Transilvanië (III)

Aangekomen in het etablissement van Istvan en Marika, kregen we de ere-tafel aangewezen. Hier namen de bovengenaamde eigenaren, de boezemvriendin van Marika, Gyöngy, de broer van Istvan met vrouw en wij plaats. Alle andere tafels waren al bezet met mensen en rijkelijk gevuld met eten en drinken. Als laatste was onze tafel aan de beurt om gevuld te raken.

Het eten waarvan wij voorzien werden, verschilde van de andere tafels door zijn exclusiviteit. En al gauw was door de berg eten de overkant van de tafel niet meer te zien. Ook aan wijn was er geen gebrek. De avond verliep gezellig en naast Ferri en Kati had ik voornamelijk aanspraak van Marika (in het frans!) en van Gyöngy (in het hongaars).

Tijdens de start van de avond was er een soort hongaars cabaret en later werd dit afgewisseld door een band die zeer dansbare hongaarse muziek ten gehore bracht. Alhoewel we 400 km van de hongaarse grens afzaten waren de mensen en de sfeer compleet hongaars. Dit gebied behoorde tot de eerste wereldoorlog tot Hongarije en alle inwoners voelen zich ook nog zo.

Nadat de alcohol in de man was, werd het dansen en het feesten uitbundiger en uitbundiger en om vijf voor twaalf werd het Transilvanisch volkslied ten gehore gebracht, waarna de champagnekurken begonnen te knallen. Hierop volgde het vuurwerk en dans. Vanwege het tijdsverschil van een uur, was het in het westelijkere deel van Europa nog geen nieuwjaar.

Om vijf voor een werd het Hongaars volkslied ten gehore gebracht en opnieuw was er champagne en toen begon het echte vuurwerk. Tot diep in de nacht ging het feest door en rond een uur of vijf lagen we weer in ons nestje te slapen