Monday (2)

Toen we de grenspost naderden, begonnen de zenuwen toch enigszins te stromen. We gingen het land van de nationalistische oorlogszuchtigen mensen binnenrijden. Dit zonder enige vorm van voorbereiding what so ever. De eerste grenspassage ging vrij soepel; het was niet moeilijk om Hongarije uit te komen en ook het binnentreden van Servie ging verrassend soepel.

Maar uit angst voor deze bandieten besloot ik me toch maar aan de wetten van het land te houden, ook aan de wetten waar ik normaliter iets meer moeite mee heb, namelijk de maximale snelheid.

Na een uur over het meest saaie vlakke landschap ooit te rijden, zonder huizen of bergen of zijwegen, werden de ogen zwaar. Misschien had dit ook iets te maken met de korte nachten van de afgelopen dagen. Hierdoor werd ook mijn rechtervoet iets zwaarder, waardoor het risico op politieconversaties groter werd. Gelukkig hadden ze in Servie ook de gewoonte om tegenliggers te waarschuwen als er ergens politie staat te wachten, waardoor ik mijn normale rijgedrag weer kon opnemen. Een frappant gegeven was ook dat op deze tweebaansweg de vrachtwagens bijna in de berm reden, zodat je kon inhalen zonder van rijstrook te veranderen.

Toen we Belgrado naderden stond er opeens een tolhuisje op de weg.