Bezorgdheid

Even een flashback naar de ziekenhuistijd van Gabi.

Ik was op bezoek tijdens een van de doordeweekse avonden en de lucht werd donker. In de haar ziekenhuiskamer, bevonden zich op dat moment vier hoogbejaarde vrouwen, met wie ze al een goede band had opgebouwd. Ondanks de taalbarriere had ik deze dames ook al op mijn hand, door iedere keer als ik binnenkwam ze vrolijk en vriendelijk te begroeten en door mijn rol als Cliniclown. Toen de lucht donkerder werd besloot ik dat het tijd werd om naar huis te gaan.

De lucht in Dunaújváros was al zwart, maar in de richting van Dfvár was de lucht nog blauw. Tijdens het rijden gaf dit een aparte ervaring. Opgejaagd door de zwarte lucht racend om in de blauwe zone te blijven. Toen ik eenmaal thuis arriveerde zag ik dat ik enkele seconden voorsprong had en nadat de auto stilstond sprinte ik naar binnen om net voor de eerste druppels binnen te zijn.

Ik heb de natuur uitgedaagd en gewonnen. Binnen no-time kwam de hemel naar beneden en was mijn straat omgetoverd in een snelstromende rivier. Toen kwam er een telefoontje en het was mijn lief, die door haar roommates werd gedwongen om me op te bellen om te checken of ik veilig was thuisgekomen