Huizenjacht

Vanwege de drukke werkzaamheden en reizen deze week, begin ik de week goed met twee verhaaltjes, omdat het in het midden van de week minder zal zijn.

Na een ochtend werken, meldde Ferri zich rond een uur of een op de fabriek. Vandaar gingen we eerst naar Simontornya om te kijken of daar iets was veranderd. Dit deden we door de familie van Ferri te bezoeken, die na ons laatste bezoek de huizenmarkt in Simontornya zouden bijhouden. Ze gaven ons de tip van een stuk braakliggend land, terwijl ze ons volstopten met zelfgebakken koekjes en supersterke koffie. Maar deze tip, bleek vruchteloos.

Na deze stad gingen we verder naar de volgende stad die ik als potentiële woonplaats op het oog had, Dunaföldvár. Hier hebben we de auto midden in het centrum geparkeerd en de eerste, de beste winkel gingen we naarbinnen, waar Ferri direct vroeg of er huizen te koop stonden en zo ja, waar dat zou zijn. We werden naar de Spar gestuurd, waar er een mededelingenbord zou hangen, met briefjes van zaken die te koop zouden staan.
Hier troffen we twee berichtjes met hetzelfde telefoonnummer, een voor een huis en een voor een stuk land. We belden de man en hij vertelde ons waar we naar toe moesten gaan. Hij liet ons het huis zien, en enige voordeel was het uitzicht op de Donau, waar we de ijsschotsen zagen langsdrijven. De nadelen waren de troep, de beperkte ruimte en de schimmel tegen de muur. Daarna maar na het stuk land. De man stapte achter in mijn Alfa en we gingen op weg. Volgens de verhalen zou het stuk land op een heuvel liggen, met uitzicht op de Donau. Op een gegeven moment zegt de man dat we linksaf de volgende straat in moeten slaan, maar ik weet geen straat te herkennen, dit komt waarschijnlijk omdat het een veldweg is. Als we deze veldweg inrijden, ben ik blij dat het zwaar vriest en alle modder bevroren is. Dit zorgt ervoor dat al het voedsel van vanochtend in een keer door mijn darmstel naar beneden wordt gerammeld, oftewel na deze rit moet ik poepen. Als we na de helse tocht bij het stuk land arriveren, blijkt het inderdaad prachtig en indrukwekkend te zijn. Maar ik ga geen tractor kopen om bij mijn huisje te kunnen arriveren.

We gaan verder met de quest en spreken enkele willekeurige passanten aan. Hierdoor arriveren we uiteindelijk bij een huis op 200 meter van de Donau en 300 meter van het stadcentrum. De ligging is dus OK, maar doordat het huis ommuurd is, is er niet te zien hoe het eruit ziet. Maar er hangt wel een te koop bord op de poort en we bellen de eigenaar. De vraagprijs is 10.000.000 Huf en past dus net in mijn door mezelf opgelegd budget. We bellen de eigenaar en die verteld ons dat ze eraan komt om ons de woning te tonen. Tien minuten later komt ze eraan en opent de poort. Vanaf dat moment wordt mijn stemming continu van positief naar negatief geworpen. Het is een grote woning, met een geweldig interessante stijl, 1800 m2 grond en in de tuin ligt een wijnkelder en twee schuurtjes. Het huis heeft drie grote kamers, een keuken, twee badkamers, een serre en een zolder. Ertegenaan geplakt ligt er een garage en een viertal open schuurtjes. Ook staat er in de tuin een constructie die een maisopslagplaats blijkt te zijn. Al met al ben ik behoorlijk verliefd. Het enige nadeel is dat er behoorlijk wat werk aan verricht dient te worden. Er is geen enkele verwarming en een gasaansluiting kent men ook niet.

Ik besluit dan ook een keer terug te keren in daglicht om het huis nog een keer te bekijken, foto’s te nemen en metingen te verrichten om zo een renovatiebudget vast te stellen, dat moet bepalen of het een reëele aankoop zou zijn of niet.