Wortelkanaalbehandeling

Na al drie dagen met een geweldige tandpijn te hebben rondgelopen, besloot ik gisteren dat het genoeg was geweest. Ik benaderde onze secretaresse met de vraag om een afspraak bij een tandarts te regelen.

Na tien minuten kwam ze me vertellen dat ik terecht kon bij de tandarts in Sárbogárd. Hier ging ik naar toe en nam ik plaats in de wachtkamer. Hier moest ik drie kwartier wachten alvorens aan de beurt te zijn. Het was een ultra moderne praktijk, met zelfs een aparte ruimte voor röntgen opnamen. Halverwege het wachten kwam er een vrouw in doktorsjas op me af met de vraag of ik enigszins hongaars sprak, toen ik hierop antwoorde een beetje, was het OK.

Toen ik de praktijk ruimte in kwam, werd de indruk van een moderne praktijk bevestigd door een aanblik op de apparatuur. Ook de tandarts was een jonge vrouw van begin dertig en haar assistente was nog een beetje jonger.

Ze vroeg me wat het probleem was en ik wees op het pijnlijke gebied en zei: itt fai (hier pijn). Ze opende mijn mond en hield het spiegeltje erbij en zei: Aj ez a bai, nagyon fontos. Vrij vertaald betekent dit, dit is behoorlijk ernstig.

Nadat ik haar opvolgende opmerking niet verstond, probeerde ze me in kinderlijk hongaars aan te spreken. De boodschap was, ik had twee keuzes: de tand trekken of een wortelkanaal behandeling. Ik koos optie twee, omdat ik een masochist ben.
Ze had daarvoor vandaag geen tijd dus ik moest volgende week terug komen. Hierop maakte ik haar duidelijk dat ik echt geen week met deze pijn rond ging lopen en voordat ze een weerwoord zei had ik al een verdovingspuit in mijn mond staan. Nadat de vloeistof was ingespoten zei ze, OK dan doen we het nu.

Ik werd weer naar de wachtkamer gestuurd om de verdoving te laten inwerken en daarna werd ik weer terug in de praktijk gehaald. Ze boorde mijn kies nagenoeg geheel weg en begon met gekleurde sprietjes in mijn wortel te vroeten. Terwijl ze bezig was, werd mijn blik door haar wondermooie kijkers aangetrokken, totdat ik een gruwelijke pijnscheut voelde. Na mijn derde pijnscheut had ze hed ook door en zette er nog een spuitje bij. Na nog wat wroetwerk was de klus geklaard en werd er een tijdelijk vulling ingezet, die morgen wordt vervangen door een permanente.

Hierna ging ik weer naar het werk, alwaar ik een meeting moest voorzitten, terwijl de helft van mijn gezicht verdoofd was. Het spreken ging moeizaam en mijn collega's hadden lol. Nu is de tandpijn weg, maar voelt het alsof ik een vuistslag in mijn gezicht heb gehad.