Charleroi

Gisteren moesten we op bezoek bij onze klant in Brugge en ik had onze GM gevraagd dit te regelen aangezien ik nog in China zat toen bekend werd dat we dit bezoek moesten plegen.
Toen ik op dinsdag Tibor zag, zei hij dat de reis heen zou gaan via Airport Brussel Zaventem en terug via Airport Brussel Charleroi. Gezien mijn traumatische ervaringen in het recente verleden met vliegen op en van Charleroi, resulterend in extreme taxi kosten droop de teleurstelling van mijn gezicht toen Tiboer me dit mededeelde.

Hij merkte dit op en vroeg wat er aan de hand was, ik vertelde hem dat hij er zich op voor moest bereiden dat we vanuit een derde wereld gebied moesten terugvliegen en dat ondanks dat het vliegveld Brussel heet, het rond de spits toch anderhalf uur van Zaventem af ligt.

Ik stelde dan ook voor om een auto te huren. Dit nam hij aan.

Om vier uur ging de wekker en om half zeven zaten we in de lucht, na een lekker ontbijt een hazeslaapje en we landden op Zaventem. Daar in de rij met mensen die een huurauto wensten en die totaal onvoorbereid waren en dus onze kostbare tijd aan het verspillen waren. Daarna op weg naar Brugge, waar we een lange vergadering hadden. Op de weg terug meldde ik aan Tibor dat we een restaurantje onderweg moesten nemen omdat het buffet op Charleroi niet al te indrukwekkend is. Hij geloofde dit niet en zei dat ik me niet moest aan moest stellen.

Echter toen we Charleroi naderden werd het wegdek slechter en slechter en begon Tibor het vertrouwen in een luxe restaurant op het vliegveld te verliezen. Toen we in de kuilen en plassen parkeerplaats van de Hertz onze auto achterlieten vroeg hij me in welk derde wereld land we waren aangeland. Waarop ik antwoordde dit is nu Wallonië. Te voet op weg naar het vliegveld waar we wederom verraderlijke plassen moesten ontwijken.

Toen hij het vliegveld zag was hij oprecht geschokt en toen we in de massa keet, ons voedsel op ons bord geworpen kregen kwam hij niet meer bij. Aangezien we een beetje te vroeg waren moesten we hier heel veel tijd doorbrengen en besloten we ons maar bezig te houden met het nuttigen van het enige lekkere digestief, de Belgische bieren. Nadat we door het lawaai toch echt uit deze baggertent werden weggejaagd besloten we de terminals te bezoeken waar het ook armoe troef was. Om de tijd te doden besloten we het thuisfront te bellen.

Eenmaal in de vertrekhal zaten we op ijzeren rasterstoeltjes met een blikje Jupiler in onze hand en Tibor kondigde aan dat we dus nooit meer via Charleroi zouden reizen