Bewaakt parkeren vriendschap

Bij het Férihegy [feerihedj] (op speciaal verzoek van Cyriel de fonetische uitspraak van de hongaarse woorden) vliegveld hebben ze een bewaakt parkeren service. Dit is behoorlijk goed geregeld. Hij bevindt zich op een steenworp van het vliegveld en voordat je je auto hier kan parkeren, moet je een bewijsje halen op het kantoor, waarbij je aangeeft wat je nummerbord is en wanneer je terugkeert. Vervolgens zet je je auto neer en terwijl je uitstapt staat er al een busje klaar dat je naar het vliegveld brengt.

Door de regelmatige vluchten de laatste tijd ben ik een vaste klant voor deze service en dit brengt duidelijk voordelen met zich mee. Ik hoef mijn nummerbord niet meer in te vullen. Dit weten ze al uit hun hoofd. En als ik bij terugkeer buiten het vliegveld op het busje sta te wachten hoef ik niet meer op te letten wanneer ze komen, want ze stoppen gewoon recht voor mijn neus. Bij een van de twee chauffeurs wordt ik vriendelijk begroet met Jo napot Deuss uram en deze weet dan ook zonder aanwijzingen mijn auto op de parkeerplaats te vinden.

Eens kijken of ik deze voortreffelijke service ga belonen met een klein kerstkado?

Payback time

Toen ik Szilvi op donderdagavond bezocht, liet ik nog een kerstkado met een bijbehorende brief achter, met de mededeling dat deze pas met kerst opengemaakt mocht worden. Hiermee was ze het niet eens en ondanks alle overredingskracht, wist ik me te wapenen en niet in tegen in haar wens om het kado reeds op donderdag te openen.

Had ik dit maar wel gedaan, want de payback was er. Op kerstavond stuurde ze me een boodschap per sms, met de mededeling en dit is je huiswerk voor de kerstvakantie. De mededeling was in het Hongaars! Het probleem is dat mijn woordenboek thuisligt en dat de vertaalprogrammatjes op internet niet toereikend zijn om de tekst te vertalen. Het enige wat ik eruit kan halen zijn worden als vliegen, luisteren, engels en heel veel liefde. De strekking is blijkbaar wel positief, maar wat het nu precies betekent is een raadsel. Dus een sms-je terug gestuurd met de vraag om een algehele vertaling.

Deze krijg ik wanneer we elkaar weer zien! Dus nu wordt mijn geduld op de proef gesteld

Milano

Na een confronterende meeting in de ochtend in Zalaegerszeg, moest er naar Budapest geraced worden om het vliegtuig naar Milaan te pakken te krijgen. De rit die normaal drie en een half uur duurt, moest ook inclusief de middagspits in Budapest binnen die tijd worden afgelegd om het vliegtuig niet te missen.
Alles was wederom “just in time” en binnen no time waren we van de grond af. Het voordeel van dit tijdstressen is dat je niet die ellenlange wachttijd op het vliegveld hebt. Het vliegtuig was nagenoeg leeg, wat betekende dat de service van de stewards en stewardessen uitstekend was.

Vanuit Malpenza de trein naar Milaan centrum en vandaar met de Taxi naar mijn hotel. Tijdens de taxirit door het centrum van Milaan viel het op dat dit toch ook een prachtige stad is. Eenmaal aangekomen in het hotel, trad ik vol vertrouwen de lobby van dit vier sterren hotel binnen. Echter achteraf kan ik zeggen dat ze hier maar de helft van verdienen. Achter de receptie stond een vrolijke vrouw, die echter gebrekkig engels sprak en nagenoeg geen informatie verschafte. Om de kamer in te komen, moest ik mijn electronische sleutel twaalf keer door het slot halen en toen ik eenmaal binnen was en mijn laptop wilde connecten met de aanwezige LAN kabel, bleek dit niet te werken. Via een helpdesknummer kreeg ik een Indiase jongedame, die evenveel van computers wist dan ik en me dus niet verder kon helpen. Aangezien ik deze ochtend beloofd had enige files weg te sturen, kon ik me gelukkig prijzen dat ik een pendrive bij me had, waarop ik alle informatie kon zetten. Daarna naar de receptie met de vraag of ik van hun computer gebruik kon maken om deze info weg te sturen. Dit kon niet, maar ze hadden wel een openbare computer die ik kon gebruiken. Deze werd echter in gebruik genomen door een oude vent die zijn aandelen via internet zat te checken. Dan maar naar de bar, vanwaar ik uit mijn ooghoeken de bezetting van de computer kon volgen.

De bediening was knap en vriendelijk en al snel was de computer vrij. Na het sturen van de mail ging ik naar de kamer, me verheugend op een bad met een mini-bar pilsje en de laatste twee hoofdstukken van mijn boek. Eenmaal in mijn badkamer zag ik dat het geen badkamer, maar een douchekamer was. Lichtelijk teleurgesteld heb ik het boek in bed uitgelezen. Hierna ontdekte ik twee dingen;
- de tv ontvangst was allerbelabberst;
- de muren waren van karton, want als ik Chinees zou kunnen spreken zou ik hun gesprekken letterlijk hebben kunnen volgen.

De volgende ochtend werd ik rond een uur of zes wakker van het gerochel van mijn buren. Nadat ik me op de meeting van die dag voorbereid had, besloot ik te gaan ontbijten. Wederom verheugde ik me op iets dat non existing bleek, namelijk de espresso. Onder stil protest voldeed ik de in mijn ogen veel te hoge hotelrekening en liet me door een taxi naar de klant brengen.

Hier werd ik allervriendelijkst met een espresso en een glaasje water ontvangen en de kansen keerden. Na een meeting van vier uur en een order rijker, werd ik door mijn gastheren uitgenodigd voor een lunch, waarna ze me bij een metrostation zouden afzetten. De lunch werd vergezeld door een fles champagne (een italiaans variant weliswaar) en de pizza met zongedroogde tomaten was uitstekend. Tijdens de lunch werden me allerlei tips gegeven om de middag in Milaan door te brengen, aangezien mijn vliegtuig pas s’avonds zou vertrekken. Na een middag vol shoppen, bezienswaardigheden en verscheidene espresso stops, zit ik nu in Malpensa airport op mijn vliegtuig te wachten.

Kerstgedachten

Denkend aan de vredige kerstgedachten wil, ik middels deze post het gruwelijke varkensverhaal een beetje naar de achtergrond dwingen.

Zoals ieder jaar al de gewoonte was, zal ook dit jaar weer op de laatste dag voor kerstmis de hel aanschouwd worden in de vorm van de binnenstad van Eindhoven volledig gevuld met shoppend publiek op zoek naar de laatste kerstcadeau's.

De laatste jaren was dit ook een moment waarop ik een hoop gelijkgestemden tegenkwam die met hetzelfde probleem worstelden. De vraag is of dit dit jaar weer het geval zal zijn.
Gerard en Roger zijn jullie er ook weer?

Agyonüt a disznó (“kill the pig”).

Aangezien ik overspoeld wordt met reizen deze week, een extra lang verhaal om de week in te leiden.






Ter waarschuwing wil ik er even erop wijzen dat de leeswijzer op dit verhaal 16 jaar is!

Om 5 uur s’ochtens wordt ik zonder wekker wakker. Dit overkomt me vaker als ik vroeg op moet staan voor een spannend of belangrijk evenement. Ik neem een uitgebreid ontbijt, terwijl ik naar Thunder races op Discovery channel kijk. Dit blijkt op afstand de meest bekeken televisiezender voor mij hier in Hongarije. Vanwege de verwachte smerigheid, besluit ik niet mijn beste kleren aan te trekken. Een kapotte spijkerbroek, twee lagen t-shirts, de alomgewaardeerde compaq trui en mijn soldatenkistjes. Dit afgemaakt met een dikke sjaal en een paar handschoenen. De temperatuur is - 6° celcius en ik hoop dan ook dat dit voldoende kleding is om de dag door te komen.

Om 5.50 spring ik op mijn fiets en exact om zes uur arriveer ik bij de familie Porteleki. Daar staan Lászlo, Ferri, Kati en de moeder van Kati al klaar in hun externe keuken. Zoals zoveel Hongaren hebben de ouders van Kati de keuken buiten hun hoofdwoning. De keuken is gebouwd in wat wij een schuur zouden noemen en hier staan een houtgestookt fornuis, dat tevens de warmte in de schuur verzorgt en een eettafel met bij en hier wordt dan ook gedurende de zomer en winter gekookt en gegeten.

Het blijkt dat Ferri, Lászlo (een schoonbroer van Ferri) en ik het daadwerkelijke doden gaan doen en dit betekent traditiegetrouw dat we om zes uur s’ochtends al de eerste Palinka naar binnen werken om ons af verdoven voor het leed van het varken. Na de Palinka ging Ferri met een brommertractor met aanhangwagen naar de boer van het varken en de rest volgde in de auto van Kati.

Een kilometer verderop bevondt zich de “boerderij”, wat niet meer was dan een gewoon woonhuis van een vent die toevallig een aantal varkens hield. Bij aankomst werden de gewoonlijke handen geschud onder de mannen en er werd me een touw in mijn handen gedrukt, met aan de ene zijde een lus en aan de andere zijde een houten handvat. Dit gereedschap had iedereen. De boer ging het hok in en kwam eruit met deze lus om de onderkaak van het varken gebonden. Vervolgens werden onze lussen om de poten van het varken gebonden en met een professionele judo greep werd het varken op zijn zij gewerkt. Op dat moment werd ons het teken gegeven dat we middels het touw het varken onder bedwang moesten houden. Het punt van het daadwerkelijke doden kwam nu wel erg dichtbij en het verdovende effect van de Palinka was in een slag verdwenen. Enigszins angstig en in een lichte paniek stond ik daar dat varken dat binnen no time gedood zou worden, onder bedwang te houden. Zou ik me hier doorheen kunnen slepen zonder paniek reacties als kotsen, flauwvallen, huilen of schreeuwen?

Het varken had in de gaten wat er ging gebeuren en liet de meest hartverscheurende geluiden horen. Plotseling werd het mes in de nek van het varken gestoken en terwijl het varken hierop reageerde met krachtige reacties, kwam de moeder van Kati met een emmer er bij staan om het bloed dat eruit spoot op te vangen. Na korte tijd werd het varken rustig en werd er aan een poot gepompd om het bloed eruit te krijgen. Ik begon opgelucht te raken, want het leek erop dat het ergste voorbij was. Nadat de eerste emmer vol was, kwam Kati met de volgende emmer, terwijl haar moeder met haar handen in de eerste aan het roeren was en het stolsel eruit gooide. Terwijl ik gefascineerd naar deze bezigheden keek, kwam het varken in haar definitieve doodstrijd met een aantal heftige pogingen om te ontsnappen. Volkomen verrast door deze aanval, werd mijn arm bijna uit de kom getrokken en werd ik in een slag weer in de realtiteit getrokken. Na een doodsstijd die mijns inziens veel te lang duurde was het dan eindelijk zover. Het varken was dood. Maar aangezien ik die gedachte al eerder onterecht had gehad, vertrouwde ik het toch niet helemaal.

Vooral toen me werd gevraagd mee te helpen het varken op de weegschaal te tillen, was ik enigszins huiverig en bang voor een nieuwe laatste reactie van het varken. Vol afschuwen hielp ik mee het varken op de ouderwetse weegschaal (met van die gewichtjes die je moet plaatsen om het gewicht te meten) te hijsen en toen ik zag dat het varken 180 kg woog, was ik verrast van de weinige moeite die het gekost had om dit varken met vier man op te tillen. Of ik ben tijdens mijn verblijf in Hongarije uitzonderlijk sterk geworden, of er pompte adrelanine door mijn bloed.

Na het wegen, werd het varken op de mini-tractor van Ferri naar huis gebracht en de rest reed weer met Kati mee. Haar moeder was inmiddels al te voet naar huis met de eerste emmer bloed.
Eenmaal thuis werd het varken op de bevroren grond gelegd en ik kreeg van Ferri te horen dat onze eerste taak was om de haren en het toplaagje vel te verwijderen. Dit moest gebeuren voordat het varken stijf werd, omdat het dan moeilijker zou gaan. Op een soort houtkachel had de vader van Kati, Lajos tijdens het slachten al een vijftig liter water aan de kook gebracht. Ferri en ik hadden allebei een schraapmes in de hand en Lászlo kwam met de gieter gevuld met kokend water aanzetten. Dit werd over het lichaam van het varken gegoten en op de plekken die net begoten waren, konden de haren en het vel relatief eenvoudig weggeschraapt worden. Deze activiteit kostte me verbazingwekkend weinig emotionele moeite, totdat we bij het hoofd aankwamen, waar de ogen nog open waren totdat het water eroverheen werd gegoten. In een slag verdween de glans en kleur en trokken de oogleden dicht. Aan alle lichaamsdelen was ook te merken dat de lijkstijfheid begon in te treden. Na een ruim uur schrapen, waren we klaar met de actie en was het tijd voor ontbijt.

Het was inmiddels bijna half negen en in de keuken stonden een aantal glazen gluwein klaar en de tafel was gedekt. De tafel was gevuld met allerlei soorten kaas, salami, paprika en brood en op het vuur stond ook nog iets te pruttelen. Dit bleek het bloed van het varken te zijn dat alleen aangevuld met uien stond te bakken. Toen deze zwarkte lichtelijk gelei-achtige blokjes eten op mijn bord werden gelegd, moest ik weer even slikken. Ik sloeg de gluwein in een slag achterover om mijn keel te verdoven en nam de eerste hap. Echt lekker was het niet, maar smerig ook niet. Dus ik at netjes mijn bordje leeg, waarna we verder aan het werk konden.

De volgende actie was het wegbranden van de resterende haren en de hoeven. Ferri pakte de vlammenwerper en ging hiermee volop aan de slag om het lichaam volledig kaal te branden. Het lichaam dat een beetje begon uit te zakken, trok helemaal strak op het moment dat het met deze warte werd geconfronteerd. Zodra het lichaam helemaal zwart was en de verkoolde hoeven er af getrokken waren, konden we met het schrobben beginnen. Met een borstel en koud water werd het hele lichaam schoongeschrobt totdat alle zwart verdwenen was. Nu diende het schone varken van de grond op de tafel getild te worden en alhoewel het nu een stijf lichaam was, kostte het dit keer veel meer moeite.

Nadat dit gebeurt was gingen we weer naar binnen voor een glaasje gluwein om onze bevroren vingers en handen te ontdooien en om de druppels die aan onze neus hingen te laten opdrogen. Na dit moment kon de daadwerkelijke slacht beginnen.

Op het moment dat het hoofd er vanaf was gesneden, ging er bij mij een knop om die het werk een stuk makkelijker maakte, het was niet langer een dood varken maar een groot stuk vlees. Maar de echte gruwel moest blijkbaar nog komen.

Het eerste wat verwijderd werd was de blaas met hieraan verwijderd het urinekanaal. Normaal blijken de varkens op het moment dat ze gedood worden hun urine te laten lopen. Dit was echter nu niet het geval, dus op het moment dat het merendeel van de urinewegen was vrijgesneden en dat Lászlo druk uitoefende op de blaas, spoot er een straal urine uit waardoor er een gedeelte recht op mijn onderarm terechtkwam. Dat stank hiervan verschrikkelijk was kwam ik achter toen ik uit routine met deze onderarm de druppels van mijn neus wilde wegvegen. Door de intens smerige geur werd ik hiervan gelukkig op tijd weerhouden.

Gezamenlijk werd het varken vakkundig in stukken uit elkaar gehaald. Eerst werden de poten eraf gesneden. Daarna werd het varken gedraaid en werd het rugspek eraf gehaald en werden de ribben doorgeknipt, waardoor nadat de “rubkes” waren verwijderd de ingewanden zichtbaar waren. Met chirurgische precisie haalden we alle onderdelen eruit en als laatste waren de darmen aan de beurt. Het was heel belangrijk dat deze niet beschadigden om de inhoud voor een behoorlijke troep konden zorgen. De ingewanden werden door het vrouwelijk gedeelte van het gezelschap opgehaald en gaandeweg de rest van de slacht kwamen ze af en toe langs om stukjes vlees te “stelen”. Alle stukken werden mooi gecategoriseerd op een tafel geplaatst en om een uur was het weer tijd voor pauze.

Toen we de keuken binnenkwamen hing er een heerlijke geur. Wat bleek Kati en haar moeder hadden de eerste stukken varken al gebakken en ook een groot stuk lever was al de pan ingegaan. Onder het genot van een glaasje wijn werd dit uitzonderlijk lekkere eten dan ook genuttigd. De stukjes vlees waren echt uitzonderlijk lekker, mega vers vlees van een echt scharrelvarken!

Omdat het varken inmiddels was gereduceerd tot een tafel met stukken vlees, was alleen de kop nog over. Terwijl Lászlo tijdens de slacht al een tijdje zat te proeven van stukken vel, een hapje nam uit het rauwe oor en nog meerdere walgelijke dingen deed, hakte Ferri de kop doormidden en haald op de ogen na, alles wat in de verste verte maar eetbaar leek eruit. Toen de hersennen aan de beurt waren, stond Kati al klaar met een glaasje om deze in te doen. Deze waren verbazingwekkend klein.

Nu was het zaak om alle stukken vlees in hapklare brokken te snijden en het vel en vet te verwijderen. Met handen glibberig van het vet vocht ik met het mes om een goede grip te krijgen en dit werk met verve uit te voeren. Het vel werd gestroopt en op de waslijn te drogen gehangen. Dit zou heerlijke chips geven morgen werd me verteld. Het was interessant om alle bekende stukken vlees tegen te komen en door deze praktijkles te weten waar ze zitten. Op dit moment was alle gruwel dan ook weg en was het gewoon interessant werk geworden. Alle kleine stukjes vlees werden door mams (om te bakken) of door paps (voor het gehakt) verzameld.

Om drie uur was alles klaar en hadden we het volledige varken tot hapklare brokken teruggebracht. Een volledige poot werd voorbestemd om een ham te worden. De overige stukken vlees werden door Kati verpakt en in de diepvries gestopt. Nu was het alleen nog zaak de salami, de worst en de paté te gaan bereiden. De vader had ondertussen veel werk met de gehaktmolen verricht en de moeder van Kati had de darmen schoongemaakt en binnenstebuiten gekeerd.

De eerste worst was paprikaworst. Het gehakt werd vemengd met vele soorten kruiden, knoflook en paprika poeder. Hierna moesten we gedrieën proeven of de smaak wel goed was. Dit was het geval en dus met de worstenmachine aan de slag. In totaal hadden we meer dan 25 kilo paprikaworst en ik had de hoop hier ook wat van mee naar huis te krijgen. Hierna was de paté aan de beurt, deze werd in de dikke darm omhulsels gestopt.

Als laatste werd er nog een worst gemaakt van de ingewanden die ondertussen samen met rijst hadden gekookt en ook vermalen waren. Hier werd ik minder opgewonden van. Toen ook deze tot worstjes was omgetoverd, zat na twaalf uur hard werken de werkdag erop en was het tijd om van onze arbeid te gaan genieten.
Inmiddels was er een hoop familie gearriveerd om de slacht te vieren en werden we als slachters in een gezellige keuken verwelkomd, waar de tafel vol stond met getrokken varkenssoep, karbonaat, stukjes schnitzel en ook al gebakken worsten. Dit alles werd rijkelijk begeleid door zelf gebrouwen wijn (waaraan ik in november al had meegewerkt). Op de ingewanden worst na, heb ik alles geproefd en genoten van dit vreetfestijn.
Om acht uur ging ik dodelijk vermoeid naar huis en kreeg ik net zoals vroeger op een kinderfeestje een zakje mee naar huis. Alleen zat er nu een meter paprika worst, een salami, een brok soepvlees en een schnitzel in de pakketje. Dat wordt smullen de komende tijd.

Kill the Pig

Morgen zal om 5.00 mijn wekker aflopen. Aangezien er waarschijnlijk sprake zal zijn van enige consumptie van alcoholische dranke, lijkt het niet verstandig om met de auto te gaan, dus dien ik een wandeling van een half uur in te calculeren.

Om zes uur wordt ik verwacht en na een Palinka voor de moed, vetrekken we dan met het mannelijk deel van het gezelschap (Kati's Pa, Ferri, de buurman en ik) naar de boer waar het varken zich bevindt. Hier wordt het dan door een neef ontzield. Vervolgens, nadat al het bloed is weggelopen, moeten we het beest op een kar tillen, die door een brommer wordt voortgedreven. Deze brengt het beest naar Kati's ouders, waar we gezamenlijk het varken middels een vlammenwerper gaan ontharen. Daarna komt de slacht en het bereiden van de ham, de worst en de salami. Dus aan de slag met het mes en met de vleesmolen.

Al met al wordt het een gezellig familiefestijn. En natuurlijk neem ik mijn fototoestel, voor die enthousiasteling die overal foto's van wil zien ;-).

Spelletjes koning

Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten speel ik graag gezelschapsspelletjes. En als ik speel wil ik altijd heel graag winnen en als ik win kan ik wel eens een beetje irritant worden.

Gisteren had ik eindelijk weer eens de kans om een spelletje te spelen. Een eenvoudig kaartspel, waarbij er een slang gevormd moest worden door kleurtjes op elkaar te passen. Zodra je de staart aansluit om de slang af te maken mag je de slang houden. Degene die dan de meeste kaarten heeft zodra het spel afgelopen heeft, heeft gewonnen.

Terwijl de pannen op het vuur stonden te pruttelen werden door Ricci de kaarten rondgedeeld. En beurtelings konden we een stukje van de slang complementeren. Op een gegeven moment had ik een stukje van een staart in mijn handen, waarmee ik de langste slang kon be-eindigen en inlijven. Mijn natuurlijk overwinningsinstinct kwam vrij en met een triomfantelijke smile op mijn gezicht had ik het kaartje al in mijn hand om hem neer te leggen en zo een zekere overwinning op te eisen. Echter op dit moment gingen mijn hersennen ook werken.

Gooi ik deze kaart op tafel, vergezeld van een overwinningsdansje, hiermee mijn kortstondig opgebouwde relatie met Ricci in een keer verpestend voor de komende tijd, of zal ik tegennatuurlijk me inhouden, het kaartje terugstoppen en net doen alsof mijn neusbloed, waarmee ik het aantal mensen die me welkom heten in dit huis niet halveer?

Als ik tijdens het eten twee lachende mensen om heen zie, weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Kitchen english

Tijdens mijn etentje afgelopen vrijdag werd het pijnlijk duidelijk. Mijn beheersing van de engelse taal in het algemeen is gewoon uitstekend op een gebied na.

Door het vele films en TV kijken vroeger, door het vele lezen van engelstalige boeken en door meer dan de helft van je communicatie in het engels te voeren bouw je een behoorlijke basiskennis op. Maar bij al deze activiteiten wordt er blijkbaar een onderdeel behoorlijk verwaarloosd en dat is het keukenengels.

Tijdens het koken afgelopen vrijdag gebruikte ik een behoorlijke portie ingrediënten, waarvan mijn metgezel graag wilde weten wat het was. Op een groot aantal moest ik het antwoord schuldig blijven. Zelfs groenten als aubergine wist ik niet te benoemen. Ook bij de vraag om me potten, pannen of een vergiet aan te geven stond ik met mijn mond vol tanden.

Toen ik gisteren werd uitgenodigd om een hapje mee te eten, werd ik weer met dit gebrek geconfronteerd. Ik denk dat mijn volgende literatuur een engelstalige Jamie Oliver wordt om met dit gebrek voor eens en altijd af te rekenen.

Een middagje Zaventem

Gisteren had ik een meeting in Mechelen en na deze meeting nam ik afscheid van Amalia voor een verblijf van een week in Sittard en ik liet me op het vliegveld Zaventem afzetten.

Aangezien de meeting van 9.00 to 13.00 had geduurd bevond ik me om 13.30 al op dit vliegveld. Prioriteit 1 was toen kijken of er nog een vliegtuig naar Boedapest terugging voor mijn geplande vlucht om 20.20. Jammergenoeg was dit niet het geval.

Al snel kwam ik tot de conclusie dat dit niet het beste vliegveld was om een wachttijd van 7 uur door te moeten brengen. De grootste fout die ik daarbij ook nog maakte was dat ik me direct liet inchecken en daarna ook al door de doaune liep. Als je dit op schiphol doet, kan je je nog altijd vermaken met verschillende eettentjes, casino's en winkeltjes. Op Zaventem ben je dan echter overgeleverd aan twee miniscule kioskjes, waar je voor € 4.40 een halve liter Stella kan krijgen. De triestheid van deze zône is trouwens treffend in beeldgebracht op de website van Crofftt. En laat me verklappen dat het er overdag niet veel plezanter uitziet

Aangezien ik vanuit Budapest nog een tijdje in de auto diende door te brengen, was het geen goed idee om teveel van deze Stella's naar binnen te werken. Dus eerst maar even gewerkt tot een ruim uur later de batterij het opgaf. Gelukkig had ik in het "actieve" deel van het vliegveld een extra boek gekocht. Want ook boeken kon je in dit "wasteland" niet kopen. Zwervend van bank naar stoel en stoel naar bank, op zoek naar comfort, wist ik de nieuwe "John Grisham" ook in mijn been there, done that lijst toe te voegen.

Nadat vervolgens de ultieme verveling begon toe te slaan, kropen de wijzers van de klok richting de acht uur en was het tijd voor het boarden.

Wat is ny de grote les die we geleerd hebben, gok niet op een vroegere vlucht en ga je gewoon in het centrum van de grote stad vermaken als wachttijd. Kijken of ik dit volgende week in Milaan tot een betere uitvoering kan brengen.

Sneeuwstorm

Om drie uur liep de wekker af en het strak getimede programma ging van start, ontbijten, mijn blouse strijken en op naar Budapest via Érd (om mijn collega op te halen). Gebaseerd op eerdere ervaring, waarbij ik deze afstand met volledige druk op mijn gaspedaal kon afleggen, ging ik uit van een reistijd van een ruim uur.

Echter toen ik naar buiten stapte, lag er een laag wit poeder die de grond bedekte en er viel meer van dit spul uit de lucht. Op dat moment voorzag ik al een spannende rit. Over de landweg naar de autosnelweg viel het nog mee, deze was helemaal bedekt met sneeuw, maar er was nagenoeg geen verkeer, zodat ik nog behoorlijk kon doorrijden. Echter op de autosnelweg ging het op meerdere vlakken mis. De sneeuwval werd intensiever en er was meer verkeer op de weg. De linkerbaanvlakken waren als snel niet echt toegankelijk meer, wat behoorlijk lastig was, omdat ik regelmatig idioten in moest halen, die dachten dat het veilig was om 30 km/uur te rijden op een autosnelweg. Iedere keer als ik zo een idioot, vaak een oudere bestuurder van een Trabant of een Warzburg, tegenkwam, moest ik me dus slippend door de sneeuw ploegen om er in een slakkentempo langs te rijden, waarna ik vervolgens op de nagenoeg vrije baan, mijn gaspedaal weer kon beroeren.

Slechts vijftien minuten te laat reed ik Érd in, waar ik met Amalia bij een bushokje had afgesproken. De sneeuw was hier van dien aard dat het intrappen van de gaspedaal of de rem nagenoeg geen effect hadden. Toen ik haar langs de weg spotte, duurde het dan ook 100 meter alvorens ik stilstond.

In Budapest was de situatie ook rampzalig met als resultaat dat we 40 minuten voor vertrek arriveerden. Knap getimed dus, maar volgende keer toch maar de weerberichten van te voren opzoeken

Rede en emotie

Aangezien ik morgen de gehele dag in vliegtuigen en het buitenland doorbreng, nu maar alvast een beschrijving van een spannende date.

Om zeven uur arriveerde ik bij Szilvy thuis, ik had de inhoud van mijn keuken bij om haar te trakteren op een geweldige maaltijd. Als voorbereiding had zij voor het toetje en voor de wijn gezorgd.

Terwijl Szilvy de nootjes en de uitgebakken spekjes bakte voor de salade bij het hoofdgerecht, werkte ik aan het voorgerecht. Al snel wist ik mijn weg in haar keuken te vinden en binnen no time stond het voorgerecht op tafel. Terwijl Szilvy een leuk muziekje opzette, schonk ik het glaasje port in om het voorgerecht te vergezellen.

Al snel heerste er een romantische en gezellige sfeer. Na het voorgerecht gingen we samen aan de slag voor het hoofdgerecht. De gemarineerde schnitzel stukjes en de aardappels had ik al voorgekookt om later te bakken. Door drie pannen tegelijkertijd op vol vuur te zetten, wist ik al snel een mist in de keuken te creëeren, waardoor je geen hand voor ogen meer kon zien. Vergezeld met een glaasje mierzoete rode wijn (onze wijnvoorkeur ligt behoorlijk ver uit mekaar), aten we het hoofdgerecht. Tijdens het eten liep de spanning voelbaar op.

Ondanks deze positieve spanning die er heerste hadden we beiden last van een barriëre die ons tegenhield om op een spontane manier gebruik te maken van deze spanning. Laten we zeggen een soort koudwatervrees. Tijdens het toetje had ik eindelijk de moed verzameld om dit tot gespreksonderwerp te maken en het werd direct duidelijk wat er aan de hand was. We hadden allebei last van het fenomeen dat de rede interfereert met de emotie. De gevoelens zijn duidelijk, maar de omstandigheden maken het erg moeilijk om zonder consequenties deze gevoelens te volgen. Laten we maar zeggen dat het klote is om in een bekrompen dorp als Sárbogárd te leven. Hier kom ik later nog wel op terug.

Na een lang, open en prettig gesprek hebben we besloten het wat tijd te gunnen om te kijken hoe sterk en diep de gevoelens zijn alvorens de echte jump in het diepe te nemen. Laten we zeggen dat we het zwembad eerst eens volledig gaan inspecteren alvorens we erin gaan springen. Omdat we op het moment dat de we sprong wagen, we op een aantal gebieden een point van no return overschrijden.

De manier waarop we dit gaan doen, is door veel tijd samen door te brengen om de potentie van de toekomst te testen. En dit doen we door vele etentjes, bioscoopjes en dagtripjes in Hongarije. Verward, gelukkig en verdrietig reed ik midden in de nacht in een sneeuwend Sárbogárd naar huis.

Import / export

Zaterdagavond ging opeens de voordeurbel. Dit was verrassend aangezien ik nooit onaangekondigd bezoek krijg.

Ik doe de deur open en zie daar de jongen / het meisje (ik ben er nog steeds niet uit wat het geslacht van dit persoon is, maar laten we maar meisje zeggen), die het loket van het treinstation in Sárbogárd bemand. Ze heeft haar sjabbie en ongeschoren vader / opa bij zich. Deze stapt vol vertrouwen mijn huis is, met een scheerapparaat uit het jaar toebak in zijn hand en begint vervolgens in rap tempo tegen me aan te kletsen.

Totaal overdonderd door deze inval, probeer ik me te herstellen en ik versta natuurlijk helemaal geen drol van wat deze vent me probeert te vertellen. Ik besluit het hef in handen te nemen en zeg in het Hongaars: ho ho, ik begrijp er geen hol van en ga alsjeblieft een beetje langzamer praten. Als hij vervolgens zijn verhaal drie keer op normale snelheid herhaald, begin ik steeds meer te begrijpen van wat hij te melden heeft. Het blijkt dat hij een ouderwets Philips scheerapparaat in zijn handen heeft en de scheerkopjes zijn behoorlijk versleten. (Dit verklaart zijn ongeschoren gezicht) hij heeft de hele omgeving afgezocht naar reserve / vervangende onderdelen, maar deze niet kunnen vinden. Aangezien hij blijkbaar weet dat Philips een Nederlands merk is, vraagt hij mij de volgende keer als ik in Nederland ben wat reserve scheerkopjes te kopen en mee te nemen.

Als hij zich tot die tijd niet scheert, kan hij zich met kerst gelijk als de kerstman vermommen.

Lang leve de 24 uurs economie

De hele week is het hectisch en druk geweest, maar op vrijdag ga ik mijn kookkunsten in de strijd gooien om te proberen een hart definitief voor me te winnen. Wil ik dit enigszins proffesioneel aanpakken, dan hoort hier wel een grondige voorbereiding bij.

Aangezien ik de gehele week tot een uurtje of acht heb moeten werken heb ik nog geen tijd gehad voor boodschappen, maar vandaag (donderdag) diende het er toch van te komen. Resultaat was dat ik rechtstreeks uit het werk naar mijn lerares kon rijden voor anderhalf uur les. Na de les Szilvy gebeld om de eetdate te bevestigen voor morgen, waardoor ik zeker wist dat er nog een reis naar de Auchan noodzakelijk was. Dus om half negen in de auto gestapt en in de Mega Auchan even uitgebreid rondgelopen ter inspiratie en boodschappen gedaan.

Om tien uur was ik thuis en stond ik in de keuken de knoflook te snijden, het vlees te marineren en de aardappels al voor te koken.
Morgen maar eens kijken wat het resultaat van deze inspanningen zal zijn.

Amalia

Dit is de naam van onze nieuwe process engineer. Samen met de drie nieuwe engineers die we deze week hebben aangenomen is mijn afdeling in twee weken tijd vervijfvoudigd. Amalia komt vers van de TU en is direct zonder werkervaring de meest ervaren plastic engineer in de fabriek. (In het land van blinden is een oog koning!). We hebben besloten haar een mega snelle opleiding te geven, zodat ze zo snel mogelijk echt nuttig werk kan verrichten. In dit proces ben ik haar coach.

Aanstaande dinsdag hebben we een technisch gesprek bij een van onze grootste klanten in Mechelen. Hier wordt ze direct aan de klant voorgesteld als specialist. Het plan was om haar vervolgens een week naar Sittard door te sturen voor een on the job opleiding met de Nederlandse plastic engineers. Op haar tweede dag op het werk stelde ik dit dus ook voor met de mededeling neem morgen je paspoort mee, want volgende week heb je je eerste zakenreis, een ruime week naar België en Nederland. Haar antwoord hierop was, terwijl haar ogen tinkelden van enthousiasme: Hmm, ik heb geen paspoort.

In tegenstelling tot Nederland, kan je hier de trage bureaucratie omzeilen door met wat biljetjes te wapperen, waardoor dit nog tijdig geregeld kon worden zonder allerlei slagen om de arm. Dinsdag haal ik haar om vijf uur s’ochtends op om het vliegtuig te nemen en als ze dan een weekje later in Nederland terugkeert, heeft ze gelijk haar vuurdoop gehad en weten we direct uit welk hout ze gesneden is.

Ze gaf wel al de reactie alsof ze in een gigantische stroomversnelling was terechtgekomen, maar ze zei deze aanpak wel prettig te vinden.

Impressie van het Huisje

Dit is de impressie van het huisje waarvan mijn hartje sneller ging kloppen. Achter het muurtje ligt het grasveld, dat gereserveerd is voor het zwembad. Maar eerst hopen dat ik met harde onderhandelingen de prijs omlaag kan krijgen, anders blijft het gewoon bij een leuke droom.

Ház vadásni (het vervolg)

Na het oponthoud in het wijnhuisje, gingen we weer terug over de verraderlijke wegen richting begaanbare wereld. Op naar Pincéhegy, oftwel de heuvel van de wijnkelders. Dit was het doelgebied voor de huizenjacht. Op het moment dat we heuvel opreden was ik op slag verliefd op dit stukje Hongarije. Het prachtige uitzicht en de wonderbaarlijke omgeving deden mijn hartje wel een paar slagen sneller kloppen.

Na veel praten met locals, kopjes koffie en rondleidingen in huizen, was er eentje die uiteindelijk toch wel erg veel potentieel bood. Echter dit huis was van een Nederlander en ik moest maar contact met hem opnemen voor de prijs. Het was een nieuw huis op een stukje grond van 1500 m2, waarbij de benedenverdieping de hoofdwoning is met woonkamer, slaapkamer, keuken en badkamer en vanuit de achterzijde is de tweede verdieping begaanbaar met een flinke hal, twee slaapkamers en een badkamer. Vanuit hier is er toegang tot een grasveldje van 20 x 10 m, waar later ooit een mooi zwembad kan worden neergelegd. Vanuit dit grasveld is er een prachtig uitzicht op de omgeving.

Na alle bezichtigingen even afscheid genomen van alle familie, die zich allemaal in 1 huis hadden verzameld, waar we nog moesten blijven om te eten en te drinken. En toen naar huis.

Toen ik Ferri thuis afzette, moesten we onze avonturen nog aan Kati en haar ouders vertellen onder het genot van een goed bord Pörkölt. Van hier heb ik ook de Nederlandse huiseigenaar gebeld en jammergenoeg lag de prijs buiten mijn bereik, maar gedurende mijn volgende bezoek aan Nederland ga ik bij hem langs voor harde onderhandelingen hebben we al afgesproken. Tijdens de pörkölt werd ik tevens uitgenodigd om over twee weken deel te nemen aan het "kill the pig" festijn.

Dan wordt een bij een boer weggezet varken door een professional gedood en vervolgens door de familie en hun vrienden geslacht om vervolgens het vlees te bewerken en te verdelen. Het is een hele eer om hiervoor te worden uitgenodigd, het enige nadeel is dat de pret reeds om half zes s'ochtends begint. En hierbij is traditioneel de eerste actie het nuttigen van een Palinka, om de inwendige mens op te warmen.

Sinterklaas

Morgen gaan we verder met het ház hunt verhaal, maar vandaag wil ik een verhaal over onze goedheiligman vertellen.

Zoals jullie allen weten komt hij op 5 December de avond voor zijn verjaardag bij ons langs om kado's te brengen. Hij arriveerd ergens in November met de stoomboot en zijn vrolijk uitgedoste pieten. En vervoerd zich vervolgens op zijn witte schimmel. Echter in de nacht van 5 op 6 december vaart hij uit op de stoomboot, waar hij in Finland stiekem van boord springt en de Pieten varen verder. In Finland ruilt hij de schimmel in voor een eland. Ook zoekt hij hier een groepje jonge meiden uit, die hij geheel van strakke zwarte kleren en een gothic schminck voorziet en waar duivelsoortjes uit het hoofd groeien. Ze hebben ook allemaal een martelwerktuig in hun handen, zoals een zweep, een bokshandschoen en dergelijke.

Hiermee rijdt hij dan naar Hongarije waar het feest de zesde wordt gevierd. En waar hij de lieve kinderen van cadeau's voorziet. Die stopt hij dan in de schoen die voor het raam is gezet. De "pieten" martelen vervolgens de kinderen die stout zijn geweest.

Vanavand zal hij de trein naar Spanje wel pakken en dat rendier zal wel ergens op de barbeque belanden.

Ház hunt II (the afternoon)

Na de ochtend ervaringen kwam ik om elf uur bij Ferri aan. Kati was aan het werk, dus ik had een dagje haar vriend te leen. De dag ervoor had ik de locale huizenkrant gekocht en aan Kati meegegeven ter voorbereiding. Toen ik Ferri tegenkwam zei hij echter; dat vodje hebben we niet nodig! Dus ik vroeg me al af wat de tactiek voor de dag zou zijn.

Na even overlegd te hebben, wat mijn wensen waren, koos Ferri een drietal plaatsen uit, waar de kans groot was om een leuk huis te vinden. Eerst reden we naar Nagydorog, een klein half uurtje rijden. Daar stopten we bij de eerste mensen die we buiten zagen staan en Ferri vroeg aan hen of er in het dorp huizen te koop stonden. Volgens hem werkte deze tactiek beter dan zo een flut krantje en warempel we kregen een aantal tips. Bij het tweede huis waar we kwamen belden we aan en werden we direct binnen uitgenodigd voor een kopje koffie, waarna we een rondleiding door het huis kregen. Nadat we zo de eerste twee dorpen hadden gehad, vijf huisbezoeken en drie kopjes koffie verder besloten we naar de derde plek te gaan, Simontornya.

Hier had Ferri nog wat familie wonen die hij al twaalf jaar niet meer had gezien. Dus we reden rechtstreeks naar zijn tante. Deze was niet thuis, dus belde hij bij de buurman aan om te vragen waar ze kon zijn. Na wat info, op weg naar haar dochter. Deze was wel thuis en belde direct haar dochter op om ons te helpen in de huizenjacht.
Met zijn drieen reden we de berg met de wijnlanderijen op, waar de tante van Ferri in hun wijnkelder aan het werk zouden zijn. Door modderige holle wegen in een prachtige omgeving, die eigenlijk voor tractoren was gemaakt en niet voor mijn tere Alfa, arriveerden we bij de “Pince” van zijn familie. Hier waren oom en tante wijn en worst aan het maken. Toen ze de nederlandse auto hun erf op zagen rijden, waren ze een beetje verbaasd, maar toen Ferri uitstapte, waren ze uitzinnig van vreugde. Na wat worst en wijn (sap voor mij), en een aantal goede tips gingen we verder.

Ház hunt (the morning)

S’ochtends had ik een afspraak met een vent van makelaar Duna Ház, om een aantal flats in Székesfehérvár te bekijken. Het was de laatste kans voor Székes, aangezien de vorige ervaring niets voorstelde.

Om negen uur sta ik voor het kantoor en daar staan ook een jonge vent met een bloedmooie vrouw. Het blijken de makelaar met zijn jongere zus, die voor de vertaling moet zorgen. Als snel blijkt dat ze meer kwaliteiten heeft in het mooi wezen, dan dat ze kennis heeft van de engels taal. Maar goed samen met mijn inmiddels iets beter dan belabberde kennis van de hongaarse taal, kunnen we toch enigszins communiceren. Het blijkt dat er vier woningen zijn geselecteerd die we kunnen bekijken.

De eerste ligt ver buiten het centrum en is erg kicsi (klein, 34 m2), de tweede ligt op kruipafstand van het centrum en is qua formaat ook erg oké, maar de Jan des Bouvrie voorkeuren van de huidige bewoonster komen absoluut niet overeen met de mijne en aangezien alle flats tegen het dak van mijn budget liggen, is er geen financiële ruimte voor verbouwingen. De derde ligt ook te ver weg en de vierde heeft een perfecte locatie en een geweldig potentieel, echter het is een opknappertje en ook hier geldt dat de financiële ruimte daarvoor toch echt te klein is.

Met de belofte om later de week te bellen met mijn bevindingen stap ik terug in mijn voiture om terug te racen naar Ferri, met wie ik het middagprogramma ga doorlopen.

Ház vadásni

Morgen gaan we aan de derde ettape van de "ház vadásni" beginnen, oftewel huizenjacht.

Vanochtend al de locale huizenkrant gekocht bij de kiosk bij mij op de hoek, dus kunnen we morgen aan de slag. Eerst een afspraak bij een locale makelaar in Székesfehérvár. Deze belde op dat hij speciaal voor mij een tolk had geregeld.

Na dit festijn, rij ik terug naar Sárbogárd, waar ik Ferri, de vriend van Kati ga ophalen en dan maken we er een gezellig dagje huisje toeren van. Op basis van het huizenkrantje besluiten we onder het genot van een heerlijke lunch, welke plaatsen we allemaal gaan aandoen om de huizen te bekijken en dan gaat de grote tour de ház beginnen.

Ferri kennende zullen er tijdens deze tour de ház voldoende stops ingepland kunnen worden om de inwendige mens te kunnen versterken.

De Berlijnse muur

Tijdens het bezoek aan Berlijn staat de muur natuurlijk centraal en de eerste volle dag dat we in Berlijn waren besloten we met de rondvaartbus naar het beroemde "Checkpoint Charlie" af te reizen. Hier was in een huis een museum gevestigd, waarin de muur centraal stond.

Eenmaal binnen zagen we een hoop informatie over ontsnappingspogingen en gebeurtenissen die plaatsvonden rond die tijd in Berlijn. Maar na een minuutje of vijf begonnen we ons af te vragen wanneer die muur er nou eigenlijk gebouwd was. Het viel op dat het het uit alle gegevens niet viel op te maken wanneer het was en er was toch wel een zoektocht voor nodig om de uiteindelijk in triomfkreten uit te barsten omdat de info voorhanden was.

Was verder opviel was de samenstelling van de bezoekers. In tegenstelling tot vele musea, waar de grijze huismussen de overhand hebben, waren het hier vooral jonge en trendy mensen die hier rondliepen. Dit maakte het museumbezoek ook weer een stuk interessanter, want naast de info aan de muren en in de etalages, konden je visueel ingestelde organen ook genieten van het vrouwelijk schoon dat hier rondliep.