De machine quest, Torino

Op zoek naar een machine voor ons nieuwe project waren we al het oostblok doorgetourd zonder resultaat. De volgende etappe in deze zoektocht was een bedrijf in Torino. Om snel zaken te kunen doen, besloten we er direct naar toe te rijden. Dus op donderdag was ik s’ochtends om kwart voor vijf paraat op het werk, waar even later Kati en Gabor (onze machine engineer) arriveerden. We hadden met het bedrijf in Turijn afgesproken dat we er rond een uur of vier zouden zijn. We hadden dus elf uur de tijd om deze absurde afstand te overbruggen. Om beurten reden Kati en ik, terwijl Gabor stilletjes achter in de auto zat. Na zware mist in Kroatie en Slovenie, kwamen we bij Venetie in een file terecht. Vier uur zou wel eens erg lastig kunnen worden, dus we besloten even te bellen. We kregen te horen dat we er uiterlijk zes uur moesten zijn, omdat anders de firma dicht zou zijn.

Om kwart voor zes kwamen we aan en na een goede meeting van ruim een uur, met de afspraak om de dag erna om half negen weer paraat te zijn. Gingen we op zoek naar het hotel dat voor ons geregeld was. Op weg naar het hotel even gegeten in een Italiaans restaurant dat werd gerund door Japanners. De kaart was totaal in het Italiaans en de mensen die aanwezig waren spraken ook geen andere taal. Vooral voor Kati en Gabor was dit lastig. Gabor spreekt alleen Hongaars, dus dat was volledige pret. Na het eten gaven we na een speurtocht van een uur de zoektocht naar het gereserveerde hotel op en we besloten een motel langs de autosnelweg te zoeken.

We waren inmiddels veertig kilometer van Turijn verwijderd en in elk hotel werden we uitgelachen toen we om een kamerr vroegen, vanwege de olympische spelen. Na meer dan twaalf pogingen vonden we eindelijk een hotel dat een hotel wist waar kamers vrij zouden zijn. En zo kwamen we rond middernacht eindelijk uit in een stadje op honderd en twintig kilometer van Turijn verwijderd. Dit betekende dan ook de wekker om half zeven om op tijd voor de afspraak te zijn.

Morgen meer.