Flashback eerste China trip 2003 (part 2)

Vlak voor vertrek krijgen we oordopjes, koptelefoons en een ooglapje om het donker te maken uitgereikt. De arabier snapt de functie van deze laatste niet en plaatst hem voor zijn mond. Daarna gaat hij slapen en dat doet hij de hele vlucht vol overgave. Het eten is behoorlijk lekker, maar de videospelletjes op het hoofdkussenscherm voor me zijn uitzonderlijk makkelijk en saai. Dan maar een film. Eerst naar “the Toxido” van Jackie Kahn gekeken om vervolgens nog de ongelofelijk zoetsappige film “my big fat greek wedding” te bekijken. Geprobeerd te slapen, maar deze poging was zonder resultaat. Als ontspanning ben ik maar even in de vliegtuigbar gaan staan waar ik een enerverend gesprek had met twee duitsers.

Met enige vertraging arriveerden we in Shanghai, alwaar ik nadat ik door de douane was gekomen en nadat ik mijn koffer had opgehaald, werd opgewacht door de KeyTec chauffeur. Deze bracht me middels een spannende rit van een uurtje of twee naar mijn appartement. Het rijgedrag van de gemiddelde Chinees was verbazingwekkend. De regel dat de linkerbaan voor het snel verkeer is geldt hier wel, maar niemand kent deze regel, met als gevolg dat mijn chauffeur, die wat harder wilde rijden, van links naar rechts schoot. Eenmaal op mijn appartement, waar het overigens 5 graden warm was, kreeg ik drie kwartier de tijd voordat ik opgehaald zou worden om naar KeyTec te gaan. Toen ik net uitgekleed was, kwam de schoonmaakster binnen, deze schrok en ging met een rood hoofd weer naar buiten. Even later kwam de meteropnemer me storen terwijl ik in bad zat. Dolle pret dus.

Op het werk kreeg ik direct een eigen bureau. Alleen het e-mailen was nog niet soepel geregeld, daarvoor moest ik het snoer uit een telefoon van een chinese collega jatten. Dit lukt dus maar af en toe. Een rondleiding door de fabriek gehad, om vervolgens even met de general manager te kletsen over de duur en het doel van mijn bezoek. Na een gesprek van tien minuten wist ik al dat ik me absoluut niet zou gaan vervelen hier, daar zou hij wel voor zorgen. Hij zag dat ik het koud had, op kantoor is het niet warmer dan vijftien graden, want een verwarming hebben we er niet en regelde direct een warme fleece trui voor me.

Tot 18.30 gewerkt om vervolgens met Ronnie (een belg die in hetzelfde appartementencomplex verblijft en in vaste dienst zit) een taxi te delen. Albert (de bussinesmanager) en Patrick (een projectleider) zitten in hetzelfde hotel en we besluiten om om half acht af te spreken in het New City Graden restaurant te gaan eten. De general manager (Junming) vindt dit een goed idee en trakteerd ons en zijn secretaresse Lilly op een etentje. Dit restaurant was best speciaal, het was heel erg luxe en er was een grote vitrinehoek, die vol lag met gerechten. Junming en Ronnie gingen samen de gerechten uitkiezen. Albert en ik die beiden voor het eerst hier waren besloten ons te laten verrassen. In het midden van de grote ronde tafel stond een ronde glazen plaat die kon ronddraaien. Voor onze neus hadden we twee stokjes, een kommetje warm water met blaadjes erin (ook wel thee genoemd) een bordje en een kommetje met een chinese lepel. Verder hadden we nog een flesje Chinees bier met een glas erbij. Na enkele minuten komt het eerste eten dit wordt op de schaal gelegd en deze wordt door Junming rondgedraaid, zodat iedereen er van kan nemen. De Chinezen zijn onder de indruk van mijn behendigheid met de stokjes als ik het eten eraf neem. Zo komen er nog vele gerechten en de een nog lekkerder dan de ander, sommigen zeer pittig en sommigen weer zeer vreemd. De vuurdoop van het eten van slang heb ik nu in ieder geval achter de rug.