Karakters

Met een door Tirol airlines geopereerd vliegtuig vertrok ik uit Budapest. Met slechts 16 rijen met stoelen was het een klein vliegtuig. De laatste tijd begin ik steeds meer ervaring te krijgen met slapen in het vliegtuig en alvorens we waren gestart met taxiën, begon ik al te doezelen. Ik werd weer wakker toen een van de twee lieftallige stewardessen mijn elleboog aantikte met het karretje, waarop ze de verfrissingen en de koffie vervoerden.

Toen ze bij mij aangeland waren, was de koffie op en er werd me gemeld dat ik even moest wachten op verse koffie. Omdat de vlucht maar drie kwartier duurde, moest ik mijn keelgat in de loden pijp mode zetten om op tijd de koffie op te hebben om de laatste ronde van vuilnis ophalen nog te kunnen meemaken. Na een redelijke landing besloot ik de Chinees uitziende medemensen te volgen om ze de gate voor de vlucht naar Shanghai te kunnen vinden.

Wederom kwam ik op de ronde uithoek uit, waarvan ik twee weken geleden nog naar Singapore had gevlogen. Deze ronde uithoek wordt voornamelijk gebruikt voor vluchten naar het verre oosten. In het centrum van de halve ronding met zes gates ligt het cafe-bistro Johann Strauss. Hier bevond zich een complete mix van verschillende mensen. Nadat ik aan een tafeltje was neergestreken en me verwende op een glas Gösser, ging ik eens rustig om me heen kijken om mensen te bestuderen.

Aangezien ik ooit nog de ambitie heb om een boek te schrijven is het belangrijk om karakters te ontwikkelen en voor dit is niets makkelijker dan real life personages te gebruiken.

Een timide Japans koppeltje zat naast me. Terwijl manlief een Gösser naar binnen was aan het werken, zat zijn partner een Haagen Dazs ijs naar binnen te werken. De avonturen die ze tijdens hun Europa reis hadden meegemaakt waren niet voldoende omenige communicatie uit te lokken terwijl ze op dit terrasje op hun vlucht zaten te wachten. Waarschijnlijk wordt het een lange saaie vlucht naar Tokyo.

De twee Chinezen die voor mijn neus zaten hadden daarentegen een hoop tegen elkaar te melden. Terwijl de ene een schnitzel naar binnen werkte was de andere aan een cordon blue aan het smikkelen. Deze hopen voedsel werden achtereenvolgens door bier en wijn naar binnen gespoeld. De doorgaande conversatie vertraagde hun eettempo, maar had geen effect op de hoeveeldheid sigaretten en drank die ze wisten te consumeren.

Hiernaast zat een groep onguur uitziende Oost Europese mafia, met kaalgeschoren hoofden, onguur uit hun ogen te kijken. Het waren een voor een testosteron fabrieken, die menig maal de binnenkant van een sportschoolhadden gezien.

Iets verderop zat er een vrouw alleen aan een tafel een beetje saai en ongeïnteresseerd voor zich uit te kijken totdat haar mobieltje overging. Op het moment dat het nummer op het beeldscherm werd herkend, verscheen er een bloos op haar gezicht en onmiddelijk straalde ze van alle kanten. Waarschijnlijk had ze haar geliefde aan de lijn, waarvan ze zojuist in de vertrekhal nog emotioneel afscheid had genomen.

Weer enkele tafeltjes verderop zat er een gezin, een man en vrouw met drie kinderen. De kostwinner was duidelijk aan een vakantie toe, en de voorbereiding van de vakantie had de stress die hij overhad gehouden van het harde werken duidelijk alleen maar vergroot. Hij straalde een en al stress uit. Hij was de organisator en de verantwoordelijke in dit gezin, terwijl hij continu de vijf paspoorten van het gezin in zijn handen hield, kwam de serveerster eraan om de bestelling op te nemen. Toen een van zijn zoontjes geen keuze kon maken, werd de druk van de wachtende serveerster hem teveel en begon hij zijn zoon onder druk te zetten om te zeggen wat hij wilde. Van deze druk, kroop de jongen alleen maar verder in zijn schulp en er kwam geen woord meer uit. Om de situatie te redden maakte de moeder maar een keuze voor de jongen. Vanaf dat moment heerste er een grote geforceerde stilte aan de tafel.

Nog een kwartiertje mensen kijken ik kan gaan boarden.