Zalmsmokkelaar

Aangezien het nagenoeg onmogelijk is om in Hongarije in de winkel verse zalm te verkrijgen, wordt het verlangen naar Zalm steeds groter. Dus ik besloot om tijdens mijn verblijf in Nederland de markt te bezoeken om verse zalm te kopen om deze vervolgens het land uit te smokkelen.

Netjes verpakt in het marktpapier en twee plastic zakken tegen de geur, propte ik de zalm in mijn koffer naast de vuile was. Ondanks dat mijn laatste smokkelavontuur slecht was afgelopen, voelde ik geen vrees voor de douane en ik besloot mijn wachttijd in schiphol te besteden met een pilsje in de Irish pub.

Na een relaxte reis arriveerde ik op relaxed in Budapest en na de rit naar huis lag ik om een uur s'nachts dodelijk vermoeid na de naweeen van het Berlage bezoek in bed.

Op zondag boodschappen gedaan om spulletjes te kopen om de zalm in de pan te vergezellen en vervolgens de keuken onveilig gemaakt terwijl op de achtergrond het geluid van de stofzuiger snorde. Vanwege de onbekendheid met deze vis, was de zalm voor mijn tafelgenoot ook een groot succes.

Berlage

Tijdens het zeer kortstondige bezoek aan Nederland, dat al direct geheel zat volgeboekt, paste natuurlijk wel een bezoekje aan de Berlage. Van alle geruchten vernam ik dat deze kroeg al tegen een faillisement aanzat.

Gerry en Sje hadden zich op voorhand al als vrijwilligers aangemeld om dit bezoekje te begeleiden. Toen we op onze gebruikelijke tijd rond een uur of elf in de kroeg arriveerden, was het minder druk dan normaal. Gelukkig liepen er geen verkleedde figuren rond, want ik wilde in deze dag dat ik op stap kon niet in de carnavalssfeer geraken.

Al snel wisten we ons normale ritme van drinken en ouwehoeren weer op te pakken en ook Pierre kwam ons in dit festijn vergezellen. Maar het werd niet drukker en rond een uur of half twee besloten we naar andere kroegen te verkassen, met het risico op carnavalfestijn. Om dit voor te zijn, gingen we eerst naar de Kram, voor een Choufje, waardoor ons observatievermogen gehalveerd werd. Vanaf dit moment werd het een soort vage semi kroegentocht, waarbij we op stratumsend de carnaval probeerden te vermijden.

De afsluiting was de gebruikelijke Pita Giros

Da Vinci Maasbracht

Na een dagje vertoeven in onze Sittardse vestiging, waarbij ik van een hoop aandacht mocht genieten, werd ik rond een uur of vijf door mams opgehaald om s'avonds naar restaurant "Da Vinci" in Maasbracht te rijden. En dit restaurant met de Michelin ster maakte zijn reputatie meer dan waar.

Na een amuse begeleidt door een glas champagne, werden we verwend op hemelse gerechten, waarbij ieder gerecht werd voorzien van een ander type godendrank. Na een etentje van een uur of vier werd de avond afgesloten met een koffie en calvados.

Het is belangrijk om af en toe eens uit de band te springen

Back Home

Eindelijk is het weer zover, ik kom weer terug voor een korte poos naar ons Kikkerlandje. Vanmiddag vertrekt het vliegtuig, waarna ik vanavond in een verzorgd en heerlijk geurend huisje zal wederkeren.

Morgenavond een verlaat verjaardagsetentje met mams, vrijdag de belastingen en andere zaken verzorgen en zaterdagochtend naar de Markt om boodschappen te doen en dan zaterdagavond weer terug. Door het bezoek aan de markt op zaterdag, kan ik wat heerlijke locale lekkernijen binnensmokkelen die in Hongarije niet te verkrijgen zijn, zodat er zondag een heerlijk diner gekookt kan worden met "exotische lekkernijen"

Torino II

Om kwart voor zeven stonden we aan de receptie van het hotel en jammergenoeg was het ontbijt gebeuren nog niet geopend. Dat betekende dus afreizen naar de meeting in Turijn zonder ontbijt. Geheel fris waren we nog niet vanwege de zware reisdag van gisteren.

Toen we het hotel uitstapten, konden we vanwege de zware mist nog net de overkant van de straat zien. Dat werd dus weer een leuk ritje. Na ruim anderhalf uur rijden kwamen we weer in Turijn aan, waar de meeting met de Italianen begon. Na eerst de eerste machine in hun magazijn bekeken te hebben gingen we samen naar de FIAT fabriek, waar de grote machine nog stond opgesteld. Deze fabriek was werkelijk indrukwekkend. Een grote fabriekshal, van honderden meters langs en honderden meters breed. Er waren daadwerkelijk straten en straatnamen te zien en er stonden machines die in een slag de zijkant van de FIAT Panda vormden. Na de machine gekeurd te hebben, gingen we terug naar het kantoor voor de onderhandelingen en na zware, maar vriendelijke onderhandelingen kwamen we tot overeenstemming.

Toen de deal beklonken was werden we uitgenodigd voor een diner in een Italiaans restaurant, met lokale specialiteiten. Dit werd een erg prettig, lekker en gezellig diner. Maar dat was ook nodig om enigszins met goede moed de helse terugtocht te kunnen aangaan.

En dat de terugtocht een helse rit werd, was een feit na een autorit van slecht twaalf uur deze keer arriveerden we dodelijk vermoeid om vier uur s'nachts in Sarbogard.

De machine quest, Torino

Op zoek naar een machine voor ons nieuwe project waren we al het oostblok doorgetourd zonder resultaat. De volgende etappe in deze zoektocht was een bedrijf in Torino. Om snel zaken te kunen doen, besloten we er direct naar toe te rijden. Dus op donderdag was ik s’ochtends om kwart voor vijf paraat op het werk, waar even later Kati en Gabor (onze machine engineer) arriveerden. We hadden met het bedrijf in Turijn afgesproken dat we er rond een uur of vier zouden zijn. We hadden dus elf uur de tijd om deze absurde afstand te overbruggen. Om beurten reden Kati en ik, terwijl Gabor stilletjes achter in de auto zat. Na zware mist in Kroatie en Slovenie, kwamen we bij Venetie in een file terecht. Vier uur zou wel eens erg lastig kunnen worden, dus we besloten even te bellen. We kregen te horen dat we er uiterlijk zes uur moesten zijn, omdat anders de firma dicht zou zijn.

Om kwart voor zes kwamen we aan en na een goede meeting van ruim een uur, met de afspraak om de dag erna om half negen weer paraat te zijn. Gingen we op zoek naar het hotel dat voor ons geregeld was. Op weg naar het hotel even gegeten in een Italiaans restaurant dat werd gerund door Japanners. De kaart was totaal in het Italiaans en de mensen die aanwezig waren spraken ook geen andere taal. Vooral voor Kati en Gabor was dit lastig. Gabor spreekt alleen Hongaars, dus dat was volledige pret. Na het eten gaven we na een speurtocht van een uur de zoektocht naar het gereserveerde hotel op en we besloten een motel langs de autosnelweg te zoeken.

We waren inmiddels veertig kilometer van Turijn verwijderd en in elk hotel werden we uitgelachen toen we om een kamerr vroegen, vanwege de olympische spelen. Na meer dan twaalf pogingen vonden we eindelijk een hotel dat een hotel wist waar kamers vrij zouden zijn. En zo kwamen we rond middernacht eindelijk uit in een stadje op honderd en twintig kilometer van Turijn verwijderd. Dit betekende dan ook de wekker om half zeven om op tijd voor de afspraak te zijn.

Morgen meer.

Bezoekje bij Mart

Op het laatste moment komen er wijzigingen in de plannen, we gaan niet naar Polen, maar we hebben een beter alternatief gevonden in Torino. Dus vanochtend rijden we aan en morgenmiddag zijn we daar. Kan ik direct Mart eens gaan opzoeken om hem mijn kritische noot te overhandigen.

Dus let goed op tijdens de uitzending van donderdag, misschien komt er streaker in beeld!

Mart Smeets en avontuurlijke autoritten

Ondanks dat ik me had voorgenomen om niet meer naar Mart Smeets te kijken, is de herhaling van de avonduitzending het enige enigszins fatsoenlijke TV beeld om aan te hebben staan terwijl ik mijn blouse strijk, mijn ontbijt eet en mijn lunch bereidt.

Gisteren heb ik me gruwelijk zitten ergeren over hoe hij het verdriet van Ingrid Paul zat te gebruiken om zichzelf te profileren. Toen ze weg wilde gaan en nog iets wilde zeggen, viel hij er gewoon lomp doorheen door te zeggen tot ziens en bedankt. Harstikke grof. Daarnaast werden de ouders van Groenewold en Wüst ook nog eens lekker voor zijn zelfprofilatie karretje gespannen. Hierbij kreeg de moeder van Wüst wel een hand en werd de vader compleet genegeerd door deze "Nestor van de Nederlands sportjournalistiek" en vandaag werd Beorn Nijenhuis continu onderbroken als hij iets interessants te vertellen had. Met name tenenkrommend (mijn schoen die ik aan het trekken was vloog bijna spontaan tegen de beeldbuis) was toen hij Beorn vroeg een analyse te maken van de verschillende starten van de 500 m. Toen Beorn hierover wilde uitwijden werd hij continu onderbroken door Mart die er een one-man show van maakte.

Wat wel grappig was, was de overeenkomst van het bezoek van Troy Douglas nu en tijdens de Tour de France in de zomer. De vragen waren identiek, alleen was het woordje wielrennen door schaatsen vervangen. Wat een aanfluiting is die man.

Omdat ik de sporten niet kan volgen op de manier dat ik zou willen, zijn voor mij de winterspelen dit jaar niets meer en niets minder dan me een potje ergeren aan onze Nestor.

Vanwege doorslaand succes wordt de tour de oostblok van vorige week herhaald. Nu wordt hij alleen uitgebreid naar drie dagen en gaan we buiten de landen van vorige week ook nog eens diep Polen in. Eens even testen hoe de Poolse Pivo smaakt, of deze enigszins weg te werken is.

Schaatsellende

Ik had me voorgenomen om de gehele Zaterdag te besteden met het bekijken van de Olympische spelen. Vooral ook omdat ik wist dat de 5.000 meter schaatsen voor mannen op het programma stond. Aangezien Eurosport een 24 uurs olympisch programma uitzendt, verheugde ik me er al op om het schaatsen hier te bekijken.

Maar aangezien ik geen gids heb, en aangezien ik geen enkele voorbereiding had gedaan om te zien wanneer de wedstrijd begon, was het na afloop van elke sport spannend of het dan nu tijd was voor het schaatsen. Toen de vrouwenijshockey wedstrijd Zweden – Rusland op TV was, begon ik te twijfelen en ik besloot de ouders van Isis te bellen om te controleren wanneer het schaatsen zou beginnen. Ik kreeg te horen dat Kramer en Verheijen net aan de start stonden. Blijkbaar was voorronde vrouwenijshockey voor Eurosport belangrijker dan een schaatswedstrijd waarbij al medailles te winnen waren. Licht ontgoocheld besloot ik te wachten tot rond een uur of elf op BVN het olympisch programma met Mart Smeets op TV zou komen.

Normaal probeer ik het kijken naar programma’s met Mart Smeets te vermijden, vanwege het egocentrische karakter van de over de top presentator die allang met pensioen had moeten gaan. In alle interviews komt naar voren hoe goed hij wel niet is en hoeveel hij wel niet weet. Maar goed, toch maar proberen omdat ik de wedstrijd wilde zien. Dit liep dus uit op de teleurstelling die ik had kunnen verwachten. Geen enkel beeld van de wedstrijd, alleen een Mart die een beetje tegen Sven aan zat te slijmen en vervolgens zijn kennis via Boogerd en Veldkamp probeerde ten toon te spreiden. Vervolgens werd er over de lange carriere van Veldkamp gesproken en in plaats van zijn glorieuze momenten, zoals zijn Olympische medailles te tonen, werd het meest dramatische moment van zijn carriere in Salt lake getoond. Lekker goedkoop scoren.

Vanaf nu is het gezicht van Mart definitief het signaal om met mijn duim de afstandbediening te beroeren.

Carnaval gemis

Het was zo mooi gepland, een bezoekje aan Nederland om een huwelijk te combineren met het vieren van carnaval. Totdat de grote lampenfabriek uit Eindhoven weer met een nieuwe verassing uit de hoge hoed kwam.

Een design workshop in Singapore. En wanneer is deze gepland? Ja hoor, van 27 februari tot en met 3 maart. Dus terwijl jullie rillend van de kou op de markt in Sittard pilsjes zitten weg te hakken om later in de bedwelmende hitte van café de buren het pilsjes hak ritueel voort te zetten. Waarna de pizzeria weer eens onveilig wordt gemaakt, om de laatste gaatjes in de maag verder af te tanken in Eindhoven, hang ik ergens boven in de lucht in een veel te krappe vliegtuigstoel, verzorgt door een cohorte van KLM stewardessen, die qua uiterlijk niet echt de hoogste score halen in vergelijking met vele andere maatschappijen.

Volgend jaar wellicht weer?

De Hongaarse Lente

Toen ik afgelopen zondag bij Kati op de lunch was, wist ze me te vertellen dat het weer beter ging worden. Vanaf donderdag zou de extreme kou voorbij zou zijn. De lente kwam eraan!

Toen ik woensdagnacht samen met haar in de auto op weg naar huis door een gruwelijke sneeuwstorm reed hoefde ik haar alleen maar aan te kijken. Ze zei vervolgens, het is nog geen donderdag. Vanaf donderdag is het nu de tweede opeenvolgende dag dat ik s'ochtends een kwartier kwijt ben om mijn auto uit te graven.

Toen ik gisterennacht naar huis reed, kreeg ik mijn auto bijna niet weg van de parkeerplaats voor de deur van Szilvi. Haar straat ligt net te ver uit het "centrum" van Sárbogárd om nog onderhouden te worden. Hierdoor was het een ijslaag, bedekt met een dun laagje sneeuw. Uiteindelijk slaagde ik hier toch in en arriveerde ik voor mijn eigen huis, toen ik echter remde om de bocht naar rechts, mijn parkeerplaats op te nemen, besloot mijn auto rechtdoor te gaan, terwijl ik toch echt af wilde slaan.

De honngaarse lente is een aaneenschakeling van genot.

Het Oostblok in een dag

Gisteren een heerlijk dag toeren (not!) achter de rug.

Voor ons grote project zijn we op zoek naar een tweedehands machine, en er was er een voorradig in Ostrava. Dit ligt op de grens van Polen en Tsjechië. Omdat er een andere potentiële koper was, besloten we met een gevulde beurs met cash hier na toe te rijden om te kijken of we deze machine op de spot konden kopen.

Om half zes liep de wekker af en om zes uur stond Kati voor de deur. Na drie uur rijden arriveerden we in Bratislava (Sl) waar we de dealer ophaalden. Deze wist de weg naar Ostrava wel te vinden. In een leuke besneeuwde omgeving reden we verder terwijl het sneeuwde. En na een lange rit van nog eens vijf uur arriveerden we in Ostrava. Hier werden we een ouderwets Oostblok bedrijven terrein opgeleid. Ik dacht dat ik door in Hongarije te wonen al in een tijdsmachine had gereisd, maar gisteren ben ik nog verder terug in time gereisd. De originele oostblok bureaucratie kwam er ook nog aan te pas om ons binnen te laten. Toen het eindelijk zover was dat we binnen mochten, kwamen we al snel tot de conclusie dat dit niet exact de machine was die we zochten, maar gelukkig konden we andere zeer nuttige informatie verkrijgen.

Dus maar weer terug. Tot overmaat van ramp werd de sneeuwbui in Slovakije een sneeuwstorm en omdat alle voetpaden bedekt waren met bergen sneeuw liep iedereen over het midden van de weg. Het was dus een erg uitdagende rit. Na een terugreis van wederom 8 uur, kwamen we rond middernacht thuis. Maar we hebben in een dag wel vier Oostblok landen doorkrost.

Verdwijnende posts en lasagna slijmen

Had ik zaterdag een mooie post geschreven over een jongen die een half jaar na dato kwam melden dat hij mijn auto had aangereden, waarbij ik de kras al een half jaar niet had gezien, is deze post, waarin ik al dat bloed en zweet en tranen had gestopt verdwenen.

Na een ongeruste mail van een vaste lezer ben ik op speurtocht gegaan, maar helaas is deze post niet terug te vinden.

Wat betreft de inwendige Mories gaat het de laatste tijd uitstekend. Na het werk wordt ik regelmatig door Szilvi op een uitstekende maaltijd getracteerd, in het weekend wordt ik door de ouders van Kati regelmatig verwend en nu heb ik op het werk ook al een sponsor voor mijn inwendige mens. Mijn nieuwe medewerker Miklos vertelde thuis tegen zijn vriendin dat ik na een buitenlandse reis of op maandag altijd met een bijelkaar gescharrelde lunch zit, en dat dit te zielig voor woorden is. Terwijl iedereen tussen de middag een uitstekende maaltijd geniet, zit ik met de restjes die ik nog in de koelkast kon vinden voor me. Zijn vriendin had spontaan medelijden met me en heeft me al verscheidene malen voorzien van zelfgebakken muffins. Gisteren kwam de slagroom op het toetje, toen Miklos binnenkwam met de mededeling, you are such a lucky guy! Wat bleek, zijn vriendin had een bakje lasagna voor me geprepareerd, wat ik met veel smaak naar binnen heb gewerkt.

Ház vadászni végsö ?

Op Zondag stond ik om negen uur s’ochtends weer bij Ferri voor de deur. We hadden afgesproken om nog een huis in Dunaföldvár te gaan bekijken. Na een spannende rit door de sneeuw, arriveerde we voor het huis, waar we de telefoonnummers van het élado (te koop) bord aflazen. De eigenaar vertelde ons dat hij binnen tien minuten daar zou zijn.

Ondertussen hadden we de tijd om de ligging eens goed te beoordelen. Vanuit de tuin van het huis is er een mooi uitzicht op de brug over de Donau en de Donau zelf is ook te zien. Mijn favoriete visrestaurant ligt op 200 meter loopafstand en dit grenst ook aan een park langs de Donau. Het centrum van de stad is 500 meter de andere kant op en een zwembad en een tennisbaan liggen ook zeer dichtbij. De haven, waar vanaf 2007 de passagiersboten van Wenen naar de zwarte zee gaan aanmeren ligt ook al op kruipafstand. Daarnaast wordt op dit moment de nieuwe autosnelweg van Budapest naar Pécs aangelegd, die ook door deze stad heen zal lopen. Al met al is de ligging dus uitstekend, ook omdat het maar 20 minuten rijden naar het werk is.

Na tien minuten kwam een drie man sterk team om ons het huis te tonen. Het grondoppervlak van het huis is driehoekig, aan een zijde ligt de straat, schuin daarop ligt de vestigingsmuur van het kasteel en aan de andere zijde is er een buurman. Deze vestigingsmuur geeft een hele speciale uitstraling aan de tuin. Buiten het hoofdhuis van 10 x 10 meter, ligt er nog een klein huisje / schuur, waar zonder al te veel problemen een gastenverblijf van gemaakt kan worden. Eenmaal in het huis zien we dat het in een behoorlijke staat is, waar niet veel aan gedaan hoeft te worden om er in te kunnen trekken, alleen de badkamer is behoorlijk karig en keukenapparatuur is er ook niet. Na een bezoekje aan de tuin gaan we het huis is voor een tweede keer en is het gevoel wel positief. Het enige nadeel is dat er een lichte aanpassing van het budget nodig is, maar door de ligging hoeft er geen angst voor waardedaling te zijn. Dus deze week maar eens met de bank gaan bellen.

Met een positief gevoel rijden we terug naar Sárbogárd, waar we door de ouders van Kati, weer eens op een “lichte lunch”, soep met noedels, groente en vlees, vervolgens pannekoekjes met zure bessensaus en wienerschnitzel met rijst, worden getrakteerd.

De secretaresse snol

Ik besloot de avond in Geneve op een relaxte manier door te brengen en had besloten te beginnen met een bezoek aan een Irish pub, om daarna me te verwennen op een heerlijk diner. Toen ik me neervleidde op een kruk aan de bar en bezig was met mijn eerste pint of beer, had ik zeer snel aanspraak. Op een gegeven moment kwam een enigszins verlopen uitziende vrouw de bar binnenlopen. Ze vroeg aan de barkeeper of ze haar zwarte hoed daar achtergelaten had. Uit deze zin kon ik twee zaken opmaken;
Ze was een reguliere bezoeker van deze kroeg;
Ze hield wel van een drankje.Eerst probeerde ze aanspraak te krijgen van een groepje mannen dat duidelijk ook tot de vaste inventaris van deze kroeg behoorde. Maar de weinig subtiele afwijziging die ze toegestuurd kreeg hadden lange tijd nodig om een effect teweeg te brengen. Toen de hints doorgekomen waren, besloot ze de pijlen maar op mij te richten. Het gesprek was doorspekt met complimentjes over mijn beheersing van de engelse taal en wat vage verwijzigingen over haar appartement, waar volgens mij voorkennis nodig was om het te begrijpen. Ze was de secretarresse van een of andere non-profit organisatie, maar aan de hand van haar verhalen, kwam het non-profit fenomeen door de exorbitant hoge salarissen van de medewerkers en ze was verbaasd om iemand in Geneve tegen te komen die daadwerkelijk in de publieke sector werkte. Op een gegeven moment werden haar transparante versierpogingen toch wel behoorlijk genant en ik werd gered uit de situatie door een man die waarschijnlijk met een delirium naar de grond stortte. Dit riep het moederinstinct op en was voor mij het moment om de kroeg te verlaten en me te richten op een heerlijk etentje met uitzicht op het meer.

Speelgoed

Tijdens het bezoek aan Debrecen met mams en Willy had ik een speelgoedauto gekocht, een gele trabant, die vanaf zich vanaf dat moment in een vakje in mijn auto bevindt. Als ik optrek rijdt hij achteruit en als ik rem rijdt hij vooruit.

Dinsdag was ik op bezoek bij Szilvi en vanwege het feit dat ze rust moet hebben was met haar ouders afgesproken dat zoonlief de nacht bij de grootouders zou doorbrengen. Aangezien ze nog niet mag autorijden was bepaald dat ik voor dit evenement voor chauffeur zou moeten spelen. Nadat beiden op de passagierszetel waren neergestreken, viel het oog van Ricci op de trabant. En hij vroeg verbaasd aan zijn moeder, mam kijk Mories heeft ook speelgoed. Gedurende de hele rit heeft hij vervolgens met mijn trabant zitten spelen en toen we op de plek van bestemming aankwamen, vertelde hij tegen mij: Ik heb lekker meer speelgoed dan jij!

Zwitserse steckers

Toen ik mijn hotelkamer in Geneve opzocht om daar even te gaan werken was de verrassing groot toen ik zag dat mijn snoer nergens paste. Ik wist niet dat er in Europa nog achtergestelde gebieden of landen waren, waar je een adapter nodig hebt om stroom te krijgen.

Nadat gisterenavond mijn laptop het begaf, is nu ook mijn mobiel ermee gestopt. Na twee uur rond te zwerven zonder enige vorm van communicatiemiddel, ben ik inmiddels in een internet cafe ge-arriveerd, waar ik via de MSN met mijn collega's aan het praten ben.

Ik ben er inmiddels wel achter dat de communicatie verslaging hard heeft toegeslagen, want het feit dat je onbereikbaar bent en zelf niemand kan bereiken heeft inmiddels toch al voor zweethanden gezorgd. De eerste actie thuis zal het opladen van mijn electronische apparatuur zijn.