Kiev

Gisteren vertrok een van onze engineers voor de eerste keer naar China, ter ondersteuning van het grote project dat we voor de lampenfabriek uit Eindhoven uitvoeren.

Hij was behoorlijk nerveus en we hebben alles enkele malen doorgenomen. Ook had ik hem een vrachtlading aan visitekaartjes meegegeven, zodat hij door de lokale taxi's naar verscheidene plekken van vertier gebracht kon worden.

Echter gisterenavond ontving ik van István een telefoontje met de mededeling dat hij op het vliegveld in Kiev stond, vanwege een noodlanding. Tijdens de vlucht hadden alle passagiers te horen gekregen dat ze zich naar de voorzijde van het vliegtuig dienden te begeven omdat dit de noodlanding zou vergemakkelijken. Hierdoor ontstond natuurlijk een behoorlijke portie paniek.
Na een beetje onstuimige landing, kwamen ze aan op Kiev, waar ze te horen kregen dat er nog niets te melden was.

Rond een uur of elf belde hij me op met de mededeling dat hij de nacht in Kiev in een shabby hotel ging doorbrengen en vanochtend kwam de update dat ze met hetzelfde vliegtuig naar Budapest zouden terugvliegen. Het bleek dat er een motor was uitgevallen.

Het enthousiasme over zijn reis naar China is nu in ieder geval lichtelijk getemperd.

Update:
Na een dagje in Kiev, is hij teruggevlogen naar Budapest. Hier hebben we een nieuwe optie voor hem weten te regelen. Hij vliegt over een uurtje door naar Wenen (is behoorlijk de foute kant op maar ja) en vervolgens vliegt hij vanacht van Wenen naar Peking om vervolgens naar Shanghai door te vliegen. Ben benieuwd hoe fit hij is als hij aankomt. In ieder geval is zijn eerste transcontinentale reis er een om nooit meer te vergeten.

Huizenjacht

Vanwege de drukke werkzaamheden en reizen deze week, begin ik de week goed met twee verhaaltjes, omdat het in het midden van de week minder zal zijn.

Na een ochtend werken, meldde Ferri zich rond een uur of een op de fabriek. Vandaar gingen we eerst naar Simontornya om te kijken of daar iets was veranderd. Dit deden we door de familie van Ferri te bezoeken, die na ons laatste bezoek de huizenmarkt in Simontornya zouden bijhouden. Ze gaven ons de tip van een stuk braakliggend land, terwijl ze ons volstopten met zelfgebakken koekjes en supersterke koffie. Maar deze tip, bleek vruchteloos.

Na deze stad gingen we verder naar de volgende stad die ik als potentiële woonplaats op het oog had, Dunaföldvár. Hier hebben we de auto midden in het centrum geparkeerd en de eerste, de beste winkel gingen we naarbinnen, waar Ferri direct vroeg of er huizen te koop stonden en zo ja, waar dat zou zijn. We werden naar de Spar gestuurd, waar er een mededelingenbord zou hangen, met briefjes van zaken die te koop zouden staan.
Hier troffen we twee berichtjes met hetzelfde telefoonnummer, een voor een huis en een voor een stuk land. We belden de man en hij vertelde ons waar we naar toe moesten gaan. Hij liet ons het huis zien, en enige voordeel was het uitzicht op de Donau, waar we de ijsschotsen zagen langsdrijven. De nadelen waren de troep, de beperkte ruimte en de schimmel tegen de muur. Daarna maar na het stuk land. De man stapte achter in mijn Alfa en we gingen op weg. Volgens de verhalen zou het stuk land op een heuvel liggen, met uitzicht op de Donau. Op een gegeven moment zegt de man dat we linksaf de volgende straat in moeten slaan, maar ik weet geen straat te herkennen, dit komt waarschijnlijk omdat het een veldweg is. Als we deze veldweg inrijden, ben ik blij dat het zwaar vriest en alle modder bevroren is. Dit zorgt ervoor dat al het voedsel van vanochtend in een keer door mijn darmstel naar beneden wordt gerammeld, oftewel na deze rit moet ik poepen. Als we na de helse tocht bij het stuk land arriveren, blijkt het inderdaad prachtig en indrukwekkend te zijn. Maar ik ga geen tractor kopen om bij mijn huisje te kunnen arriveren.

We gaan verder met de quest en spreken enkele willekeurige passanten aan. Hierdoor arriveren we uiteindelijk bij een huis op 200 meter van de Donau en 300 meter van het stadcentrum. De ligging is dus OK, maar doordat het huis ommuurd is, is er niet te zien hoe het eruit ziet. Maar er hangt wel een te koop bord op de poort en we bellen de eigenaar. De vraagprijs is 10.000.000 Huf en past dus net in mijn door mezelf opgelegd budget. We bellen de eigenaar en die verteld ons dat ze eraan komt om ons de woning te tonen. Tien minuten later komt ze eraan en opent de poort. Vanaf dat moment wordt mijn stemming continu van positief naar negatief geworpen. Het is een grote woning, met een geweldig interessante stijl, 1800 m2 grond en in de tuin ligt een wijnkelder en twee schuurtjes. Het huis heeft drie grote kamers, een keuken, twee badkamers, een serre en een zolder. Ertegenaan geplakt ligt er een garage en een viertal open schuurtjes. Ook staat er in de tuin een constructie die een maisopslagplaats blijkt te zijn. Al met al ben ik behoorlijk verliefd. Het enige nadeel is dat er behoorlijk wat werk aan verricht dient te worden. Er is geen enkele verwarming en een gasaansluiting kent men ook niet.

Ik besluit dan ook een keer terug te keren in daglicht om het huis nog een keer te bekijken, foto’s te nemen en metingen te verrichten om zo een renovatiebudget vast te stellen, dat moet bepalen of het een reëele aankoop zou zijn of niet.

In Laws

Om te recoveren van de operatie, verblijft mijn liefje op advies van de dokter bij haar ouders thuis. Na een kort bezoekje op vrijdagavond, besluit ik op zondag voor de volledige ervaring te gaan. Mijn aanbod om te koken wordt resoluut afgeslagen. Dus rond de middag vertrek ik, lichtjes nerveus naar het huis van haar ouders. Ik heb ze al vaker gezien, maar vandaag ga ik dus echt quality time met ze doorbrengen.

Ik wordt vriendelijk binnengelaten en er wordt tegen me gepraat. Hier versta ik maar de helft van, maar probeer toch te antwoorden. Daarna laten ze me een uurtje of twee alleen met Szilvi, om even bij te praten. Ze heeft het bed opgesteld staan in de woonkamer. Gelukkig is de operatie voorspoedig verlopen en we moeten nog even wachten op de definitieve uitslag aan het einde van de week, maar het ziet er goed uit. Ze klaagt een beetje dat ze wel vind dat het tijd is om naar huis te gaan. Ze verteld namelijk iets heel herkenbaars, dat ze haar ouders wel erg aardig vind, maar dat na een dag of drie de houdbaarheid voorbij is en dat ieder even hun eigen weg moet gaan. Na een tijdje wordt de kamer gevuld met papa, mama en zoonlief en dit zorgt voor een hoop unieke ervaringen voor mij.

Aangezien mijn Hongaars nogal gebrekkig is, loopt drie kwart van de conversaties via Szilvi. Maar de conversatie start als een soort inquisitie. Aangezien het de eerste keer is dat we echt met elkaar “praten”, wordt de ene vraag na de andere gesteld. En er is maar een vraag die ik niet naar tevredenheid beantwoord en dat is de vraag hoe lang ik Hongarije plan te blijven. Ik antwoord hierop dat ik het niet weet. En dat geeft geen voldoening bij de ouders, aangezien er een behoorlijke angst heerst dat dochter en kleinzoon uit Hongarije weggenomen zullen worden. Bij sommige vertalingen zie ik de wangen van Szilvi rood kleuren en ik merk dat ze de vraag zo fatsoenlijk mogelijk probeert door te geven. Haar moeder houdt nogal van directe vragen. Nadat ik papa en zoonlief heb geholpen met een engelstalig X-box spelletje ben ik redelijk door de keuring heen.

Zoonlief laat echter steeds meer een soort jaloezie zien, omdat hij het idee heeft dat hij nou de enige man in het leven van moeders zou moeten zijn. Ik maak een behoorlijke inbreuk op dit idee van hem en hier is hij dan ook blijkbaar niet echt van gediend.

Zwerver?

Gisterenavond rond een uur of acht waren we nog met het gehele MT aan het werk toen plotseling mijn telefoon ging. Het was Klara, de huisbazin.

Even het verhaal wat er aan vooraf ging. Onze firma betaalde van oudsher € 200,- huur voor de woning waar ik nu in woon, maar vanaf begin vorig jaar, wist onze general manager deze huur te verlagen naar € 150,- per maand. Hierop kwam natuurlijk behoorlijk protest van Klara, maar Tibor vertelde haar, het is marktwerking, als je iemand vindt die meer wil betalen, dan kunnen we wel opnieuw over de huur onderhandelen.

Na ruim een jaar is het dan zover, Klara belde me met de mededeling dat ze waarschijnlijk een andere huurder heeft gevonden, die binnenkort de woning wil komen bekijken. Als dat zo is, bestaat de kans dat ik per 1 Maart op straat kom te staan en me ga voegen in de orde van zwervers. Bij de gruwelijk drukke werkzaamheden kan dat er ook nog wel bij. Maar goed we hebben besloten de reactie van de nieuwe huurders af te wachten en dan de onderhandelingen opnieuw in te gaan. Mocht die niet lukken, dat zal terwijl er gezocht wordt naar een andere oplossing, de tijdelijke woonstee hotel Kovács worden.

Misschien is dit wel de gelegenheid om uit dit triest saaie dorp te verhuizen naar een stad waar wel iets gebeurt, zoals Székesfehérvár.

The Flying Cat

Omdat we gisteren tot heel laat bezoek hadden van mensen van de lampenfabriek uit Eindhoven, waren alle winkels in Sárbogárd gesloten toen ik het werk verliet.

Ik had honger en wilde ook voor ontbijt zorgen voor de volgende morgen en daardoor besloot ik om even een ritje naar Székesfehérvár te ondernemen, omdat daar de Auchan ligt die tot 22.00 open is en iets verder een Tesco, die 24 uur / dag open is. De rit naar de Auchan wist ik direct te combineren met een bezoek aan de Irish pub, "the flying cat", voor een goede maaltijd. Het nadeel van dit soort bezoekjes aan een gezellige tent is dat je direct wordt geconfronteerd met de triestheid van de horeca aangelegenheden in Sárbogárd.

In "the flying cat", kom je binnen in een bruisende kroeg, vol met mensen die allemaal gezellig zitten te praten. Hier wordt je geholpen door kundig personeel, dat engels spreekt en die je ook nog eens tips geven over de kaart en over het bier. Vervolgens krijg je een lekker glas bier en een heerlijke maaltijd geserveerd. Hiertegenover staat "restaurant Fanni" in Sárbogárd, waar je binnenkomt in een smal halletje langs de verlaten keuken, om in een compleet lege eetzaal te arriveren, vanwaar je door een sjabbie gordijn zicht heb op het café, waar zich een paar notoire alcoholisten bevinden. Vervolgens komt de afgeleefde serveerster naar je toe om je te vragen wat je wil eten en drinken. Hier is het zaak om in het Hongaars te antwoorden om zeker te weten dat je krijgt wat je wil. Als het eten dan geserveerd wordt, krijg je een maaltijd zoals die vroeger ook door oma werd klaargemaakt.

Wederom geconfronteerd met dit grote contrast is het maar goed dat zaterdag de huizenjacht wederom wordt voortgezet.

Ziekenhuis en keukenengels

Nadat ik er al achter was gekomen dat mijn keukenengels niet op hetzelfde niveau ligt als mijn standaard engels, wat toch wel behoorlijk goed is, ben ik er recentelijk achter gekomen dat ook mijn ziekenhuisengels een beetje is achtergebleven in de ontwikkeling.

Nu zorgt het gebrek aan keukenengels alleen maar voor kleine practische problemen. Het is moeilijk om te vragen de vergiet aan te geven als je niet weet hoe dit heet in het engels. Dan moet je het omschrijven als een metalen ding met gaatjes om salade in te wassen. Dus dit is wel redelijk redzaam. Het gebrek aan ziekenhuisengels zorgt echter voor grotere problemen als dit door externe oorzaken tot gespreksonderwerp wordt gebombardeerd.

Het zuigt namelijk zwaar als je vriendinnetje naar het ziekenhuis moet voor een operatie en het uren duurt om duidelijk te krijgen wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren, puur vanwege het feit dat van beide zijden het ziekenhuisengels onder de maat is. Hierdoor gebruik je 80% van de quality time die je hebt aan het proberen te vertalen van een aantal woorden, waar je eigenlijk de vertaling helemaal niet van wilt hebben. En door de grote inspanning die dit kost, gaat dit ook ten koste van de ontspannen en relaxte sfeer die er normaliter heerst.

Soms denk ik dat het beter was geweest als Nederland in de gouden eeuw gewoon de hele wereld had gekoloniseerd. Dan had in ieder geval iedereen dezelfde taal gesproken.

Het vriest en flink!

Op zondagavond rij ik naar huis, nadat ik getrakteerd ben op een lekker bordje pörkölt.

Het sneeuwt en als ik in mijn auto wil stappen vliegt er nog een sneeuwbal rakelings langs mijn hoofd. In de auto zegt de temperatuurmeter dat het -4 graden is. Als ik thuis aankom, trek ik uit gewoonte mijn handrem aan en ga naar binnen.

Aangezien ik normaliter met de ramen open slaap, wordt ik midden in de nacht rillend van de kou wakker en ik zie de ijsbloemen op de ramen staan. Dan toch maar die ramen eens dicht doen. S'ochtends na het ontbijt loop ik naar de auto, om hier een temperatuur van -15 ! te zien. De handrem is natuurlijk vastgevroren en er dient een emmertje warm water ingezet te worden om überhaupt te kunnen vertrekken.

S'avonds na het werk, besluit ik te voet naar de supermarkt te lopen om het ontbijt voor de volgende morgen te regelen en als een echte stoere man, doe ik natuurlijk geen muts op mijn hoofd. Na een wandeling van driehonderd meter kom ik erachter dat ik toch maar beter wel een muts op had kunnen doen, want met een muts loop je misschien een beetje voor lul, maar met twee handen permanent op je oren is dat zeker niet minder.

Vanochtend was de temperatuur gelukkig nog een aantal graden frisser: -18 graden celcius. En dus dit weekend gaan we het balatonmeer eens een keer te voet oversteken.

Restaurant Tolkien in Brugge

Na een dag vol vergaderingen in Brugge, waarbij iedereen blij verrast was dat er Nederlands gesproken kon worden, omdat iedereen in de verwachting leefde dat ik een Hongaar zou zijn, was het tijd om naar mijn hotel terug te keren. De taxichauffeur was erg trots op zijn stad en melde me dan ook dat ik niet naar de markt moest gaan om te eten, maar dat ik een eettentje in een van de zijstraten moest nemen, omdat dit vele malen goedkoper en zeker niet slechter zou zijn.

Uiteindelijk kwam ik uit in restaurant “Tolkien”. In het restaurant was geen enkele verwijzing te zien met de Gauw, Gandalf of Gollem, maar het was een bruin vlaams restaurant met een warme uitstraling en muurschilderingen van Brugge in de 18e eeuw. Ik besloot te beginnen met kaaskroketten (uit nostalgische overwegingen) vergezeld door een lekkere Westmalle Trappist, om dit op te laten volgen door een runderstoof in bruin bier, de Belgische variant op pörkölt. Deze werd vergezeld door een andere Trappist, waarvan me de naam inmiddels ontschoten is. Terwijl ik al lezend op mijn hoofdgerecht zat te wachten, kwam er een echtpaar met dochter binnen, die zo van een Pieter Breugel schilderij afgestapt zouden kunnen zijn. De man in zware geitenwollensokkenkleren met een lange grijze baard, de moeder had een groene scholk om en de dochter een wollen trui en een kapsel, waarbij de haren gevlecht waren en deze vervolgens gedraaid op de zijkant van het hoofd bevestigd waren, alle prinses ? van Starwars.

Toen de serveerster hen benaderde probeerde de man zich populair voor te doen, door te zeggen; “ja, als je in Brugge bent moet je wel een straffe Hendrik drinken he? Dus doe mij maar een straffe Hendrik en de vrouwen hoeven niets”. Nu had ik weer wat geleerd, want van die regel van die straffe Hendrik was ik niet op de hoogte. Toen ik inmiddels aan het genieten was van een overdaad aan heerlijk vlees, hoorde ik de dochter een of andere veganischtische prut bestellen, de vrouw een salade, terwijl de man zich tegoed ging doen aan een gigantische rib-eye steak. Aan hun accent te horen, waren het overduidelijk Nederlanders, maar de emanciepatiegolf uit de jaren twintig van de vorige eeuw, was dit gezin duidelijk gepasseerd.

Na het heerlijke eten, nog even afgepilsd met een La Chouffe van het vat, waarna ik licht rozig na het hotel terugging voor een heerlijke nacht.

De Bisschop van Brugge

Ik werd door de taxi hartje Brugge ingereden en kwam uiteindelijk terecht in een appartementen complex dat was omgebouwd tot hotel. Een ruime kamer, met bad- en woonkamer en een hele vriendelijke beheerder die ontzettend blij was dat hij zijn eerste gast via Philips mocht verwelkomen.
Toen hij drie maanden geleden het hotel opzette, was een van zijn doelen om bij Philips in de file te komen en ja hoor het was geluk. Omdat ik blijkbaar de proefpersoon ben, krijg ik ook een ontzettend goede behandeling en een kamer, met uitzicht op de kamer van de Bisschop van Brugge.

Quest voor de banane bon bon

Na mijn vorige bezoek aan België had ik een doosje bon bons meegebracht, die we s'avonds onder het genot van een kopje koffie hadden aangebroken. Ik kwam hierbij een bon bon met bananevulling tegen. Dit merkte ik natuurlijk pas op het moment dat hij zich al volledig in mijn mond bevond.

Toen ik dit opmerkte in de vorm van Hmmm een banane bon bon, werden er jaloerse blikken mijn kant opgestuurd, aangezien er meerdere liefhebbers van banaan aan de keukentafel zaten. Om haar teleurstelling te verminderen, hebben we het resterende doosje omgekeerd, op zoek naar meerdere exemplaren. Echter zonder resultaat.

Mijn reis naar Brugge van de komende drie dagen zal dan ook in het teken staan van de zoektocht naar een bon bon met banane vulling.

Bejetlagged

Om half zes s'ochtends zette mijn vliegtuig de pootjes aan de grond op Budapest Airport. Nadat ik bij de douane mijn eerste hongaarse stempel in mijn paspoort kreeg gedrukt, kon ik direct de bagage van de band plukken.
Buiten het vliegveld stond de vriendelijke chauffeur van het bewaakt parkeren me al op te wachten. Blindelings wist hij mijn auto te vinden en ik kon op weg naar Sárbogárd.
Om zeven uur stond ik onder de douche en om half acht was ik op mijn werk. In mijn koelkast had ik nog twee yoghurtjes en een met aardbeienjam gevulde croissant gevonden en dit zou dus mijn maaltijd zijn voor de rest van de dag.
De grote uitdaging was zo lang mogelijk wakker blijven om op die manier weer terug in Europees ritme te komen.

Op het werk werd ik overspoeld met afspraken en mijn twee nieuwe collega's hadden alle vragen die ze hadden tijdens hun eerste en tweede week werken verzameld. Hierdoor vloog de dag voorbij en had ik ook niet al te veel last van vermoeidheid. Na het werk even naar huis voor een snelle koude douche, waarna ik had afgesproken met Szilvi, waar ik wederom goed verzorgd werd en waar haar zoontje die in een hyperactieve bui was er wel voor zorgde dat ik niet in slaap zou vallen.

Om tien uur was ik thuis en besloot ik even naar de samenvatting van de eredevisiewedstrijden te kijken met een glaasje wijn erbij. Toen ik een kwartier later wakker schrok, besloot ik dat het tijd was om naar bed te gaan. De vraag was zou ik het kunnen redden om tot de ochtend door te slapen?

Om zes uur was het pleit echter beslecht en was ik definitief wakker. Met als oorzaak dat ik vandaag voor het eerst sinds ik Sárbogárd werk als eerste op het werk ben verschenen.

Gedachten over China

Zodra je de Gobi woestijn achter je laat kom je China binnen.
In de buurt van Peking zie de door de grijze sluier de lappendeken van industriegebieden. Tussen Peking en Shanghai is het een komen en gaan van fabrieken, allen subtiel verborgen achter deze grijze sluier.
Na de landing bevind je je op de achterbank van een luxe limousine en zie je de meest afgetakelde auto's, waarvan je je verbaasd dat ze nog kunnen rondrijden tussen de nieuwste en duurste limousines rondrijden.
Langs de weg zie je fabrieken afgewisseld met krottenwijken. Totdat je in Suzhou aankomt, waar je hotel omgeven is met luxe appartementen.
Daar ga je dan eten in het restaurant, waar er beroepen bestaan als deuropenhouder en bierinschudder (deze staat continu naast je te wachten om je lege pilsje weer te vullen). Hierbij is de prijs van een pilsje meer dan het dagloon van bovengenoemde mensen, terwijl de managers in jouw fabriek een gelijkwaardig salaris als jij zelf hebben.
Dan stel je toch de vraag, wat is beter?

• Leven in een land, tussen eeuwigdurende smog, nooit blauwe lucht en een afgrijselijke tegenstelling tussen arm en rijk, oftewel "het communisme";
• Leven in een land met blauw lucht, waar alle ambitie en werklust wordt weggesubsidieerd en genivelleerd, oftwel "het kapitalisme".

Ergens klopt er hier iets niet.

Tom Tom Maurice

Vanochtend wederom met de taxi naar het werk. Normaliter laat ik even het business kaartje van een van mijn Chinese collega's zien en op basis daarvan weten ze de weg wel te vinden, maar vanochtend ging het anders;

Ik stap in de taxi, geef hem het kaartje en hij rijdt weg. Tijdens de rit zie ik aan zijn body language dat hij niet echt weet wat hij aan het doen is. Hij weet de weg niet te vinden. Aangezien ik het ritje naar de fabriek al ontelbare keren heb gehad, zit ik dus in deze miljoenenstad (Suzhou heeft 6 miljoen inwoners!) de taxichauffeur uit te leggen hoe hij moet rijden. Vanwege wat kleine foutjes in mijn aanwijzingen doen we er in plaats van 20 minuten, 30 minuten over.

Dus als ik het niet meer zie zitten met mijn baan in Hongarije, kan ik nog altijd een Tom Tom in Suzhou worden.

Annual employee awards

De timing voor mijn bezoek aan China was een schot in de roos. Gisteren werden namelijk de annual employee awards uitgereikt en hierbij was ik vanzelfsprekend ook uitgenodigd.

Met een aantal bussen vertrokken rond vijf uur alle 500 medewerkers naar een restaurant dat door ons bedrijf was afgehuurd. Daar mocht ik samen met wat andere Nederlandse collega's aan de VIP tafel plaatsnemen. De ronde tafel werd gevuld met vele lekkernijen, zoals eendetongetjes, kraakbeen en slang. Tijdens het eten, waarbij het bier rijkelijk vloeiden waren er optredens van alle afdelingen van het bedrijf. Dit varieerde van karate shows en acrobatiek tot zang en muziek.

De show werd gecombineerd met een loterij waar tegoedbonnen van 10 euro konden worden verdiend. Aangezien de doorsnee operator hier een halve week voor moet werken, was dit dus geweldig. Alcohol is voor deze mensen een rariteit en dit leidde er dan ook toe dat binnen een uur de eerste slachtoffers al met hun hoofd op tafel lagen te slapen. Ook was het erg populair om een campei (bottom up, oftewel een adje) met de westerlingen te doen. En vele mensen verlieten dan ook zwalkend onze tafel.

Na de show was het tijd om mensen in het zonnetje te zetten en werden er vele prijzen uitgereikt, zoals de beste engineer, de vlijtigste arbeider etc. Ook ik viel in de prijzen vanwege mijn vroegere inzet voor China en kreeg wederom een prachtig zijdegeweven schilderij uitgereikt. Waardoor ik nu kan zeggen dat ik officieel een verzameling heb.

Het feest was om negen uur voorbij en we besloten dat dit nog niet het einde van de avond hoefde te betekenen. Op advies van een aantal vrouwen van de fabriek lieten we ons door een taxi naar "Club 2" brengen. Dit was een disco met chinese house muziek, waar door schaars gekleedde vrouwen uitbundig gedanst en geserveerd werd. Een verrassende tent om naar toe gestuurd te worden. En toen ik vanochten weer op het werk arriveerde werd me dan ook met interesse gevraagd of de club me was bevallen.

Update:
Roy, speciaal ter jouwer informatie, vanavond hebben we met een aantal meiden van ons bedrijf afgesproken weer naar deze tent te gaan. Ik zal het fototoestel meenemen. En door deze actie heb je gelijk eens een keer een foto van een date te pakken, want die meid die achter me staat aan tafel is een van de aanwezigen vanavond.

Warm ontvangst

Toen ik gisteren rond een uur of twee in de fabriek aankwam, was de ontvangst behoorlijk warm. Ondanks dat ik er al een jaar niet meer was geweest, wist iedereen me te herkennen en kwamen ze ook allemaal gedag zeggen en een praatje maken.

Rond een uur of vier kwam er ook nog eens een delegatie uit Nederland aan. Toen we rond een uur of zeven klaar waren met het werk gingen we naar het Mexicaans restaurant om daarna weer een herkennismaking met mijn Chinese stamkroeg, de "Whiskey Jack", te maken.

Op het moment dat ik de deur opende werd ik direct door de eigenaresse en een aantal serveersters herkent en ze kwamen dan ook op me af rennen om me te zoenen en te knuffelen. Toen we dan ook rond een uur of twee afscheid namen deden we de plechtige belofte om later in de week nog een keer terug te komen.

Vandaag arriveerde ik verrassend fris om negen uur op het werk, waar binnen no time een telefoontje voor me was. Het was John, een projectleider waarmee ik twee jaar geleden veel had samengewerkt en die inmiddels onze organisatie had verlaten. Hij had gehoord dat ik in het land was en besloot me op te bellen om een eet- en massage afspraak te maken.

Van al dit enthousiasme kreeg ik toch wel een warm gevoel van binnen.

Auto ongeluk in China

Ik werd netjes rond een uur of elf opgewacht door de standaard chauffeur van ons bedrijf bij de aankomsthal van het vliegveld van Shanghai. De herkenning was er nog en na een handshake, gingen we op weg. Dit is volgens mij de enige chauffeur in China die wel weet hoe een koppeling werkt en dat het echt niet de bedoeling is om de toerenteller onder de 2000 te houden.

Onderweg dommelde ik al snel in en ik werd wakker van het gescheld dat ik hoorde. Wat bleek, we hadden een "ongeluk" gehad. Blijkbaar was het zo indrukwekkend dat ik er niet wakker van was geworden. Een vrouw klaagde dat we haar hadden afgesneden (de rijstijl van de chauffeur in ogenschauw nemend was dat waarschijnlijk ook zo) en dat we toen met onze spiegel een kras op haar auto hadden veroorzaakt.

Er zat inderdaad een kras op, maar volgens ons was die er al eerder en niet door ons veroorzaakt. Om dit te bewijzen, reed onze chauffeur de auto zodat de spiegel haar auto net niet raakte om aan te tonen dat de kras toch echt op een andere hoogte zat dan wat onze spiegel had kunnen veroorzaken. Dit in mijn ogen zeer overtuigend bewijs was voor haar niet goed genoeg en ze eiste dan ook dat we op de politie zouden wachten. Hier was ik niet blij mee, maar goed, mij werd niets gevraagd. Of misschien wel, maar dan had ik het gewoon niet door.

Een half uur later kwam de politie en nadat de situatie was uitgelegd, begon hij de vrouw gruwelijk verrot te schelden. Waarschijnlijk was hij over de zeik dat hij voor zo een overduidelijke onbenulligheid werd opgetrommeld. Toen ze begon terug te schelden nam hij het bonnenboekje tevoorschijn en werd de vrouw bekeurd. Don't fuck with the police!

Bioskoopje

Gisteren een dagje uit gehad met Szilvi en dit dagje uit eindigde in Székesfehérvár, alwaar we naar de bioscoop zouden gaan. Hier was ik nog nooit naar toe geweest, omdat ik niet duidelijk gemaakt kon krijgen welke films er in het engels werden vertoond. En aangezien het merendeel van de films hier in het Hongaars wordt getoond was me dit risico te groot.

Maar nu had ik mijn privé tolk bij me en we besloten te zoeken naar een niet een niet romantische en niet te geweldadige film, die in het engels werd vertoond, met hongaarse ondertiteling. Een super poldermodel oplossing dus. Na een kort gesprekje met de dame aan de kassa kwam Szilvi terug met de mededeling dat ze een film had gevonden die waarschijnlijk aan alle bovenstaande voorwaarden voldeet, maar ze wist niet waar de film overging. Het enige wat ze wist, was dat het dezelfde regissuer was als degene die American Beauty had geregisseerd.

Dat klonk goed en dus kochten we een kaartje. Toen de film eenmaal begon bleek hij over het leven van een soldaat te gaan die diende in de eerste golfoorlog. En hiermee voldeet de film in ieder geval niet aan voorwaarde twee, maar ondanks dat ik de hongaarse naam van de film inmiddels alweer ben vergeten, moet ik toch zeggen dat hij behoorlijk de moeite waard was. Gelukkig dacht mijn date daar hetzelfde over.

Telefoonterror

Na een eerdere soortgelijke ervaring via het internet ("het verhaal van het paarse gevaar"), had ik gisteren dezelfde ervaring maar dan via de telefoon.

Ik had de laatste weken behoorlijke harde onderhandelingen gevoerd met een leverancier over de aankoop van een aantal gereedschappen. Mijn tegenpartij, Edith, had een zeer prettige stem en op basis van die stem had ik dan ook een beeld van haar in mijn hoofd geschapen.

En gisteren was de dag dat ik haar ging ontmoeten. Bij aankomst op haar kantoor, opende ik de deur en in plaats van de slanke assertieve schoonheid die ik verwachtte, kreeg ik een dikke knol te zien. Dus onschuldig en naief dat ik was vroeg ik aan haar, waar is Edith, toen ze vervolgens antwoordde, "ik ben Edith", viel mijn mond waarschijnlijk open van verbazing en was ik weer een desillusie armer.

Het voordeel is dat het voor mij wel een stuk makkelijker onderhandelen met haar is in de wetenschap hoe ze er uit ziet.

Sluimerstand

Aangezien we een groot project hebben binnengehaald, waarvoor ik morgen voor drie dagen naar Tsjechië moet en vanaf zaterdag voor onbepaalde tijd naar China, zal deze site waarschijnlijk in sluimerige schijndood toestand vervallen.

Na terugkeer uit China gaan we er echter weer volop tegenaan.

De vertaling

En eindelijk hebben we de vertaling van de kerstboodschap te pakken en omdat hij zo mooi is, wil ik hem jullie niet onthouden:

Ahogy hópihe száll kitartott kezedre, úgy szálljon füledbe angyalok énekel.
Melengesse szivedet sok-sok szeretet, így kívánok.

[Ahodj hoopiehe saal kitartot kezedre, oedj saaljon fuuledbe anjalok eenekel.
Melengesse sivedet sjok-sjok seretet, iedj kievaanok]

As the snowflak falls on your stretched hand, the angels song will enter your ear.
This will warm your hart with lot's of love is my wish to you.

Gerard & Miranda in Hongarije.

Dag 1, het vliegveld.

Na een verschikkelijke dag van reizen via Düsseldorf naar Frankfurt, om daar een pauze van twee uur te hebben, opgevolgd door een vertraging van een uur, kom ik eindelijk rond een uur of elf in Budapest airport aan. Hier is de sluis kapot, wat weer voor een nieuw oponthoud zorgt. Ik sms Gerard en Miranda, dat ik op de sluis wacht en dat ik daarna toch wel zal verschijnen. Ze reageren als volgt; “Sluis?”.

Als ik eindelijk in de aankomsthal verschijn, waar ik eigenlijk verwacht de twee tortelduifjes in een afwachtende positie te zien staan, is deze geheel leeg. Ik bel even om te melden dat ze naar terminal B moeten lopen, omdat ik daar door de bewaakt parkeren vent opgehaald ga worden. Na enige tijd wachten zie ik niemand aan komen lopen. En even later gaat de telefoon. Ze kunnen terminal B niet vinden omdat die er gewoon niet is. Wat blijkt, ze staan op vliegveld Férihegy [feerihedj] 1. Dit is het tweede vliegveld, waarvan ik dacht dat het alleen voor vrachtvluchten werd gebruikt, maar blijkbaar worden hier ook personen naar toe gebracht. Binnen no-time sta ik voor het vliegveld en vertrekken we voor de grote reis naar Sárbogárd. Aangezien het gesneeuwd heeft, lukt het niet om deze in het gebruikelijke ruime uur af te leggen, maar doen we er aanzienlijk langer over.

Als Gerard en ik om half twee aan een glaasje Whiskey zitten, worden de shampoo resten van een gelukte bus uit de toilettas gewassen door Miranda. Uitgeput gaan we naar bed.