Flashback eerste China trip 2003 (part 3)

Na het eten ga ik terug om vroeg onder de wol te kruipen, het is echter nog steeds koud. Maar een gewaarschuwd man telt voor twee, dus ik had al een oude joggingbroek uit de kast gehaald om te dragen in bed, gecombineerd met een paar ski sokken en de blauwe Compac trui weet ik het nog enigszins behaaglijk warm te krijgen. Een heerlijke nacht slaap.

Om zeven uur loopt de wekker af en ik besluit direct op te staan en een warme douche te nemen. Ik heb mijn laptop als entertainment device en zet een stukje Mano Chau op. Dan bedenk ik dat ik eigenlijk ook wil ontbijten. Maar ik heb helemaal niets in huis. Dan maar met mijn woordenboek op zoek naar iemand die me een supermarkt wil wijzen. Deze vind ik vrij snel maar hij is dicht. Met een lege maag dus op naar KeyTec met de taxi. Door middel van een kaartje met Chinees geschrift geef ik aan waar ik naar toe wil. Ze snapt het direct maar halverwege vraagt ze aan me hoe ze verder moet rijden. Dit weet ik natuurlijk niet en dus gaat ze de weg vragen. Na enige omzwervingen kom ik dan toch op tijd op het werk. De ochtend besteed met mails beantwoorden en het bezoek van Siemens van vanmiddag voor te bereiden. Om twaalf uur genoten van de KFC delivary service.

Van Junming het programma voor de rest van de week te horen gekregen, zondagochtend met het vliegtuig naar Peking voor vier uur vrij programma om s’avonds met Angus (de chinese sales manager) en een potentiële klant te gaan eten. Het is hier gebruik om de avond voor een meeting te gaan eten omdat je elkaar zo in een open sfeer leert kennen en elkaar de dag erna dan niet kan bedonderen. Dan maandag op bezoek bij CEC, en s’avonds weer terugvliegen. Dinsdag naar Holly in Suzhou en woensdag naar twee klanten waarvan ik de naam niet meer weet. Dinsdagmiddag heeft de engineering manager de opdracht gekregen me door Suzhou rond te leiden, zodat we elkaar leren kennen en zodat hij straks zich niet bezwaard zal voelen om me te benaderen voor advies. Dus het programma zit al behoorlijk vol.

S’middags komt de grote potentiële klant, Siemens Mobile Phones op bezoek. Drie duitsers van het hoofdkantoor, vergezeld door twee Chinezen van hun lokale vestiging. Om aan te geven hoe belangrijk ze voor ons zijn zitten er van onze kant, buiten de General Manager, de Bussines manager en ik nog twee chinezen van onze fabriek bij. Albert doet de eerste presentatie over ons bedrijf en haar mogelijkheden. Dan al blijkt dat de Siemens Chinezen net als onze chinezen er een beetje voor de show bij zitten. De Duitsers maken echter een zeer uitgebluste indruk. Ook het praatje van Junming over ons bedrijf weet ze niet wakker te schudden. Als ik de magic box met samples open, springen ze op en de oogjes gaan weer open. De interesse blijft echter alleen behouden door een van de drie, de technisch manager (mijn doelgroep). Er worden behoorlijk wat vragen gesteld en het gesprek loopt verder positief.

Inmiddels is Harry ook vanuit Nederland gearriveerd om in de productie een machine aan het lopen te krijgen. En we spreken af om s’avonds met zijn vieren te gaan eten (Ronnie is niet op het werk verschenen vanwege een goede kater van de dag ervoor) Na het werk, direct naar de blue Marlin bar. Aangezien Harry en ik in het appartement logeren en Patrick en Albert in een hotel, gaan we apart naar het restaurant. Volgens Patrick was dit vijf minuten van ons appartement. Als we na een half uur nog steeds in de taxi rijden, krijgen we een angstig vermoeden. Wat blijkt, er zijn twee Marlin bars in Suzhou en wij gaan naar de verkeerde. Maar leg dat de taxichauffeur, die net zo goed engels spreekt als wij chinees, maar eens uit. We besluiten ons helemaal te laten brengen en daar dan maar bij een andere taxi naar de tweede bar te vragen. Er is er dan nog maar een over, dus de kans dat we dan naar de verkeerde gebracht worden is erg klein.
Eenmaal in de bar treffen we een bedrijfsleider die naast zijn Chinese moedertaal ook Duits spreekt. Dat is ook terug te zien in het eten, we eten dan ook wiener schnitzel en jäger schnitzel. Na het eten besluit Albert naar huis te gaan omdat hij morgenvroeg weer terug gaat. Met de resterende drie gaan we naar de Whiskey Jack bar, alwaar het compleet uit de hand loopt. Patrick heeft sjans van de live zangeres, ik van de eigenaresse en Harry vecht tegen de jet lag. Al met al is het super gezellig en worden er vele en leuke foto’s gemaakt. De eigenaresse is erg gecharmeerd van mijn danskunsten en maakt hier dan ook veelvuldig gebruik van. De barkeepers zijn ook zeer attent, met het gevolg dat we rond middernacht eigenlijk al voldoende pilsjes op hebben, maar we gaan stug door. Dan komen plots de mensen van Siemens binnenlopen en we besluiten van de gelegenheid gebruik te maken. Eerst nemen we wat compromiterende foto’s (altijd goed als chantagemiddel, mochten we de opdracht niet op normale wijze krijgen) en vervolgens trakteren we ze rijkelijk op bier.