Tafelvoetbal

Op de negentwintigste was het dan zover, ik zou het tafelvoetbalmeisje (Lidia) ontmoeten, waarmee ik al enige tijd regelmatig contact had en die ik ondanks een net niet ontmoeting (we hadden op hetzelfde terras gezeten rond dezelfde tijd, toen we elkaars foto nog niet gezien hadden) nog niet had gezien.

Haar foto was leuk, dus een trauma zoals met het paarse gevaar lag niet in de lijn der verwachtingen. We hadden onder de grote klok bij het Nyugati afgesproken en nadat ik mijn auto had geparkeerd in het West end city center en ook nog een mooie roos had gekocht, twijfelde ik even of het de klok van het Nyugati treinstation was, of de digitale klok op het Nyugati plein. Ik besloot voor het plein te kiezen en dit bleek een goede keuze.

Ik was blijkbaar niet de enige persoon die op dit plein met iemand had afgesproken en dientengevolge stonden er een aantal personen om zich heen te speuren of hun afspraak al gearriveerd was. Ik deed hetzelfde en aangezien ik maar enkel en alleen een foto had gezien, was ik alle vrouwelijke gezichten aan het bespeuren op een teken van herkenning.

Plotseling kwam er een leuk uitziende jonge vrouw de trappen oplopen en toen we elkaar aankeken kwam er direct een glimlachje van herkenning. Vanwege familiaire verplichtingen van haar kant, hadden we niet al te veel tijd tesamen, maar we besloten direct naar een etablissement van haar keuze te gaan om mekaar beter te leren kennen. Hier vloog de tijd daadwerkelijk de klok uit, met als resultaat dat de ontmoeting voor mijn gevoel voorbij was, voordat ik het gevoel had dat de date was begonnen.

In ieder geval heb ik een plezierige tijd beleefd met een knappe, intelligente vrouw met humor, die ook nog eens van wijn en reizen houdt en die een poging heeft gedaan om Nederlands te leren. Het enige nadeel is dat ze een beetje ver weg woont. In januari de volgende date in Duitsland