Sleuteloverdracht

Afgelopen week ontving een telefoontje van Klara, de oude huurbaas, wanneer ze de sleutel kon verwachten. Aangezien mijn bedrijf de huur tot eind Augustus betaald had, was er voor mij absoluut geen haast om hieraan mee te werken aangezien het huis nog schoon opgeleverd diende te worden.

Ik heb namelijk niet de fut om bij een temperatuur van + 35 graden in een huis te gaan zitten poetsen. Dus ik vertelde haar dat ik het huis nog moest poetsen en dat ik wachte tot betere temperaturen en dat ik hierna de sleutel zou overdragen. Waarop ze me een deal voorstelde. Als ik de sleutels zou afgeven, zou zij het poetsen wel voor haar rekening nemen. Ik neem aan dat ze een nieuwe huurder had die er direct in wilde trekken, maar voor mij was dit de ultieme deal.

Bed

Sinds ik in Hongarij woon heb ik nog nooit het genoegen mogen smaken om in een fatsoenlijk bed te kunnen slapen. Uitgezonderd mijn zakenreizen naar Singapore en China, waar ik iedere keer kon rekenen op een lekkere harde matras, die gesitueerd was op een fatsoenlijk bed.

In mijn oude huurhuis, had ik twee slaapkamer, op een ervan stond een twee persoons "bed". Het was geen echt met maar meer een soort wegzaksysteem, dat de uiterlijke kenmerken had van een bed. Vanwege de ruimte was dit mijn eerste keuze, maar na een aantal maanden verschenen de rugpijnen en verhuisde ik naar de kamer met het een-persoonsbed. Dit was voorzien van een plankenbodem en een matras die in zijn jonge jaren best een behoorlijke kwaliteit had, maar na vele decennia van trouwe dienst, was deze kwaliteit ook behoorlijk achteruit gegaan. Onder deze matras bevonden zich drie planken. Na twee keer door het bed te zijn gezakt, was dit aantal geminimaliseerd tot enkel 1.

Toen ik verhuisde naar mijn nieuwe huis, nam ik deze matras mee en ik gebruikte de grond als lattenbodem. Toen ik deze terug moest geven aan de huurbazin, nam ik het geavanceerde luchtbed van mams over, wat alweer een verbetering was, maar vandaag heb ik dan eindelijk een echt bed gekocht, met een fatsoenlijke matras en een uitstekende lattenbodem.

Na anderhalf jaar staat me eindelijk uitstekende nachtrust in Hongarije te wachten.

Update:
De nachtrust was geweldig, ik ben zelfs door een sms-je van mijn date van afgelopen zaterdag heen geslapen, terwijl ik normaal van ieder geluidje van mijn mobiel wakker wordt. Ook heb ik vanochtend als vanouds weer eens vier keer de wekker (nee niet de hond Sje!) gesnoozed.

Hond

Nou woon ik in een vrijstaand huis, met muren van ongeveer een halve meter dik. Dit heeft als voordeel dat ik muziek kan draaien zo hard als ik wil, want zolang ik niet alle ramen open heb dringt er geen geluid door deze vestingsmuren.

De laatste dagen echter kom ik erachter dat het een eenrichtings ondoordringbaarheid betreft, of dat de buren een hond met buitenaardse gaven hebben. Iedere ochtend rond een uur of zeven begint hij te blaffen tegen elk willekeurig bewegend voorwerp. Dit houdt hij ruim een uur vol en daarna begint zijn rustperiode van 23 uur. Soms nog een willekeurig blafje er tussendoor, maar dan houdt het toch echt op.

Mijn volgende investering in mijn huis zal waarschijnlijk een kruisboog worden om dit monster het zwijgen op te brengen. Een blaffende hond ok, maar een die alleen maar tussen 7 en 8 blaft, die heeft een soort voorprogrammering waar iets fundamenteels fout zit.

Hongaarse datingsite

Als officiele vrijgezel, heb ik me weer eens ingeschreven in een datingsite. Ondanks de dramatische ervaringen met het paarse gevaar vele jaren geleden heb ik de "naughty shoes" weer aangetrokken.

Ditmaal heb ik een Hongaarse datingsite gevonden, waar ik in het engels mijn profiel heb ingevuld. Na een aantal dagen heb ik al redelijk wat reacties mogen krijgen. En dit is een behoorlijk andere ervaring dan bij een Nederlandse datingsite. De reacties variëren van serieus geïnteresseerde dames, die me een berichtje in het engels of duits sturen, maar er zijn ook een aantal goudzoekers in mijn inbox gesignaleerd, die een heel verhaal in het hongaars sturen, voorzien van enkele niets aan de verbeelding overlatende foto's.

In de trend van kijk, dit is mijn lichaam, interessant of niet?

Eens kijken op welke variant ik ga reageren.

Op verzoek een update,

Een voorbeeldplaatje van een goudzoeker en van een serieus geïnteresseerde kandidaat. Wie is wie? Ik heb er maar een toegevoegd die zelf de zwarte blokjes had geïntroduceerd.

Gezegdes

Ik blijk nogal vaak letterlijk vertaalde Nederlandse gezegdes in mijn spreektaal te gebruiken en dit wordt door mijn collega's als behoorlijk grappig ervaren.

Toen ik vandaag de uitspraak "it is too hot for a white guy" [(c) Roy C] gebruikte, kwam ik erachter dat deze collega mijn uitspraken aan het verzamelen was. Hij had inmiddels al een leuk lijstje bij mekaar gebreid;

• You can not sell the skin before you have shot the bear;
• Pulling old cows out of the ditch;
• Who laughs the last has the best laugh;
• Wear the naughty shoes;
• The child of the invoice;
• No red Forint;
• Falling with the door into the house.

Volgens hem heb ik nog vele andere gebruikt, maar hij is pas later begonnen met het opschrijven van dezen.

Candeleer

Op zaterdag op naar Simi, de oom van Katalin, waar mijn moeder een kandelaar had besteld. Toen ik meldde dat ik hem op zondag op wilde komen halen, wist hij me te melden dat het beter was om op zaterdag te komen, zodat ik wat van zijn zelfgemaakte wijn kon proeven en dan kon ik op zondag weer terug rijden.

Rond een uur of negen arriveerde ik bij zijn huis. Het welkom was wederom groots en in tegenstelling tot de vorige keer dat ik daar was, konden we nu enigszins in het Hongaars communiceren. Na een vooravond vol wijn en eten gingen we het dorp in waar een concert aangaande was van lokale folkloristische beroemdheden. Alleen de niveau van de wijn was hier niet te pruimen, dus korte tijd later bevonden we ons weer in de wijnkelder van Simi.

Na een gezellige nacht kroop ik rond drie uur in mijn logeerbedje en in de ochtend nam ik na een goed ontbijt de kandelaar mee naar huis.

Vrijgezel

Op vrijdag was het dan zover, we moesten eindelijk eens het gesprek gaan voeren hoe verder te gaan. al maanden balanceerden we onze relatie tussen een soort goede vriendschap en een daadwerkelijke relatie. Over een ding zijn we het eens, er is voldoende liefde aanwezig, maar zijn de andere randvoorwaarden ook van dien aard dat dit in de toekomst gaat uitwerken?

Na onze afgelopen ervaringen op een rij te hebben gezet en nadat we onze plannen en ambities voor de toekomst hebben gedeeld, komen we er uiteindelijk toch achter dat voor lange termijn deze relatie op secundaire zaken zal stranden.

Het was niet het leukste gesprek ooit, maar nadat we alle zaken hadden uitgesproken heerste er toch een ontspannen en opgeluchte sfeer en hebben we nog een hele gezellige avond gehad samen.

Het was leuk voor zolang het duurde en we blijven samen leuke dingen doen, maar een gezamelijke toekomst hebben we vaarwel gezwaaid. Dus weten jullie nog een leuke vrijgezelle dame, woonachtig in Oost Europa, of willend hier naar af te reizen? Alle suggesties zijn welkom.

Uit nostalgie nog een foto bijgesloten,

Ziekvieren

Na een weekje ziekvieren, enige onbekende gruwelijke ziekte meegenomen vanuit China, komt de blog weer rustig op gang.

Eerst met een aantal foto's van mijn huis nadat de klussende handen van mams en Willy aan de slag waren geweest.

Op de Dunafoldvar site worden er meerdere geplaatst.

De keuken

Lingerieshop

Gisteren waren we met een aantal mensen bij de "Southern Cross" gaan eten en vervolgens naar Harry's Bar. In deze rustige tent, speelt altijd een band met lichte jaren 70 en 80 muziek. Goede plek om een pilsje te pakken alvorens naar huis te gaan om te gaan slapen. Echter soms lopen de zaken anders dan gepland.

Na een aantal pilsjes kwam er een redelijk goed uitziende Chinese dame binnen en op zich is dat al een eigenaardig feit. Toen ze zich aan de bar nestelde hadden we de discussie of we hier met een snob of met een snol te maken hadden. Onze tussentijdse conclusie was dat het een snob was.

Echter toen ze zich een tijdje later aan onze tafel nestelde kwamen we er al snel achter dat onze eerste inschatting toch verkeerd was. Het was een eigenerasse van een Lingerie Shop in Suzhou en ze zat behoorlijk te klagen over het gebrek aan modebewustzijn bij de gemiddelde Chinese vrouw. Terwijl ze hierover zat te klagen hakte ze de ene na de andere Baileys weg en gooide ze de ene versiertruck na de andere in de strijd.

Nadat ik met haar had afgesproken dat ik haar binnenkort een keer zwemles zou geven was ze tevreden en mochten we naar het hotel vertekken.

Mais

Na een relaxte dag ongestoord werken bij onze Chinese fabriek, zijn we met wat collega’s in de Blue Marlin, een sort Chinese Duitse Stube wat gaan eten. Eenmaal op de hotelkamer, continu lastig gevallen met moeilijke vragen en vervolgens twee Jan de Wandelaars moeten drinken om enigszins in slaap te vallen.

Na een snel ontbijt in het hotel stond de chauffeur al klaar om me naar Kunshan te brengen, waar ik de technische en commerciele gesprekken met de toolmaker zou voeren. Na een ochtend technisch stoeien was het tijd voor de lunch. Ik werd uitgenodigd door de General Manager en de enige persoon in deze fabriek die engels spreekt en dus ook onze account manager is. Op naar een Chinees restaurant.

Hier werden we bedient door een Chinese die warempel borsten had, of een zeer geavanceerde BH. Het eerste schoteltje dat op tafel werd gezet was een of andere groente gelardeerd met knoflook. Het tweede schoteltje bevatte een pakket aluminiumfolie dat in brand stond. Na het uitbranden werd het geopend en was het een opeenhoping van kippenekjes en groenten. Het bleek een heel karwei om het vlees te vinden aan de kippenekjes, maar warempel wel lekker. Terwijl ik met deze uitdaging aan het stoeien was, kwam het volgende gerecht eraan en dit waren varkenshoeven. Ik ben er nu achter, als ik dat al niet wist op basis van mijn slachtervaringen in Sárbogárd, dat de hoeven van een varken voornamelijk uit vet bestaan.

Als toetje was er een soort rösli uitziende plak van Mais. Met zware tegenzin (vanwege mijn mais fobie) nam ik hier toch een hapje van en de mais bleek dusdanig ver gebakken dat ie op het punt stond om popcorn te worden. Dus toch niet gruwelijk smerig.

Vermoeidheid en massage's

Gisteren landde ik rond een uur of zeven s'ochtends in Shanghai. Doordat het overgrootte merendeel van de vlucht overdag had plaatsgevonden had mijn lichaam moeite gehad met slapen. Maar die moeite was compleet voorbij op het moment dat ik landde.

Oftwel ik liep daar als een zombie een beetje rond. Gedurende de ruim twee uur durende rit naar Suzhou heb ik behoorlijk liggen dommelen in een positie waardoor ik nu nog steeds last heb van mijn nek. Vanaf het moment dat ik in het hotel arriveerde was het zaak om zo lang mogelijk wakker te blijven. Normaal ga ik eerst even in bad liggen doezelen, omdat ik dan vanzelf wakker wordt als het water te koud wordt, maar mijn hotelkamer had geen bad.

Dus dan maar eerst naar het centrum, waar ik even bij de KFC ben binnengegaan om mezelf te laten aangapen. Als je zo door het centrum loopt, merk je wel dat een hoop mensen je als attractie zien, maar zodra je een KFC binnenstap is die confrontatie pas echt daar. Daarna terug naar het hotel om wat te lezen, maar als je erg moe bent is op bed liggen lezen geen echt goed idee. Volgende idee was de massage en dit bleek een geniaal idee.

Op een bed liggen terwijl je gedurende twee uur beurtelings relaxed en pijnigend gemasseerd wordt. Geen kans om in slaap te vallen, maar wel extreme ontspanning. Na de massage wat illegale DVD's gekocht voor € 0.30 per stuk, met de kans dat ze het niet doen.

Op mijn kamer geprobeerd de Da Vinci code te bekijken, maar ze waren de engelse versie vergeten en mijn Chinees is nog niet up to date. Dan maar fatal attraction 2 en met deze had ik meer succes. Inmiddels wees de klok alweer 6 uur aan en was het laat zat om eens aan eten te gaan denken. Toen ik met een Tsing Toa in mijn hand de bieflap met garnalen naar bonnen zat te werken, was mijn hoofd weer extreem aan het knikkebollen.

Weer terug naar mijn hotel om verder te lezen. Om zes uur s'ochtends werd ik wakker van het sms-je van een van mijn klanten die teleurgesteld was dat zijn voetbalteam had verloren. Het boek lag links naast me en de remote control rechts. De TV stond nog aan en ik had een deja vu

Karakters

Met een door Tirol airlines geopereerd vliegtuig vertrok ik uit Budapest. Met slechts 16 rijen met stoelen was het een klein vliegtuig. De laatste tijd begin ik steeds meer ervaring te krijgen met slapen in het vliegtuig en alvorens we waren gestart met taxiën, begon ik al te doezelen. Ik werd weer wakker toen een van de twee lieftallige stewardessen mijn elleboog aantikte met het karretje, waarop ze de verfrissingen en de koffie vervoerden.

Toen ze bij mij aangeland waren, was de koffie op en er werd me gemeld dat ik even moest wachten op verse koffie. Omdat de vlucht maar drie kwartier duurde, moest ik mijn keelgat in de loden pijp mode zetten om op tijd de koffie op te hebben om de laatste ronde van vuilnis ophalen nog te kunnen meemaken. Na een redelijke landing besloot ik de Chinees uitziende medemensen te volgen om ze de gate voor de vlucht naar Shanghai te kunnen vinden.

Wederom kwam ik op de ronde uithoek uit, waarvan ik twee weken geleden nog naar Singapore had gevlogen. Deze ronde uithoek wordt voornamelijk gebruikt voor vluchten naar het verre oosten. In het centrum van de halve ronding met zes gates ligt het cafe-bistro Johann Strauss. Hier bevond zich een complete mix van verschillende mensen. Nadat ik aan een tafeltje was neergestreken en me verwende op een glas Gösser, ging ik eens rustig om me heen kijken om mensen te bestuderen.

Aangezien ik ooit nog de ambitie heb om een boek te schrijven is het belangrijk om karakters te ontwikkelen en voor dit is niets makkelijker dan real life personages te gebruiken.

Een timide Japans koppeltje zat naast me. Terwijl manlief een Gösser naar binnen was aan het werken, zat zijn partner een Haagen Dazs ijs naar binnen te werken. De avonturen die ze tijdens hun Europa reis hadden meegemaakt waren niet voldoende omenige communicatie uit te lokken terwijl ze op dit terrasje op hun vlucht zaten te wachten. Waarschijnlijk wordt het een lange saaie vlucht naar Tokyo.

De twee Chinezen die voor mijn neus zaten hadden daarentegen een hoop tegen elkaar te melden. Terwijl de ene een schnitzel naar binnen werkte was de andere aan een cordon blue aan het smikkelen. Deze hopen voedsel werden achtereenvolgens door bier en wijn naar binnen gespoeld. De doorgaande conversatie vertraagde hun eettempo, maar had geen effect op de hoeveeldheid sigaretten en drank die ze wisten te consumeren.

Hiernaast zat een groep onguur uitziende Oost Europese mafia, met kaalgeschoren hoofden, onguur uit hun ogen te kijken. Het waren een voor een testosteron fabrieken, die menig maal de binnenkant van een sportschoolhadden gezien.

Iets verderop zat er een vrouw alleen aan een tafel een beetje saai en ongeïnteresseerd voor zich uit te kijken totdat haar mobieltje overging. Op het moment dat het nummer op het beeldscherm werd herkend, verscheen er een bloos op haar gezicht en onmiddelijk straalde ze van alle kanten. Waarschijnlijk had ze haar geliefde aan de lijn, waarvan ze zojuist in de vertrekhal nog emotioneel afscheid had genomen.

Weer enkele tafeltjes verderop zat er een gezin, een man en vrouw met drie kinderen. De kostwinner was duidelijk aan een vakantie toe, en de voorbereiding van de vakantie had de stress die hij overhad gehouden van het harde werken duidelijk alleen maar vergroot. Hij straalde een en al stress uit. Hij was de organisator en de verantwoordelijke in dit gezin, terwijl hij continu de vijf paspoorten van het gezin in zijn handen hield, kwam de serveerster eraan om de bestelling op te nemen. Toen een van zijn zoontjes geen keuze kon maken, werd de druk van de wachtende serveerster hem teveel en begon hij zijn zoon onder druk te zetten om te zeggen wat hij wilde. Van deze druk, kroop de jongen alleen maar verder in zijn schulp en er kwam geen woord meer uit. Om de situatie te redden maakte de moeder maar een keuze voor de jongen. Vanaf dat moment heerste er een grote geforceerde stilte aan de tafel.

Nog een kwartiertje mensen kijken ik kan gaan boarden.

Inspiratie

Vanwege gebrek aan inspiratie vandaag alleen maar wat plaatjes om de site op te fleuren


De Singaporese Sje, jammergenoeg had ik hier al enkele pilsjes op en kon ik mijn hand niet steady houden, wat resulteerde in een onduidelijke foto.

Raad de stad!

Standbeeld Dunaföldvár

Serveerster

Gisteren zijn we nadat ik thuiskwam van het werk gaan eten bij Centrum Eterem, oftewel restaurant centraal. Hier zaten we lekker buiten in het zonnetje, als voorzorgsmaatregel hadden we ons helemaal volgespoten met anti muggenspul

De serveerster kwam eraan met 3 menukaarten, maar nadat ze ons onderling hoorde spreken liep ze weg terwijl ze vragen Deutsch riep. Aangezien ze maar een Duitse kaart had kwam ze ietwat later terug met 1 Duitse menukaart. Toen ik hierop három sört kerem riep, oftewel drie bier alsjeblieft, keek ze me aan met ogen die spraken, dat had je ook wel even eerder mogen melden dat je de hongaarse taal machtig bent.

De rest van de bestelling heb ik dan ook in het Hongaars uitgevoerd en de reactie van haar op mijn pogingen waren dusdanig aardig dat ze hiermee dan ook een mooie fooi heeft verdiend.

Chaos in Kopenhagen

Toen ik op maandag arriveerde op het vliegveld van Copenhagen, was er een enorme chaos, in de bagageruimte met de verscheidene bagagebanden, was het een grote wanorde. Tussen de verschillende lopende banden stonden er grote stapels met koffers. Gelukkig had ik enkel handbagage.

Toen ik gisterenavond daar was voor de vlucht terug was het een drukte van jewelste. Na een beetje werken onder het genot van een Tuborg pilsje, dacht ik dat het wel tijd was om in te checken. Door mijn frequente vluchten heb ik de mogelijkheid om in te checken via de business class balie, waardoor ik niet te lang hoef te wachten normaliter.

Toen ik daar aankwam stond er een egyptische man voor de business class balie en een gruwelijke rij voor de economy balie. Dus ik dacht relaxed, dit is zo gepiept, totdat bleek dat deze egyptische man met een gezin met 8 kinderen reisde en dus een complete vrachtwagen vol bagage bij zich had.

Het duurde ruim een half uur om deze man in te checken en het was duidelijk aan de baliemedewerker te merken dat hij het helemaal gehad had, doordat hij zei; ik heb het helemaal gehad. Ik presenteerde mijn ticket en het bleek dat dit uitgegeven was op op 4 augustus in plaats van 4 july. Hij zocht het hele systeem af op mijn naam en er was niets te vinden. Dit terwijl op mijn samenvattingspapiertje gewoon 4 july stond.

Ik kreeg de derde reserveplaats op een vol vliegtuig toegewezen. Hiermee was ik niet tevreden, maar veel keus had ik niet. Ik spoorde mijn hongaarse connecties aan om vanuit Hongarije dit drama op te lossen, terwijl ik zelf het vliegtuig afstruinde op verantwoordelijke mensen die me konden helpen. Na het kastje en de muur vele malen gezien te hebben, dacht ik dat het verstandig zou zijn om even op adem te komen. Ik ging zitten en zag dat ik twee retourtickets had, waarvan er een uitgegeven was op mijn achternaam en een op een van mijn katholieke namen (dit concept snappen ze niet in Hongarije en ze gooien dan ook altijd mijn namen door mekaar) Toen ik hiermee naar de transfer desk ging, boden ze direct mijn excuses aan voor de verwarring en het ticket werd direct geregeld.

Toen ik bij de gate aankwam werd ik ook nog eens ge-upgrade naar business class, eind goed al goed.

Back Home

Rond een uur of zes op zondagochtend landde het vliegtuig in Wenen en drie uurtjes later arriveerde ik in mijn huisje, waar het ontbijt en de koffie al klaar stonden. Na een dag die in het teken stond van het installeren van de schotel (wat niet nog helemaal slaagde), waarmee ik eindelijk Talpa zou kunnen ontvangen en het aanschaffen van een wasmachine, gingen we op weg naar de maaltijd bij Szilvi waarvoor we waren uitgenodigd.

Nadat Willy en Beppie de nodige cadeau's aan Szilvi en Ricsi hadden overhandigd, werden we aan tafel geroepen. Hier stond een uitstekend diner op ons te wachten. Na subtiele kritieken mijnerzijds, was ook de win deze keer van een zeer acceptabele kwaliteit. Het vier gangen diner bestind uit een voorgerecht van fruitsoep dat ik had besteld (omdat ik de verwachting had dat we het diner in een tropisch klimaat zouden hebben), gevolgd door Porkolt met zelfgemaakte noedeldingen, vervolgens aardappels, met zoete zuurkool en eend, en afgesloten door een zelfgebakken cake.

Szilvi had duidelijk haar best gedaan en de avond slaagde behoorlijk, maar rond een uur of half tien begon de jetlag er behoorlijk in te hakken en moest ik ook even denken aan het feit dat ik ron dvier uur de wekker weer zou horen aflopen voor mijn tipje naar Kopenhagen

Duitsland

Na succesvol verlopen onderhandelen dacht ik dat het op vrijdag avond tijd werd voor een stukje expressieve ontspanning. Rond een uur of zeven was ik in het hotel en vandaar nam ik de metro naar boat quai, waar het barst van de gezellige restaurants met zeevoedsel. Hier heb ik inmiddels een stamrestaurant, waar ik naar binnen wordt gepraat door een zeer charmante klanten naar binnen praatster, waarvan ik de glimlach gewoonweg niet van kan weerstaan.

Ditmaal herkende ze me al vanaf ettelijke tientallen meters afstand. Na een overheerlijke Chili crab, vergezeld met wat tijgertjes, inspecteerde ik mijn witte blouse, die zich had getransformeerd in een wit, met rode stippen blouse. Blijkbaar ben ik het crab eten nog niet helemaal machtig.

Hierna na een vlaamse kroeg om hier naar Duitsland - Argentinie te gaan kijken. Hier was ik geschokt vanwege het feit dat de meerderheid van de gasten voor Duitsland was, ook de twee vrouwen naast me waren heel enthousiast voor de ploeg van Klinsmann aan het supporteren. Zoals iedereen weet werd het een tamelijk boeiende wedstrijd met een verkeerde uitslag.

Het was inmiddels half twee en ik wilde de taxi naar het hotel nemen, maar meerdere mensen hadden dit idee, dus ik besloot nog wat tijgers weg te werken, terwijl de rijen voor de taxi's korter werden.

Om drie uur was ik weer op Orchard road, waar ook het hotel ligt. Hier ging ik naar de Orchard tower om de tweede wedstrijd van de nacht te bekijken. Sommigen van de lezers kennen de Orchard tower en het duurde dan ook minder dan 10 seconden alvorens ik aanspraak had. Ik besloot ze niet weg te jagen en gewoon samen naar het voetbal te kijken.

Toen de Italianen de derde goal scoorden was het inmiddels bedtijd en ik besloot dan ook hier aan toe te geven.

Al met al een geslaagde avond om op een goede en ontspannende manier een hectische week af te sluiten