Restaurant Tolkien in Brugge

Na een dag vol vergaderingen in Brugge, waarbij iedereen blij verrast was dat er Nederlands gesproken kon worden, omdat iedereen in de verwachting leefde dat ik een Hongaar zou zijn, was het tijd om naar mijn hotel terug te keren. De taxichauffeur was erg trots op zijn stad en melde me dan ook dat ik niet naar de markt moest gaan om te eten, maar dat ik een eettentje in een van de zijstraten moest nemen, omdat dit vele malen goedkoper en zeker niet slechter zou zijn.

Uiteindelijk kwam ik uit in restaurant “Tolkien”. In het restaurant was geen enkele verwijzing te zien met de Gauw, Gandalf of Gollem, maar het was een bruin vlaams restaurant met een warme uitstraling en muurschilderingen van Brugge in de 18e eeuw. Ik besloot te beginnen met kaaskroketten (uit nostalgische overwegingen) vergezeld door een lekkere Westmalle Trappist, om dit op te laten volgen door een runderstoof in bruin bier, de Belgische variant op pörkölt. Deze werd vergezeld door een andere Trappist, waarvan me de naam inmiddels ontschoten is. Terwijl ik al lezend op mijn hoofdgerecht zat te wachten, kwam er een echtpaar met dochter binnen, die zo van een Pieter Breugel schilderij afgestapt zouden kunnen zijn. De man in zware geitenwollensokkenkleren met een lange grijze baard, de moeder had een groene scholk om en de dochter een wollen trui en een kapsel, waarbij de haren gevlecht waren en deze vervolgens gedraaid op de zijkant van het hoofd bevestigd waren, alle prinses ? van Starwars.

Toen de serveerster hen benaderde probeerde de man zich populair voor te doen, door te zeggen; “ja, als je in Brugge bent moet je wel een straffe Hendrik drinken he? Dus doe mij maar een straffe Hendrik en de vrouwen hoeven niets”. Nu had ik weer wat geleerd, want van die regel van die straffe Hendrik was ik niet op de hoogte. Toen ik inmiddels aan het genieten was van een overdaad aan heerlijk vlees, hoorde ik de dochter een of andere veganischtische prut bestellen, de vrouw een salade, terwijl de man zich tegoed ging doen aan een gigantische rib-eye steak. Aan hun accent te horen, waren het overduidelijk Nederlanders, maar de emanciepatiegolf uit de jaren twintig van de vorige eeuw, was dit gezin duidelijk gepasseerd.

Na het heerlijke eten, nog even afgepilsd met een La Chouffe van het vat, waarna ik licht rozig na het hotel terugging voor een heerlijke nacht.