Flashback eerste China trip 2003 (part4)

We spreken voor de volgende dag om acht uur s’morgens af om naar Shanghai te gaan. De wekker loopt te vroeg af en nu is Harry het slachtoffer van de nachtelijke activiteiten. Hij kan het bed niet uit omdat hij een mega kater heeft. Dus dan alleen met Patrick. Met de bus naar Shanghai (twee uurtjes), om vervolgens met de taxi naar Shanghai centrum te gaan. Ik dacht dat de taxiritten in Suzhou levensbedreigend waren, maar het blijkt dat dit in Shanghai nog veel erger is. Als we arriveren wordt de trend direct gezet, we worden om de haverklap lastig gevallen door mensen die ons van alles willen verkopen. Maar we hadden toch echt afgesproken dit op de fake-market te gaan doen. Een ding kopen we wel en dat is een paraplu, want het regent. Hier wordt direct het afdingtalent van Patrick zichtbaar. De verkoopster begint met 80 Rmb en we krijgen ze mee voor 30 (3,3 euro).

Bij het eerste het beste winkeltje waar ze horloges verkopen gaan we al naar binnen en aangezien dit superillegaal is worden we mee de zolder opgeleidt. Hier is een bonte verzameling te zien van alle dure en bekende merken die er zijn. Ik ben erg gecharmeerd van een Breitling en een Rolex voor mijn huisgenoot. Maar mijn Breitling is nogal duur (850 Rmb) na lang onderhandelen, dreigen met opstappen en gescheld van hun kant lopen we de winkel uit met twee Rolexen, twee Longinesses en een Breitling voor 450 Rmb. Al met al succesvol. Door de regen is sightseeing niet de leukste activiteit en brengen we tijd door met onderhandelaartje spelen. En zo weten we nog enkele andere spullen tegen absurde prijzen mee te nemen.

Aan het einde van de middag bellen we Harry op om te kijken of hij weer leeft en dat is gelukkig zo. We besluiten terug te gaan om samen met hem en Ronnie te gaan eten. We houden een taxi aan om ons naar het treinstation te brengen. Deze snapt echter niet wat we bedoelen als we zeggen waar we heen willen gaan. Pas nadat Patrick een trein heeft nagedaan en ik er een heb getekend snap hij het en brengt ons naar de plaats van bestemming.

Even een kwartiertje thuis verfrissen en direct verder naar het Mexicaanse restaurant. Hier zijn Patrick en Ronnie al vrienden met de eigenaar omdat ze hier al vaker zijn geweest. Dit is ook te merken als de eigenaar (een Amerikaanse indiaan) komt aanzetten met dikke sigaren om de vriendschap te bezegelen. Dit slaan we natuurlijk niet af en even voel ik me toch wel een beetje decadent. Als we vertrekken worden we door de man die vanaf dan de knuffelindiaan zal heten geknuffeld en we vertrekken weer naar de Whiskey Jack. De opgebloeide romances worden voortgezet, en aan het einde van de avond komt ook de knuffelindiaan binnen en interumpeert de band door My Way te gaan zingen. Omdat ik de volgende dag om kwart voor zeven s’ochtends wordt opgehaald voor de vlucht naar Peking hou ik me een beetje in en matig mijn alcoholgebruik. De rest trekt zich van dit alles niets aan.

Met heel veel moeite weet ik uit bed te komen. De chauffeur staat al weer klaar voor de deur en we rijden met een tussenstop om Angus op te halen naar het vliegveld om door te vliegen naar Peking. Daar aangekomen nemen we een taxi naar het plein van de hemelse vrede. Dit is echt indrukwekkend groot. Hiertegenover ligt de verboden stad en deze gaan we dan ook in om te bezoeken. Dit is echt ongelofelijk mooi allemaal in drie dagen China met werk, meer cultuur gezien dan in drie weken Amerika vakantie. Na het bezoek aan de verboden stad, dat ruim vier uur in beslag nam, gaan we naar het hotel om op te frissen. Daarna op zoek naar een restaurant. Angus vraagt of ik open sta voor de plaatselijke keuken. Heel dapper beantwoord ik deze vraag bevestigend. Het resultaat is dat we naar een plaatselijke hot pot bar gaan. Hier hebben we een ronde tafel voorzien van een gat, waaronder een gasstelletje staat. Het gat wordt gevuld met een kom soep voorzien van een scheidingswand. Aan de ene zijde drijven er pepertjes in en aan de andere zijde niet. Op tafel komen allerlei schaaltjes met eten te staan, waarvan er sommige niet identificeerbaar zijn. Angus wil pas vertellen wat het is, nadat ik het geproefd heb. De niertjes vond ik minder lekker, maar de kippedarmen waren heel smakelijk. Het eendenhoofd was herkenbaar en daardoor ben ik hier (laf he?) vanaf gebleven. Toen het buikje bijna vol was, kwam de klant van morgen langs. Hij begon met Angus te praten en het bleek dat hij dit restaurant niet geschikt vond en dat we naar een ander restaurant moesten.

Dit was een veel luxer restaurant, voorzien van een podium. Ook Liao (de klant) vond dat ik moest gaan genieten van wat plaatselijke specialiteiten en liet zich helemaal gaan. Uit fatsoen en respect, moest ik ondanks mijn al enigszins gevuld buikje toch wat gaan eten. Eerst kreeg ik een kom met flink bot erin. Uit het merg stak een rietje en de bedoeling was om deze dan ook leeg te zuigen. Daarna nog andere specialiteiten, zoals pompoensoep en dergelijke. Ondertussen werd er behoorlijk opgetreden op het podium, door acrobaten en chinese operazangers en –zangeressen. Al met al heel mooi om te zien. Liao woonde vlak bij het restaurant en na enige tijd stelde hij voor om zijn vrouw en kind langs te laten komen om zo zijn familie voor te stellen. Het kind was behoorlijk onder de indruk over het feit dat hij bij een blank persoon aan tafel zat. Na het eten werden we nog even uitgenodigd om zijn huis te bezoeken en dit deden we dan ook. Hier kreeg ik een kado door het kind gepresenteerd.

Ik vergeet nog te vertellen over de vele rochel en kuch partijen, die mijn Chinese tafelgenoten continu tentoonspreiden. Het lijkt wel alsof je met super Sjekes aan tafel zit continu.