Spelletjes koning

Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten speel ik graag gezelschapsspelletjes. En als ik speel wil ik altijd heel graag winnen en als ik win kan ik wel eens een beetje irritant worden.

Gisteren had ik eindelijk weer eens de kans om een spelletje te spelen. Een eenvoudig kaartspel, waarbij er een slang gevormd moest worden door kleurtjes op elkaar te passen. Zodra je de staart aansluit om de slang af te maken mag je de slang houden. Degene die dan de meeste kaarten heeft zodra het spel afgelopen heeft, heeft gewonnen.

Terwijl de pannen op het vuur stonden te pruttelen werden door Ricci de kaarten rondgedeeld. En beurtelings konden we een stukje van de slang complementeren. Op een gegeven moment had ik een stukje van een staart in mijn handen, waarmee ik de langste slang kon be-eindigen en inlijven. Mijn natuurlijk overwinningsinstinct kwam vrij en met een triomfantelijke smile op mijn gezicht had ik het kaartje al in mijn hand om hem neer te leggen en zo een zekere overwinning op te eisen. Echter op dit moment gingen mijn hersennen ook werken.

Gooi ik deze kaart op tafel, vergezeld van een overwinningsdansje, hiermee mijn kortstondig opgebouwde relatie met Ricci in een keer verpestend voor de komende tijd, of zal ik tegennatuurlijk me inhouden, het kaartje terugstoppen en net doen alsof mijn neusbloed, waarmee ik het aantal mensen die me welkom heten in dit huis niet halveer?

Als ik tijdens het eten twee lachende mensen om heen zie, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.