) die een beetje engels en een beetje duits sprak, maar het was voldoende om te kunnen communiceren. De eerste vraag in ons gesprek was direct "how much" do you want to pay. Ik vertelde max 10 miljoen en hiervan was hij niet ondersteboven en dus kwamen er direct twee mogelijkheden uit zijn toverhoed rollen, waar we dan ook direct naar konden gaan kijken.

De eerste was een appartement aan de rand van het centrum tegenover een markt, en had qua ligging alles wel mee, alleen toen we het flatgebouw binnentraden, was het direct duidelijk dat het een oude oostblokflat was, niet voorzien van enig comfort. Donkere hallen, afgeleefde trappen en het ontbrak er aan een lift. Het appartement was wel OK, maar voor mij geen 10 miljoen waard.

De tweede flat zag er van buiten uit als een afgeleefde bijlmerbajes, maar was vanbinnen in een goede staat van onderhoud. Alleen de lift was gemaakt in 1960 en sindsdien was er niets meer aan veranderd. Op het moment dat we de lift binnentraden, maakte hij eerst een krakend geluid en zakte vervolgens 10 cm in hoogte. Geen lift die je dagelijks wil gebruiken, maar aan de andere kant is het misschien wel gezond om dagelijks trappen te lopen tot de achste etage. Het appartement was wel oke, en vooral het uitzicht vanaf het balkon was erg mooi, maar als geheel niet wat ik zocht.

Gebaseerd op deze eerste ervaring durf ik al de voorzichtige conclusie te trekken dat optie 1 gaat afvallen. Dus binnenkort maar eens een eerste speurtocht naar opties twee en drie ondernemen.

Bejaardenmoes

Zondag besloot ik na een ochtend poetsvrouw spelen in mijn eigen huis dat ik wat ontspanning had verdiend. Dus de trein naar Budapest, om mijn bijna totaal geconsumeerde verzameling ongelezen boeken weer aan te vullen en om weer eens lekker te ontspannen in het Szecheny Bath.

Na een bezoekje aan de boekenhandel en een heerlijk diner, met uitzicht op de Donau, op naar het stadspark, waar het thermaal bad zich bevindt. In de metro, viel het me al op dat er zich een behoorlijke overtolligheid aan bejaarde mensen bevond, maar ik stond hier verder niet bij stil. Grappig genoeg stapten ze allemaal uit op Hössök Tér, dit is het vrijheidsplein.

Na een middagje lekker badderen en in de openlucht genietend van een lekker zonnetje terwijl ik me door "the lord of the flies" heenworstelde (soms heb ik de neiging om literatuur uit de twintigste eeuw te kopen, maar op een of andere manier, leidt dit meestal tot een worsteling om er door heen te komen), begaf ik me weer naar de metro, waar ik ongeveer als enige passagier instapte. Een station later was echter het Hössök Tér station, waar het perron grijs zag van de bejaarden. Als rasechte gentlemen stond ik natuurlijk mijn zitplaatsje af. Dit was niet zo een heel goed idee, want door alle bejaarden die zich in de metro propten werd ik als een dubbeltje tegen de zijwand platgedrukt. Gelukkig had ik een soort natuurlijk stootkussen. Ik stond namenlijk buik to buik met een tachtigjarige man, die heel wat biertjes in zijn leven had gedronken.

Vanaf dat station, stonden op elk perron een aantal mensen die bij een blik op de metro gelijk de hoop opgaven nog binnen te komen. Ik weet niet wat er aan de hand was op dit plein, maar het was doodseng. Gelukkig kon ik me er bij het Ópera station uitwringen en heerlijk relaxen onder het genot van een kaasplankje vergezeld met tongstrelende witte wijn.

Vierkante vrouwen

Op vrijdagavond besloot ik dat het tijd was om even te sporten. Na een week hard werken me even fysiek uitputten om de geestelijke vermoeidheid te vergeten. Aangezien het al donker was, leek fietsen me geen goed idee. Dus dan maar op naar het zwembad.

Het dichtsbijzijnde zwembad ligt in Dunaújváros, dus op naar deze betonnen oostblokstad. De route hier naar toe is een aaneenschakeling van landwegen, zonder verlichting. Op het moment dat je met je mobiel over deze wegen scheurt, met het groot licht aan, voel je je even een autorallyrijder.

Eenmaal aangekomen koop ik een kaartje en probeert de vrouw achter de balie me iets uit te leggen. Wat ik ervan begrijp is dat het grote zwembad niet vrij is en dat ik me dus in het kleine zwembad moet vermaken. In de kleerkamer aangekomen, laat ik me door een local naar het kleine bad leiden omdat ik niet weet waar dit ligt. Op weg hiernaartoe passeren we het grote bad en plots begrijp ik waarom dit niet vrij is, er is een waterpolo wedstrijd aan de gang.

Na een half uurtje baantjes trekken, ben ik voldoende vermoeid en ik besluit even op de tribune plaats te nemen om een beetje waterpolo wedstrijd te bekijken. Ik wist niet dat dit zo een agressieve sport was, slaan en knijpen onderwater! Op een gegeven moment wordt er gewisseld en zie ik een van de vrouwen (het was een vrouwenwedstrijd) uit het water kruipen. En ze was vierkant!!
Ze had een schouderpartij waar Arnold Schwarzeneggert nog jaloers op zou kunnen worden. Ik bleef gefascineerd kijken en ze bleken allemaal behoorlijk vierkant te zijn!

Wijn

Nadat ik alle wijnen uit de lokale supermarkt inmiddels heb geprobeerd, ben ik er inmiddels achter dat dit toch niet de ideale plek is om de topwijnen te vinden. Hiervoor dient toch de speciaalzaak bezocht te worden.

Deze week heb ik een topweek, want de tweede fles die ik deze week opentrek blijkt ook al een topwijn te zijn. Na de “Tramini” van wijnmaker Monostori Endre, van wijnhuis “Orondi Villa” uit Csákberény, de wijn die ik tijdens het Mór’s wijnfestival heb ontdekt, is ook de tweede fles een grandioos succes. Nou gebied de eerlijkheid ook te zeggen dat de kans om een witte topwijn tegen te komen, hier heel veel groter is dan de vondst van een rode topwijn. Maar desondanks wil ik toch de tweede fles van de week voorstellen:

Een Tokaij Cuvée van de druivensoorten Muscat Lunel en Furmint uit 2003 uit het Palota Borház (wijnhuis), Benza Pincészet uit Tallya. Een krachtige, kruidige droge witte wijn. Een rede temeer om binnenkort een weekendje Tokaij te ondernemen met een lege kofferbak.
Maar goed eerst naar Csákberény komende zaterdag om eerst wat wijn in te slaan om vervolgens een stukje door de prachtige heuvels met de ontbladerende bomen te fietsen.

Groetjes

Tijdens de “lessen” met Szilvy, probeer ik naast een beetje gezellig engels praten, haar ook thuis te brengen in het Nederlands. Zo behandelen we tijdens elke ontmoeting een nieuw Nederlands woord. En we beginnen natuurlijk niet al te moeilijk. Zo zijn de woorden: tot ziens, spannend, mooi en welterusten zonder al te veel problemen door haar in haar vocabulair opgenomen. Maar laatst was het nieuwe woord het woord groetjes.

Dit koste haar enorm veel problemen om uit te spreken. Er kwam iets uit wat nog het meeste op Gjujtjes leek. Het was dus zaak om haar te leren om de combinatie gr uit te spreken. Na lang proberen kwamen we erachter dat dit nog het best te benaderen was door een leeuw na te doen. En dit had effect. Alleen toen ze het woord groetjes uitsprak, leek het alsof ze je een doodwens toewenste, omdat ze zich nogal focuste op de grrr van de leeuw. Waardoor ze een boosaardige expressie op haar gezicht tevoorschijn toverde. Vervolgens hebben we er een tijdje over gedaan om haar zover te krijgen om met een vriendelijk gezicht en de grom van de leeuw in haar uitspraak verweven het woordje groetjes te laten zeggen. En het resultaat is geweldig, de expressie op haar gezicht wanneer ze dit woordje uitspreek is compleet ontwapenend.

Wijnfeest in Mór

Op Zaterdag moesten we eerst mijn nieuw aangeschafte wielrenfiets gaan ophalen. Omdat Rik die dag moest trainen voor de halve marathon van Eindhoven, besloten we de volgende procedure. We gingen samen mijn fiets ophalen, waarna Rik in mijn Alfatje naar huis zou tuffen, terwijl ik al fietsend dit trajectje af zou leggen. Zodra Rik arriveerde zou hij een uurtje gaan lopen, waardoor ik net gedouched zou zijn als hij terugkwam.

Deze planning werkte wonderbaarlijk en terwijl Rik stond te douchen, kon ik bij de bushalte wanneer de volgende bus naar de wijnfeesten van Mór zou vertrekken. Jammergenoeg was deze net vertrokken, maar over twee uurtjes ging de volgende (als dat tekentje tenminste niet betekende dat hij niet op zaterdag zou rijden). We besloten een nieuwe pattiserie te gaan uitproberen en ons op een koffie met gebak te trakteren, na een ochtend sporten hadden we dit verdiend. Hierna gingen we even lunchen bij Hotel Kovács om daarna net buiten het dorp op de bus te gaan wachten. Na een half uur wachten en vele bussen die zwaaiend voorbij reden, besloten we dat het tekentje toch betekende dat die bus niet zou komen. Dan maar terug naar huis om vervolgens de bus van half vijf te nemen.

Deze hadden we te pakken en na anderhalf uur bussen bevonden we ons in Mór, waar het al een klein beetje begon te schemeren. Vanuit de bus zagen we een gigantisch grote martk met een hele hoop kraampjes, waar ze lokale handwerkspulletjes verkochten. Iets verderop was er op een plein een Robin Hood met vuur aan het jongleren, terwijl hij op zijn als paard verkleedde fiets rondreed. En weer iets verder was er een straat die gevuld was met leuke keetjes, waar je voor € 0.40 per glas een glaasje wijn kon proeven van de lokale wijnboeren. Nadat we op het uiterlijk van de serveersters een aantal kraampjes hadden geselecteerd, begonnen we ons tegoed te doen aan deze godendrank. Na drie glaasjes van deze godendrank hadden we wel al door dat enig vast voedsel misschien ook wel een goed idee was. We liepen dus een straat verder, waar de gehele straat was gevuld met een variëteit aan kraampjes waar je de inwendige mens op een andere manier kon verwennen.

Nadat de inwendige mens ook met vast voedsel was versterkt, liepen we weer terug naar de wijnkraampjes, waar we terecht kwamen bij een kraampje waar we de rest van de avond hebben doorgebracht. Hier stond een jongedame achter de kraam, die direct in ons geïnteresseerd was en die uitstekend engels sprak. Na de vele naamvergeet blamages die ik in de Berlage heb meegemaakt, besloot ik de moderne technologie in de strijd te gooien en haar naam middels een sms-je te bewaren. Ze was de dochter van de eigenaar van het wijnhuis en wist ons een hoop over de wijn te vertellen. Even later stelde ze ons haar toekomstige schoonbroer voor, die tweevoudig olympisch medaillewinnaar bleek te zijn op het gebied van kanoën of kajakken. (moet nog even via internet achterhalen of dit echt waar is). Van hem kregen we een gratis glaasje wijn, omdat hij blij was dat we zijn schoonzus zo goed entertainden. Na ook wat foto’s gemaakt te hebben, spraken we af dat we deze door zouden mailen. Ook spraken we af dat als de gekochte flessen wijn thuis net zo lekker smaakten als op dit festijn, dat ik dan snel langs zou komen om meerdere flessen in te slaan.

Na deze wijn dit weekend geproefd te hebben thuis, hebben we inmiddels gemaild dat deze date staat en komende zaterdag kan ik dan ook een rondleiding op hun landgoed verwachten.

Druivenplukken

Afgelopen zaterdag had ik afgesproken om bij de ouders van Kati thuis te gaan helpen met het plukken van hun druiven, waarvan ze dan later wijn konden maken. Het was een klein beetje eigenbelang omdat ik wist dat ik waarschijnlijk wel kans zou maken op een mooie protie wijn als ik in dit gedeelte van het wijnbereidingstraject zou meehelpen.

Omdat ik in het geheel niet wist hoeveel druiven ze hadden staan, besloot ik om een goed ontbijt achter de kiezen te proppen omdat het waarschijnlijk een dag zwaar werk zou worden. Toen ik om tien uur s'ochtends arriveerde waren ze al helemaal ready to go. Voor het ontbijt tenminste!

Als ontbijt kregen we platte oliebollen, met crême fraiche en kaas. Vergezeld met een glaasje palinka, om de maag op te warmen voor het eten. Doordat mijn maag compleet verdoofd werd door deze 40% alcohol slokjes, lukte het me toch om een platte oliebol op te eten.

Na het ontbijt plukken. Ze hadden een behoorlijke achtertuin met een rij of twintig met druivenstruiken, die netjes bijgehouden waren en tot buikhoogte reikten. Een behoorlijke hoeveelheid emmertjes verliet de tuin om via een druivenpers/takjesscheidingsapparaat in een 1000 liter vat te belanden. Na drie uur continu plukwerk, was het vat tot aan de rand gevuld en was de tuin leeg. Mission accomplished.

Dit werd gevierd door het verorberen van een kipgoulash soep, vergezeld van de nodige glazen wijn van de oogst van vorig jaar. Het jammere alleen was dat kippesoep hier wordt gemaakt van het "afval" van de kip. Het was een soep gevuld met levertjes, niertjes en kippepootjes. Het aangezicht van hoe deze kippepootjes werden gegeten, was misselijkmakend. Je bijt een pootje eraf en spuwt dan een voor een alle botjes uit.

Na het eten werd iedereen een beetje rozzig, maar het was tijd voor de volgende stap in het wijnbereidingsproces. Er moest suiker toegevoegd worden om het gistingsproces te stimuleren. Op een open vuur werd een ketel met water verwarmd om de suiker op te lossen en dit mengsel werd vervolgens aan de most toegevoegd. Hierna hebben we nog enkele uurtjes buiten gezeten, maar toen de muggen begonnen aan te vallen was het weer tijd om naar huis te gaan.

En een tweede voorproefje. Heb je eindelijk een paar foto's he Roy?

Voorproefje op het verhaal Rik & Mories in M�r

Een impressie van de fiets, let vooral op de aangekoekte modder rond de rem van het achterwiel

Een impressie van de omgeving waar het Gemenc avontuur zich afspeelde.

Oorlog met David

Nadat het er een tijdje aan zat te komen, kunnen we ons gaan klaarmaken voor een strijd tussen David en Mories. Nadat ik zojuist mijn postbank internet account heb gecheckt, blijkt dat de "vriendelijke vrienden van de David Lloyds Health & Fitness club" eenzijdig hebben besloten om de contributiebetalingen weer in te laten gaan.

Dit ondanks het feit dat ik zware bezwaren heb geuit tegen deze gang van zaken. Als je emigreert kan je je abonnement voor maximaal een half jaar bevriezen en vervolgens ga je gewoon weer betalen volgens hun systeem. Daarnaast kan je je abonnement wel opzeggen maar, hiervoor geldt een zeer vage opzegtermijn, je kan alleen per jaar opzeggen. Maar de tijd van je bevriezing wordt hierbij opgeteld.

Nadat ik deze boodschap had ontvangen heb ik vriendelijk aangegeven dat ik hiermee niet accoord ga en zonder tegenbericht hebben ze opeens het maandelijkse bedrag weer van mijn rekening afgeschreven. Dus net de postbank gebeld dat ze dit bedrag mooi terug naar mijn rekening kunnen storten en gelukkig is de postbank hierin erg welwillend.

Ik denk dat hiermee de oorlog officieel gestart is en ik ben dan ook benieuwd wat hun volgende strategische zet in deze strijd zal zijn.

Wordt hoogstwaarschijnlijk vervolgd!

Rik en Mories in Hongarije

“De survivaltocht”

Als plan voor de Zondag hadden we besloten om naar het “woud van Gemenc” te rijden om daar een mountainbike te huren en een stukje te fietsen. Kati had voor ons van alles geregeld.

Om elf uur stapten we in de auto en we waren nog een beetje duf van het wijnfeest van de dag ervoor. Maar een stukje fietsen zou dat hoogstwaarschijnlijk wel wegwerken. Om kwart voor twaalf kwamen we aan in de hoofdingang, waar we vanuit eerdere ervaringen besloten om wat anti muggenspul te kopen. Vanaf daar naar het vage cafétje, waar we de fietsen op zouden halen. Toen we aankwamen stond de eigenaar ons al op te wachten met de fietsen, wat sandwiches en wat drinken. We besloten de tocht van zestig kilometer rond het woud te maken. En hadden onze sportspullen (korte broek) meegenomen.

Na een kilometerje of twintig langs het woud flink doorfietsen, was de vaagheid in het köpke weg en waren we gewoon lekker aan het sporten. Na een stop, waarin we een met kaasgevulde platte oliebol met een flesje water aten, en waarin we de kaart hadden bestudeerd, besloten we een stukje af te snijden door over de wandelpaden te rijden. Het waren niet voor niets off de road fietsen.

Na een kilometertje of twee, begon de grond erg drassig te worden en was fietsen niet meer altijd mogelijk. Ook de hoeveelheid muggen was indrukwekkend, maar gelukkig hadden we spray bij ons. We besloten ons dan ook helemaal in te kapselen met deze spray om ons tegen deze ondingen te beschermen. Op de momenten dat we moesten lopen met de fietsen in de hand merkten we dat de wielen geheel begonnen te blokkeren met de hoeveelheid klei die zich rond de remmen opstapelde. Dit zorgde ervoor dat we regelmatig met een takje de klei probeerden weg te pulken. Na verloop van tijd begonnen we ons meer en meer aan deze activiteit te ergeren en hadden we niet meer het geduld om een takje te gebruiken, maar gebruikten we hiervoor de blote handen.

Wat we ook merkten was dat we ondanks de spray toch nog door muggen werden belaagd. Door het enorme zweetgedrag dat we vertoonden, spoelden we de spray waarschijnlijk in een rap tempo weg. Ieder kwartier werd er dan ook een nieuwe lading spray over ons heen gespoten. Toen we na ruim een uur ploeteren halverwege de “shortcut” waren, was de spray op en hadden we een dik probleem. We merkten dat als we maar genoeg snelheid ontwikkelden, we niet interessant waren voor deze zuigende monsters. Maar zodra we stilstonden werden we heel aantrekkelijk. Hierdoor namen we ook niet meer de rust om de kaart te bestuderen, waardoor we ook nog eens een verkeerde route namen. Toen we opeens de Donau aan onze linkerkant zagen, wisten we dat we iets verkeerd hadden gedaan. Ook de vermoeidheid begon toe te slaan. We waren al ruim vier uur onderweg, waarvan de helft was besteed met ploeteren, sleuren en slepen met een onwillige fiets. Over twee uur zou de duisternis beginnen in te vallen en dan moesten we toch echt uit dit helse woud geraakt zijn.

We besloten ondanks de muggen toch even een rustpunt te nemen om de kaart te bestuderen. Terwijl ik op de kaart keek, was Rik bezig met bloedvlekken op onze benen te veroorzaken door een indrukwekkende hoeveelheid muggen dood te meppen. Ik ontdekte dat we pas halverwege de shortcut waren vanwege de vele foute afslagen die we genomen hadden.

Meer dood dan levend gingen we verder maar dit keer keken we wel geregeld of we nog goed zaten, wat best moeilijk is als je enige oriëntatiepunten een incidenteel riviertje en een hoop bomen zijn. Rond zes uur vonden we de spoorlijn en we besloten dan ook over de spoorbielzen te fietsen, omdat dit in vergelijking met het drassige pad veel beter befietsbaar was.

Toen we om half zeven de verharde weg bereikten waren we uitzinnig van vreugde en toen we afstand hadden genomen van het woud, besloten we even te inspecteren hoe de muggen hadden huisgehouden op onze tere lichaampjes. Rik, die een minimalistisch kapsel heeft, had een hoofd van iemand met de builenpest heeft en mijn benen zagen er ook uit als een maanlandschap. Dat zal grote pret worden de rest van de week.

Volgens de kaart was het nog een ruim uur fietsen alvorens we bij het café waar de auto stond zouden uitkomen. Hier kwamen we in het donker aan als volledige moddermonsters. De eigenaar van het café vond hier niets vreemds aan en vroeg ons of we zin hadden in een portie pörkölt. Na het nuttigen van deze heerlijke maaltijd stapten we in de auto, waar we gedurende de rit van een uurtje onze fantastische avonturen die we beleefd hadden nog eens goed de revue lieten passeren. Achteraf een fantastische ervaring, maar op het moment zelf hadden we toch de hel op aarde beleefd.

Flashback eerste China trip 2003 (end)

Na de voetmassage, weer terug naar de Whiskey Jack om de ontspanning nog eens te vergroten. Hier werd een loterij gehouden en aangezien we een aantal keren waren geweest, hadden we voldoende lootjes. Met als resultaat dat we de hoofdprijs wonnen: voor 1000 Rmb aan gratis drank, oftewel een heel maandsalaris gratis drank. Aangezien we nog met zijn drieën over waren en we de dag erna nog moesten werken hadden we niet de illusie om dit op te krijgen, maar vanwege mijn vriendschappelijke relatie met de eigenaresse, kregen we geregeld dat we het bedrag over twee dagen konden uitsplitsen. We hebben goed ons best gedaan maar schrokken aan het einde van de avond van de rekening: 280 Rmb. Dus vandaag nog veel te doen, maar wat wil je met een bierprijs van 15 Rmb. Om een uur of twee het bedje in en vroeg weer op.

De volgende dag weer een grote klant op bezoek gehad, waarbij ik werd gepresenteerd als Nederlandse expert die geregeld hier is ter ondersteuning. Daarna nog twee trainingen gegeven aan de constructeurs en design engineers van ons bedrijf. Ook weer leuk om te doen. Straks gaan we weer eten bij de knuffelindiaan om daarna de resterende drankrekening op te maken.

Ronnie ging niet mee omdat hij bang was dat het weer uit de hand zou lopen. Patrick en ik schijnen voor hem een gevaarlijke combinatie te vormen. Dus eerst inpakken, ik moet twee extra dozen met samples meenemen, dus dat werd dolle pret. Ik weet de bagage in te krimpen tot 1 koffer een attachékoffer en een doos voor de handbagage. Harry was erg onder de indruk van mijn manier van pakken, op de koffer gaan zitten en af en toe wippen om hem zo dicht te proppen. Na het inpakken weer naar de Tex-mex. Hier zitten twee Belgische expats van Philips die we al eerder hadden ontmoet. Het blijkt dat de helft van het restaurant ons inmiddels kent en iedereen weet dat we nog een drankrekening open hebben staan bij de Whiskey Jack. De knuffelindiaan vraagt of hij ook welkom is in de Jack’s. We bieden hem de deal aan dat als het drinken bij de maaltijd gratis is, dat voor hem het drinken in Jack’s gratis is. Hier gaat hij echter niet op in. We eten hier nog een heerlijk maaltje vergezeld met zeer pittige jalaneppo peppers.

Nu weer naar onze stamkroeg. Hier worden weer hartelijk verwelkomd door onze fans. Naast de eigenaresse en de zangeres is inmiddels elke werknemer super bevriend met ons. Het schijnt dat meerdere vrouwen onder de indruk zijn van mijn danskunsten, wat betekent dat ik deze regelmatig moet laten zien. We krijgen het voor mekaar om de drankrekening helemaal leeg te zuipen door wat duurdere drankje dan de Tsjin Tao te bestellen. Trots nemen we innig afscheid van onze vrienden met de belofte om zo snel mogelijk in China proberen terug te komen.

Om half acht staat de chauffeur voor de deur en omdat ik me lichtelijk verslapen heb, sta ik in mijn onderbroek om hem binnen te laten. Maar vanwege mijn ochtendsnelheid zitten we twee minuten later in de auto op weg naar het vliegveld. Doordat ik nog behoorlijk vermoeid ben van een zware week (qua hoeveelheid slaap dan) lukt het me om in het vliegtuig behoorlijk snel in slaap te vallen. De vlucht heeft enige vertraging. (Het was trouwens prachtig om vanuit het vliegtuig het besneeuwde Siberische landschap te mogen aanschouwen) en ik moet me haasten om de vlucht naar Amsterdam te halen, die een kwartier later vertrekt. Echter eenmaal gearriveerd kom ik erachter dat deze een nog onbekende vertraging heeft. In de vertraging die nu al anderhalf uur duurt heb ik wel de tijd om dit verslagje af te typen.

Na een normale en prettige vlucht, arriveer ik om half tien in Schiphol. Hier moet ik nog even door de douane en door de kartonnen chinese doos met sampleproducten er in wordt dit een heus avontuur. Ik moet mijn koffer, dat al op springen stond, openmaken. Hier komen ze twee koffertjes tegen met samples erin. De eerste lastige vragen worden gesteld, heb ik invoices, wat moet ik ermee, kan ik bewijzen dat ik de desbetreffend klanten echt op bezoek heb gehad enzovoort. Dan gaat de kartonnen doos open. Wat is de waarde, waarvoor gebruik je ze? Ten slotte komt de klapper, de attachékoffer; Hoe oud is die laptop, waar heb je hem gekocht en die digitale camera en die telefoon? Na even graaien vinden ze de horloges en dan gaat ook echt alles open en ondersteboven. Na heel lang onderhandelen komen we tot de deal dat ik drie horloges mag houden en de samples en samplekoffertjes ook mee mag nemen. Maar deze hele onderneming kost me weer een half uur, terwijl ik al 22 uur achter mekaar aan het reizen ben en dus niet meer helemaal in de opperste stemming ben. Lang leve de douane!!!!!!!

Breaking news!

Bij deze kan ik via deze blog melden dat hij voor langere termijn vanuit Hongarije voortgezet zal worden.

Na korte onderhandelingen heb ik vandaag een nieuwe permanentere functie geaccepteerd binnen onze Hongaarse vestiging.

Was ik tot op heden een interim manager, met de intentie om op termijn mijn eigen Hongaarse opvolger in te leren, vanaf 1 Oktober heet de functie officieel Commercieel Manager. Hierbij is het de intentie om vanaf januari op een Hongaars contract te gaan werken, wat dan ook inhoudt dat ik vanaf dat moment niet meer in Hongarije "op bezoek"ben, maar dat ik officieel ga emigreren en ons koude kikkerlandje op papier ga verlaten en ook geen bijdrage aan de financiering van onze welvaartstaat meer ga leveren.

Flashback eerste China trip 2003 (part5)

Na het eten naar het hotel en naar bed. De volgende ochtend ontbijt in het hotel, waarbij de keuze was tussen Westers en Chinees ontbijt. Toch maar voor het eerste gekozen. Hierna naar de eerste klant. De gehele meeting verliep voornamelijk in het Chinees, totdat ik mijn presentatie mocht geven. Vanaf toen werd ik ook interessant en werden er vele vragen op me afgevuurd. Na de meeting gezamenlijke lunch in het bedrijfsrestaurant. Hier kregen we weer allemaal een kommetje met thee en een bordje met twee stokjes. Er werden twee schotels op de tafel neergezet en aanvallen. Toen de schotels bijna op waren en het buikje vol was, kwamen nog vier extra schotels. Dit was wederom een verrassing en fatsoenswege heb ik dus weer moeten proppen.

De volgende stop was de Universiteit van Peking, waar zich de tweede klant van de dag bevond. In de Science Section, hadden we een meeting met een engineeringsbureau. Deze meeting met 9 engineers, Angus en ik ging helemaal in het Chinees, aangezien enkelen geen engels spraken. Na anderhalf uur kreeg ik van Angus het signaal dat ik aan de beurt was om iets te gaan vertellen. Na mijn verhaal bleek dat ze erg geïnteresseerd waren in een bepaalde productietechniek, wat er in resulteerde dat ik als leraar voor de klas kon gaan uitleggen hoe het werkte terwijl ik na iedere zin moest wachten op Angus die dit dan weer in het Chinees vertaalde. Wederom een unieke ervaring. Na deze meeting met het vliegtuig terug naar Suzhou. Hier heb ik me direct laten afzetten in het New City Garden, waar Junming ons weer op een uitstekende maaltijd trakteerde. Na het eten met Patrick, Ronnie en Harrie naar de California bar om nog even rustig een Tsjin Tao (Het Chinese bier) te drinken.
De volgende dag rustig opgestaan en aan het werk. De meeting van die dag werd gecancelled, dus dan maar bezig houden met algemene technische ondersteuning en wat werk voor Nederland. Aan het einde van de dag hebben we Angus en Max uitgenodigd voor een etentje in een echte Deutsche Bierstube. Na een goed maaltje, werden we op onze beurt weer door hun uitgenodigd voor een echte Chinese voetmassage. Dit werd een onovertroffen ervaring. We werden met zijn vijven (Ronnie ging niet mee) in een vijf-persoons kamer geleid, waar vijf grote relaxbanken klaar stonden voorzien van een voorzetbankje om de benen op te plaatsen. We namen hierop plaats en er kwamen vijf jonge Chinese vrouwen in trainingspak binnen. Deze deden onze schoenen en sokken uit om even later terug te komen met houten emmers gevuld met groen geurig water. De bedoeling was dat we hier onze voeten in stopten. Op het bijzettafeltje werd een glas warm water neergezet en het relaxen kon beginnen. Een kwartier lang zaten we zo en af en toe werd de emmer bijgevuld met kokend water om het water warm te houden. Dit was iedere keer weer een pijnlijke ervaring om onze voetjes dan weer terug te stoppen. Hierna kwamen de vrouwen terug en begonnen ze onze voeten te wassen. Toen ze hiermee klaar waren kwam er een man met een mes om onze nagels op lengte te knippen. Dit was ook een behoorlijk enge ervaring als iemand met een vlijmscherp scheermesje de nagels toch wel heel kort afsnijdt. Nadat dit gebeurt was werd er gestart. Eerst begonnen ze op onze armen te meppen en ze te masseren, vervolgens werden de schenen hardhandig bewerkt en daarna waren de voeten aan de beurt. Afwisselend lekker en pijnlijk werden de voeten bewerkt. Dit deden ze vol overgave. Ondertussen hoorden we ze af en toe giechelen. We vroegen aan Angus waar het over ging en het ging over ons. Ze vonden Patrick en mijn interessante personen. Hierop vroegen de Chinese collega’s aan de meisjes wie ze dan de knapste van ons vijven vonden.Deze strijd heb ik blijkbaar met een stem meer gewonnen. Na een onafgebroken massage van drie kwartier werd nog eens de rug en de schouders onder handen genomen en daarna voelden we ons weer als nieuw.

Flashback eerste China trip 2003 (part4)

We spreken voor de volgende dag om acht uur s’morgens af om naar Shanghai te gaan. De wekker loopt te vroeg af en nu is Harry het slachtoffer van de nachtelijke activiteiten. Hij kan het bed niet uit omdat hij een mega kater heeft. Dus dan alleen met Patrick. Met de bus naar Shanghai (twee uurtjes), om vervolgens met de taxi naar Shanghai centrum te gaan. Ik dacht dat de taxiritten in Suzhou levensbedreigend waren, maar het blijkt dat dit in Shanghai nog veel erger is. Als we arriveren wordt de trend direct gezet, we worden om de haverklap lastig gevallen door mensen die ons van alles willen verkopen. Maar we hadden toch echt afgesproken dit op de fake-market te gaan doen. Een ding kopen we wel en dat is een paraplu, want het regent. Hier wordt direct het afdingtalent van Patrick zichtbaar. De verkoopster begint met 80 Rmb en we krijgen ze mee voor 30 (3,3 euro).

Bij het eerste het beste winkeltje waar ze horloges verkopen gaan we al naar binnen en aangezien dit superillegaal is worden we mee de zolder opgeleidt. Hier is een bonte verzameling te zien van alle dure en bekende merken die er zijn. Ik ben erg gecharmeerd van een Breitling en een Rolex voor mijn huisgenoot. Maar mijn Breitling is nogal duur (850 Rmb) na lang onderhandelen, dreigen met opstappen en gescheld van hun kant lopen we de winkel uit met twee Rolexen, twee Longinesses en een Breitling voor 450 Rmb. Al met al succesvol. Door de regen is sightseeing niet de leukste activiteit en brengen we tijd door met onderhandelaartje spelen. En zo weten we nog enkele andere spullen tegen absurde prijzen mee te nemen.

Aan het einde van de middag bellen we Harry op om te kijken of hij weer leeft en dat is gelukkig zo. We besluiten terug te gaan om samen met hem en Ronnie te gaan eten. We houden een taxi aan om ons naar het treinstation te brengen. Deze snapt echter niet wat we bedoelen als we zeggen waar we heen willen gaan. Pas nadat Patrick een trein heeft nagedaan en ik er een heb getekend snap hij het en brengt ons naar de plaats van bestemming.

Even een kwartiertje thuis verfrissen en direct verder naar het Mexicaanse restaurant. Hier zijn Patrick en Ronnie al vrienden met de eigenaar omdat ze hier al vaker zijn geweest. Dit is ook te merken als de eigenaar (een Amerikaanse indiaan) komt aanzetten met dikke sigaren om de vriendschap te bezegelen. Dit slaan we natuurlijk niet af en even voel ik me toch wel een beetje decadent. Als we vertrekken worden we door de man die vanaf dan de knuffelindiaan zal heten geknuffeld en we vertrekken weer naar de Whiskey Jack. De opgebloeide romances worden voortgezet, en aan het einde van de avond komt ook de knuffelindiaan binnen en interumpeert de band door My Way te gaan zingen. Omdat ik de volgende dag om kwart voor zeven s’ochtends wordt opgehaald voor de vlucht naar Peking hou ik me een beetje in en matig mijn alcoholgebruik. De rest trekt zich van dit alles niets aan.

Met heel veel moeite weet ik uit bed te komen. De chauffeur staat al weer klaar voor de deur en we rijden met een tussenstop om Angus op te halen naar het vliegveld om door te vliegen naar Peking. Daar aangekomen nemen we een taxi naar het plein van de hemelse vrede. Dit is echt indrukwekkend groot. Hiertegenover ligt de verboden stad en deze gaan we dan ook in om te bezoeken. Dit is echt ongelofelijk mooi allemaal in drie dagen China met werk, meer cultuur gezien dan in drie weken Amerika vakantie. Na het bezoek aan de verboden stad, dat ruim vier uur in beslag nam, gaan we naar het hotel om op te frissen. Daarna op zoek naar een restaurant. Angus vraagt of ik open sta voor de plaatselijke keuken. Heel dapper beantwoord ik deze vraag bevestigend. Het resultaat is dat we naar een plaatselijke hot pot bar gaan. Hier hebben we een ronde tafel voorzien van een gat, waaronder een gasstelletje staat. Het gat wordt gevuld met een kom soep voorzien van een scheidingswand. Aan de ene zijde drijven er pepertjes in en aan de andere zijde niet. Op tafel komen allerlei schaaltjes met eten te staan, waarvan er sommige niet identificeerbaar zijn. Angus wil pas vertellen wat het is, nadat ik het geproefd heb. De niertjes vond ik minder lekker, maar de kippedarmen waren heel smakelijk. Het eendenhoofd was herkenbaar en daardoor ben ik hier (laf he?) vanaf gebleven. Toen het buikje bijna vol was, kwam de klant van morgen langs. Hij begon met Angus te praten en het bleek dat hij dit restaurant niet geschikt vond en dat we naar een ander restaurant moesten.

Dit was een veel luxer restaurant, voorzien van een podium. Ook Liao (de klant) vond dat ik moest gaan genieten van wat plaatselijke specialiteiten en liet zich helemaal gaan. Uit fatsoen en respect, moest ik ondanks mijn al enigszins gevuld buikje toch wat gaan eten. Eerst kreeg ik een kom met flink bot erin. Uit het merg stak een rietje en de bedoeling was om deze dan ook leeg te zuigen. Daarna nog andere specialiteiten, zoals pompoensoep en dergelijke. Ondertussen werd er behoorlijk opgetreden op het podium, door acrobaten en chinese operazangers en –zangeressen. Al met al heel mooi om te zien. Liao woonde vlak bij het restaurant en na enige tijd stelde hij voor om zijn vrouw en kind langs te laten komen om zo zijn familie voor te stellen. Het kind was behoorlijk onder de indruk over het feit dat hij bij een blank persoon aan tafel zat. Na het eten werden we nog even uitgenodigd om zijn huis te bezoeken en dit deden we dan ook. Hier kreeg ik een kado door het kind gepresenteerd.

Ik vergeet nog te vertellen over de vele rochel en kuch partijen, die mijn Chinese tafelgenoten continu tentoonspreiden. Het lijkt wel alsof je met super Sjekes aan tafel zit continu.

Flashback eerste China trip 2003 (part 3)

Na het eten ga ik terug om vroeg onder de wol te kruipen, het is echter nog steeds koud. Maar een gewaarschuwd man telt voor twee, dus ik had al een oude joggingbroek uit de kast gehaald om te dragen in bed, gecombineerd met een paar ski sokken en de blauwe Compac trui weet ik het nog enigszins behaaglijk warm te krijgen. Een heerlijke nacht slaap.

Om zeven uur loopt de wekker af en ik besluit direct op te staan en een warme douche te nemen. Ik heb mijn laptop als entertainment device en zet een stukje Mano Chau op. Dan bedenk ik dat ik eigenlijk ook wil ontbijten. Maar ik heb helemaal niets in huis. Dan maar met mijn woordenboek op zoek naar iemand die me een supermarkt wil wijzen. Deze vind ik vrij snel maar hij is dicht. Met een lege maag dus op naar KeyTec met de taxi. Door middel van een kaartje met Chinees geschrift geef ik aan waar ik naar toe wil. Ze snapt het direct maar halverwege vraagt ze aan me hoe ze verder moet rijden. Dit weet ik natuurlijk niet en dus gaat ze de weg vragen. Na enige omzwervingen kom ik dan toch op tijd op het werk. De ochtend besteed met mails beantwoorden en het bezoek van Siemens van vanmiddag voor te bereiden. Om twaalf uur genoten van de KFC delivary service.

Van Junming het programma voor de rest van de week te horen gekregen, zondagochtend met het vliegtuig naar Peking voor vier uur vrij programma om s’avonds met Angus (de chinese sales manager) en een potentiële klant te gaan eten. Het is hier gebruik om de avond voor een meeting te gaan eten omdat je elkaar zo in een open sfeer leert kennen en elkaar de dag erna dan niet kan bedonderen. Dan maandag op bezoek bij CEC, en s’avonds weer terugvliegen. Dinsdag naar Holly in Suzhou en woensdag naar twee klanten waarvan ik de naam niet meer weet. Dinsdagmiddag heeft de engineering manager de opdracht gekregen me door Suzhou rond te leiden, zodat we elkaar leren kennen en zodat hij straks zich niet bezwaard zal voelen om me te benaderen voor advies. Dus het programma zit al behoorlijk vol.

S’middags komt de grote potentiële klant, Siemens Mobile Phones op bezoek. Drie duitsers van het hoofdkantoor, vergezeld door twee Chinezen van hun lokale vestiging. Om aan te geven hoe belangrijk ze voor ons zijn zitten er van onze kant, buiten de General Manager, de Bussines manager en ik nog twee chinezen van onze fabriek bij. Albert doet de eerste presentatie over ons bedrijf en haar mogelijkheden. Dan al blijkt dat de Siemens Chinezen net als onze chinezen er een beetje voor de show bij zitten. De Duitsers maken echter een zeer uitgebluste indruk. Ook het praatje van Junming over ons bedrijf weet ze niet wakker te schudden. Als ik de magic box met samples open, springen ze op en de oogjes gaan weer open. De interesse blijft echter alleen behouden door een van de drie, de technisch manager (mijn doelgroep). Er worden behoorlijk wat vragen gesteld en het gesprek loopt verder positief.

Inmiddels is Harry ook vanuit Nederland gearriveerd om in de productie een machine aan het lopen te krijgen. En we spreken af om s’avonds met zijn vieren te gaan eten (Ronnie is niet op het werk verschenen vanwege een goede kater van de dag ervoor) Na het werk, direct naar de blue Marlin bar. Aangezien Harry en ik in het appartement logeren en Patrick en Albert in een hotel, gaan we apart naar het restaurant. Volgens Patrick was dit vijf minuten van ons appartement. Als we na een half uur nog steeds in de taxi rijden, krijgen we een angstig vermoeden. Wat blijkt, er zijn twee Marlin bars in Suzhou en wij gaan naar de verkeerde. Maar leg dat de taxichauffeur, die net zo goed engels spreekt als wij chinees, maar eens uit. We besluiten ons helemaal te laten brengen en daar dan maar bij een andere taxi naar de tweede bar te vragen. Er is er dan nog maar een over, dus de kans dat we dan naar de verkeerde gebracht worden is erg klein.
Eenmaal in de bar treffen we een bedrijfsleider die naast zijn Chinese moedertaal ook Duits spreekt. Dat is ook terug te zien in het eten, we eten dan ook wiener schnitzel en jäger schnitzel. Na het eten besluit Albert naar huis te gaan omdat hij morgenvroeg weer terug gaat. Met de resterende drie gaan we naar de Whiskey Jack bar, alwaar het compleet uit de hand loopt. Patrick heeft sjans van de live zangeres, ik van de eigenaresse en Harry vecht tegen de jet lag. Al met al is het super gezellig en worden er vele en leuke foto’s gemaakt. De eigenaresse is erg gecharmeerd van mijn danskunsten en maakt hier dan ook veelvuldig gebruik van. De barkeepers zijn ook zeer attent, met het gevolg dat we rond middernacht eigenlijk al voldoende pilsjes op hebben, maar we gaan stug door. Dan komen plots de mensen van Siemens binnenlopen en we besluiten van de gelegenheid gebruik te maken. Eerst nemen we wat compromiterende foto’s (altijd goed als chantagemiddel, mochten we de opdracht niet op normale wijze krijgen) en vervolgens trakteren we ze rijkelijk op bier.