Hallmark Channel

Als je alle Mythbusters afleveringen al minimaal een keer hebt gezien en als je de scheldpartijen van Vaderlief tegen zoonlief uit "American Chopper" al kunt dromen. Als je daarnaast alle onderdelen van de Scrapheap al drie keer gebruikt heb zien worden op de "Scrapheap Challenge", dan is het tijd om even afscheid te gaan nemen van Discovery Channel als zijnde de beeldbuis ontspanning.

BVN-TV heeft vanwege verschillende oorzaken (zie bijv Superlink) ook al afgedaan, maar de continue stroom van drie uur Belgische en Nederlandse actualiteiten stomt behoorlijk af. Eurosport is alleen een alternatief als er toevallig een spannend sportevenement bezig is, maar de eerste ronde van de US open interesseert me niet echt en schoonspringen met motors al helemaal niet (de X-games).

Ook ben ik nog niet vergenoeg gevorderd in de beheersing van de Hongaarse taal om het grote aanbod van Hongaarse zenders te kunnen volgen.

Het alternatief is dus op zoek naar een nieuwe zender die me op mijn wenken kan bedienen. En die heb ik gevonden. Hallmark! Twee avonden achter mekaar heb ik kunnen genieten van een van de grootste toppers uit de film geschiedenis in de rolprent "King Salomons Mines".



Nu dachten jullie natuurlijk aha, die film met Sharon Stone en Richard Chamberlain, maar niets is minder waar, ze hebben een remake gemaakt met Patrick Swaize? in de hoofdrol, de stud van North & South, de adonis van Dirty Dancing. En eerlijk gezegd, het bleek een slap aftreksel te zijn van het origineel.

Gelukkig hebben we echt in de avond wel een soort CSI Miami rip off, genaamd "Jordan's crossing", waarbij een pathologe en haar collega's wel heel erg betrokken zijn in politieonderzoeken. Maar ondanks het feit dat het niet allemaal even geloofwaardig is, is het een aardige serie om voor het slapengaan even te kijken.

Válasz-levelezölap (part 2)

Om precies te weten wat ik moest doen met de bekeuring heb ik toch maar mijn toevlucht gezocht tot mijn collega's om me te vertellen wat ik er mee aan moest.

Na de brief doorgelezen te hebben, waarin wordt gedreigd met tewerkstelling en gevangenisstraffen, begin ik me af te vragen, hoe Nederlandse toeristen die een bekeuring krijgen hier mee omgaan. Ik heb gelukkig het voordeel dat ik bij mijn collega's informatie kan halen, maar ik kan me voorstellen dat een Nederlandse toerist niet zou weten wat hij zou moeten doen als hij deze brief thuiskrijgt.

Ook de aktie die wordt gevraagd is vanuit Nederland erg moeilijk te coördineren. Er zit namelijk een beige papieren foddel bij die in de verte iets weg heeft van een briefkaart. Hiermee dien ik naar het postkantoor te gaan, waar ze dan postzegels op deze kaart plakken met de waarde van de boete. Hiervan krijg ik dan een ontvangsbewijs. De briefkaart dien ik vervolgens naar de politie op te sturen.

Krijg dat maar eens voor mekaar vanuit je huisje in de Brabantse lichtstad!

De verhuizing

Om exact 13.00, de afgesproken tijd gaat de voordeurbel. Echter als ik de voordeur openmaak staan er buiten de afgesproken Hania en haar vriendin ook een derde vrouw en een kind. Volgens mij is de schrik van mijn gezicht af te lezen, want het eerste wat Hania me duidelijk maakt is dat de vrouw met kind een vriendin van haar is die alleen helpt bij de verhuizing.

Om het haar allemaal wat makkelijker te maken verzet ik mijn auto zodat zij de auto met haar spullen netjes voor de deur kan parkeren. Als deze auto wordt opengemaakt, ben ik zwaar onder de indruk van de hoeveelheid spullen die deze meisjes met zich meezeulen. Het wordt nog indrukwekkender als ze me vertellen dat er nog een tweede lading aan staat te komen.

Nadat alles binnen is, doen we nog een extra inspectieronde door het huis en we nemen hartelijk afscheid. Toch met een beetje pijn in mijn hart, maar aan de andere kant ook blij dat het huis in ieder geval niet weer voor een half jaar leeg staat.

De volgende keer dat ik weer thuiskom zal ik in ieder geval niet in een naar een muffe kelder ruikend huis terecht komen, maar in huis waarin wordt geleefd door een lieftallig meisje.

Frietjes obsessie

Het is zover, de langverwachte stapavond met Sje komt eraan.
Om 11.00 uur staat hij met de limousine gereed om me op te pikken om samen naar de Berlage te gaan.

Zoals altijd is het absoluut nog niet druk in de Berlage op het moment dat wij eraan komen. Het resultaat is dat in het begin van de avond de nadruk daardoor meestal ligt op het consumeren van bier en op het voeren van de intelligentere gesprekken, die later op de avond meestal niet meer mogelijk zijn. Als de dansvloer wat drukker begint te worden, begeven we ons op de dansvloer, waar we het uitstekend naar onze zin hebben en de avond verloopt uitermate snel.

Opeens is dan het moment daar dat de lichten aangaan en dat de muziek ophoudt met spelen. We hebben al voldoende pilsjes op en besluiten dat het tijd is om naar huis te gaan, als we opeens worden aangeklampt door een meisje dat ons opdraagt om mee te gaan met haar en haar twee vriendinnen naar "de Kram". Op dit moment tonen we natuurlijk weer onze mannelijke zwakte door zonder al te veel tegenstrubbelen hier met een volmondig OK op te antwoorden. Eenmaal daar aangekomen, verdwijnt de aanstichtster en er is blijkbaar een soort verdeling gemaakt waarop we beiden niets te zeggen hadden, waardoor Sje en ik beiden vergezeld worden door een van de dames. Wie van ons twee de daadwerkelijke target is, blijft onduidelijk.

Doordat Sje merkt dat er van mijn kant uit enige interesse bestaat voor de persoon van het andere geslacht, besluit hij zich ook bezig te gaan houden met het entertainen van de vriendin. Na enige tijd, waarin ik het eigenlijk behoorlijk naar mijn zin heb, komt de gesprekspartner van Roger naar ons toe lopen en heel erg verontwaardigd roept ze, we gaan naar huis. Ik zie direct dat aan dit besluit niet valt te tornen. Nog geheel onwetende van de oorzaak van deze overduidelijk frustatie, vraag ik vriendelijk: Waar is Sje? Hierop briest ze, die is een frietje halen! Blijkbaar is onze romanticus midden in een gesprek met het meisje weggelopen met de mededeling: Ik ga even een frietje halen. Het meisje heeft toen even met een mond vol tanden haar woede en frustratie proberen te onderdrukken en besloot dat het tijd was om naar huis te gaan.

Zo blijkt maar weer dat onder invloed van alcohol de primaire levensbehoeften behoorlijk prefeleren

Berlage

Vanavond is het dan zo ver, voor de tweede keer tijdens deze ruime week in Nederland wordt de Berlage bezocht.

Vorige week, de dag na de grote reis vanuit Sárbogárd, samen met een collega, gaf voldoende lol en pret om vanavond een re-run met Sje te gaan uitvoeren.

Vanwege het feit dat er in Sárbogárd s'avonds absoluut niets te beleven is op kroegengebied en vanwege het feit dat je voor een kroegenavontuur in Székesfehérvár of in Budapest een aantal dagen van te voren deze spontane aktie dient in te plannen vanwege de broodnodige reservering bij een hotel, was het lang geleden dat ik een kroeg heb bezocht, waar naast de nodige drankjes en een hoop geauwehoer, er ook nog een stukje dansen bij komt kijken.

De laatste keer dat ik dansende vrouwen heb gezien in Hongarije, was tijdens de middeleeuwse feesten in Viségrád in begin July, maar toen zagen de vrouwen er als volgt uit:



De vrouwen die vorige week in Berlage te bewonderen waren, zagen er gelukkig een stuk moderner uit en waren tevens nog te verstaan ook. Lafen we hopen dat we vanavond minimaal een herhaling van gisteren mogen verwachten.

Válasz-levelezölap

Een van de eerste zaken die me opvallen toen ik thuiskwam, was de mededeling dat er een aangetekende brief van de Hongaarse ambassade op me lag te wachten op het postkantoor.
Na even nagedacht te hebben had ik toch wel in de gaten wat het zou kunnen zijn. Waarschijnlijk was het het resultaat van mijn unieke versiertechniek van een aantal weken geleden.

Op woensdag op naar het postkantoor in winkelcentrum Woensel om het spannende poststuk op te halen. Szilvy de politieagente had voorspeld dat de schade kon oplopen tot 60.000 HuF. Als ik de brief overhandigd krijg door de vriendelijke baliemedewerkster, loopt de gezonde spanning op. Is het de bekeuring, of is het iets anders? Wat zal het bedrag zijn?
Al terug lopend naar de auto, scheur ik de enveloppe open. Een mysterie wordt me openbaard. Ik aanschouw een brief zonder briefhoofd en aan twee kanten volgetypt. Deze brief is volledig opgesteld in het Hongaars en de enige herkenbare woorden zijn eigenlijk getallen.
Wat ik herken, zijn mijn nummerbord, een datum, een minimumsnelheid, een (waarschijnlijk) gereden snelheid en een bedrag.

Aangezien het genoemde bedrag aanzienlijk lager ligt dan het initieel door haar genoemde bedrag, heb ik voldoende informatie om de illusie te koesteren dat de boete zo laag uitvalt door de charmes die ik tijdens mijn date heb tentoongespreid.

Flashback 10SC weekend (3/3)

S’ochtends blijkt dat ik iets verkeerds in mijn darmpjes heb gestopt. Ik wordt wakker van de krampen en brengt s’ochtends heel veel tijd op de wc door om deze te vullen met nader niet te noemen vloeibare substanties. Deze staat blijft eigenlijk tot aan de avond. We nemen een ontbijt, een aantal neemt weer de gok om te douchen en we besluiten om s’middags naar Leuven te rijden om daar het huis van Vidallie te bewonderen en daar dan ook te eten.

Maar eerst een laatste spelletje. Het wordt wederom kolonisten en tevens de laatste kans voor Coons om zijn aanstaande huwelijk te redden. We spreken af dat we tot uiterlijk vier uur doorspelen want om half vijf komt de beheerder om alles te checken en dan moeten we toch wel zeker ingepakt hebben. Om een uur beginnen we. De strijd gaat eigenlijk al snel tussen Sparkie en Coons, de rest speelt een beetje voor spek en bonen mee. Maar rond half vier is de strijd nog verre van beslist. De opruimstress begint een beetje te overheersen en continu verlaten mensen de tafel om op het moment dat ze niet aan de beurt zijn al een beetje de tassen in te pakken. De zweetdruppels beginnen al op het voorhoofd van Coons te verschijnen en om twee voor vier spreekt er echt al paniek uit zijn ogen. Iedereen wil al stoppen, maar Coons wil in ieder geval zijn beurt nog afwachten en de verlossing is daar. Op het allerlaatste moment weet Coons de overwinning en dus zijn huwelijk nog veilig te stellen. We rekenen af met de beheerder en vertrekken naar Leuven.

Sje en Opa willen beiden op tijd naar huis omdat ze dat hebben afgesproken met hun liefjes. We arriveren in Leuven en begroeten Katrien. We gaan op zoek naar een restaurant en vinden er een. Sje de meest attente van de twee mensen met een afspraak heeft in de gaten dat het wat langer kan duren en belt zijn liefje. Opa vindt dit niet nodig. Na het eten blijkt duidelijk dat het redelijk laat begint te worden. Opa gaat zijn lief bellen en tijdens het telefoontje blijkt aan het gezicht van Opa dat hij zich niet populair aan het maken was. Als we dan op de weg terug ook nog eens verkeerd rijden begint hij wel heel erg zenuwachtig te worden, maar uiteindelijk arriveren we rond een uur of kwart over elf in Eindhoven, waar het bedje al heel snel lekker zacht aanvoelt.

Flashback 10SC weekend (2/3)

De volgende ochtend gaat om negen uur de telefoon. Zwaar slaapdronken staat ik op om de telefoon te beantwoorden. Het is Wookerd, die vanwege de strakke planning met zijn promotie had besloten een dag later te arriveren. De vraag blijft waarom hij mij belt terwijl hij toch ook het telefoonnummer van Coons en Sparkie heeft. Ook Opa, de bedgenoot van Mories is hier niet echt blij mee. Eenmaal wakker wil het slapen niet meer lukken. En Opa en Mories merken beiden dat er gisteren misschien ook wel een aantal pilsjes minder in hadden gemogen. Even later is er paniek in de tent. Coons die inmiddels ook wakker is wil koffie zetten om de half slapenden wakker te maken. Maar tot zijn grote schrik komt er geen water uit de kraan. Besloten wordt om de organisator, tevens de man met de grootste beheersing van de franse taal wakker te maken om hem met de huisbeheerder te laten bellen. Deze komt direct en aangezien hij pas sinds aanvang van dit jaar de beheerder is, weet hij niet wat er aan de hand is. De leidingen zijn in ieder geval niet bevroren, er wordt besloten de eigenaar te bellen. Deze weet de oorzaak van het probleem te melden: Omdat het huisje hoger ligt dan de rest van het dorp, heeft de waterleiding hier wat minder waterdruk. Hierdoor is het zo dat zodra meerdere huishoudens in het dorp water gebruiken, dit automatisch inhoudt dat er geen water het huisje bereikt. Moeizaam druppelen we vervolgens de koffiepot vol en we besluiten met douchen te wachten tot een tijdstip dat waarschijnlijk niemand anders in het dorp water gebruikt.

Ondertussen spelen we een spelletje, dat Coons ook weer niet wint, Sjeke is de overwinnaar en we genieten van de Coons super de luxe omelet. Hierna besluit een select gezelschap toch te gaan douchen. En aansluitend gaan we naar een plekje uit het grote wandelboek van Coons om hier een wandeling te gaan houden. Ik krijg het boekje in mijn handen gedrukt en mag aan de hand van de summiere beschrijving de route bepalen. Dit lukt een tijdje, maar op een gegeven moment komen we er achter dat er toch iets mis gaat. Vanaf dat moment lopen we blindelings achter Coons aan, die de meest wazige paadjes in gaat lopen. Wonder boven wonder komen we uiteindelijk na een lange tocht door een indrukwekkend en mooi woud toch weer bij de auto uit. Na het wandelen rijden we terug naar het dorp voor boodschappen. Op het plein van de GB ligt toevallig ook nog een café en we besluiten eerst wat te drinken alvorens de boodschappen te doen. Aan de bestelling valt te zien dat er een aantal mensen zijn die nog last hebben van de day before, 3 warme chocolademelk!! Het is trouwens een enigszins aparte bar, maar natuurlijk veel minder apart dan de kroeg van vorig jaar. De kroeg is massaal fan van standard luik en wordt bevolkt door mannen met een cowboy hoed, die ook gefascineerd zijn door het Amerikaanse zuiden uit de burgeroorlog. Enigszins lachwekkend, maar verder niet enerverend. Vidallie en Opa besluiten op de videoarcade een spelletje stripmemorie tegen elkaar te gaan spelen. Met ondersteuning van Coons en ik bezetten ze na een spelletje de eerste en tweede plaats in de all time ranking. Yeah!!

Hierna gaan we boodschappen doen en de hoofddoelen zijn nieuwe kaasjes, extra wijn en nieuw bier.

Terwijl Vidallie en Wookie in het huisje pannenkoeken bakken doet de rest een spelletje beursplein, waarbij Opa en dus weer niet Coons de winnaar wordt. De pannenkoeken gaan er in als koek en eindelijk begint iedereen weer een beetje man te worden. De flessen wijn blijken uitstekend te combineren met pannenkoeken. Na het eten spelen we nog twee verschillende versies Risk, waarbij weer Coons niet wint. Vidallie, Sparkie en Coons besluiten te gaan slapen de rest gaat verder met een potje rikken. Als Vidallie om half zes komt klagen over het lawaai, besluiten we net om te stoppen en te gaan slapen.

Flashback 10SC weekend (1/3)

De jonge held uit dit verhaal werd vrijdagmiddag opgehaald bij zijn collega’s in Sittard door de huisgenoot die toch enigszins bekent staat vanwege zijn roekeloze rijgedrag. De tocht naar het huisje krijgt al een verrassende wending als op het verzamelpunt bij de Van der Valk in Urmond wordt besloten dat deze auto wordt aangevuld door Opa, om zo de schokbrekers van de Rover van Sparkie enigszins te ontlasten.
Bij Luik besluit Coons de route binnendoor te nemen en als we daar in de file staan besluiten we een omweg te nemen midden door Luik om via een alternatieve route weer op de juiste weg uit te komen. Vanwege het geniale bewegwijzeringssysteem in België verdwalen we hier hopeloos en komen in de meest uitzichtloze achterbuurten van Luik uit. We bellen de andere auto op en deze hebben dezelfde geniale keuze gemaakt en staan dus in de file. Na het aanhoren van ons verhaal besluiten ze toch maar in de file te blijven staan en nu wordt het een wedstrijd om te kijken wie er het eerst uit Luik zal zijn.
Sje en Sparkie winnen deze wedstrijd, maar door hun onvermogen om het huisje te vinden, arriveren we nagenoeg gelijktijdig bij het huisje, alwaar we op de sleuteleigenaren kunnen wachten.

Het huisje ligt op een privé landgoedje en ziet er ontzettend romantisch uit van binnen en van buiten (toch jammer dat we met zeven mannen zijn). Het is gebouwd van zeer grove stenen, heeft een heel nostalgische keuken, vier twee-persoons slaapkamers, twee badkamers en een gigantische woonkamer met een grote massief eiken tafel voor tien personen. In deze woonkamer bevindt zich in een nis een gigantische openhaard, met aan weerszijden in de muur uitgehakte zitjes. Het ademt een beetje de sfeer van een kamer in een kasteel uit.

Even later arriveert Vidallie en dat is maar goed ook, want hij heeft het bier meegenomen. Van te voren hebben Sparkie en ik afgesproken dat we wel in het dorp boodschappen kunnen doen zodat we niet van te voren de Appie hoeven te plunderen. Coons heeft hier niet naar geluisterd, met als resultaat dat we toch al een behoorlijke hoeveelheid boodschappen aanwezig hebben in het huisje. Sparkie heeft op internet opgezocht hoe laat de GB nog open is en dit was tot acht uur. Het gevolg is dat we om zeven uur voor een gesloten GB staan. Gelukkig is de Aldi wel nog open. We gaan hier naar binnen om boodschappen te doen en hebben een missie. We hebben iedereen beloofd dat er vanavond Chili gegeten gaat worden. Maar tot onze verbazing verkopen ze in deze Aldi geen bruine bonen, capucijners of chili bonen. Toch wel de hoofdingrediënten. Dan maar een goed gevulde en gekruide ham tomaat pasta.

Na gekookt en heerlijk gegeten te hebben onder het genot van enkele glazen wijn, laden we de afwasmachine in en beginnen we met het doen van spelletjes. Coons (onze all time kolonisten kampioen) geeft aan dat zijn huwelijk wordt afgeblazen als hij er niet in zou slagen een spelletje te winnen. Onder het genot van talloze Jupkes wordt het eerste spel gespeeld. En we hebben een unicum het spel wordt niet gewonnen door Coons maar door ondergetekende. Coons is zeer fervent voorstander van een rematch and so it will be. Het bier blijft vloeien en de meest vreemde kaasjes en eigengemaakte zalmsalades komen ondersteund door een toastje over tafel. Halverwege het tweede spel beginnen enkele mensen al enigszins last van concentratieverlies te krijgen en rond een uur of vier komen de eerste stemmen al die vinden dat het spel toch rustig aan eens mag gaan eindigen. De schrijver van het verhaal weet misbruik van de situatie te maken en wint weer. Aardig beneveld gaan alle helden naar bed.

Terug in Nederland

Terwijl ik op de achtergrond het geluid van Gordon hoor, reflecteer ik de tijdelijke terugkeer in Nederland.
Na een helse rit door de Hongaarse plattelandswegen en de Oostenrijkse en Duitse autosnelwegen van om en nabij de 14 uur, zie ik de fontein opdoemen. Hello Eindhoven! Ik besluit om midden door het centrum te rijden om zo direct te zien hoe de diverse bouwprojecten zijn gevorderd. Het smalle gebouw tegenover de Lage Landen blijkt er inderdaad zo lelijk uit te zien als ik had verwacht. Verder voelt het goed om weer even terug te zijn.

Wat me direct opvalt zijn de vele gele nummerborden. Op het moment dat je in Hongarije rondrijdt, is zo een geel nummerbord iets opvallends, maar hier wordt je er mee doodgegooid.

Rond zeven uur stop ik de sleutel in de voordeur en ga mijn huis binnen. Binnen hangt een lichtelijk muffige vochtige geur die je normaliter (sterker weliswaar) ruikt in oude kelders. Je merkt duidelijk dat het huis een tijdlang niet bewoont is.

Maar zodra ik binnenstap in de netjes bijgehouden woonkamer, bekruipt me een soort vertraagd heimwee gevoel. Een beetje vreemd om heimwee te voelen op het moment dat je alweer thuis bent. Het is zo een contrast om in een huis te lopen dat naar je eigen smaak is ingericht in plaats van een huisje, dat een ratjetoe van meubels is die totaal niet aan je eigen smaak voldoen.

Na een lekkere Nederlandse maaltijd, bezoek ik mijn favoriete kamer, de badkamer, waar ik een heerlijke tijd in een met lavendelolie gevulde badkuip doorbreng. Het bed voelt daarna voltreffelijk aan en ik heb een heerlijke nachtrust.

Gordon doet het trouwens op hetzelfde niveau als Peter Jan vroeger en dat is natuurlijk jammer

An artist party at the Danube

When we were staying with the Uncle of Kati in the bend of the Danube, to visit the mediaval fest (over which I will tell more in a later posting) we were invited to join a party of artists for artists, which was held in a small village that evening.

So we arrived at seven o' clock in the evening at the town hall, which was the location of the party. In the town hall, there was an exhibition of paintings and sculptures of several attending artits. Kati's uncle, Simmi, who is a blacksmith, was working outside on the stone soup, which was prepared according to the legend of stone soup. A huge kettel was hanging above an open fire and two lady's where cutting a very wide range of fresh vegetables.

Also outside there were some small exhibitions where they showed pottery and literature. Plus there was a stage for some performances.

At seven thirty, the party was officialy opened by the major. In fluent hungarian, he explained the program of the evening, the history of the stone soup and of course, where you could find the drinks. After a thorough translation from Kati, the big lines where clear for me.

After the soup the evening would start with cabaret, then with a local singer, after that a pantomine and finally a closing speech from the major again.

There were three types of drinks: white wine, red wine and beer. These were situated on a small table and on this table you could also pay. There was a small basket and if you took a bottle, you just put the corresponding value in the basket. It was not possible to drink by the glass, you had to buy a bottle.



The cabaret seemed OK to me, because a lot of people were laughing. I liked the singer very much, he had a Boudewijn de Groot style of singing, which appealed to me a lot. When I told Ferri and Kati very enthousiastic that I really liked the singer, they were completly surprised! They didn't like him, because his lyrics were very depressing and full of contempt.

The pantomine was very good for me, because with this performance the local people did not have a language advantage and because of that, I could enjoy it in the same way as the locals.

The closing speech of the major ended a perfect evening

Flashback Ireland 2002 (part 3/3)

Dus heerlijk gegeten, een lekkere rauwe steak met een glaasje rode wijn erbij en een kop koffie toe. Vervolgens naar de eveneens hele mooie kamer om me op te frissen. Vervolgens naar de bar, waar ook de barman vraagt: en net gearriveerd? Ik zeg ja en hij vraagt: from Paris? Heb ik nou zo een franse kop of hoe kan dat nou. Aan de bar raak in gesprek met een Ierse religieuze nationalist, die me een gekleurde versie van de geschiedenis van Ierland en Noord-Ierland vertelt onder het genot van enkele pintjes. Vervolgens hebben we een levendige doch vriendelijke religieuze discussie, die ik om twee uur afkap, omdat er toch ook geslapen moet worden. Enigszins beneveld val ik weer heerlijk in slaap.

De volgende ochtend ontmoet ik deze Mick weer bij het ontbijt, waarna ik op weg ga naar mijn afspraak bij Logitech. Deze duurt tot een uur of elf en de rest van de dag heb ik om weer in Dublin terecht te komen. Ik vraag mijn gesprekspartner of er nog leuke bezienswaardigheden op mijn route liggen en ik schijn langs het oudste kasteel van Ierland te komen. Hier maak ik dan ook een uitgebreide stop, even langs het VVV en een museumpje en het kasteeltje gescoord. Een klein hapje bij granny’s kitchen en weer verder. Om twee uur begint het maagje te knorren en besluit ik de eerste de beste pub aan te gaan om even een hapje te eten. Hier ga ik naar binnen en kom ik oog in oog te staan met een redelijk knap uitziende serveerster, met een ontzettend interessante uitstraling. En een vonk vliegt over. Gedurende het wachten op de maaltijd en tijdens de maaltijd hebben we dan ook voortdurend oogcontact. Als ik na het eten om de rekening vraag, krijg ik tegenstelling tot de andere klanten een handgeschreven rekening met een persoonlijke tint eraan. Met pijn in mijn hart vertrek ik uit deze pub, met een zwaar dilemma. Want wil ik dit etentje op het werk declareren, dan moet ik de originele rekening indienen, terwijl deze ook een leuke herinnering is, wat zal het worden geld of gevoel?

Na nog twee uurtjes rijden arriveer ik ruim op tijd op het vliegveld, alwaar ik de auto inlever en onder het genot van een kopje koffie, het reisverhaal uittyp. Straks nog een klein hapje en vaarwel Ierland.

Flashback Ireland 2002 (part 2/3)

Om half twaalf heeft hij het hotel gevonden en poogt in te checken. Probleem! Het hotel is dubbel geboekt. Gelukkig behoort het oorspronkelijke drie sterren hotel tot een keten, en is er een ander hotel in het centrum wel vrij. De klerk meldt dat ik omdat ik hier geboekt had niet hoef bij te betalen (bij te betalen denk ik, kijkend naar dit hotel. Dan moet het dus nog luxer zijn). Als hij de naam (Berlingtons) noemt komt deze me al vaag bekend voor. Alleen heb ik natuurlijk geen idee hoe ik daar moet komen. Dit wordt opgelost door een taxi voor me te regelen, waar ik alleen maar achter aan hoef te rijden. Dit doet de taxichauffeur met veel enthousiasme en ik moet dan ook alle zeilen bijzetten om hem bij te houden.

Als ik in het hotel arriveer kijk ik mijn ogen uit. Dit is voor mij echt ongekende luxe, een vijfsterrenhotel, waar het voltallig Iers nationaal voetbalteam, die net een kwalificatiewedstrijd hebben verloren logeert. Kamerprijs 165 euro! Omdat het al laat is besluit ik nog een pintje te drinken alvorens naar bed te gaan. Na deze grote rakker weggewerkt te hebben vallen de oogjes natuurlijk snel dicht.

Om zeven uur loopt de wekker af en om half acht zit ik aan het ontbijt. Super mooi restaurant met een ongekend uitgebreid ontbijt, worstjes, gerookte zalm, roerei, witte bonen, teveel om op te noemen. Om acht uur vertrek ik richting Bray waar de eerste afspraak is met het ontwerpbureau, dat onder andere de muizen van Logitech ontwerpt. Als ik volgens de routebeschrijving midden in de countryside uitkom denk ik dat ik helemaal verkeerd zit, maar ze huizen in een groot landhuis, met prachtig uitzicht op alleen maar natuur. Dat komt hun creatieve proces ten goede zeggen ze. Na een vruchtbare meeting van een uur of vier, trakteren ze me, nadat ze het design van de Fiat Multipla helemaal geanalyseerd hebben, op een heerlijke lunch (vis). Vervolgens heb ik de gehele middag en avond om van Bray naar Cork te rijden. Op voorhand had ik al besloten hier de kustroute voor te nemen. Na lange tijd rijden door het prachtige landschap, besluit ik om een uur of vier om even te stoppen voor een kop koffie en een plasje.

Als ik de pub uitstap gebeurd er iets wonderbaarlijks. Ik steek de straat over en vanuit de andere kant steekt er een andere man de straat over, we kijken elkaar aan en we herkennen elkaar. Een goede jeugdvriend die ik al vijf jaar niet gezien heb, loop ik tegen het lijf in een klein plaatsje aan de kust van Ierland. Hij logeert daar voor zaken en onder het genot van een pintje kletsen we even bij. Op deze manier gaat de tijd echter zeer snel en voor ik het weet wordt het donker, terwijl het mooiste gedeelte van de tocht nog moest komen. Maar ja, jammer dan. Ik rij verder rechtstreeks naar Cork, waar ik om kwart voor negen arriveer. Het plan is om bij het eerste het beste tankstation een citymap te kopen, om te vinden waar het hotel ligt. Maar blijkbaar verkopen ze die niet bij tankstations. Althans, die conclusie trek ik na vier pogingen. Dan maar vragen aan Jan op de straat. En na zes keer de weg vragen arriveer ik eindelijk op mijn bestemming. Ik vraag aan de receptie of het restaurant nog open is, maar dat is net een kwartier gesloten. Shit!

Dan komt er een lieve (maar niet al te knappe) vrouwelijke employee, die me in het frans aanspreekt. Ik antwoord in het frans dat ik geen frans spreek en ze verklaart dat ze me voor een fransman aanzag. Ze blijkt de ober van het restaurant te zijn en zegt dat ze aan de kok zal vragen of hij nog iets voor me wil maken. En dat wil hij!

Flashback Ireland 2002 (part 1/3)

De jongen die huist in de Nederlandse provincie die bekend staat om zijn gemoedelijke deken gaat eindelijk eens vertrekken naar het land waar de term gemoedelijke deken is uitgevonden.

Op vrijdagavond vertrekt hij met de auto vanuit Eindhoven naar Charleroi om daar het vliegtuig te pakken. Omdat de kortste route midden in de spits door en de ring van Antwerpen en de ring van Brussel leidt, neemt hij deze dus niet. Hij combineert de trip met een bezoekje mams en neemt dus de route via Namen en Luik. Ruim op tijd arriveert hij op het vliegveld alwaar hij erachter komt dat ze hier geen restaurants hebben die open zijn, terwijl hij toch wel honger heeft. Gelukkig hebben ze een tax-free shop alwaar hij een aantal sandwiches en luikse wafels inslaat. Die nuttigt hij aan de bar onder het genot van een kop koffie.

Om kwart over tien vertrekt het vliegtuig dat (waarschijnlijk ook door de lage prijzen) het karakter van een bus heeft. Om kwart voor elf arriveert hij in Dublin, alwaar de voiture op hem staat te wachten. Van tevoren had hij een klasse Opel Astra geboekt, maar hij is verrast op het moment dat hij de sleutels in de handen gedrukt krijgt. Hij krijgt een auto, waarmee hij zich in Nederland absoluut niet zou durven vertonen; een Fiat Multipla. Tot overmaat van ramp zit het stuur ook nog aan de verkeerde kant.

Bij de verhuurmaatschappij vraagt hij de makkelijkste route naar het hotel en ze geven hem een kaartje mee, waar ongeveer een kwart van de straten van Dublin staan en dit kaartje voorzien ze van een kruisje. Het wordt dus een spelletje find the mark. Vol goede moed op naar Dublin, alwaar het hotel natuurlijk in hartje centrum ligt. Door het donker en door de gewenning aan het links rijden, kan hij de straatnaambordjes nauwelijks onderscheiden. En na verloop van tijd als hij het vermoeden heeft (de kaart blijkt waardeloos) dat hij zich in het centrum bevindt, slaat hij van de hoofdweg af, omdat hij een agent ziet staan. Hieraan vraagt hij vriendelijk de richting. De agent reageert uitermate vriendelijk en legt hem volkomen begrijpelijk uit hoe hij dient te rijden. Er is echter een probleem; hoe komt hij in godsnaam weer op de hoofdweg? Ook hier schiet de behulpzame politieagent te hulp. Hij zegt, wacht maar ik hou het verkeer even tegen en dan kan jij terugzetten. En dat doet hij dan ook. Wonderbaarlijk!

Doordat ik in mijn huisje in Sárbogárd een schotelaansluiting met een minimaal abonnement heb, ben ik aangewezen op een klein aantal zenders die ik daadwerkelijk kan volgen. De enige nederlandstalige van deze zenders is BVN (het beste van Vlaanderen en Nederland), oftwel de wereldomroep. Op deze omroep, wordt driemaal per dag een programma van acht uur uitgezonden. Deze programma’s zijn allen afkomstig van de Nederlandse en Belgische publieke omroep.

Gisteren heb ik voor het eerst naar een nieuw programma genaamd superlink gekeken. Dit is een zoetsappig quisprogramma (hoogstwaarschijnlijk van de KRO of de EO), gepresenteerd door een jonge vent die ondanks zijn uiterlijk (hij heeft een halfslachtige hanekam) er niet slaagt in zijn door een marketingbureau gecreëerde uiterlijk te profieleren. Het is en blijft een zacht ei.



Het concept van het programma is dat er vragen worden gesteld en dat er een link gelegd dient te worden tussen de verschillende antwoorden om tot een eind antwoord te komen. Het wordt gespeeld door twee koppels die tegen elkaar spelen. Dat zijn collega’s of vrienden van mekaar. Door het koppel Antoon en Johan te aanschouwen bleek wel dat er voor dit programma geen screening plaatsvind. Wat ik op zich wel een goede zaak vind, maar om nou een mega-nurd en een communicatie schuwe vent samen in een TV-programma te presenteren gaat misschien ook wel een beetje ver.

Het is en blijft jammer dat Talpa geen publieke omroep is, want nu moet ik geniale programma’s als expeditie Robinson en Big Brother missen. Misschien ga ik mijn kabelabbonement toch maar upgraden, want door gebrek aan entertainende TV is mijn boekenkast inmiddels aardig gevuld.

Een weekje terug

De eerste goede reden om voor een weekje terug te keren naar Nederland was natuurlijk koninginnedag. En gelukkig hebben we een nieuwe reden gevonden. Roy organiseert namelijk een disco-party in zijn huis. Hierdoor kan ik door een hoogstwaarschijnlijk geweldig feest bij te wonen direct al mijn vrienden in een keer weer zien en sla ik twee vliegen in een klap. Alleen heb ik nog maar een weekje de tijd om een echte saturday night fever outfit voor mekaar zien te krijgen.

Nu hoef ik deze week Nederland in ieder geval niet te besteden met de grote tour de Brabant en Limburg, maar is een ritje naar Limburg en een bezoek aan een feest voldoende om iedereen te zien.

Aangezien de teller van de auto nu op 18.500 km staat is het direct het moment voor de eerste check up, wat betekent dat ik voor de derde keer deze gruwelijke afstand met mijn Alfa dien af te leggen. Kijken of het record van 11 ½ uur verbroken kan worden.

Wat in ieder geval wel wennen zal zijn, is het fenomeen verkeersdrempels. Na 5 maanden rondgereden te hebben zonder zo een ellendig ding tegen te zijn gekomen, wordt het aanstaande zaterdag weer een ramp om over deze dingen heen te moeten rijden. Kijken of ik het deze keer voor mekaar krijg zonder mijn auto aan gort te rijden.

Een ding wat zeker op het programma staat is om een goede voorraad stevige rode wijn in te slaan voor de koude winter in Hongarije. Witte wijn maken kunnen ze hier als de beste, maar de meeste rode wijn is erg licht en heeft meer weg van rosé dan van rode wijn en wordt dan ook gewoonlijk koud gedronken. Maar op een koude winterdag doet een krachtige Saint Emillion toch meer goeds dan een lichte Kékfrancos.

Tot gauw, Café den overkant, Berlage, Wilhelminaplein, Brugmanstraat, Oogstdankfeesten en de Koosjtal!

Gyümölcs leves

Dit is een gyümölcs leves verhaal.

Op mijn werk hebben we een dagelijkse voedsel delivery service. Dit betekent dat voor alle aangemelde personen er s'ochtends een pakketje met voedsel wordt verzorgd. Het werkt als volgt, je geeft aan het einde van de week aan wat je de volgende week wil hebben en vervolgens krijg je dagelijks je pakketje bezorgt. Dit zit in van die handige gesealde magnetrondoosjes, gemerkt met een letter. Hierdoor kan je aan de buitenkant niet zien wat er in zit. Maar natuurlijk staat dit er wel in het Hongaars opgeschreven.

Aangezien ik nagenoeg alles eet wat me voorgeschoteld wordt, heb ik het bestellen van deze pakketjes voedsel uitbesteed aan onze secretaresse. Hierdoor is het elke dag een verrassing wat ik krijg. Op maandag krijg ik de letter van die week te horen, zodat ik rond lunchtijd mijn eigen pakketje uit de koelkast kan halen om hem vervolgens in de magnetron te pleuren.

Al snel kwam ik erachter dat leves, soep betekent. Dit gaat dus gewoon rücksichtloos zonder er naar om te kijken de magnetron in. Tenminste tot de dag dat ze me gyümölcs leves voorschotelden. Toen ik van de warme verpakking het seal verwijderde zag ik daar kersen in een warme rose substantie rondzwemmen. Op dat moment begonnen al mijn collega's te lachen, want ik had een zogenaamde fruit soep te pakken en die eet je natuurlijk niet warm, maar koud. Toch heb ik me een echte man getoond en deze bocht naar binnen gewerkt.

Koud is hij trouwens wel heel lekker, vooral als het wat warmer is buiten.

Don't forget the belly button

After a most relaxing Saturday in Budapest, enjoying a lot of wines, sceneries and good food, I stayed in a small cheap guesthouse in Buda. The Barra Guest house.
When I booked a room in this guest via the internet, I was wondering why the price could be this low (€ 36,-) for a 1 night stay. And when I arrived and subscribed at the reception, I was still wondering. But as soon as I had to walk to my room, some things became clear. It was like a gigantic maze and you had to be a professional athlete to climb all the stairs without losing your breath.
The room was simple, but clean and noisy. The walls seemed to be made of cardboard. But for a one night sleep after a day of sun and alcohol, this would do fine.

When I woke up and had my breakfast, I decided to walk to Déli metrostation, to take the metro to the Park and visit the thermal bath there. During my saturday stay, I bought some additional books, so I would be doing just fine. I bought a ticket with cabin usage, so that my stuff had a save stay at the thermal bath as well and I took with me into the bath, some money, a book, a towel and of course my sun protection spray. After one hour of jumping from bath to bath, it was time to go outside to work on my tan and do some reading. Unfortunatly my skin is very white and sensitive, so if I do not take the proper precautions, I always turn out like a lobster.
The sun was very enjoyable and I decided to use the sun protection right away. I asked a nice lady to do my back and the front I did myself. Changing form bathing to sunning and vice versa, I spend most of the day, before I decided to have something to eat and drink at the Negro bar (where they have the best cocktails in Budapest).

When I was enjoying the food and drinks, I had some belly button pains. I lifted my blouse and saw I forgot to protect the inside of my belly button. The result is a white skin with a red glowing belly button.

Sárbogárd

Als je te horen krijgt dat je voor je nieuwe baan naar Sárbogárd moet verhuizen is het eerste wat je doet natuurlijk de grote bosatlas erbij pakken. Vervolgens is het zonder al te veel zoeken best wel snel te vinden. Het is voor Hongaarse begrippen een middelgrote plaats. Als je dan vervolgens een gerenomeerde reisgids (zoals de rough guide) koopt om op te zoeken wat er allemaal voor bijzonderheden te zien zijn in Sárbogárd, dan wordt je met de eerste shock geconfronteerd. Het plaatsje wordt niet eens gemeld!!

Tijdens mijn eerste bezoek aan Sárbogárd dacht ik, waar ben ik in hemelsnaam terecht gekomen. Het is een lange verharde straat van een km of 10 lang, die wordt omgeven door een aantal onverharde zijstraten. Het was hartje winter en er was geen kip op straat. Ik had een kamer geboekt in hotel Kovács, het enige hotel in het dorp (eigenlijk is het een stad, want het heeft meer dan 15.000 inwoners) dat zich met recht hotel mag noemen. Dit is een fatsoenlijk hotel, met de innerlijke uitstraling van een jagershut. Het nadeel hier was alleen dat de kamer dusdanig warm werd gestookt, dat ik in hartje winter, nagenoeg naakt zonder dekens in bed heb liggen slapen.

Restaurants bestaan er ook. Op dit moment is er een vierde geopend die ik nog niet heb geprobeerd, maar tot nu toe zijn er drie de moeite waard om te bezoeken:
· Wederom hotel Kovács, goed, veel en goedkoop eten, maar zonder verrassingen op de kaart;
· Fanni Étterem, goed, veel en goedkoop eten in een huiskamer sfeer, maar als je de tafel goed kiest heb je een goed zicht op het aanliggende café, waar het een genot is om mensen te kijken. De kaart is standaard, maar door de gebrekkige talenkennis van de meestal schaars gekleedde serveersters is hetgeen op het bord ligt af en toe een verrassing;
· Patkó, culinair is dit toch de meest hoogstaande, vooral de kippesoep is heel speciaal en de ijskaart is behoorlijk uitgebreid.

Cafés zijn meestal gewone woonruimtes met lange tafels en houten stoelen en zien er een beetje louche uit. Een uitzondering hierop zijn: Fanni (naast het restaurant). Het publiek is behoorlijk dorps, maar het café ziet er netjes uit. Voor de jeugd is Sörpatika (de bierapotheek) een aanrader. Dit café voorzien van een terras wordt voornamelijk door de jeugd van het dorp bezocht.

Maar en daar moet ik de reisgidsen gelijk in geven, het belangrijkste punt van het dorp, is het sjabby en vervallen uitziende intercity trein station, vanwaar je binnen anderhalf uur of in hartje Budapest of in hartje Pécs bent. Een goede tweede is het busstation, met de bus naar Székesfehérvár.

Carrilion in the Neighbourhood of Viségrád

Totems
In the region of the bend of the Danube, there are besides beautiful views over the mountains and the Danube, also some surprising buildings and features

Gemenc (Aug 2005)

Gemenc Natural Park,

Op Zaterdag avond ontving ik een sms-je van een van mijn Hongaarse collega’s met de volgende tekst:
Szia! 10.30 megyunk Gemencre. Szunyogirto van. Jossz velunk? Szeretettel varunk. Na enig heen en weer verkeer via de SMS om deze boodschap duidelijk te krijgen, bleek dat ze de volgende dag met een aantal vrienden naar Gemenc Natural park wilde gaan en of ik zin had om mee te gaan.
Ik herinnerde me direct de oorlog die ik daar met de lokale muggenbevolking had gevoerd tijdens het bezoek van mijn moeder en mijn nichtje, maar ondanks dat besloot ik dat het toch wel leuk zou kunnen worden.
Toen ik op de afgesproken parkeerplaats zat te wachten verscheen er al toeterend een wit Toyota busje, gevuld met een aantal mensen. Buiten Kati en haar vriend, zat er een hongaarse uit Velence (Bea) in de bus en twee mensen die in Engeland woonden, maar in Hongarije op bezoek waren, de Hongaarse Monica en de Nederlander Toine en hun hond. In dit busje waarin direct een goede sfeer hing en waar er een mengeling van Hongaars, Engels, Duits en Nederlands werd gepraat reden we in een slakkengang naar Szeksárd.
Na een tankbeurt reden we het nationale park in en reden direct naar het hoofdgebouw met de informatie. Hier kochten we een aantal spuitbussen met anti-muggenspul (hadden we dit vorige keer maar geweten) en vervolgens gingen we weer weg. Aangezien ik in het geheel niet op de hoogte was van de planning verwarde me dit een beetje, maar het bleek dat de nieuwe buren van Kati in Zalaegerszeg tevens eigenaar waren van een barretje in dit park. Hier moesten we nog twee mensen ontmoeten, Andi en Robbi.

Na een portie huisgemaakte pörkölt (een soort hongaars zoer vleisj) en na een verkooppraatje van de eigenaar van dit etablissement (het staat in de verkoop), gingen we met het treintje de natuur in. Vanuit het treintje hadden we een prachtig zicht op de natuur en we hebben hier wilde zwijnen en edelherten gezien. Toen we weer uit het park kwamen werden we door Andi en Robbi uitgenodigd om op hun schapenfarm in Pács een kijkje te komen nemen. Dit lag toch redelijk op de route.

Onderweg moest Monica een zware remactie ondernemen vanwege een voorligger, waardoor de middenbank van het busje dubbelklapte en waardoor Bea en ik werden bedolven door Ferri en Kati. Na deze actie hadden drie mensen, waaronder ik wat moeite om verder te kunnen lopen. Maar we vervolgden onze weg.

Eenmaal in Pács reden we weer de wilde natuur in. Er was geen verharde weg, en ook geen onverharde meer te zien en we reden gewoon over met gras bedekte heuvels, toen er plotseling een boerderij in het zicht kwam. Deze lag daadwerkelijk in the middle of knowhere en was alleen voorzien van elektriciteit. Water pompten ze zelf uit de grond op en stoken deden ze met behulp van houtkachels. Op hun erf van ruim 2 hectare, liep een herder rond, die net bezig was om de schappen in de stallen te drijven. Na een avondeten voorzien van Palinka en zelfgebrouwde wijn, gingen we nog op bezoek bij de buurman die beschikte over authentieke hongaarse runderen met grote hoorns.



Vanaf hier, moe en voldaan op naar huis, om hinkend de trap op naar het bed te bestijgen.

Allereerste avontuur (Feb 2005)

Terwijl ik na mijn proeftijd om te kijken of het wederzijds klikte tussen onze hongaarse fabriek en mij, net mijn intrede had genomen in mijn eigen huisje in plaats van het lokale hotel (Hotel Kovács) maakte ik het volgende mee toen ik in het restaurantje neervleide waar ik de meeste avonden tot dan toe had doorgebracht (Fanni Étterem):

Ik ben sinds gisteren weer neergestreken in mijn nieuwe thuis en mijn stamrestaurantje wist me te verwelkomen met een geweldige verassing. Normaliter krijg ik een kaart overhandigd in het Duits, waaruit ik dan een gerecht kan kiezen, maar serveerster en moeders (de kokkin) worden steeds amikaler en wilden me gisteren geen kaart geven.

In mijn beste hongaars begreep ik dat ze een speciaal gerecht hadden dat ze me wilden presenteren. Jammer genoeg begreep ik geen woord van wat het was. Plotseling ging moeders een beetje huppelen als hint. Op dat moment heb ik gezegd laat maar komen, want al dat theater was amusant genoeg geweest.

Toen ik vervolgens vier gegrilde kikkers op mijn bord vond, viel het kwartje pas en wist ik waar al dat gespring voor nodig was geweest. Wel lekker overigens en zeker de moeite waard om op nieuw te bestellen als ik weet hoe dat moet.

Hongaarse weddings en limo's (Apr 2005)

Bij deze weer eens een Hongaars avontuur.

Afgelopen weekend had ik met onze Logistieke Manager en haar vriend afgesproken. We zouden zaterdag samen op stap gaan. Ze vertelde me op donderdag dat ik wel strak in het pak moest verschijnen. Toen ik vroeg waarom dit in godsnaam nodig was vertelde ze me dat we naar een huwelijk zouden gaan. Maar er stonden nog andere zaken op het programma. Aldus geschiede,

Op zaterdagochtend stond ik stijf en gestreken voor mijn deur te wachten, totdat er een geweldige limousine verscheen. De vriend van Kati was een fan van dit soort auto's en buiten de leaseauto die zij heeft, was dit hun tweede auto. We vertrokken op weg naar Shekesfehervar en onderweg kreeg ik ons eerste reisdoel te horen. Dit was de open dag van de Iveco trucks. Haar vriend (Frank) was vrachtwagenchauffeur en had net een nieuwe vrachtwagen gekocht daar. Dus eerst liet hij me trots zijn nieuwe bezit zijn, dat prominent stond opgesteld. Daarna gingen we naar het gebied waar de echte biertafels in de open lucht stonden opgesteld. Toen we hier gingen zitten zagen we er met zijn drieen totaal overdressed uit tussen al deze vrachtwagenchauffeurs. Even later zaten we daar aan de halve liters en de goulash te genieten van een heerlijk zonnetje. Al lichtjes in mijn hoofd gingen we vandaaruit verder naar Tatabanya, alwaar het huwelijk zou plaatsvinden.

Toe we vlak voor de ceremonie voor de kerk aankwamen was er helemaal niemand en na navraag bleek dat we ons een uur vergist hadden. Dan maar wachten in het zonnetje onder het genot van een lekker pilsje. Uiteindelijk kwamen er meerdere gasten. Vervolgens een ceremonie van een half uur in de kerk. Hier kreeg ik natuurlijk helemaal niets van mee, omdat er geen flikker van te verstaan was. Na afloop was er een receptie, waar de palinka rijkelijk vloeide. Hier heb ik na me eerst voorgesteld te hebben natuurlijk de bruid gezoend om me vervolgens te buiten te gaan aan alle lekkere hapjes die er stonden.

Na deze receptie hebben we nog even de tourist in deze prachtige stad uitgehangen. Wederom waren we totaal overdressed. Tussen alle mensen in hun topje en korte broek, met fototoestel om de nek, kwamen we in de limousine aanrijden om vervolgens strak in het pak uit te stappen. Dit trok natuurlijk veel bekijks. Na nog een terrasje en een restaurantje terug naar huis en weer een leuke dag rijker.

Muskieten en bulten (Jul 2005)

Vanwege het slechte weer (het regende) besloten we niet naar het strand te gaan op zaterdag zoals gepland, maar naar een beroemd thermaal bad in het het park in het centrum van Boedapest. Dus s'ochtends met de trein naar Budapest om vanaf daar de metro naar het park te pakken. Eenmaal in de metro, heb je van die gruwelijk steile roltrappen. We stonden op deze trap een beetje te wachten totdat we beneden waren, totdat we opeens achter ons een hoop gestommel hoorden. Wat bleek, er kwam een oude man met zijn hoofd naar voren de trap af gedonderd. Vlak achter ons kwam hij tot stilstand. En dan ook echt tot stilstand. Hij bewoog helemaal niet meer!

Omdat het waarschijnlijk niet echt fijn voor de man zou zijn om in deze positie beneden te komen, besloot mijn moeder op de noodstop te drukken. Ik besloot te gaan kijken of de man nog leefde en of ik kon helpen. Voor de rest stak overigens niemand een hand uit. Toen ik bukte, zag ik dat deze man naast zijn evenwicht ook zijn bril en zijn kunstgebit had verloren. Gelukkig was dit laatste in zijn tas gevallen, zodat ik dit niet met mijn handen hoefde aan te raken. Ook merkte ik dat de man naar alcohol stonk. Hij had twee enorme bulten op zijn hoofd en was niet van plan te bewegen. Mijn indruk was dat dit meer kwam van het delirium dan van de pijn. Omdat zijn hoofd naar beneden lag en zijn voeten omhoog, was het erg moeilijk de man overeind te helpen. Gelukkig kwam na even aanklooien een tweede man de trap aflopen die ook wilde helpen.

Samen draaiden we hem om, zodat de voeten naar beneden gericht waren en daarna tilden we hem op en droegen hem de trap af. De man werkte overigens voor geen meter mee en het was alsof we een honderd kilo zware zoutzak droegen. Eenmaal van de trap af, kon hij met enige moeite overeind staan. Waarschijnlijk hielp het feit dat hij nog van twee kanten door ons ondersteund was hier ook nog wel bij. Op dat moment kwam hij weer wat meer bij en werd verschrikkelijk boos op ons, omdat we zijn bier niet hadden gered. Tijdens de val waren blijkbaar ook nog twee blikjes bier verloren geraakt. Op dat moment ben ik maar verontwaardigd weggelopen en hebben we de metro gepakt.

Het thermale bad daarna was overigens indrukwekkend. Het bestond uit een vierkant gebouw met een binnenplaats. In het gebouw waren ongeveer twintig verschillende thermaalbaden en enkele sauna's en stoombaden. De gewelven en de gebouwen zagen er allemaal gotisch uit. En op het binnenplein (de zon scheen inmiddels weer) waren er ook nog twee grote zwembaden.

Op zondag zijn we naar een natuurpark gaan wandelen. Dit was prachtig, maar doordat het hoofdzakelijk moeras was, waren er hier een heleboel muggen, die na een tijdje besloten de oorlog met ons aan te gaan. Jammergenoeg hebben wij deze oorlog verloren.

First month as an expat (21/3/2005)

Op Zaterdag op stap in Szekesfehervar, om te kijken wat hier allemaal te beleven is. Waar ik in de eerste kroeg al achter kwam was dat het op een of andere manier aan je te zien is dat je niet uit Hongarije komt. Wellicht heeft dat te maken met het feit dat de kleding die ik draag niet uit het modejaar 1812 stamt, maar uit de moderne tijd, maar goed. Het resultaat hiervan is dat je behoorlijk wat aanspraak hebt, met een klein nadeel.
Men legt wel de link he dat is een buitenlander, interessant. Maar men legt niet de link he, dat is een buitenlander, die spreekt geen Hongaars. Al met al interessant, maar naarmate de avond vordert begint dat wel enigszins te vervelen.
Op Zondag op weg naar Budapest, met als een van de doelen een bezoek aan een van de beroemde thermaal baden. Na lang zoeken wist ik er eindelijk een te vinden, maar deze had als nadeel dat er bij de receptie aan geen van de drie loketten een buitenlandse taal werd gesproken. Dus na met gebaren en van alles geprobeerd te hebben om duidelijk te maken dat ik graag naar binnen wilde, besloot ik gewoon een flinke lap geld op tafel te leggen. Hierop kreeg ik een magnetisch entreekaartje en wisselgeld.
Op naar de patiotuin, waaraan zich ongeveer acht gebouwen bevonden. Dus net toen ik gestart was met het iene miene mutten om te bepalen welke ik als eerste zou proberen, kwamen er gasten binnen gewapend met tassen en handdoeken. Dus ik erachter aan om ze te volgen. Toen kwam ik een gebouw met heel veel gangen en doordat er eerst door een magneetpoortje moest worden gelopen, wist ik de andere gasten niet bij te houden, omdat ik eerst uit diende te vinden hoe het system werkte. Daarna op de gok een gang, waar ik een broeder in witte kledij tegenkwam. Hierop trok ik de conclusie dat deze wel hier zou werken en dat was juist. Alleen sprak hij alleen Hongaars en biereliers, maar de richting was duidelijk. Onderweg kwam ik ook al mensen in zwemkledij tegen en dit betekende dat ik er goed aan had gedaan om voor
de zekerheid mijn zwembroek mee te nemen. Nadat ik omgekleed was ging ik in het immense gangenstelsel op zoek naar een kastje om mijn spullen in op te bergen en zodra ik hierin was geslaagd speurde ik verder naar de baden.
Achter een dikke middeleeuws deur, lag de ingang naar een oud gewelvenstelsel en onder elk gewelf bevond zich een bad met een andere temperatuur. De hele omgeving had een indrukwekkende sfeer en ook de overvloed aan schimmels aan de muren droeg hieraan bij. Het leek alsof je in een kerk zat die al drie eeuwen onderwater stond.
Al met al een aan te raden ervaring

Groetjes Mories

Start

Finaly the official start of the 10SC-Stars Blog!

This log will be filled with stories and experiance of all the stars of 10SC.
More will follow later