Stewardess

Afgelopen Maandag was ik wederom op weg naar China. Met het Malév vliegtuig naar het afschuwelijke Paris Charles de Gaulle om vervolgens door te reizen naar Hong Kong.

Ik werd s’ochtends door een taxi thuis opgehaald, omdat ik de auto achter wilde laten voor mijn moeder die een dag later zou arriveren. Dit was een relaxte manier om de reis te beginnen, maar de relaxtheid verdween toen ik de vertrekhal binnenstapte. Het was ongemeend druk. De rijen voor de balies barsten de voegen uit. Gelukkig heb ik vanwege het vele reizen het privilige om aan de business balie in te checken. Normaal staan hier ik de vriendelijkste en knapste grondstewardessen maar in dit geval niet.

In plaats van goedemorgen meneer, mag ik uw reisdocumenten? Wilt u een plaats aan het raam of in het gangpad (beide vragen voorzien met een verleiderlijke glimlach), was er de sneer, waar is je ticket, vervolgd met een Mhuh toen me de beide boardingpassen werden overhandigd. Toen ik daarop vriendelijk vroeg of ik aan het gangpad zat, werd me duidelijk gemaakt dat die vraag niet op prijs werd gesteld. Waarschijnlijk was ze ongesteld, zwanger, of had ze ruzie met haar echtgenoot.

Eenmaal in het vliegtuig, nam ik de Elsevier en begon te lezen. Terwijl ik me verdiepte in wat terechte kritiek op ons links / christelijk kabinet, werd ik daar een vriendelijke stem uit mijn artikel weggetrokken met de vraag: wilt U een kaas of een ham sandwich? Dit werd me met hetzelfde schattige accent gevraagd dat Gabi gebruikt wanneer ze Nederlands poogt te spreken. Na haar vraag keek ze me glimlachend aan met een blik die vroeg voor een comlimentje vanwege haar poging om Nederlands te spreken. Daar voldeed ik dan ook aan. De rest van de vlucht kreeg ik net een beetje extra service, wat het debacle op het vliegveld deed verbleken.
Toen ik met lichte vertraging in Parijs aankwam, was mijn goede bui echter zo weer weg geslagen. Had ik al gezegd dat dit een verschrikkelijk vliegveld is. Na landing moet je eerst uit de landingszone, om vervolgens te zoeken naar de bus die je van de ene naar de andere terminal moet brengen, om erachter te komen dat er weer eens gestaakt wordt, zodat je het halve vliegveld door kan rennen om vervolgens weer door de douna te moeten, om zwetend je twaalf uur durende vlucht te beginnen.

Verrassing

Het was Pinksteren en in Nederland betekende dit dit jaar ook moederdag. Samen met Gabi hadden we besloten om Beppie eens lekker te verrassen door onaangekondigt te verschijnen op de vrijdag voor Pinksteren. Met Willy hadden we geregeld dat Bep thuis zou zijn, zodat we niet voor een leeg huis zouden arriveren.

Na een ochtend werken vertrok het vliegtuig richting Charlerois. Ik had Gabi al voorbereid om in de derde wereld aan te komen, vanwege de miserabele staat van dit vliegveld. Toen we landden, zag ik echter geen enkel herkenningspunt. Het was een nieuwe betonnen kolos en niet het aftandse afgetakelde vliegveld dat ik in gedachte had. Ze hadden nu zelfs bureautjes voor de huurauto’s, zodat je niet meer naar het aftandse pollenveld hoefde te lopen om je auto op te halen. Het vliegveld was vernieuwd. Niet het mooiste vliegveld ter wereld, maar zeker een verbetering.

Met onze Mazda 6 reden we richting thuis. Eenmaal aangekomen belden we aan en kregen we een zeer verraste Bep te zien, die zich voor aan het bereiden was op een activiteit in het winkelcentrum van Stein. We besloten mee te gaan en pikten even een frikandel speciaal en een kroket in de lokale frituur. Zo eens in de 3 maanden is dit toch ontzettend lekker voedsel.
Terug in Berg aan de Maas gaven we Beppie het echte moederdag kado. Ze dacht dat dit onze verrassende komst was, maar de werkelijke reden om haar te bezoek was om haar de eerste van van haar kleinkind te overhandigen. Een echo van een babytje van 6 weken oud. Na wat tranen van geluk hadden we een leuk weekend, waarin we gelijk de gehele familie even op de hoogte stelden.