De secretaresse snol

Ik besloot de avond in Geneve op een relaxte manier door te brengen en had besloten te beginnen met een bezoek aan een Irish pub, om daarna me te verwennen op een heerlijk diner. Toen ik me neervleidde op een kruk aan de bar en bezig was met mijn eerste pint of beer, had ik zeer snel aanspraak. Op een gegeven moment kwam een enigszins verlopen uitziende vrouw de bar binnenlopen. Ze vroeg aan de barkeeper of ze haar zwarte hoed daar achtergelaten had. Uit deze zin kon ik twee zaken opmaken;
Ze was een reguliere bezoeker van deze kroeg;
Ze hield wel van een drankje.Eerst probeerde ze aanspraak te krijgen van een groepje mannen dat duidelijk ook tot de vaste inventaris van deze kroeg behoorde. Maar de weinig subtiele afwijziging die ze toegestuurd kreeg hadden lange tijd nodig om een effect teweeg te brengen. Toen de hints doorgekomen waren, besloot ze de pijlen maar op mij te richten. Het gesprek was doorspekt met complimentjes over mijn beheersing van de engelse taal en wat vage verwijzigingen over haar appartement, waar volgens mij voorkennis nodig was om het te begrijpen. Ze was de secretarresse van een of andere non-profit organisatie, maar aan de hand van haar verhalen, kwam het non-profit fenomeen door de exorbitant hoge salarissen van de medewerkers en ze was verbaasd om iemand in Geneve tegen te komen die daadwerkelijk in de publieke sector werkte. Op een gegeven moment werden haar transparante versierpogingen toch wel behoorlijk genant en ik werd gered uit de situatie door een man die waarschijnlijk met een delirium naar de grond stortte. Dit riep het moederinstinct op en was voor mij het moment om de kroeg te verlaten en me te richten op een heerlijk etentje met uitzicht op het meer.