Verdwijnende posts en lasagna slijmen

Had ik zaterdag een mooie post geschreven over een jongen die een half jaar na dato kwam melden dat hij mijn auto had aangereden, waarbij ik de kras al een half jaar niet had gezien, is deze post, waarin ik al dat bloed en zweet en tranen had gestopt verdwenen.

Na een ongeruste mail van een vaste lezer ben ik op speurtocht gegaan, maar helaas is deze post niet terug te vinden.

Wat betreft de inwendige Mories gaat het de laatste tijd uitstekend. Na het werk wordt ik regelmatig door Szilvi op een uitstekende maaltijd getracteerd, in het weekend wordt ik door de ouders van Kati regelmatig verwend en nu heb ik op het werk ook al een sponsor voor mijn inwendige mens. Mijn nieuwe medewerker Miklos vertelde thuis tegen zijn vriendin dat ik na een buitenlandse reis of op maandag altijd met een bijelkaar gescharrelde lunch zit, en dat dit te zielig voor woorden is. Terwijl iedereen tussen de middag een uitstekende maaltijd geniet, zit ik met de restjes die ik nog in de koelkast kon vinden voor me. Zijn vriendin had spontaan medelijden met me en heeft me al verscheidene malen voorzien van zelfgebakken muffins. Gisteren kwam de slagroom op het toetje, toen Miklos binnenkwam met de mededeling, you are such a lucky guy! Wat bleek, zijn vriendin had een bakje lasagna voor me geprepareerd, wat ik met veel smaak naar binnen heb gewerkt.